Wyrok NSA z dnia 6 marca 2024 r., sygn. I OSK 2434/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Piotr Niczyporuk (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Piotr Przybysz Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński Protokolant asystent sędziego Anna Ziółkowska po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. N. i T. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2020 r. sygn. akt IV SA/Wa 3080/19 w sprawie ze skargi J. N. i T. N. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 28 października 2019 r. nr GZ.rn.625.133.2018 w przedmiocie reformy rolnej 1. uchyla zaskarżony wyrok, zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wojewody Łódzkiego z dnia 3 kwietnia 2018 r. nr GN-II.7511.24.2014.KŁ; 2. zasądza od Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi na rzecz J. N. i T. N. solidarnie kwotę 1260 (tysiąc dwieście sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 lipca 2020 r. sygn. akt IV SA/Wa 3080/19, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 poz. 1302 ze zm., dalej: "p.p.s.a.") oddalił skargę J. N. i T. N. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 28 października 2019 r. nr GZ.rn.625.133.2018 w przedmiocie reformy rolnej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł J. N. i T. N. (dalej: Skarżący, Skarżący kasacyjnie), zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie:

I. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to:

1) art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. oraz art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 2019 poz. 2167 ze zm., dalej: "p.u.s.a.") poprzez bezzasadne oddalenie skargi, podczas gdy prawidłowa analiza sprawy i prawidłowe wykonanie przez Sąd I instancji obowiązku kontroli legalności działalności administracji publicznej powinny były doprowadzić do uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonej decyzji Ministra zgodnie z wnioskami skargi, co odpowiada również temu samemu zarzutowi naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a., które błędnie nie zostały przez Sąd I instancji zastosowane, mimo naruszenia przepisów prawa procesowego, jak i materialnego, jakich dopuścił się Minister przy wydawaniu decyzji utrzymującej w mocy decyzję Wojewody, a zwłaszcza nie zbadania istnienia związku funkcjonalnego powiązania gorzelni z rolniczą częścią nieruchomości ziemskiej;

2) art. 151 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. w zw. z art. 134 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 7 i 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 ze zm., dalej: "k.p.a.") poprzez przyjęcie, że żądanie Skarżących dotyczy całej nieruchomości gruntowej położonej w obrębie [...], składającej się z działki gruntu o numerze ewidencyjnym 25/1, na którą składały się dawny sad (ogród), pole uprawne oraz następujące budynki: oficyna pałacowa, stajnia cugowa z wozownią, spichlerz, stajnia koni roboczych - obora, stara gorzelnia - spichlerz, gorzelnia, magazyn spirytusu, cieplarnia oraz kuźnia i w konsekwencji oddalenie skargi, a następnie odniesienie się w uzasadnieniu głównie do budynku gorzelni z pominięciem pozostałych budynków, które to działania Sądu I instancji doprowadziły do rozstrzygnięcia w zakresie szerszym niż granice sprawy, podczas gdy z wniosku z 9 października 2014 r. jasno wynika, iż Skarżący wnieśli o wydanie decyzji stwierdzającej o niepodpadaniu pod działanie art. 2 ust. 1 lit. e) dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3. poz. 13 ze zm., dalej: "dekret") wyłącznie gorzelni;