DODATKI ZA PRACĘ W GODZINACH NADLICZBOWYCH

● wyłączanie dodatków "niefunkcyjnych" z podstawy dodatku za nadgodziny

● dodatek funkcyjny jako element stawki osobistego zaszeregowania

● wynagrodzenie zasadnicze - jedyny składnik stawki osobistego zaszeregowania

Praca w nadgodzinach powinna być wynagradzana dodatkowo. Jednak sposób obliczania dodatków za nadgodziny należy od dawna do najbardziej kontrowersyjnych elementów ustalania płac. Wiele wątpliwości rozstrzygnięto już w ostatnich orzeczeniach Sądu Najwyższego.

Wynagrodzenie w stawce osobistego zaszeregowania jest jednym z podstawowych form płacowych znajdujących się w Kodeksie pracy. Stawka ta pojawia się w kilku miejscach Kodeksu, np. jako podstawa do obliczenia wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy czy przy ustalaniu należności z tytułu godzin nadliczbowych.

Pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej świadczenia, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną (art. 81 § 1 k.p.). Stawka ta jest używana również przy ustalaniu wynagrodzenia za czas niezawinionego przez pracownika przestoju.

Jednak najważniejszą i najczęściej występującą należnością, przy obliczaniu której stosuje się wspomnianą stawkę osobistego zaszeregowania pracownika, jest wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych.

Przepisy zawarte w art. 151¹ § 1 k.p. stanowią, że za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości:

● 100% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w nocy, w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, oraz za pracę w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,

● 50% wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określone powyżej.