KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (¹), w szczególności jego art. 3 akapit drugi, art. 103h, art. 121 lit. a), art. 127, 134, art. 143 lit. b), art. 148, 179, art. 192 ust. 2, art. 194 oraz art. 203a ust. 8 w związku z jego art. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 ustanowiono wspólną organizację rynków rolnych, która obejmuje sektor owoców i warzyw oraz sektor przetworzonych owoców i warzyw.

(2) Przepisy wykonawcze obejmujące sektor owoców i warzyw oraz sektor przetworzonych owoców i warzyw ustanowiono rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiającym przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (²). Wspomniane rozporządzenie było wielokrotnie zmieniane. Aby zapewnić przejrzystość, wszystkie przepisy wykonawcze należy włączyć do nowego rozporządzenia wraz ze zmianami, które powinno się wprowadzić na podstawie zebranych doświadczeń, a także należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1580/2007.

(3) Należy ustalić lata gospodarcze dla produktów sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw. Jako że w przedmiotowych sektorach nie obowiązują już programy pomocy związane z sezonem zbiorów odnośnych produktów, wszystkie lata gospodarcze mogą zostać ujednolicone, tak aby odpowiadały one latom kalendarzowym.

(4) W art. 113 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 uprawniono Komisję do wprowadzenia norm handlowych dla owoców i warzyw oraz dla przetworzonych owoców i warzyw. Zgodnie z art. 113a ust. 1 tego rozporządzenia owoce i warzywa przeznaczone do sprzedaży konsumentowi jako produkty świeże mogą być wprowadzone do obrotu jedynie, jeśli są solidnej i właściwej jakości handlowej oraz jeśli zawierają informację o państwie pochodzenia. Aby zharmonizować wykonanie wymienionego przepisu, należy szczegółowo określić i ustanowić ogólną normę handlową dla wszystkich świeżych owoców i warzyw.

(5) Należy przyjąć szczegółowe normy handlowe dla produktów, w przypadku których przyjęcie normy wydaje się konieczne ze względu na ocenę jej przydatności, ze szczególnym uwzględnieniem tego, jakie produkty są pod względem wartości w największym stopniu przedmiotem wymiany handlowej, na podstawie danych pochodzących z Comext – bazy danych Komisji Europejskiej dotyczącej handlu międzynarodowego.

(6) Aby zapobiec niepotrzebnym barierom handlowym, w przypadku gdy należy wprowadzić szczegółowe normy handlowe dla poszczególnych produktów, normy te powinny być zgodne z normami przyjętymi przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ). W przypadku gdy nie przyjęto szczegółowej normy handlowej na szczeblu Unii, produkty uznaje się za zgodne z ogólną normą handlową, jeżeli ich właściciel jest w stanie wykazać zgodność tych produktów z odpowiednią normą EKG/ONZ.

(7) Należy przewidzieć wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych w przypadku pewnych działań, które albo mają bardzo marginalny lub szczególny charakter, albo należą do działań początkowych w łańcuchu dystrybucji, bądź w przypadku suszonych owoców i warzyw oraz produktów przeznaczonych do przetworzenia. Ponieważ niektóre produkty ulegają naturalnemu rozwojowi i wykazują tendencję do psucia się, należy dopuścić w ich przypadku nieznaczne obniżenie świeżości i jędrności, pod warunkiem, że nie należą do klasy ekstra. Należy zwolnić z wymogu zgodności z ogólną normą handlową określone produkty, które zazwyczaj są sprzedawane nie jako całe, a co do których w innym przypadku wymagano by tej zgodności.

(8) Szczegółowe informacje wymagane zgodnie z normami handlowymi powinny być wyraźnie widoczne na opakowaniu lub etykiecie. Aby zapobiec oszustwom i wprowadzaniu konsumentów w błąd, należy umożliwić konsumentom przed zakupem dostęp do szczegółowych informacji wymaganych zgodnie z normami; dotyczy to szczególnie sprzedaży na odległość, która – jak pokazuje doświadczenie – stwarza ryzyko oszustw i pozbawienia konsumentów ochrony zapewnianej przez normy.

(9) W odpowiedzi na zapotrzebowanie ze strony niektórych konsumentów opakowania zawierające różne gatunki i warzyw stają się coraz bardziej powszechne na rynku. Uczciwe praktyki handlowe wymagają, aby owoce i warzywa sprzedawane w tym samym opakowaniu charakteryzowały się jednorodną jakością. W przypadku produktów, w odniesieniu do których nie zostały przyjęte normy unijne, można to zapewnić przez odwołanie się do przepisów ogólnych. Należy ustanowić wymogi dotyczące etykietowania mieszanek różnych gatunków owoców i warzyw w tym samym opakowaniu. Wymogi te powinny być mniej rygorystyczne niż wymagania przewidziane w normach handlowych, w szczególności aby uwzględnić miejsce dostępne na etykiecie.

(10) Aby zapewnić prawidłowe i skuteczne przeprowadzanie kontroli, faktury i dokumenty towarzyszące, inne niż przeznaczone dla konsumentów, powinny zawierać określone podstawowe informacje zawarte w normach handlowych.

(11) Na potrzeby selektywnych kontroli opartych o analizę ryzyka, określonych w art. 113a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, należy określić szczegółowe zasady przeprowadzania takich kontroli. W szczególności należy podkreślić rolę analizy ryzyka przy wyborze produktów do kontroli.

(12) Każde państwo członkowskie powinno wyznaczyć organy kontrolne odpowiedzialne za przeprowadzanie kontroli zgodności na każdym etapie obrotu. Jeden z tych organów powinien być odpowiedzialny za kontakty z wszystkimi pozostałymi wyznaczonymi organami oraz za koordynację ich działań.

(13) Z uwagi na fakt, iż informacje na temat handlowców i ich głównych cech są nieodzownym narzędziem w analizie dokonywanej przez państwa członkowskie, konieczne jest utworzenie w każdym państwie członkowskim bazy danych obejmującej handlowców z sektora owoców i warzyw. Należy przyjąć szczegółową definicję „handlowca”, aby zapewnić, że obejmie ona wszystkie podmioty łańcucha handlowego i zapewni pewność prawa.

(14) Kontrole zgodności powinny być przeprowadzane w formie kontroli wyrywkowych i powinny dotyczyć głównie handlowców, którzy najprawdopodobniej posiadają towary nieodpowiadające normom. Biorąc pod uwagę właściwości własnych rynków krajowych, państwa członkowskie powinny ustanawiać zasady ustalające pierwszeństwo kontroli w odniesieniu do poszczególnych kategorii handlowców. W celu zapewnienia przejrzystości o tych zasadach należy powiadamiać Komisję.

(15) Państwa członkowskie powinny dopilnowywać, aby wywóz owoców i warzyw do państw trzecich odpowiadał normom handlowym, oraz poświadczać zgodność z przedmiotowymi normami zgodnie z Protokołem Genewskim w sprawie standaryzacji świeżych owoców i warzyw oraz suchych i suszonych owoców, zawartym w ramach programu EKG/ONZ i Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczącego stosowania międzynarodowych norm dla owoców i warzyw.

(16) Przywóz owoców i warzyw z państw trzecich powinien odpowiadać normom handlowym lub normom im równoważnym. Dlatego kontrole zgodności muszą być przeprowadzane przed wprowadzeniem wymienionych towarów na obszar celny Unii, z wyjątkiem drobnych partii, uważanych przez organy kontrolne za obarczone niskim ryzykiem. W określonych państwach trzecich, które zapewniają dostateczne gwarancje zgodności, kontrole przedwywozowe mogą być przeprowadzane przez organy kontrolne tych państw trzecich. W takim przypadku państwa członkowskie powinny regularnie sprawdzać skuteczność i jakość kontroli przedwywozowych przeprowadzanych przez organy kontrolne państwa trzeciego.

(17) Owoce i warzywa przeznaczone do przetworzenia nie muszą być zgodne z normami handlowymi, a więc należy dopilnować, aby nie były one sprzedawane na rynku produktów świeżych. Takie produkty powinny być odpowiednio oznakowane.

(18) Owoce i warzywa poddane kontroli zgodności z normami handlowymi powinny podlegać kontroli tego samego rodzaju na wszystkich etapach obrotu. W tym celu należy zastosować wytyczne dotyczące kontroli zalecane przez EKG/ONZ, zgodne z odpowiednimi zaleceniami OECD. Należy jednak ustanowić przepisy szczegółowe w odniesieniu do kontroli na etapie sprzedaży detalicznej.

(19) Należy ustanowić przepisy dotyczące uznawania organizacji producentów w odniesieniu do produktów, w sprawie których złożyły one wnioski. Jeżeli wniosek o uznanie dotyczy produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia, należy dopilnować, aby zostały one faktycznie dostarczone do przetworzenia.

(20) Aby pomóc w osiągnięciu celów systemu regulacji sektora owoców i warzyw oraz aby zapewnić organizacjom producentów możliwość prowadzenia działalności w sposób trwały i efektywny, organizacjom producentów należy zapewnić jak największą wewnętrzną stabilność. Należy zatem ustanowić minimalny okres członkostwa producenta w organizacji producentów. Ustanowienie okresów wypowiedzenia członkostwa oraz dat, od których rezygnacja z członkowstwa staje się skuteczna, należy pozostawić państwom członkowskim.

(21) Główna i zasadnicza działalność organizacji producentów powinna być związana z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu. Niemniej jednak organizacjom producentów należy umożliwić prowadzenie innych form działalności, nie tylko o charakterze komercyjnym.

(22) Należy wspierać współpracę między organizacjami producentów, umożliwiając wyłączenie obrotu owocami i warzywami zakupionymi wyłącznie od innej uznanej organizacji producentów z kalkulacji dotyczących zarówno działalności głównej, jak i działalności pobocznej. Jeżeli organizacja producentów jest uznana w odniesieniu do produktu wymagającego zapewnienia środków technicznych, powinna mieć możliwość zapewniania takich środków za pośrednictwem swoich członków, bądź poprzez spółki zależne lub outsourcing.

(23) Organizacje producentów mogą posiadać udziały w spółkach zależnych, które pomagają im w zwiększeniu wartości dodanej produkcji ich członków. Należy ustalić zasady obliczania wartości tej produkcji sprzedanej. Po okresie przejściowym, który umożliwi dostosowanie, działalność główna tych spółek zależnych powinna być taka sama jak działalność organizacji producentów.

(24) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące uznawania i działalności zrzeszeń organizacji producentów, międzynarodowych organizacji producentów i międzynarodowych zrzeszeń organizacji producentów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007. Celem zapewnienia spójności przepisy te powinny być możliwie jak najbardziej podobne do przepisów ustanowionych dla organizacji producentów.

(25) W celu ułatwienia koncentracji podaży należy wspierać łączenie się istniejących organizacji producentów w nowe organizacje poprzez ustanowienie przepisów dotyczących łączenia programów operacyjnych połączonych organizacji.

(26) Przy poszanowaniu zasady, zgodnie z którą organizacja producentów musi być utworzona z inicjatywy własnej producentów oraz przez nich kontrolowana, ustanowienie warunków przyjmowania na członków organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów innych osób fizycznych lub prawnych należy pozostawić państwom członkowskim.

(27) W celu zagwarantowania, że organizacje producentów faktycznie reprezentują minimalną liczbę producentów, państwa członkowskie powinny podjąć środki w celu dopilnowania, aby mniejszość członków, na których przypada przeważająca część produkcji w danej organizacji producentów, nie miała nadmiernego wpływu na jej funkcjonowanie i zarządzanie nią.

(28) W celu uwzględnienia różnych okoliczności związanych z produkcją i obrotem w Unii państwa członkowskie powinny ustanowić określone warunki przyznawania wstępnego uznania grupom producentów przedkładającym plany uznawania.

(29) W celu wspierania procesu tworzenia stabilnych organizacji producentów, zdolnych do wnoszenia trwałego wkładu w realizację celów systemu regulacji sektora owoców i warzyw, wstępne uznanie należy przyznawać tylko tym grupom producentów, które są w stanie wykazać zdolność spełnienia wszystkich wymogów dotyczących uznawania w wyznaczonym terminie.

(30) Należy ustanowić przepisy dotyczące informacji, jakie grupy producentów muszą przedstawić w planach uznawania. Aby umożliwić grupom producentów lepsze spełnienie warunków uznania, należy zezwalać na zmiany w planach uznawania. W tym celu należy ustanowić przepisy umożliwiające państwom członkowskim wystąpienie do grup producentów o podjęcie działań naprawczych w celu wykonania ich planów.

(31) Grupa producentów może spełnić warunki uznania przed zakończeniem realizacji planu uznawania. Należy ustanowić przepisy umożliwiające takim grupom składanie wniosków o uznanie wraz z projektami programów operacyjnych. W celu zachowania spójności przyznanie takiego uznania danej grupie producentów musi oznaczać zakończenie jej planu uznawania, a udzielanie pomocy przewidzianej w odniesieniu do tego planu powinno zostać przerwane. Jednakże w celu uwzględnienia wieloletniego finansowania inwestycji należy przewidzieć możliwość przeniesienia do programów operacyjnych inwestycji kwalifikujących się do pomocy inwestycyjnej.

(32) W celu ułatwienia prawidłowego stosowania systemu pomocy na pokrycie kosztów tworzenia i działalności administracyjnej grup producentów pomoc ta powinna być przyznawana według stawki ryczałtowej. W celu uwzględnienia ograniczeń budżetowych należy ustanowić pułap pomocy przyznawanej według stawki ryczałtowej. Ponadto biorąc pod uwagę różne potrzeby finansowe grup producentów różnej wielkości, pułap ten należy dostosować do wartości produkcji zbywalnej grup producentów.

