Podnoszenie kwalifikacji zawodowych w praktyce

Aby potwierdzić prawo pracownika do świadczeń związanych z dokształcaniem, pracodawca może żądać od zatrudnionego poświadczenia kontynuowania nauki na każdym jej etapie. Uregulowania m.in. w tym zakresie powinna zawierać umowa szkoleniowa, jeżeli istnieje obowiązek jej zawarcia. Jednak nawet w przypadku gdy taki obowiązek nie istnieje, zaleca się zawarcie takiej umowy choćby do celów dowodowych i ochrony uprawnień jej stron.

Postępowanie pracodawcy w przypadku skierowania pracownika na dokształcanie można sprowadzić do 3 kroków:

Krok 1 - ustalenie procedury wyboru pracowników, którzy mogą skorzystać z dofinansowania nauki przy uwzględnieniu obiektywnych i niedyskryminujących kryteriów wyboru,

Krok 2 - ustalenie z pracownikiem indywidualnie lub w przepisach wewnątrzzakładowych warunków odbywania dokształcania,

Krok 3 - podpisanie z pracownikiem umowy o dokształcanie.

1. Obowiązki pracodawcy wobec pracownika podnoszącego kwalifikacje zawodowe

Podnoszeniem kwalifikacji zawodowych jest zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy oraz umiejętności z inicjatywy albo za zgodą pracodawcy. Jednocześnie pracodawca jest zobowiązany ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych (art. 103 § 1, art. 17 i art. 94 pkt 6 Kodeksu pracy; dalej: k.p.). Obowiązek ten należy rozumieć jako zapewnienie pracownikom warunków sprzyjających dokształcaniu. Pracownik nie może bowiem domagać się od pracodawcy zorganizowania i przeprowadzenia określonego rodzaju szkolenia (wyroki Sądu Najwyższego: z 25 maja 2000 r., I PKN 657/99, OSNP 2001/22/660, i z 20 kwietnia 2006 r., I UK 260/05, OSNP 2007/9-10/140). Decyzja pracodawcy o wysłaniu pracownika np. na szkolenie czy wyrażenie zgody na jego odbycie ma charakter uznaniowy.