Ustalanie prawa i wysokość zasiłku chorobowego

Zasiłek chorobowy jest wypłacany m.in. w sytuacji, gdy z powodu choroby pracownik nie może przystąpić do pracy. Otrzyma go także osoba, która nie może wykonywać pracy z powodu przebywania w stacjonarnym zakładzie lecznictwa odwykowego w celu leczenia uzależnienia alkoholowego czy w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej w celu leczenia uzależnienia od środków odurzających lub substancji psychotropowych. Na równi z niezdolnością do pracy z powodu choroby, uprawniającą do zasiłku chorobowego, traktowana jest również niemożność wykonywania pracy wskutek poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów, a także odosobnienie w związku z chorobą zakaźną.

Wynagrodzenie chorobowe

Wynagrodzenie za czas choroby przysługuje pracownikowi, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby po raz pierwszy w danym roku kalendarzowym. Jest ono wypłacane i finansowane przez pracodawcę.

Okres niezdolności do pracy

Pracownik, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby po raz pierwszy w danym roku kalendarzowym, ma prawo do wynagrodzenia za czas choroby - art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (j.t. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.; dalej: k.p.). Jest ono wypłacane i finansowane przez pracodawcę i przysługuje za okres do 33 dni w roku kalendarzowym. Od 34. dnia niezdolności do pracy pracownik nabywa prawo do zasiłku chorobowego. Zasada ta jest stosowana do pracowników, którzy nie ukończyli 50. roku życia. Jeżeli pracownik ukończył 50 lat, to przysługuje mu wynagrodzenie za czas choroby łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, a od 15. dnia nabywa prawo do zasiłku chorobowego. Okres 14 dni, za który jest wypłacane wynagrodzenie za czas choroby, dotyczy niezdolności do pracy z powodu choroby pracownika przypadającej po roku kalendarzowym, w którym ukończył on 50. rok życia.