(33) W trosce o zachowanie spójności oraz w celu zapewnienia płynnej zmiany statusu na status uznanej grupy producentów w odniesieniu do jej działalności głównej i w odniesieniu do wartości produkcji sprzedanej należy stosować takie same zasady jak w przypadku organizacji producentów.

(34) Aby uwzględnić potrzeby finansowe nowych grup producentów i zapewnić prawidłowe stosowanie systemu pomocy w przypadku połączeń, należy umożliwić przyznawanie pomocy grupom producentów powstałym w wyniku połączeń.

(35) Aby ułatwić korzystanie z systemu wsparcia dla programów operacyjnych, należy jasno zdefiniować produkcję sprzedaną organizacji producentów, łącznie z określeniem produktów, które mogą być brane pod uwagę, i etapu obrotu, na którym oblicza się wartość produkcji. Na potrzeby kontroli oraz w celu uproszczenia należy stosować stawkę ryczałtową do obliczania wartości owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, stanowiącą wartość produktu podstawowego, a mianowicie owoców i warzyw przetworzonych, oraz wartość działań, które nie należą do właściwych działań przetwórczych. Ponieważ ilość owoców i warzyw potrzebnych do produkcji przetworzonych owoców i warzyw jest zróżnicowana w zależności od grupy produktów, stosowane stawki ryczałtowe powinny odzwierciedlać te różnice. W przypadku owoców i warzyw przetworzonych w przyprawy i paprykę w proszku należy również wprowadzić stawkę ryczałtową na potrzeby obliczania wartości owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, stanowiącą jedynie wartość produktu podstawowego. Należy umożliwić także stosowanie dodatkowych metod obliczania produkcji zbywalnej w przypadku rocznych wahań lub niewystarczających danych. Aby zapobiec nieprawidłowemu korzystaniu z systemu, organizacjom producentów nie należy z zasady pozwalać na zmianę metodyki określania okresów odniesienia w trakcie obowiązywania programu.

(36) Aby zapewnić płynne przejście do nowego systemu obliczania wartości produkcji sprzedanej w odniesieniu do owoców i warzyw przetworzonych, nowa metoda obliczania nie powinna dotyczyć programów operacyjnych zatwierdzonych do dnia 20 stycznia 2010 r., bez uszczerbku dla możliwości zmiany tych programów operacyjnych zgodnie z art. 65 i 66 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007. Z tego samego powodu wartość produkcji sprzedanej w okresie odniesienia programów operacyjnych zatwierdzonych po wyżej wymienionej dacie powinna być obliczana zgodnie z nowymi zasadami.

(37) Aby zapewnić właściwe wykorzystanie pomocy, należy ustanowić zasady zarządzania funduszami operacyjnymi i wkładami finansowymi członków, pozwalając na możliwie jak największą elastyczność, pod warunkiem że wszyscy producenci mogą korzystać z funduszu operacyjnego i w sposób demokratyczny uczestniczyć w podejmowaniu decyzji dotyczących jego wykorzystania.

(38) Należy ustanowić przepisy dotyczące zakresu i struktury strategii krajowej na rzecz zrównoważonych programów operacyjnych oraz ramy krajowe dotyczące działań na rzecz ochrony środowiska. Ma to na celu optymalizację przydzielania zasobów finansowych oraz poprawę jakości strategii.

(39) Należy ustanowić procedury w zakresie prezentacji i zatwierdzania programów operacyjnych, w tym terminów, tak aby właściwe organy mogły dokonać odpowiedniej oceny informacji oraz aby środki i działania mogły być włączane do programów lub z nich wykluczane. Ponieważ zarządzanie programami odbywa się w cyklu rocznym, należy przewidzieć, by programy niezatwierdzone przed upływem danego terminu były odraczane o rok.

(40) Należy ustanowić procedurę corocznego wprowadzania zmian do programów operacyjnych na następny rok, aby można je było dostosować w celu uwzględnienia wszelkich nowych warunków, których nie można było przewidzieć w chwili pierwszej prezentacji programów. Ponadto należy umożliwić zmianę środków i kwot funduszu operacyjnego w trakcie każdego roku realizacji programu. Aby zapewnić przestrzeganie ogólnych celów zatwierdzonych programów, wszystkie takie zmiany powinny podlegać pewnym ograniczeniom i warunkom określanym przez państwa członkowskie oraz powinny być obowiązkowo zgłaszane właściwym organom.

(41) Ze względu na bezpieczeństwo finansowe i pewność prawa należy sporządzić wykazy działań i wydatków, które nie mogą zostać objęte programami operacyjnymi.

(42) W przypadku inwestycji w indywidualnych gospodarstwach, aby zapobiec nieuzasadnionemu wzbogaceniu się podmiotu prywatnego posiadającego silne powiązania z organizacją podczas okresu użytkowania inwestycji, należy ustanowić przepisy umożliwiające organizacji odzyskanie wartości końcowej inwestycji, bez względu na to, czy inwestycja taka jest własnością członka czy organizacji.

(43) Aby zapewnić właściwe stosowanie systemu pomocy, należy określić informacje, które należy podawać we wnioskach o przyznanie pomocy, jak również procedury dotyczące wypłacania pomocy. Aby zapobiec trudnościom w przepływie środków pieniężnych, organizacjom producentów należy udostępnić system zaliczek wraz z właściwymi zabezpieczeniami. Z podobnych względów należy udostępnić alternatywny system w przypadku zwrotu poniesionych wydatków.

(44) Produkcja owoców i warzyw jest nieprzewidywalna, a produkty łatwo się psują. Nawet niezbyt duże nadwyżki na rynku mogą powodować na nim poważne zakłócenia. Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące zakresu i stosowania środków zarządzania w sytuacjach kryzysowych i zapobiegania kryzysom w odniesieniu do produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Przepisy te powinny zapewniać jak największą elastyczność i możliwość szybkiego zastosowania w sytuacjach kryzysowych i w związku z tym powinny pozwalać na podejmowanie decyzji przez same państwa członkowskie i organizacje producentów. Jednakże przepisy powinny zapobiegać nadużyciom oraz zapewniać ograniczenia dotyczące stosowania pewnych środków, w tym pod względem finansowym. Powinny także zapewniać należyte przestrzeganie wymogów fitosanitarnych i środowiskowych.

(45) W odniesieniu do wycofywania z rynku należy przyjąć szczegółowe zasady uwzględniające potencjalne znaczenie tego środka. W szczególności należy ustanowić zasady dotyczące systemu większego wsparcia dla owoców i warzyw wycofywanych z rynku, które są nieodpłatnie przekazywane jako pomoc humanitarna przez organizacje charytatywne oraz niektóre inne organizacje i instytucje. Aby usprawnić bezpłatną dystrybucję, należy przewidzieć możliwość pozwolenia organizacjom i instytucjom charytatywnym na pobieranie symbolicznej opłaty od odbiorców końcowych produktów podlegających wycofaniu z rynku, jeżeli produkty te poddano przetworzeniu. Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia w odniesieniu do wycofywania z rynku, aby nie stało się ono stałym zastępczym rozwiązaniem dla produktów w porównaniu z wprowadzaniem ich do obrotu. W związku z powyższym dla produktów, w odniesieniu do których w załączniku V do rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (³) ustalono maksymalne poziomy unijnej rekompensaty z tytułu wycofywania produktów, należy nadal stosować te poziomy, z zastrzeżeniem pewnego zwiększenia w celu odzwierciedlenia faktu, że wycofania te są obecnie współfinansowane. W odniesieniu do innych produktów, w przypadku których doświadczenie jeszcze nie wykazało ryzyka masowych wycofań, należy zezwolić państwom członkowskim na ustalenie maksymalnych poziomów wsparcia. Jednakże, z podobnych powodów, należy we wszystkich przypadkach ustalić ilościowy limit wycofań z podziałem na produkty i na organizacje producentów.

(46) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące krajowej pomocy finansowej, którą państwa członkowskie mogą przyznawać w tych regionach Unii, w których stopień zorganizowania producentów jest szczególnie niski, w tym definicję niskiego stopnia zorganizowania. Należy również ustanowić procedury dotyczące zatwierdzenia takiej pomocy krajowej oraz zatwierdzania i kwoty zwrotu pomocy przez Unię, jak również wielkości zwrotu. Procedury te powinny być podobne do procedur obecnie obowiązujących.

(47) Należy również przyjąć szczegółowe przepisy, w szczególności przepisy proceduralne, dotyczące warunków, na jakich można rozszerzyć zakres obowiązywania przepisów ustanowionych przez organizacje producentów lub zrzeszenia tych organizacji w sektorze owoców i warzyw na wszystkich producentów prowadzących działalność w konkretnym obszarze gospodarczym. Jeżeli produkt jest sprzedawany na pniu, należy jasno określić, które przepisy mają być rozszerzone odpowiednio w odniesieniu do producentów i nabywców.

(48) Aby monitorować przywóz jabłek i zadbać o to, aby znaczące zwiększenie przywozu jabłek zostało zauważone w stosunkowo krótkim okresie, w 2006 r. wprowadzono przejściowy system pozwoleń na przywóz w odniesieniu do jabłek objętych kodem Nomenklatury scalonej (kodem CN) 0808 10 80. W międzyczasie opracowano nowe i dokładne metody monitorowania przywozu jabłek, które są mniej uciążliwe dla handlowców niż obowiązujący system pozwoleń. W związku z tym obowiązek przedstawiania pozwoleń na przywóz w odniesieniu do jabłek objętych kodem CN 0808 10 80 powinien niedługo wygasnąć.

(49) Należy przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące systemu cen wejścia dla owoców i warzyw. Większość łatwo psujących się owoców i warzyw dostarcza się do konsygnacji, co stwarza wyjątkowe trudności przy ustalaniu ich wartości. Należy określić możliwe metody obliczania cen wejścia, na podstawie których przywożone produkty będą klasyfikowane we wspólnej taryfie celnej. W szczególności należy ustanowić standardowe wartości w przywozie na podstawie średniej ważonej średnich cen produktów, a w odniesieniu do przypadków, w których brak jest cen produktów określonego pochodzenia, należy ustanowić przepis szczególny. W pewnych okolicznościach należy zapewnić wnoszenie zabezpieczenia w celu zagwarantowania prawidłowego stosowania systemu.

(50) Należy przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące należności celnej przywozowej, którą można nałożyć na niektóre produkty poza należnością celną przewidzianą we wspólnej taryfie celnej. Dodatkowa należność celna może zostać nałożona, jeżeli wielkość przywozu danego produktu przekracza wielkości progowe ustalone dla produktu i okresu stosowania. Towary, których przywóz do Unii już się rozpoczął, są zwolnione z dodatkowej należności celnej, należy zatem przyjąć przepisy szczegółowe dla takich towarów.

(51) Należy ustanowić przepis dotyczący właściwego monitorowania i oceny trwających programów i systemów w celu oceny ich skuteczności i wydajności zarówno przez organizacje producentów jak i państwa członkowskie.

(52) Należy ustanowić przepisy dotyczące rodzaju, formatu i środków przekazywania powiadomień koniecznych do wykonania niniejszego rozporządzenia. Przepisy te powinny obejmować powiadomienia państw członkowskich dokonywane przez producentów i organizacje producentów oraz powiadomienia Komisji dokonywane przez państwa członkowskie, jak również konsekwencje w przypadkach opóźnionych lub nieścisłych powiadomień.

(53) Należy ustanowić środki dotyczące kontroli koniecznych do zapewnienia prawidłowego stosowania niniejszego rozporządzenia i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz odpowiednie sankcje stosowane w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno szczegółowe kontrole i sankcje ustanowione na poziomie Unii, jak również dodatkowe kontrole i sankcje krajowe. Kontrole i sankcje powinny być odstraszające, skuteczne i proporcjonalne. Należy ustanowić przepisy dotyczące przypadków oczywistego błędu, siły wyższej bądź innych wyjątkowych okoliczności, aby zapewnić sprawiedliwe traktowanie producentów. Należy również ustanowić przepisy dotyczące sytuacji stwarzanych sztucznie, tak aby nie można było czerpać z nich korzyści.

(54) Należy ustanowić przepisy umożliwiające płynne przejście od wcześniejszych systemów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 2200/96, rozporządzeniu Rady (WE) nr 2201/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków przetworów owocowych i warzywnych (⁴) oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 2202/96 z dnia 28 października 1996 r. wprowadzającym program pomocy wspólnotowej dla producentów niektórych owoców cytrusowych (⁵) do nowych systemów określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1182/2007 z dnia 26 września 2007 r. ustanawiającym przepisy szczegółowe dotyczące sektora owoców i warzyw, zmieniającym dyrektywy 2001/112/WE i 2001/113/WE oraz rozporządzenia (EWG) nr 827/68, (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96, (WE) nr 2826/2000, (WE) nr 1782/2003 i (WE) nr 318/2006 oraz uchylającym rozporządzenie (WE) nr 2202/96 (⁶), następnie w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 i rozporządzeniu (WE) nr 1580/2007 a następnie w niniejszym rozporządzeniu, jak również wykonanie przepisów przejściowych określonych w art. 203a rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(55) Aby ograniczyć skutki, jakie zniesienie systemu pozwoleń na przywóz jabłek może wywrzeć na strukturę handlu, art. 134 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007 powinien obowiązywać do dnia 31 sierpnia 2011 r.

(56) Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WPROWADZAJĄCE

Artykuł 1

Zakres stosowania i zastosowanie terminów

1. W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw.

Jednak tytuły II i III niniejszego rozporządzenia stosuje się wyłącznie do produktów sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, oraz do takich produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia.

2. Jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, terminy użyte w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 2

[1] (skreślony).

TYTUŁ II

KLASYFIKACJA PRODUKTÓW

ROZDZIAŁ 1

Zasady ogólne

Artykuł 3

Normy handlowe; właściciele

1. Wymogi art. 113a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowią ogólną normę handlową. Szczegóły ogólnej normy handlowej określone są w części A załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

Owoce i warzywa, które nie są objęte szczegółową normą handlową, spełniają wymagania ogólnej normy handlowej. Jeżeli jednak właściciel jest w stanie wykazać zgodność produktów z dowolnymi mającymi zastosowanie normami przyjętymi przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ), wspomniane produkty są uznawane za zgodne z ogólną normą handlową.

2. Szczegółowe normy handlowe, o których mowa w art. 113 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, określone są w części B załącznika I do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do następujących produktów:

a) jabłka,

b) owoce cytrusowe,

c) kiwi,

d) sałata, endywia o liściach kędzierzawych i endywia o liściach szerokich,

e) brzoskwinie i nektaryny,

f) gruszki,

g) truskawki,

h) papryka słodka,

i) winogrona stołowe,

j) pomidory.

3. Na potrzeby art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 „właściciel” oznacza dowolną osobę fizyczną lub prawną, która fizycznie posiada dane produkty.

Artykuł 4

Wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w odniesieniu do:

a) produktów wyraźnie oznakowanych określeniami: „przeznaczone do przetworzenia” lub „przeznaczone na paszę dla zwierząt” lub innym równoznacznym sformułowaniem, które są:

(i) przeznaczone na potrzeby przetwórstwa przemysłowego lub

(ii) przeznaczone na paszę dla zwierząt lub do innych celów nieżywnościowych;

b) produktów przekazywanych przez producenta w jego gospodarstwie konsumentom do ich własnego użytku;

c) produktów uznanych w decyzji Komisji przyjętej na wniosek państwa członkowskiego, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 za produkty z danego regionu, które są sprzedawane w handlu detalicznym na terenie regionu lub, w wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, danego państwa członkowskiego, do celów spożycia z utrwaloną lokalnie tradycją;

d) produktów krojonych lub pozbawionych zbędnych części, dzięki czemu są gotowe do spożycia lub do przygotowania potraw.

e) produktów wprowadzanych do obrotu jako kiełki jadalne, uzyskanych w wyniku kiełkowania nasion roślin zaklasyfikowanych jako owoce i warzywa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz części IX załącznika I do tego rozporządzenia.

2. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w obrębie danego obszaru produkcji w odniesieniu do:

a) produktów sprzedanych lub dostarczonych przez producenta do punktów przygotowania i pakowania lub przechowalni lub wysłanych z jego gospodarstwa do tego rodzaju punktów; oraz

b) produktów wysłanych z przechowalni do punktów przygotowania i pakowania.

3. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności ze szczegółowymi normami handlowymi produkty sprzedawane w sprzedaży detalicznej konsumentowi końcowemu do własnego użytku i oznakowane określeniem „przeznaczone do przetworzenia” albo innym równoznacznym sformułowaniem i przeznaczone do przetworzenia, inne niż te, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i) niniejszego artykułu.

4. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności z normami handlowymi produkty sprzedawane przez producenta bezpośrednio konsumentowi końcowemu do własnego użytku na rynkach zarezerwowanych wyłącznie dla producentów na danym obszarze produkcji określonym przez państwa członkowskie.

5. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczących szczegółowych norm handlowych, owoce i warzywa zakwalifikowane do klas innych niż klasa ekstra, mogą wykazywać na etapach, które następują po wysyłce, nieznaczne obniżenie świeżości i jędrności oraz niewielkie objawy zepsucia w związku z ich rozwojem i tendencją do psucia się.

6. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie ogólnej normy handlowej w odniesieniu do:

a) grzybów nieuprawnych objętych kodem CN 0709 59,

b) kaparów objętych kodem CN 0709 90 40,

c) gorzkich migdałów objętych kodem CN 0802 11 10,

d) migdałów łuskanych objętych kodem CN 0802 12,

e) orzechów laskowych łuskanych objętych kodem CN 0802 22,

f) orzechów włoskich łuskanych objętych kodem CN 0802 32,

g) orzechów sosny objętych kodem CN 0802 90 50,

h) orzeszków pistacjowych objętych kodem CN 0802 50 00,

i) orzechów makadamia objętych kodem CN 0802 60 00,

j) orzechów pekan objętych kodem CN ex 0802 90 20,

k) innych orzechów objętych kodem CN 0802 90 85,

l) suszonych plantanów objętych kodem CN 0803 00 90,

m) suszonych owoców cytrusowych objętych kodem CN 0805,

n) mieszanek orzechów tropikalnych objętych kodem CN 0813 50 31,

o) mieszanek innych orzechów objętych kodem CN 0813 50 39,

p) szafranu objętego kodem CN 0910 20.

7. Właściwemu organowi państwa członkowskiego przedstawiane są dowody na to, że produkty objęte ust. 1 lit. a) i ust. 2 spełniają ustanowione warunki, zwłaszcza w odniesieniu do ich planowanego wykorzystania.

Artykuł 5

Szczegółowe informacje

1. Szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są przedstawione czytelnie w widocznym miejscu na jednej stronie opakowania w formie nieusuwalnego nadruku umieszczonego bezpośrednio na opakowaniu albo na etykiecie, która stanowi integralną część opakowania lub jest trwale do niego przymocowana.

2. W przypadku towarów wysyłanych luzem lub ładowanych bezpośrednio na środek transportu szczegółowe informacje, o których mowa w ust. 1, są zamieszczane w dokumencie towarzyszącym lub dokumencie umieszczonym w widocznym miejscu w środku transportu.

3. W przypadku umów zawieranych na odległość w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 97/7/WE (⁷) zgodność z normami handlowymi wymaga, aby szczegółowe informacje były dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu.

4. Faktury i dokumenty towarzyszące, z wyjątkiem rachunków przeznaczonych dla konsumentów, wskazują nazwę oraz państwo pochodzenia produktu oraz – w stosownych przypadkach – klasę, odmianę lub typ handlowy, o ile jest to przewidziane w szczegółowej normie handlowej, lub informują, że produkt jest przeznaczony do przetworzenia.

Artykuł 6

Szczegółowe informacje na etapie sprzedaży detalicznej

1. Na etapie sprzedaży detalicznej szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są dostępne w sposób czytelny i dobrze widoczny. Produkty mogą być wystawione na sprzedaż, pod warunkiem że detalista umieści w widocznym miejscu w pobliżu produktu czytelne, szczegółowe informacje dotyczące państwa pochodzenia oraz, w stosownych przypadkach, klasy produktu, jego odmiany lub typu handlowego w sposób pozwalający uniknąć wprowadzenia konsumenta w błąd.

2. W przypadku produktów, które są paczkowane w rozumieniu dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁸), oprócz wszystkich informacji przewidzianych w normach handlowych podana jest również masa netto. W przypadku produktów sprzedawanych na sztuki wymóg podawania masy netto nie ma zastosowania, jeżeli liczba sztuk jest widoczna i może być łatwo obliczona lub podana jest na etykiecie.

Artykuł 7

Mieszanki

[2] 1. Zezwala się na wprowadzanie do obrotu mieszanek różnych gatunków owoców, warzyw lub owoców i warzyw w opakowaniach o masie netto do 5 kg, pod warunkiem że:

a) produkty te są jednakowej jakości i każdy z nich spełnia wymagania odpowiedniej szczegółowej normy handlowej lub – w przypadku, gdy dla danego produktu taka norma nie istnieje – wymagania ogólnej normy handlowej;

b) opakowanie posiada właściwe oznakowanie zgodnie z niniejszym rozdziałem; oraz

c) rodzaj mieszanki nie powoduje wprowadzania konsumenta w błąd.

2. Wymogi określone w ust. 1 lit. a) nie mają zastosowania do produktów wchodzących w skład mieszanki, które nie są produktami sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. i) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady (⁹).

3. Jeżeli produkty wchodzące w skład mieszanki pochodzą z więcej niż jednego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, pełne nazwy państw pochodzenia można zastąpić odpowiednim z poniższych określeń:

a) „mieszanka owoców wyprodukowanych w UE”, „mieszanka warzyw wyprodukowanych w UE” lub „mieszanka owoców i warzyw wyprodukowanych w UE”;

b) „mieszanka owoców wyprodukowanych poza UE”, „mieszanka warzyw wyprodukowanych poza UE” lub „mieszanka owoców i warzyw wyprodukowanych poza UE”;

c) „mieszanka owoców wyprodukowanych w UE i poza UE”, „mieszanka warzyw wyprodukowanych w UE i poza UE” lub „mieszanka owoców i warzyw wyprodukowanych w UE i poza UE”.

ROZDZIAŁ II

Kontrole zgodności z normami handlowymi

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 8

Zakres

W niniejszym rozdziale ustanawia się przepisy dotyczące kontroli zgodności, które oznaczają kontrole przeprowadzane w odniesieniu do owoców i warzyw na wszystkich etapach obrotu w celu sprawdzenia ich zgodności z normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Artykuł 9

Organy koordynujące i organy kontrolne

1. Każde państwo członkowskie wyznacza:

a) jeden właściwy organ odpowiedzialny za koordynację i kontakty w dziedzinach objętych niniejszym rozdziałem, zwany dalej „organem koordynującym” ; oraz

b) organ kontrolny lub organy kontrolne odpowiedzialne za stosowanie niniejszego rozdziału, zwane dalej „organami kontrolnymi” .

Organami koordynującymi oraz organami kontrolnymi, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być organy publiczne lub prywatne. Niemniej w obu przypadkach państwa członkowskie są za nie odpowiedzialne.

2. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji:

a) nazwę oraz pocztowy i elektroniczny adres organu koordynującego, który wyznaczyły na podstawie ust. 1 lit. a);

b) nazwę oraz pocztowy i elektroniczny adres organów kontrolnych, które wyznaczyły na podstawie ust. 1 lit. b); oraz

c) dokładny opis odpowiednich zakresów działalności organów kontrolnych, które wyznaczyły.

3. Organ koordynujący może być organem kontrolnym lub jednym z organów kontrolnych lub każdym innym organem wyznaczonym na podstawie ust. 1.

4. Komisja udostępnia publicznie w sposób, który uznaje za właściwy, wykaz organów koordynujących wyznaczonych przez państwa członkowskie.

Artykuł 10

Baza danych obejmująca handlowców

1. Państwa członkowskie tworzą bazę danych obejmującą handlowców owoców i warzyw, która – zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszym artykule – zawiera wykaz handlowców zajmujących się obrotem owocami i warzywami, w odniesieniu do których ustanowiono normy na podstawie art. 113 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Państwa członkowskie mogą w tym celu wykorzystywać wszelkie inne bazy danych lub bazy danych opracowane do innych celów.

2. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia „handlowiec” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która:

a) posiada owoce i warzywa objęte normami handlowymi w celu:

(i) ich prezentowania lub wystawiania na sprzedaż,

(ii) sprzedaży lub

(iii) jakiejkolwiek innej formy obrotu lub

b) prowadzi którąkolwiek z działalności, o których mowa w lit. a), w odniesieniu do owoców i warzyw objętych normami handlowymi.

Rodzaje działalności, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), obejmują:

a) sprzedaż na odległość za pośrednictwem internetu lub w inny sposób,

b) działalność tego rodzaju prowadzoną przez osobę fizyczną lub prawną na własny rachunek lub w imieniu osoby trzeciej oraz

c) działalność tego rodzaju prowadzoną w Unii lub poprzez wywóz do państw trzecich lub przywóz z państw trzecich.

3. Państwa członkowskie określają warunki regulujące włączenie poniższych handlowców do bazy danych:

a) handlowcy, których działalność jest zwolniona z obowiązku zgodności z normami handlowymi na podstawie art. 4; oraz

b) osoby fizyczne lub prawne, których działalność w sektorze owoców i warzyw jest ograniczona albo do przewozu towarów albo do sprzedaży detalicznej.

4. W przypadku gdy baza danych obejmująca handlowców składa się z kilku odrębnych elementów, organ koordynujący zapewnia, że baza danych, jej elementy oraz ich aktualizacja są jednolite. Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

5. Baza danych zawiera w odniesieniu do każdego handlowca:

a) numer rejestracyjny, nazwę i adres;

b) informacje potrzebne do zaklasyfikowania go do jednej z grup ryzyka wymienionych w art. 11 ust. 2, w szczególności informacje na temat jego pozycji w łańcuchu handlowym i informacje dotyczące wielkości przedsiębiorstwa;

c) informacje dotyczące ustaleń dokonanych podczas poprzednich kontroli danego handlowca;

d) wszelkie inne informacje uważane za niezbędne na potrzeby kontroli, np. informacje dotyczące istnienia systemu zapewnienia jakości lub systemu samokontroli związanego ze zgodnością z normami handlowymi.

Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

6. Handlowcy dostarczają informacje uznane przez państwa członkowskie za niezbędne do utworzenia i aktualizacji baz danych. Państwa członkowskie określają warunki, na których handlowcy nieposiadający siedziby na ich terytorium, ale prowadzący działalność handlową na tym terytorium, wykazywani są w bazach danych tych państw.

Sekcja 2

Kontrole zgodności przeprowadzane przez państwa członkowskie

Artykuł 11

Kontrole zgodności

1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie selektywnych, opartych o analizę ryzyka i odpowiednio częstych kontroli zgodności z odnośnymi normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Kryteria oceny ryzyka obejmują istnienie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14, wydanego przez właściwy organ państwa trzeciego, w którym zatwierdzono kontrole zgodności na podstawie art. 15. Istnienie tego rodzaju świadectwa uznaje się za czynnik zmniejszający ryzyko niezgodności.

Kryteria oceny ryzyka mogą również obejmować:

a) rodzaj produktu, okres produkcji, cenę produktu, warunki atmosferyczne, czynności związane z pakowaniem i przeładunkiem, warunki przechowywania, państwo pochodzenia, środki transportu lub objętość partii;

b) wielkość handlowców, ich pozycję w łańcuchu handlowym, objętość lub wartość produktów wprowadzanych przez nich do obrotu, asortyment, obszar dostaw lub rodzaj prowadzonej działalności, np. przechowywanie, sortowanie, pakowanie lub sprzedaż;

c) dane zebrane podczas poprzednich kontroli, w tym liczbę i rodzaj stwierdzonych wad, typową jakość produktów wprowadzanych do obrotu, poziom wykorzystywanego wyposażenia technicznego;

d) wiarygodność systemu zapewnienia jakości lub systemu samokontroli handlowca dotyczącego zgodności z normami handlowymi;

e) miejsce, gdzie przeprowadzana jest kontrola, zwłaszcza jeśli jest to punkt wprowadzenia produktów na teren Unii lub miejsce ich pakowania lub ładowania;

f) wszelkie inne informacje, które mogą wskazywać na ryzyko niezgodności.

2. Analiza ryzyka opiera się na informacjach znajdujących się w bazie danych obejmującej handlowców, o której mowa w art. 10, i klasyfikuje ich do grup ryzyka.

Państwa członkowskie z wyprzedzeniem ustanawiają:

a) kryteria oceny ryzyka wystąpienia braku zgodności partii;

b) na podstawie analizy ryzyka dla każdej grupy ryzyka – minimalny odsetek handlowców, partii lub ilości podlegających kontroli zgodności.

W odniesieniu do produktów, które nie są objęte szczegółowymi normami handlowymi państwa członkowskie na podstawie analizy ryzyka mogą podejmować decyzje o nieprzeprowadzaniu selektywnych kontroli.

3. W przypadku gdy kontrole wykażą znaczące nieprawidłowości, państwa członkowskie zwiększają częstotliwość kontroli w odniesieniu do handlowców, produktów, pochodzenia lub innych parametrów.

4. Handlowcy dostarczają organom kontrolnym wszelkich informacji, które organy te uważają za konieczne w celu organizowania i przeprowadzania kontroli zgodności.

Artykuł 12

Zatwierdzeni handlowcy

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić handlowcom, których zaklasyfikowano do grupy najmniejszego ryzyka i którzy zapewniają wysoki stopień gwarancji zgodności z normami handlowymi, na stosowanie wzoru przedstawionego w załączniku II do oznakowania każdego opakowania na etapie wysyłki lub wystawianie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14.

2. Zezwolenia udziela się na okres przynajmniej jednego roku.

3. Ponadto handlowcy korzystający z tej możliwości:

a) posiadają personel przeprowadzający kontrole, który odbył szkolenie zatwierdzone przez państwo członkowskie;

b) posiadają odpowiedni sprzęt do przygotowania i pakowania produktów;

c) zobowiązują się do przeprowadzania kontroli zgodności towarów, które wysyłają, oraz do posiadania rejestru wszystkich przeprowadzanych kontroli.

4. Gdy handlowiec nie może dłużej gwarantować spełnienia warunków zezwolenia, państwo członkowskie cofa je.

5. Niezależnie od przepisów ust. 1 upoważnieni handlowcy mogą do wyczerpania zapasów stosować wzory, które w dniu 21 czerwca 2011 r. były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Zezwolenia wydane handlowcom do dnia 22 czerwca 2011 r. mają zastosowanie w okresie, na który zostały wydane.

Artykuł 13

Zatwierdzanie zgłoszeń przez organy celne

1. Organy celne przyjmują zgłoszenia wywozowe lub zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu dotyczące produktów, które są objęte szczegółowymi normami handlowymi, wyłącznie gdy:

a) towarom towarzyszy świadectwo zgodności, lub

b) właściwy organ kontrolny poinformował organ celny, że w odniesieniu do danych partii wystawiono świadectwa zgodności, lub

c) właściwy organ kontrolny poinformował organ celny, że w odniesieniu do danych partii nie wystawiono świadectw zgodności, ponieważ z analizy ryzyka, o której mowa w art. 11 ust. 1, wynika, że nie ma potrzeby ich kontrolowania.

Powyższe przepisy nie stanowią przeszkody dla przeprowadzania przez państwo członkowskie jakichkolwiek kontroli zgodności na podstawie art. 11.

2. Ustęp 1 stosuje się również do produktów objętych ogólną normą handlową przedstawioną w części A załącznika I oraz produktów, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a), o ile dane państwo członkowskie uzna to za konieczne na podstawie analizy ryzyka, o której mowa w art. 11 ust. 1.

Artykuł 14

Świadectwo zgodności

1. Właściwy organ może wydawać świadectwa zgodności potwierdzające, że dane produkty są zgodne z odpowiednią normą handlową (zwane dalej „świadectwem”). Świadectwo do użytku właściwych organów w Unii zamieszczono w załączniku III.

Zamiast świadectw wydawanych przez właściwe organy w Unii, państwa trzecie, o których mowa w art. 15 ust. 4, mogą stosować własne świadectwa pod warunkiem, że zawierają one co najmniej informacje równoważne w porównaniu ze świadectwem unijnym. Komisja udostępnia wzory takich świadectw wystawianych przez państwa trzecie w sposób, który uznaje za właściwy.

2. Świadectwa mogą być wydawane albo w wersji papierowej z oryginalnym podpisem albo w zweryfikowanym formacie elektronicznym z podpisem elektronicznym.

3. Każde świadectwo jest podstemplowywane przez właściwy organ i podpisywane przez osobę lub osoby do tego upoważnione.

4. Świadectwa są wystawiane w co najmniej jednym z języków urzędowych Unii.

5. Każde świadectwo opatrzone jest numerem seryjnym, który umożliwia jego identyfikację. Właściwy organ zachowuje kopię każdego wystawionego świadectwa.

6. Niezależnie od przepisów ust. 1 akapit pierwszy państwa członkowskie mogą do wyczerpania zapasów stosować świadectwa, które w dniu 30 czerwca 2009 r. były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Sekcja 3

Kontrole zgodności przeprowadzane przez państwa trzecie

Artykuł 15

Zatwierdzenie kontroli zgodności przeprowadzanych przez państwa trzecie przed przywozem do Unii

1. Na wniosek państwa trzeciego Komisja może zatwierdzić – zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 – kontrole zgodności z normami handlowymi przeprowadzane przez dane państwo trzecie przed przywozem do Unii.

2. Zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone państwom trzecim, w których spełniane są unijne normy handlowe lub przynajmniej normy równoważne, w przypadku produktów wywożonych do Unii.

W zatwierdzeniu wskazuje się organ publiczny państwa trzeciego, który odpowiada za przeprowadzanie kontroli, o których mowa w ust. 1. Organ ten odpowiada za kontakty z Unią. W zatwierdzeniu określa się także organy kontrolne państwa trzeciego kierujące odpowiednimi kontrolami.

Zatwierdzenie może mieć zastosowanie jedynie do produktów pochodzących z danego państwa trzeciego i może być ograniczone do określonych produktów.

3. Organy kontrolne państwa trzeciego są organami urzędowymi lub urzędowo uznawanymi przez organ, o którym mowa w ust. 2, które zapewniają wystarczające gwarancje i posiadają niezbędny personel, wyposażenie i pomieszczenia w celu przeprowadzania kontroli zgodnie z metodami, o których mowa w art. 17 ust. 1, lub metodami równoważnymi.

4. Państwa trzecie, których kontrole zgodności zostały zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem, oraz odnośne produkty określone są w załączniku IV.

Komisja udostępnia szczegółowe informacje dotyczące właściwych organów publicznych i organów kontrolnych w sposób, który uznaje za właściwy.

Artykuł 16

Zawieszenie zatwierdzenia kontroli zgodności

Komisja może zawiesić zatwierdzenie kontroli zgodności, jeżeli okaże się, że w przypadku znaczącej liczby partii lub znacznych ilości towary nie odpowiadają informacjom zawartym w świadectwach zgodności wystawionych przez organy kontrolne państwa trzeciego.

Sekcja 4

Metody kontroli

Artykuł 17

Metody kontroli

1. Kontrole zgodności przewidziane w niniejszym rozdziale, z wyjątkiem kontroli w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu, przeprowadza się zgodnie z metodami kontroli określonymi w załączniku V, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej.

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy szczegółowe dla kontroli zgodności w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu.

2. W przypadku gdy inspektorzy stwierdzają, że towary odpowiadają normom handlowym, organ kontrolny może wystawić świadectwo zgodności określone w załączniku III.

3. W przypadku gdy towary nie odpowiadają normom, organ kontrolny wystawia orzeczenie o niezgodności do wiadomości handlowca lub jego przedstawiciela. Towary, w odniesieniu do których zostało wystawione orzeczenie o niezgodności, nie mogą być przemieszczane bez zezwolenia organu kontrolnego, który wydał takie orzeczenie. Wydanie takiego zezwolenia może wymagać spełnienia warunków określonych przez organ kontrolny.

Handlowcy mogą podjąć decyzję o doprowadzeniu wszystkich lub niektórych towarów do stanu zgodności. Towary doprowadzone do stanu zgodności nie mogą być wprowadzane do obrotu przed zagwarantowaniem przez właściwy organ kontrolny, przy pomocy wszystkich odpowiednich środków, że dane towary rzeczywiście zostały doprowadzone do stanu zgodności. Właściwy organ kontrolny wystawia – w odpowiednich przypadkach – świadectwo zgodności określone w załączniku III, w odniesieniu do partii lub części partii wyłącznie po doprowadzeniu towarów do stanu zgodności.

Jeżeli organ kontrolny przychyla się do prośby handlowca o umożliwienie doprowadzenia towarów do stanu zgodności w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym przeprowadzona została kontrola stwierdzająca brak zgodności, handlowiec informuje właściwy organ kontrolny państwa członkowskiego przeznaczenia o partii, która wykazuje brak zgodności. Państwo członkowskie, które wydało orzeczenie o niezgodności, przesyła kopię tego orzeczenia pozostałym zainteresowanym państwom członkowskim, w tym państwu członkowskiemu przeznaczenia partii wykazującej brak zgodności.

W przypadku gdy towary nie mogą zostać doprowadzone do stanu zgodności ani przeznaczone na paszę dla zwierząt, do przetwórstwa przemysłowego lub wykorzystane w jakikolwiek inny sposób w celach nieżywnościowych, organ kontrolny może, w razie potrzeby, zwrócić się do handlowców o podjęcie odpowiednich środków w celu zagwarantowania, że dane produkty nie zostaną wprowadzone do obrotu.

Handlowcy dostarczają wszystkie informacje uznane za niezbędne przez państwa członkowskie w celu stosowania niniejszego ustępu.

Sekcja 5

Powiadomienia

Artykuł 18

Powiadomienia

1. Państwo członkowskie, w którym stwierdzono, że partia towarów z innego państwa członkowskiego nie odpowiada normom handlowym z powodu wad lub zepsucia, które mogły być wykryte w czasie pakowania, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję oraz inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć.

2. Państwo członkowskie, w którym partia towaru pochodząca z państwa trzeciego została wykluczona z dopuszczenia do swobodnego obrotu z powodu niezgodności z normami handlowymi, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję, inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć, oraz zainteresowane państwo trzecie wymienione w załączniku IV.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoich przepisach dotyczących systemów kontroli i analizy ryzyka. Powiadamiają też Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w tych systemach.

4. Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim podsumowanie wyników kontroli na wszystkich etapach obrotu w danym roku najpóźniej do dnia 30 czerwca następnego roku.

5. Powiadomienia, o których mowa w ust. 1-4, są przekazywane w sposób określony przez Komisję.

TYTUŁ III

ORGANIZACJE PRODUCENTÓW

ROZDZIAŁ I

Wymogi i uznawanie

Sekcja 1

Definicje

Artykuł 19

[3] (skreślony).

Sekcja 2

Wymogi mające zastosowanie do organizacji producentów

Artykuł 20

[4] (skreślony).

Artykuł 21

[5] (skreślony).

Artykuł 22

[6] (skreślony).

Artykuł 23

[7] (skreślony).

Artykuł 24

[8] (skreślony).

Artykuł 25

[9] (skreślony).

Artykuł 26

[10] (skreślony).

Artykuł 26a

[11] (skreślony).

Artykuł 27

[12] (skreślony).

Artykuł 28

[13] (skreślony).

Artykuł 29

[14] (skreślony).

Artykuł 30

[15] (skreślony).

Artykuł 31

[16] (skreślony).

Sekcja 3

Zrzeszenia organizacji producentów

Artykuł 32

[17] (skreślony).

Artykuł 33

[18] (skreślony).

Artykuł 34

[19] (skreślony).

Artykuł 35

[20] (skreślony).

Sekcja 4

Grupy producentów

Artykuł 36

Przedkładanie planów uznawania

1. Podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego przedkłada plan uznawania, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym podmiot ma główną siedzibę.

2. Państwa członkowskie określają:

a) kryteria minimalne, które podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego musi spełniać, aby móc przedłożyć plan uznawania;

b) zasady sporządzania projektów oraz zasady dotyczące treści i wdrażania planów uznawania;

c) okres, w którym były członek organizacji producentów ma zakaz wstępowania do grupy producentów po wystąpieniu z organizacji producentów w zakresie produktów, w odniesieniu do których dana organizacja producentów została uznana; oraz

d) procedury administracyjne w odniesieniu do zatwierdzania, monitorowania i realizacji planów uznawania;

e) przepisy w celu uniknięcia sytuacji, w której producent korzysta z pomocy unijnej dla grup producentów przez okres dłuższy niż 5 lat.

Artykuł 37

Treść planów uznawania

Projekt planu uznawania obejmuje przynajmniej:

a) opis sytuacji wyjściowej, w szczególności w odniesieniu do liczby członków będących producentami, z uwzględnieniem wszystkich szczegółowych informacji dotyczących członków, produkcji, w tym wartości produkcji sprzedanej, marketingu i infrastruktury, którą dysponuje grupa producentów, w tym infrastruktury będącej w posiadaniu poszczególnych członków grupy producentów;

b) proponowaną datę rozpoczęcia realizacji planu oraz okres jej trwania, który nie przekracza pięciu lat; oraz

c) działania i inwestycje, jakie należy zrealizować w celu uzyskania uznania.

Inwestycje, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), nie obejmują inwestycji wymienionych w załączniku Va.

Artykuł 38

Zatwierdzanie planów uznawania

1. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje jedną z decyzji, o których mowa w ust. 3, w terminie trzech miesięcy od otrzymania projektu planu uznawania wraz ze wszystkimi dokumentami uzupełniającymi. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótsze terminy.

2. Państwa członkowskie mogą przyjmować dodatkowe przepisy dotyczące kwalifikowalności operacji i wydatków w ramach planów uznawania, w tym przepisy dotyczące kwalifikowalności inwestycji, w celu osiągnięcia zgodności grup producentów z kryteriami uznawania za organizację producentów, o których mowa w art. 125b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Po dokonaniu kontroli zgodności, o których mowa w art. 111, właściwy organ państwa członkowskiego, stosownie do przypadku:

a) wstępnie akceptuje plan i udziela wstępnego uznania;

b) zwraca się o wprowadzenie zmian do planu, w tym zmian w odniesieniu do okresu obowiązywania. Państwo członkowskie ocenia w szczególności, czy proponowane etapy nie są nadmiernie długie, a w przypadku gdy grupa producentów mogła spełnić kryteria uznania dla organizacji producentów przed końcem pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 125e ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, domaga się ich zmiany;

c) odrzuca plan, szczególnie w przypadku gdy odnośne podmioty prawne lub jasno określone części podmiotów prawnych ubiegające się o wstępne uznanie za grupy producentów spełniają już kryteria uznania za organizację producentów.

W stosownych przypadkach plan może zostać wstępnie zaakceptowany tylko po uwzględnieniu zmian wymaganych na mocy lit. b).

4. Właściwy organ państwa członkowskiego powiadamia Komisję do dnia 1 lipca danego roku o decyzjach w sprawie wstępnie zaakceptowanych planów uznawania i skutkach finansowych tych planów, wykorzystując w tym celu formularz zawarty w załączniku Vb.

5. Po określeniu współczynników przydziału, o których mowa w art. 47 ust. 4 akapit drugi, właściwy organ państwa członkowskiego zapewnia zainteresowanym grupom producentów możliwość zmiany lub wycofania ich planów uznawania. W przypadku gdy grupa producentów nie wycofa swojego planu, właściwy organ ostatecznie akceptuje taki plan z zastrzeżeniem zmian, które właściwy organ może uznać za niezbędne.

6. Właściwy organ państwa członkowskiego powiadamia podmiot prawny lub jasno określoną część podmiotu prawnego o decyzjach, o których mowa w ust., 3 i 5.

Artykuł 39

Realizacja planów uznawania

1. Realizacja planu uznawania zostaje podzielona na okresy roczne rozpoczynające się dnia 1 stycznia. Państwa członkowskie mogą zezwalać grupom producentów na dzielenie tych okresów rocznych na okresy półroczne.

W pierwszym roku realizacji zgodnie z proponowaną datą, o której mowa w art. 37 lit. b), plan uznawania rozpoczyna się:

a) dnia 1 stycznia po dacie jego zatwierdzenia przez właściwy organ państwa członkowskiego; lub

b) pierwszego dnia kalendarzowego po dacie jego zatwierdzenia.

W każdym przypadku pierwszy rok realizacji planu uznawania upływa dnia 31 grudnia tego samego roku.

2. Państwa członkowskie ustanawiają warunki, na jakich grupy producentów mogą występować z wnioskami o wprowadzenie zmian do planów w trakcie ich realizacji. Do powyższych wniosków załącza się niezbędne dokumenty uzupełniające.

Państwa członkowskie określają warunki, na jakich można wprowadzać zmiany do planów uznawania w trakcie okresu rocznego lub półrocznego bez uprzedniego zatwierdzenia ich przez właściwy organ państwa członkowskiego. Powyższe zmiany kwalifikują się do objęcia pomocą tylko w przypadku, gdy grupa producentów niezwłocznie poinformuje o nich właściwy organ państwa członkowskiego.

Grupy producentów mogą uzyskać zezwolenie od właściwego organu państwa członkowskiego, w ciągu danego roku i w odniesieniu do tego roku, na zwiększenie całkowitej kwoty wydatków określonych w planie uznawania o maksymalnie 5 % kwoty początkowo zatwierdzonej lub zmniejszenie jej o maksymalny odsetek określony przez państwa członkowskie, w obu przypadkach pod warunkiem że zachowano ogólne cele planu uznawania oraz pod warunkiem że ogólna kwota wydatków Unii na poziomie danego państwa członkowskiego nie przekracza kwoty wkładu Unii przydzielonego danemu państwu członkowskiemu zgodnie z art. 47 ust. 4.

W przypadku połączenia grup producentów, o którym mowa w art. 48, ograniczenie w wysokości 5 % stosuje się do łącznej kwoty wydatków określonych w planach uznawania łączących się grup producentów.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzję w sprawie zmian do planów w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania wniosku o wprowadzenie zmian, po rozpatrzeniu dostarczonych dowodów. Jeżeli w ustalonym terminie nie zostanie podjęta decyzja odnośnie do wniosku o wprowadzenie zmian, wniosek uważa się za odrzucony. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótszy termin.

Artykuł 40

Wnioski o uznanie za organizację producentów

1. Grupy producentów realizujące plany uznawania mogą w każdej chwili składać wnioski o uznanie na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Takie wnioski składane są w każdym wypadku przed zakończeniem okresu przejściowego, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2. Od daty złożenia takiego wniosku przedmiotowa grupa może przedstawić projekt programu operacyjnego na podstawie art. 63.

Artykuł 41

Działalność główna grup producentów

1. Działalność główna grupy producentów związana jest z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których została wstępnie uznana.

2. Grupa producentów może sprzedawać produkty pochodzące od producentów niebędących członkami grupy producentów, jeżeli została uznana w odniesieniu do tych produktów i pod warunkiem, że wartość ekonomiczna tej działalności jest niższa od wartości produkcji sprzedanej wytworzonej przez własnych członków grupy producentów oraz członków innych grup producentów.

Artykuł 42

Wartość produkcji sprzedanej

1. Do grup producentów stosuje się art. 50 ust. 1-4 i 7 oraz art. 50 ust. 6 zdanie pierwsze z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

2. W przypadku zmniejszenia wartości produkcji sprzedanej o co najmniej 35 % z właściwie umotywowanych dla państwa członkowskiego przyczyn, pozostających poza zakresem odpowiedzialności grupy producentów i od niej niezależnych, uznaje się, że łączna wartość produkcji sprzedanej stanowi 65 % łącznej wartości deklarowanej w poprzednim wniosku lub wnioskach o pomoc obejmujących ostatni okres roczny, stwierdzonej przez państwo członkowskie, a w przypadku jej braku – wartości pierwotnie zadeklarowanej w zatwierdzonym planie uznawania.

3. Wartość produkcji sprzedanej obliczana jest zgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie, dla którego wnioskowana jest pomoc.

Artykuł 43

Finansowanie planów uznawania

1. Stawki pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zmniejsza się o połowę w stosunku do wartości produkcji sprzedanej przekraczającej 1 000 000 EUR.

2. Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dla każdej grupy producentów podlega rocznemu limitowi wynoszącemu 100 000 EUR.

3. Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, jest wypłacana:

a) w ratach rocznych lub półrocznych na zakończenie każdego okresu rocznego lub półrocznego realizacji planu uznawania; lub

b) w ratach obejmujących część okresu rocznego, jeżeli plan rozpoczyna się w trakcie okresu rocznego lub jeżeli uznanie zostaje udzielone na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przed zakończeniem okresu rocznego. W takim przypadku pułap, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, zostaje proporcjonalnie obniżony.

Aby obliczyć wysokość rat, państwa członkowskie mogą zastosować jako podstawę produkcję sprzedaną odpowiadającą okresowi innemu niż okres, w odniesieniu do którego wypłacana jest rata, jeżeli wymagają tego kontrole. Różnica pomiędzy okresami jest mniejsza niż okres, za który wypłacana jest rata.

4. Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do kwot określonych w ust. 1 i 2 jest ostatnim kursem opublikowanym przez Centralny Bank Europejski przed pierwszym dniem okresu, na który przyznano przedmiotową pomoc.

Artykuł 44

Pomoc na inwestycje niezbędne w celu uzyskania uznania

Inwestycje związane z realizacją planów uznawania, o których mowa w art. 37 lit. c) niniejszego rozporządzenia, na które przyznano pomoc zgodnie z art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane proporcjonalnie do ich wykorzystania co do produktów członków grupy producentów, w odniesieniu do których udzielono jej wstępnego uznania.

Z pomocy unijnej wyklucza się inwestycje, które mogłyby zakłócić konkurencję w odniesieniu do innych rodzajów działalności gospodarczej grupy producentów.

Inwestycje mogą być realizowane w gospodarstwach indywidualnych lub w obiektach producentów będących członkami grupy producentów, pod warunkiem że przyczyniają się do osiągnięcia celów określonych w planie uznawania. W razie wystąpienia z grupy producentów któregoś z członków państwa członkowskie zapewniają odzyskanie inwestycji lub jej wartości końcowej, w przypadku gdy jej okres amortyzacji jeszcze nie upłynął.

Artykuł 45

Wniosek o przyznanie pomocy

1. Grupa producentów składa jeden wniosek o pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w terminie trzech miesięcy od końca każdego z okresów rocznych lub półrocznych określonych w art. 43 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Wniosek zawiera deklarację wartości produkcji sprzedanej w odniesieniu do okresu, dla którego wnioskowana jest pomoc.

2. Wnioski o przyznanie pomocy dotyczące okresów półrocznych można składać tylko pod warunkiem, że plan uznawania jest podzielony na okresy półroczne, o których mowa w art. 39 ust 1. Wszystkim wnioskom o przyznanie pomocy towarzyszą pisemne oświadczenia grupy producentów stwierdzające, że grupa:

a) przestrzega i będzie przestrzegać przepisów rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i niniejszego rozporządzenia; oraz

b) nie korzystała, nie korzysta i nie będzie korzystać, bezpośrednio ani pośrednio, z podwójnego finansowania unijnego lub krajowego w odniesieniu do działań realizowanych w ramach swojego planu uznawania, na które przyznano finansowanie unijne na podstawie niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie ustalają termin wypłacenia pomocy, który w każdym wypadku przypada nie później niż sześć miesięcy po otrzymaniu wniosku.

Artykuł 46

Kwalifikowalność

Państwa członkowskie oceniają kwalifikowalność grup producentów do uzyskania pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia w celu ustalenia, czy przyznanie pomocy jest należycie uzasadnione, z uwzględnieniem warunków i daty ewentualnego uprzedniego przyznania pomocy publicznej na rzecz organizacji lub grup producentów, z których pochodzą członkowie danej grupy producentów, oraz ewentualnych przypadków przemieszczania się członków między organizacjami producentów i grupami producentów.

Artykuł 47

Wkład unijny

1. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, z zastrzeżeniem ust. 4 niniejszego artykułu, wynosi:

a) 75 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji; oraz

b) 50 % w pozostałych regionach.

Państwa członkowskie mogą wypłacać pomoc krajową w formie płatności ryczałtowej. Wniosek o przyznanie pomocy nie musi zawierać dowodów dotyczących wykorzystania pomocy.

2. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, wyrażony jako dotacja kapitałowa lub jej równoważnik, nie przekracza kwalifikowalnych kosztów inwestycji:

a) 50 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji; oraz

b) 30 % w pozostałych regionach.

Zainteresowane państwa członkowskie zobowiązują się do finansowania przynajmniej 5 % kwalifikowalnych kosztów inwestycji.

Na pokrycie kwalifikowalnych kosztów inwestycji beneficjenci pomocy płacą co najmniej:

a) 25 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji; oraz

b) 45 % w pozostałych regionach.

3. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, z zastrzeżeniem ust. 4 niniejszego artykułu, jest określany dla każdej grupy producentów na podstawie wartości jej produkcji sprzedanej i podlega następującym zasadom:

a) w odniesieniu do grup producentów w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później, w ciągu pierwszych dwóch lat realizacji ich planów uznawania nie obowiązuje żaden pułap, natomiast w trzecim, czwartym i piątym roku realizacji ich planów uznawania obowiązują odpowiednio pułapy 70 %, 50 % i 20 % wartości produkcji sprzedanej;

b) w odniesieniu do grup producentów w najbardziej oddalonych regionach Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu, lub na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1405/2006 (¹⁰), w pierwszym, drugim, trzecim, czwartym i piątym roku realizacji ich planów uznawania pułap wkładu Unii wynosi odpowiednio 25 %, 20 %, 15 %, 10 % i 5 % wartości produkcji sprzedanej.

4. Łączne wydatki na wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie przekracza 10 000 000 na rok kalendarzowy.

Na podstawie powiadomień, o których mowa w art. 38 ust. 4, Komisja ustala współczynniki przydziału oraz określa łączny możliwy wkład Unii na państwo członkowskie w ciągu roku na podstawie tych współczynników. Jeśli w dowolnym roku łączna kwota wynikająca z powiadomień, o których mowa w art. 38 ust. 4, nie przekracza maksymalnej kwoty wkładu Unii, współczynnik przydziału ustala się na poziomie 100 %.

Wkład Unii jest przyznawany zgodnie ze współczynnikiem przydziału, o którym mowa w akapicie drugim. W odniesieniu do planów uznawania, o których nie powiadomiono zgodnie z art. 38 ust. 4, nie przyznaje się wkładu Unii.

Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do wkładu Unii na państwo członkowskie jest ostatnim kursem opublikowanym przez Europejski Bank Centralny przed datą przewidzianą w art. 38 ust. 4.

Artykuł 48

Łączenie

1. Pomoc przewidziana w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 może zostać przyznana lub może nadal być przyznawana grupom producentów, którym udzielono wstępnego uznania i które powstały w wyniku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, którym udzielono wstępnego uznania.

2. W celu obliczenia kwoty pomocy płatnej na podstawie ust. 1 grupa producentów powstała w wyniku połączenia zastępuje grupy, które się połączyły.

3. W przypadku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, nowy podmiot przejmuje prawa i obowiązki grupy producentów, której najwcześniej przyznano wstępne uznanie.

4. W przypadku gdy grupa producentów, której udzielono wstępnego uznania, łączy się z uznaną organizacją producentów, powstały w wyniku tego podmiot nie kwalifikuje się już do wstępnego uznania jako grupa producentów, ani do przyznania pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Powstały w wyniku połączenia podmiot jest nadal traktowany jako uznana organizacja producentów, pod warunkiem że przestrzega obowiązujących wymogów. W razie konieczności organizacja producentów występuje z wnioskiem o zmianę swojego programu operacyjnego i w tym celu art. 29 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Jednakże działania przeprowadzone przez grupę producentów przed takim połączeniem są nadal kwalifikowalne na warunkach ustalonych w planie uznawania.

Artykuł 49

Konsekwencje uznania

1. Udzielanie pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zostaje zakończone wraz z przyznaniem uznania.

2. W przypadku przedłożenia programu operacyjnego na podstawie niniejszego rozporządzenia państwo członkowskie dopilnowuje, aby nie dochodziło do podwójnego finansowania środków określonych w planie uznawania.

3. Inwestycje kwalifikujące się do przyznania pomocy lub koszty, o których mowa w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą zostać przeniesione do programów operacyjnych, pod warunkiem że są zgodne z wymogami niniejszego rozporządzenia.

4. Państwa członkowskie ustalają okres, rozpoczynający się po zrealizowaniu planu uznawania, w ramach którego grupa producentów musi zostać uznana za organizację producentów. Okres ten nie przekracza czterech miesięcy.

ROZDZIAŁ II

Fundusze i programy operacyjne

Sekcja 1

Wartość produkcji sprzedanej

Artykuł 50

[21] (skreślony).

Artykuł 51

[22] (skreślony).

Sekcja 2

Fundusze operacyjne

Artykuł 52

[23] (skreślony).

Artykuł 53

[24] (skreślony).

Artykuł 54

[25] (skreślony).

Sekcja 3

Programy operacyjne

Artykuł 55

[26] (skreślony).

Artykuł 56

[27] (skreślony).

Artykuł 57

[28] (skreślony).

Artykuł 58

[29] (skreślony).

Artykuł 59

[30] (skreślony).

Artykuł 60

[31] (skreślony).

Artykuł 61

[32] (skreślony).

Artykuł 62

[33] (skreślony).

Artykuł 63

[34] (skreślony).

Artykuł 64

[35] (skreślony).

Artykuł 65

[36] (skreślony).

Artykuł 66

[37] (skreślony).

Artykuł 67

[38] (skreślony).

Sekcja 4

Pomoc

Artykuł 68

[39] (skreślony).

Artykuł 69

[40] (skreślony).

Artykuł 70

[41] (skreślony).

Artykuł 71

[42] (skreślony).

Artykuł 72

[43] (skreślony).

ROZDZIAŁ III

Środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 73

[44] (skreślony).

Artykuł 74

[45] (skreślony).

Sekcja 2

Wycofywanie z rynku

Artykuł 75

[46] (skreślony).

Artykuł 76

[47] (skreślony).

Artykuł 77

[48] (skreślony).

Artykuł 78

[49] (skreślony).

Artykuł 79

[50] (skreślony).

Artykuł 80

[51] (skreślony).

Artykuł 81

[52] (skreślony).

Artykuł 82

[53] (skreślony).

Artykuł 83

[54] (skreślony).

Sekcja 3

Zielone zbiory oraz niezbieranie

Artykuł 84

[55] (skreślony).

Artykuł 85

[56] (skreślony).

Sekcja 4

Promocja i komunikacja

Artykuł 86

[57] (skreślony).

Sekcja 5

Szkolenia

Artykuł 87

[58] (skreślony).

Sekcja 6

Ubezpieczanie zbiorów

Artykuł 88

[59] (skreślony).

Artykuł 89

[60] (skreślony).

Artykuł 89a

[61] (skreślony).

Sekcja 7

Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych

Artykuł 90

[62] (skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Krajowa pomoc finansowa

Artykuł 91

[63] (skreślony).

Artykuł 92

[64] (skreślony).

Artykuł 93

[65] (skreślony).

Artykuł 94

[66] (skreślony).

Artykuł 95

[67] (skreślony).

ROZDZIAŁ V

Przepisy ogólne

Sekcja 1

Sprawozdania i powiadomienia

Artykuł 96

[68] (skreślony).

Artykuł 97

[69] (skreślony).

Artykuł 98

[70] (skreślony).

Sekcja 2

Kontrole

Artykuł 99

[71] (skreślony).

Artykuł 100

[72] (skreślony).

Artykuł 101

[73] (skreślony).

Artykuł 102

[74] (skreślony).

Artykuł 103

[75] (skreślony).

Artykuł 104

[76] (skreślony).

Artykuł 105

[77] (skreślony).

Artykuł 106

[78] (skreślony).

Artykuł 107

[79] (skreślony).

Artykuł 108

[80] (skreślony).

Artykuł 109

[81] (skreślony).

Artykuł 110

[82] (skreślony).

Artykuł 111

[83] (skreślony).

Artykuł 112

[84] (skreślony).

Artykuł 113

[85] (skreślony).

Sekcja 3

Sankcje

Artykuł 114

[86] (skreślony).

Artykuł 115

[87] (skreślony).

Artykuł 116

[88] (skreślony).

Artykuł 117

[89] (skreślony).

Artykuł 118

[90] (skreślony).

Artykuł 119

[91] (skreślony).

Artykuł 120

[92] (skreślony).

Artykuł 121

[93] (skreślony).

Artykuł 122

[94] (skreślony).

Artykuł 123

[95] (skreślony).

Artykuł 124

[96] (skreślony).

Sekcja 4

Monitorowanie i ocena programów operacyjnych i strategii krajowych

Artykuł 125

[97] (skreślony).

Artykuł 126

[98] (skreślony).

Artykuł 127

[99] (skreślony).

ROZDZIAŁ VI

Rozszerzenie zasad na producentów na określonym obszarze gospodarczym

Artykuł 128

[100] (skreślony).

Artykuł 129

[101] (skreślony).

Artykuł 130

[102] (skreślony).

Artykuł 131

[103] (skreślony).

Artykuł 132

[104] (skreślony).

YTUŁ IV

HANDEL Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Należności celne przywozowe i system cen wejścia

Sekcja 1

System cen wejścia

Artykuł 133

[105] (skreślony).

Artykuł 134

[106] (skreślony).

Artykuł 135

(skreślony).

Artykuł 136

[107] (skreślony).

Artykuł 137

[108] (skreślony).

Sekcja 2

Dodatkowe należności celne przywozowe

Artykuł 138

[109] (skreślony).

Artykuł 139

[110] (skreślony).

Artykuł 140

[111] (skreślony).

Artykuł 141

[112] (skreślony).

Artykuł 142

[113] (skreślony).

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 143

[114] (skreślony).

Artykuł 144

[115] (skreślony).

Artykuł 145

[116] (skreślony).

Artykuł 146

[117] (skreślony).

Artykuł 147

[118] (skreślony).

Artykuł 148

[119] (skreślony).

Artykuł 149

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 traci moc.

Jednakże art. 134 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007 ma nadal zastosowanie do dnia 31 sierpnia 2011 r.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia uznaje się za odesłania do niniejszego rozporządzenia i – w odpowiednich przypadkach – odczytuje się zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XIX.

Artykuł 150

Przepisy przejściowe

1. Programy operacyjne, w przypadku których korzysta się z art. 203a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia pod warunkiem, że są zgodne z zasadami obowiązującymi przed dniem 1 stycznia 2008 r.

2. Na potrzeby stosowania art. 203a ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zasadami dotyczącymi minimalnych parametrów surowców dostarczanych do przetwórstwa oraz minimalnych wymogów dotyczących jakości dla produktów gotowych, stosowanymi w dalszym ciągu w odniesieniu do surowców zebranych na terytorium państw członkowskich korzystających z przejściowych przepisów, o których mowa we wspomnianym ustępie, oprócz wszelkich odnośnych norm handlowych, o których mowa w tytule II niniejszego rozporządzenia, są zasady zawarte w rozporządzeniach Komisji wymienionych w załączniku XX.

3. Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które nadal korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dla grup producentów niepochodzących z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej dnia 1 maja 2004 r. lub później, oraz z najbardziej oddalonych regionów Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu, lub mniejszych wysp Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1405/2006 (²⁶), są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które korzystały z art. 14 ust. 7 wspomnianego rozporządzenia, i które wciąż korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4. Jeżeli to konieczne, państwa członkowskie zmieniają swoje strategie krajowe najpóźniej do dnia 15 września 2011 r., aby:

a) odpowiednio uzasadnić, jaką odległość uznaje się za znaczną zgodnie z art. 50 ust. 7 lit. b);

b) ustanowić maksymalny odsetek rocznych wydatków w ramach programu operacyjnego, które można przeznaczać na działania związane z ekologicznym gospodarowaniem opakowaniami, zgodnie z art. 60 ust. 4 akapit drugi.

5. Programy operacyjne, które zatwierdzono przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia bez konieczności spełnienia wymogu dotyczącego maksymalnego odsetka, określonego w art. 60 ust. 4 akapit drugi.

Artykuł 151

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 7 czerwca 2011 r.

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (¹), w szczególności jego art. 3 akapit drugi, art. 103h, art. 121 lit. a), art. 127, 134, art. 143 lit. b), art. 148, 179, art. 192 ust. 2, art. 194 oraz art. 203a ust. 8 w związku z jego art. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 ustanowiono wspólną organizację rynków rolnych, która obejmuje sektor owoców i warzyw oraz sektor przetworzonych owoców i warzyw.

(2) Przepisy wykonawcze obejmujące sektor owoców i warzyw oraz sektor przetworzonych owoców i warzyw ustanowiono rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiającym przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (²). Wspomniane rozporządzenie było wielokrotnie zmieniane. Aby zapewnić przejrzystość, wszystkie przepisy wykonawcze należy włączyć do nowego rozporządzenia wraz ze zmianami, które powinno się wprowadzić na podstawie zebranych doświadczeń, a także należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1580/2007.

(3) Należy ustalić lata gospodarcze dla produktów sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw. Jako że w przedmiotowych sektorach nie obowiązują już programy pomocy związane z sezonem zbiorów odnośnych produktów, wszystkie lata gospodarcze mogą zostać ujednolicone, tak aby odpowiadały one latom kalendarzowym.

(4) W art. 113 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 uprawniono Komisję do wprowadzenia norm handlowych dla owoców i warzyw oraz dla przetworzonych owoców i warzyw. Zgodnie z art. 113a ust. 1 tego rozporządzenia owoce i warzywa przeznaczone do sprzedaży konsumentowi jako produkty świeże mogą być wprowadzone do obrotu jedynie, jeśli są solidnej i właściwej jakości handlowej oraz jeśli zawierają informację o państwie pochodzenia. Aby zharmonizować wykonanie wymienionego przepisu, należy szczegółowo określić i ustanowić ogólną normę handlową dla wszystkich świeżych owoców i warzyw.

(5) Należy przyjąć szczegółowe normy handlowe dla produktów, w przypadku których przyjęcie normy wydaje się konieczne ze względu na ocenę jej przydatności, ze szczególnym uwzględnieniem tego, jakie produkty są pod względem wartości w największym stopniu przedmiotem wymiany handlowej, na podstawie danych pochodzących z Comext – bazy danych Komisji Europejskiej dotyczącej handlu międzynarodowego.

(6) Aby zapobiec niepotrzebnym barierom handlowym, w przypadku gdy należy wprowadzić szczegółowe normy handlowe dla poszczególnych produktów, normy te powinny być zgodne z normami przyjętymi przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ). W przypadku gdy nie przyjęto szczegółowej normy handlowej na szczeblu Unii, produkty uznaje się za zgodne z ogólną normą handlową, jeżeli ich właściciel jest w stanie wykazać zgodność tych produktów z odpowiednią normą EKG/ONZ.

(7) Należy przewidzieć wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych w przypadku pewnych działań, które albo mają bardzo marginalny lub szczególny charakter, albo należą do działań początkowych w łańcuchu dystrybucji, bądź w przypadku suszonych owoców i warzyw oraz produktów przeznaczonych do przetworzenia. Ponieważ niektóre produkty ulegają naturalnemu rozwojowi i wykazują tendencję do psucia się, należy dopuścić w ich przypadku nieznaczne obniżenie świeżości i jędrności, pod warunkiem, że nie należą do klasy ekstra. Należy zwolnić z wymogu zgodności z ogólną normą handlową określone produkty, które zazwyczaj są sprzedawane nie jako całe, a co do których w innym przypadku wymagano by tej zgodności.

(8) Szczegółowe informacje wymagane zgodnie z normami handlowymi powinny być wyraźnie widoczne na opakowaniu lub etykiecie. Aby zapobiec oszustwom i wprowadzaniu konsumentów w błąd, należy umożliwić konsumentom przed zakupem dostęp do szczegółowych informacji wymaganych zgodnie z normami; dotyczy to szczególnie sprzedaży na odległość, która – jak pokazuje doświadczenie – stwarza ryzyko oszustw i pozbawienia konsumentów ochrony zapewnianej przez normy.

(9) W odpowiedzi na zapotrzebowanie ze strony niektórych konsumentów opakowania zawierające różne gatunki i warzyw stają się coraz bardziej powszechne na rynku. Uczciwe praktyki handlowe wymagają, aby owoce i warzywa sprzedawane w tym samym opakowaniu charakteryzowały się jednorodną jakością. W przypadku produktów, w odniesieniu do których nie zostały przyjęte normy unijne, można to zapewnić przez odwołanie się do przepisów ogólnych. Należy ustanowić wymogi dotyczące etykietowania mieszanek różnych gatunków owoców i warzyw w tym samym opakowaniu. Wymogi te powinny być mniej rygorystyczne niż wymagania przewidziane w normach handlowych, w szczególności aby uwzględnić miejsce dostępne na etykiecie.

(10) Aby zapewnić prawidłowe i skuteczne przeprowadzanie kontroli, faktury i dokumenty towarzyszące, inne niż przeznaczone dla konsumentów, powinny zawierać określone podstawowe informacje zawarte w normach handlowych.

(11) Na potrzeby selektywnych kontroli opartych o analizę ryzyka, określonych w art. 113a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, należy określić szczegółowe zasady przeprowadzania takich kontroli. W szczególności należy podkreślić rolę analizy ryzyka przy wyborze produktów do kontroli.

(12) Każde państwo członkowskie powinno wyznaczyć organy kontrolne odpowiedzialne za przeprowadzanie kontroli zgodności na każdym etapie obrotu. Jeden z tych organów powinien być odpowiedzialny za kontakty z wszystkimi pozostałymi wyznaczonymi organami oraz za koordynację ich działań.

(13) Z uwagi na fakt, iż informacje na temat handlowców i ich głównych cech są nieodzownym narzędziem w analizie dokonywanej przez państwa członkowskie, konieczne jest utworzenie w każdym państwie członkowskim bazy danych obejmującej handlowców z sektora owoców i warzyw. Należy przyjąć szczegółową definicję „handlowca”, aby zapewnić, że obejmie ona wszystkie podmioty łańcucha handlowego i zapewni pewność prawa.

(14) Kontrole zgodności powinny być przeprowadzane w formie kontroli wyrywkowych i powinny dotyczyć głównie handlowców, którzy najprawdopodobniej posiadają towary nieodpowiadające normom. Biorąc pod uwagę właściwości własnych rynków krajowych, państwa członkowskie powinny ustanawiać zasady ustalające pierwszeństwo kontroli w odniesieniu do poszczególnych kategorii handlowców. W celu zapewnienia przejrzystości o tych zasadach należy powiadamiać Komisję.

(15) Państwa członkowskie powinny dopilnowywać, aby wywóz owoców i warzyw do państw trzecich odpowiadał normom handlowym, oraz poświadczać zgodność z przedmiotowymi normami zgodnie z Protokołem Genewskim w sprawie standaryzacji świeżych owoców i warzyw oraz suchych i suszonych owoców, zawartym w ramach programu EKG/ONZ i Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczącego stosowania międzynarodowych norm dla owoców i warzyw.

(16) Przywóz owoców i warzyw z państw trzecich powinien odpowiadać normom handlowym lub normom im równoważnym. Dlatego kontrole zgodności muszą być przeprowadzane przed wprowadzeniem wymienionych towarów na obszar celny Unii, z wyjątkiem drobnych partii, uważanych przez organy kontrolne za obarczone niskim ryzykiem. W określonych państwach trzecich, które zapewniają dostateczne gwarancje zgodności, kontrole przedwywozowe mogą być przeprowadzane przez organy kontrolne tych państw trzecich. W takim przypadku państwa członkowskie powinny regularnie sprawdzać skuteczność i jakość kontroli przedwywozowych przeprowadzanych przez organy kontrolne państwa trzeciego.

(17) Owoce i warzywa przeznaczone do przetworzenia nie muszą być zgodne z normami handlowymi, a więc należy dopilnować, aby nie były one sprzedawane na rynku produktów świeżych. Takie produkty powinny być odpowiednio oznakowane.

(18) Owoce i warzywa poddane kontroli zgodności z normami handlowymi powinny podlegać kontroli tego samego rodzaju na wszystkich etapach obrotu. W tym celu należy zastosować wytyczne dotyczące kontroli zalecane przez EKG/ONZ, zgodne z odpowiednimi zaleceniami OECD. Należy jednak ustanowić przepisy szczegółowe w odniesieniu do kontroli na etapie sprzedaży detalicznej.

(19) Należy ustanowić przepisy dotyczące uznawania organizacji producentów w odniesieniu do produktów, w sprawie których złożyły one wnioski. Jeżeli wniosek o uznanie dotyczy produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia, należy dopilnować, aby zostały one faktycznie dostarczone do przetworzenia.

(20) Aby pomóc w osiągnięciu celów systemu regulacji sektora owoców i warzyw oraz aby zapewnić organizacjom producentów możliwość prowadzenia działalności w sposób trwały i efektywny, organizacjom producentów należy zapewnić jak największą wewnętrzną stabilność. Należy zatem ustanowić minimalny okres członkostwa producenta w organizacji producentów. Ustanowienie okresów wypowiedzenia członkostwa oraz dat, od których rezygnacja z członkowstwa staje się skuteczna, należy pozostawić państwom członkowskim.

(21) Główna i zasadnicza działalność organizacji producentów powinna być związana z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu. Niemniej jednak organizacjom producentów należy umożliwić prowadzenie innych form działalności, nie tylko o charakterze komercyjnym.

(22) Należy wspierać współpracę między organizacjami producentów, umożliwiając wyłączenie obrotu owocami i warzywami zakupionymi wyłącznie od innej uznanej organizacji producentów z kalkulacji dotyczących zarówno działalności głównej, jak i działalności pobocznej. Jeżeli organizacja producentów jest uznana w odniesieniu do produktu wymagającego zapewnienia środków technicznych, powinna mieć możliwość zapewniania takich środków za pośrednictwem swoich członków, bądź poprzez spółki zależne lub outsourcing.

(23) Organizacje producentów mogą posiadać udziały w spółkach zależnych, które pomagają im w zwiększeniu wartości dodanej produkcji ich członków. Należy ustalić zasady obliczania wartości tej produkcji sprzedanej. Po okresie przejściowym, który umożliwi dostosowanie, działalność główna tych spółek zależnych powinna być taka sama jak działalność organizacji producentów.

(24) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące uznawania i działalności zrzeszeń organizacji producentów, międzynarodowych organizacji producentów i międzynarodowych zrzeszeń organizacji producentów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007. Celem zapewnienia spójności przepisy te powinny być możliwie jak najbardziej podobne do przepisów ustanowionych dla organizacji producentów.

(25) W celu ułatwienia koncentracji podaży należy wspierać łączenie się istniejących organizacji producentów w nowe organizacje poprzez ustanowienie przepisów dotyczących łączenia programów operacyjnych połączonych organizacji.

(26) Przy poszanowaniu zasady, zgodnie z którą organizacja producentów musi być utworzona z inicjatywy własnej producentów oraz przez nich kontrolowana, ustanowienie warunków przyjmowania na członków organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów innych osób fizycznych lub prawnych należy pozostawić państwom członkowskim.

(27) W celu zagwarantowania, że organizacje producentów faktycznie reprezentują minimalną liczbę producentów, państwa członkowskie powinny podjąć środki w celu dopilnowania, aby mniejszość członków, na których przypada przeważająca część produkcji w danej organizacji producentów, nie miała nadmiernego wpływu na jej funkcjonowanie i zarządzanie nią.

(28) W celu uwzględnienia różnych okoliczności związanych z produkcją i obrotem w Unii państwa członkowskie powinny ustanowić określone warunki przyznawania wstępnego uznania grupom producentów przedkładającym plany uznawania.

(29) W celu wspierania procesu tworzenia stabilnych organizacji producentów, zdolnych do wnoszenia trwałego wkładu w realizację celów systemu regulacji sektora owoców i warzyw, wstępne uznanie należy przyznawać tylko tym grupom producentów, które są w stanie wykazać zdolność spełnienia wszystkich wymogów dotyczących uznawania w wyznaczonym terminie.

(30) Należy ustanowić przepisy dotyczące informacji, jakie grupy producentów muszą przedstawić w planach uznawania. Aby umożliwić grupom producentów lepsze spełnienie warunków uznania, należy zezwalać na zmiany w planach uznawania. W tym celu należy ustanowić przepisy umożliwiające państwom członkowskim wystąpienie do grup producentów o podjęcie działań naprawczych w celu wykonania ich planów.

(31) Grupa producentów może spełnić warunki uznania przed zakończeniem realizacji planu uznawania. Należy ustanowić przepisy umożliwiające takim grupom składanie wniosków o uznanie wraz z projektami programów operacyjnych. W celu zachowania spójności przyznanie takiego uznania danej grupie producentów musi oznaczać zakończenie jej planu uznawania, a udzielanie pomocy przewidzianej w odniesieniu do tego planu powinno zostać przerwane. Jednakże w celu uwzględnienia wieloletniego finansowania inwestycji należy przewidzieć możliwość przeniesienia do programów operacyjnych inwestycji kwalifikujących się do pomocy inwestycyjnej.

(32) W celu ułatwienia prawidłowego stosowania systemu pomocy na pokrycie kosztów tworzenia i działalności administracyjnej grup producentów pomoc ta powinna być przyznawana według stawki ryczałtowej. W celu uwzględnienia ograniczeń budżetowych należy ustanowić pułap pomocy przyznawanej według stawki ryczałtowej. Ponadto biorąc pod uwagę różne potrzeby finansowe grup producentów różnej wielkości, pułap ten należy dostosować do wartości produkcji zbywalnej grup producentów.

(33) W trosce o zachowanie spójności oraz w celu zapewnienia płynnej zmiany statusu na status uznanej grupy producentów w odniesieniu do jej działalności głównej i w odniesieniu do wartości produkcji sprzedanej należy stosować takie same zasady jak w przypadku organizacji producentów.

(34) Aby uwzględnić potrzeby finansowe nowych grup producentów i zapewnić prawidłowe stosowanie systemu pomocy w przypadku połączeń, należy umożliwić przyznawanie pomocy grupom producentów powstałym w wyniku połączeń.

(35) Aby ułatwić korzystanie z systemu wsparcia dla programów operacyjnych, należy jasno zdefiniować produkcję sprzedaną organizacji producentów, łącznie z określeniem produktów, które mogą być brane pod uwagę, i etapu obrotu, na którym oblicza się wartość produkcji. Na potrzeby kontroli oraz w celu uproszczenia należy stosować stawkę ryczałtową do obliczania wartości owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, stanowiącą wartość produktu podstawowego, a mianowicie owoców i warzyw przetworzonych, oraz wartość działań, które nie należą do właściwych działań przetwórczych. Ponieważ ilość owoców i warzyw potrzebnych do produkcji przetworzonych owoców i warzyw jest zróżnicowana w zależności od grupy produktów, stosowane stawki ryczałtowe powinny odzwierciedlać te różnice. W przypadku owoców i warzyw przetworzonych w przyprawy i paprykę w proszku należy również wprowadzić stawkę ryczałtową na potrzeby obliczania wartości owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, stanowiącą jedynie wartość produktu podstawowego. Należy umożliwić także stosowanie dodatkowych metod obliczania produkcji zbywalnej w przypadku rocznych wahań lub niewystarczających danych. Aby zapobiec nieprawidłowemu korzystaniu z systemu, organizacjom producentów nie należy z zasady pozwalać na zmianę metodyki określania okresów odniesienia w trakcie obowiązywania programu.

(36) Aby zapewnić płynne przejście do nowego systemu obliczania wartości produkcji sprzedanej w odniesieniu do owoców i warzyw przetworzonych, nowa metoda obliczania nie powinna dotyczyć programów operacyjnych zatwierdzonych do dnia 20 stycznia 2010 r., bez uszczerbku dla możliwości zmiany tych programów operacyjnych zgodnie z art. 65 i 66 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007. Z tego samego powodu wartość produkcji sprzedanej w okresie odniesienia programów operacyjnych zatwierdzonych po wyżej wymienionej dacie powinna być obliczana zgodnie z nowymi zasadami.

(37) Aby zapewnić właściwe wykorzystanie pomocy, należy ustanowić zasady zarządzania funduszami operacyjnymi i wkładami finansowymi członków, pozwalając na możliwie jak największą elastyczność, pod warunkiem że wszyscy producenci mogą korzystać z funduszu operacyjnego i w sposób demokratyczny uczestniczyć w podejmowaniu decyzji dotyczących jego wykorzystania.

(38) Należy ustanowić przepisy dotyczące zakresu i struktury strategii krajowej na rzecz zrównoważonych programów operacyjnych oraz ramy krajowe dotyczące działań na rzecz ochrony środowiska. Ma to na celu optymalizację przydzielania zasobów finansowych oraz poprawę jakości strategii.

(39) Należy ustanowić procedury w zakresie prezentacji i zatwierdzania programów operacyjnych, w tym terminów, tak aby właściwe organy mogły dokonać odpowiedniej oceny informacji oraz aby środki i działania mogły być włączane do programów lub z nich wykluczane. Ponieważ zarządzanie programami odbywa się w cyklu rocznym, należy przewidzieć, by programy niezatwierdzone przed upływem danego terminu były odraczane o rok.

(40) Należy ustanowić procedurę corocznego wprowadzania zmian do programów operacyjnych na następny rok, aby można je było dostosować w celu uwzględnienia wszelkich nowych warunków, których nie można było przewidzieć w chwili pierwszej prezentacji programów. Ponadto należy umożliwić zmianę środków i kwot funduszu operacyjnego w trakcie każdego roku realizacji programu. Aby zapewnić przestrzeganie ogólnych celów zatwierdzonych programów, wszystkie takie zmiany powinny podlegać pewnym ograniczeniom i warunkom określanym przez państwa członkowskie oraz powinny być obowiązkowo zgłaszane właściwym organom.

(41) Ze względu na bezpieczeństwo finansowe i pewność prawa należy sporządzić wykazy działań i wydatków, które nie mogą zostać objęte programami operacyjnymi.

(42) W przypadku inwestycji w indywidualnych gospodarstwach, aby zapobiec nieuzasadnionemu wzbogaceniu się podmiotu prywatnego posiadającego silne powiązania z organizacją podczas okresu użytkowania inwestycji, należy ustanowić przepisy umożliwiające organizacji odzyskanie wartości końcowej inwestycji, bez względu na to, czy inwestycja taka jest własnością członka czy organizacji.

(43) Aby zapewnić właściwe stosowanie systemu pomocy, należy określić informacje, które należy podawać we wnioskach o przyznanie pomocy, jak również procedury dotyczące wypłacania pomocy. Aby zapobiec trudnościom w przepływie środków pieniężnych, organizacjom producentów należy udostępnić system zaliczek wraz z właściwymi zabezpieczeniami. Z podobnych względów należy udostępnić alternatywny system w przypadku zwrotu poniesionych wydatków.

(44) Produkcja owoców i warzyw jest nieprzewidywalna, a produkty łatwo się psują. Nawet niezbyt duże nadwyżki na rynku mogą powodować na nim poważne zakłócenia. Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące zakresu i stosowania środków zarządzania w sytuacjach kryzysowych i zapobiegania kryzysom w odniesieniu do produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Przepisy te powinny zapewniać jak największą elastyczność i możliwość szybkiego zastosowania w sytuacjach kryzysowych i w związku z tym powinny pozwalać na podejmowanie decyzji przez same państwa członkowskie i organizacje producentów. Jednakże przepisy powinny zapobiegać nadużyciom oraz zapewniać ograniczenia dotyczące stosowania pewnych środków, w tym pod względem finansowym. Powinny także zapewniać należyte przestrzeganie wymogów fitosanitarnych i środowiskowych.

(45) W odniesieniu do wycofywania z rynku należy przyjąć szczegółowe zasady uwzględniające potencjalne znaczenie tego środka. W szczególności należy ustanowić zasady dotyczące systemu większego wsparcia dla owoców i warzyw wycofywanych z rynku, które są nieodpłatnie przekazywane jako pomoc humanitarna przez organizacje charytatywne oraz niektóre inne organizacje i instytucje. Aby usprawnić bezpłatną dystrybucję, należy przewidzieć możliwość pozwolenia organizacjom i instytucjom charytatywnym na pobieranie symbolicznej opłaty od odbiorców końcowych produktów podlegających wycofaniu z rynku, jeżeli produkty te poddano przetworzeniu. Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia w odniesieniu do wycofywania z rynku, aby nie stało się ono stałym zastępczym rozwiązaniem dla produktów w porównaniu z wprowadzaniem ich do obrotu. W związku z powyższym dla produktów, w odniesieniu do których w załączniku V do rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (³) ustalono maksymalne poziomy unijnej rekompensaty z tytułu wycofywania produktów, należy nadal stosować te poziomy, z zastrzeżeniem pewnego zwiększenia w celu odzwierciedlenia faktu, że wycofania te są obecnie współfinansowane. W odniesieniu do innych produktów, w przypadku których doświadczenie jeszcze nie wykazało ryzyka masowych wycofań, należy zezwolić państwom członkowskim na ustalenie maksymalnych poziomów wsparcia. Jednakże, z podobnych powodów, należy we wszystkich przypadkach ustalić ilościowy limit wycofań z podziałem na produkty i na organizacje producentów.

(46) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące krajowej pomocy finansowej, którą państwa członkowskie mogą przyznawać w tych regionach Unii, w których stopień zorganizowania producentów jest szczególnie niski, w tym definicję niskiego stopnia zorganizowania. Należy również ustanowić procedury dotyczące zatwierdzenia takiej pomocy krajowej oraz zatwierdzania i kwoty zwrotu pomocy przez Unię, jak również wielkości zwrotu. Procedury te powinny być podobne do procedur obecnie obowiązujących.

(47) Należy również przyjąć szczegółowe przepisy, w szczególności przepisy proceduralne, dotyczące warunków, na jakich można rozszerzyć zakres obowiązywania przepisów ustanowionych przez organizacje producentów lub zrzeszenia tych organizacji w sektorze owoców i warzyw na wszystkich producentów prowadzących działalność w konkretnym obszarze gospodarczym. Jeżeli produkt jest sprzedawany na pniu, należy jasno określić, które przepisy mają być rozszerzone odpowiednio w odniesieniu do producentów i nabywców.

(48) Aby monitorować przywóz jabłek i zadbać o to, aby znaczące zwiększenie przywozu jabłek zostało zauważone w stosunkowo krótkim okresie, w 2006 r. wprowadzono przejściowy system pozwoleń na przywóz w odniesieniu do jabłek objętych kodem Nomenklatury scalonej (kodem CN) 0808 10 80. W międzyczasie opracowano nowe i dokładne metody monitorowania przywozu jabłek, które są mniej uciążliwe dla handlowców niż obowiązujący system pozwoleń. W związku z tym obowiązek przedstawiania pozwoleń na przywóz w odniesieniu do jabłek objętych kodem CN 0808 10 80 powinien niedługo wygasnąć.

(49) Należy przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące systemu cen wejścia dla owoców i warzyw. Większość łatwo psujących się owoców i warzyw dostarcza się do konsygnacji, co stwarza wyjątkowe trudności przy ustalaniu ich wartości. Należy określić możliwe metody obliczania cen wejścia, na podstawie których przywożone produkty będą klasyfikowane we wspólnej taryfie celnej. W szczególności należy ustanowić standardowe wartości w przywozie na podstawie średniej ważonej średnich cen produktów, a w odniesieniu do przypadków, w których brak jest cen produktów określonego pochodzenia, należy ustanowić przepis szczególny. W pewnych okolicznościach należy zapewnić wnoszenie zabezpieczenia w celu zagwarantowania prawidłowego stosowania systemu.

(50) Należy przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące należności celnej przywozowej, którą można nałożyć na niektóre produkty poza należnością celną przewidzianą we wspólnej taryfie celnej. Dodatkowa należność celna może zostać nałożona, jeżeli wielkość przywozu danego produktu przekracza wielkości progowe ustalone dla produktu i okresu stosowania. Towary, których przywóz do Unii już się rozpoczął, są zwolnione z dodatkowej należności celnej, należy zatem przyjąć przepisy szczegółowe dla takich towarów.

(51) Należy ustanowić przepis dotyczący właściwego monitorowania i oceny trwających programów i systemów w celu oceny ich skuteczności i wydajności zarówno przez organizacje producentów jak i państwa członkowskie.

(52) Należy ustanowić przepisy dotyczące rodzaju, formatu i środków przekazywania powiadomień koniecznych do wykonania niniejszego rozporządzenia. Przepisy te powinny obejmować powiadomienia państw członkowskich dokonywane przez producentów i organizacje producentów oraz powiadomienia Komisji dokonywane przez państwa członkowskie, jak również konsekwencje w przypadkach opóźnionych lub nieścisłych powiadomień.

(53) Należy ustanowić środki dotyczące kontroli koniecznych do zapewnienia prawidłowego stosowania niniejszego rozporządzenia i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz odpowiednie sankcje stosowane w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno szczegółowe kontrole i sankcje ustanowione na poziomie Unii, jak również dodatkowe kontrole i sankcje krajowe. Kontrole i sankcje powinny być odstraszające, skuteczne i proporcjonalne. Należy ustanowić przepisy dotyczące przypadków oczywistego błędu, siły wyższej bądź innych wyjątkowych okoliczności, aby zapewnić sprawiedliwe traktowanie producentów. Należy również ustanowić przepisy dotyczące sytuacji stwarzanych sztucznie, tak aby nie można było czerpać z nich korzyści.

(54) Należy ustanowić przepisy umożliwiające płynne przejście od wcześniejszych systemów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 2200/96, rozporządzeniu Rady (WE) nr 2201/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków przetworów owocowych i warzywnych (⁴) oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 2202/96 z dnia 28 października 1996 r. wprowadzającym program pomocy wspólnotowej dla producentów niektórych owoców cytrusowych (⁵) do nowych systemów określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1182/2007 z dnia 26 września 2007 r. ustanawiającym przepisy szczegółowe dotyczące sektora owoców i warzyw, zmieniającym dyrektywy 2001/112/WE i 2001/113/WE oraz rozporządzenia (EWG) nr 827/68, (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96, (WE) nr 2826/2000, (WE) nr 1782/2003 i (WE) nr 318/2006 oraz uchylającym rozporządzenie (WE) nr 2202/96 (⁶), następnie w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 i rozporządzeniu (WE) nr 1580/2007 a następnie w niniejszym rozporządzeniu, jak również wykonanie przepisów przejściowych określonych w art. 203a rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(55) Aby ograniczyć skutki, jakie zniesienie systemu pozwoleń na przywóz jabłek może wywrzeć na strukturę handlu, art. 134 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007 powinien obowiązywać do dnia 31 sierpnia 2011 r.

(56) Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WPROWADZAJĄCE

Artykuł 1

Zakres stosowania i zastosowanie terminów

1. W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw.

Jednak tytuły II i III niniejszego rozporządzenia stosuje się wyłącznie do produktów sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, oraz do takich produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia.

2. Jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, terminy użyte w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 2

[1] (skreślony).

TYTUŁ II

KLASYFIKACJA PRODUKTÓW

ROZDZIAŁ 1

Zasady ogólne

Artykuł 3

Normy handlowe; właściciele

1. Wymogi art. 113a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowią ogólną normę handlową. Szczegóły ogólnej normy handlowej określone są w części A załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

Owoce i warzywa, które nie są objęte szczegółową normą handlową, spełniają wymagania ogólnej normy handlowej. Jeżeli jednak właściciel jest w stanie wykazać zgodność produktów z dowolnymi mającymi zastosowanie normami przyjętymi przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ), wspomniane produkty są uznawane za zgodne z ogólną normą handlową.

2. Szczegółowe normy handlowe, o których mowa w art. 113 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, określone są w części B załącznika I do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do następujących produktów:

a) jabłka,

b) owoce cytrusowe,

c) kiwi,

d) sałata, endywia o liściach kędzierzawych i endywia o liściach szerokich,

e) brzoskwinie i nektaryny,

f) gruszki,

g) truskawki,

h) papryka słodka,

i) winogrona stołowe,

j) pomidory.

3. Na potrzeby art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 „właściciel” oznacza dowolną osobę fizyczną lub prawną, która fizycznie posiada dane produkty.

Artykuł 4

Wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w odniesieniu do:

a) produktów wyraźnie oznakowanych określeniami: „przeznaczone do przetworzenia” lub „przeznaczone na paszę dla zwierząt” lub innym równoznacznym sformułowaniem, które są:

(i) przeznaczone na potrzeby przetwórstwa przemysłowego lub

(ii) przeznaczone na paszę dla zwierząt lub do innych celów nieżywnościowych;

b) produktów przekazywanych przez producenta w jego gospodarstwie konsumentom do ich własnego użytku;

c) produktów uznanych w decyzji Komisji przyjętej na wniosek państwa członkowskiego, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 za produkty z danego regionu, które są sprzedawane w handlu detalicznym na terenie regionu lub, w wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, danego państwa członkowskiego, do celów spożycia z utrwaloną lokalnie tradycją;

d) produktów krojonych lub pozbawionych zbędnych części, dzięki czemu są gotowe do spożycia lub do przygotowania potraw.

e) produktów wprowadzanych do obrotu jako kiełki jadalne, uzyskanych w wyniku kiełkowania nasion roślin zaklasyfikowanych jako owoce i warzywa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz części IX załącznika I do tego rozporządzenia.

2. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w obrębie danego obszaru produkcji w odniesieniu do:

a) produktów sprzedanych lub dostarczonych przez producenta do punktów przygotowania i pakowania lub przechowalni lub wysłanych z jego gospodarstwa do tego rodzaju punktów; oraz

b) produktów wysłanych z przechowalni do punktów przygotowania i pakowania.

3. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności ze szczegółowymi normami handlowymi produkty sprzedawane w sprzedaży detalicznej konsumentowi końcowemu do własnego użytku i oznakowane określeniem „przeznaczone do przetworzenia” albo innym równoznacznym sformułowaniem i przeznaczone do przetworzenia, inne niż te, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i) niniejszego artykułu.

4. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności z normami handlowymi produkty sprzedawane przez producenta bezpośrednio konsumentowi końcowemu do własnego użytku na rynkach zarezerwowanych wyłącznie dla producentów na danym obszarze produkcji określonym przez państwa członkowskie.

5. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczących szczegółowych norm handlowych, owoce i warzywa zakwalifikowane do klas innych niż klasa ekstra, mogą wykazywać na etapach, które następują po wysyłce, nieznaczne obniżenie świeżości i jędrności oraz niewielkie objawy zepsucia w związku z ich rozwojem i tendencją do psucia się.

6. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie ogólnej normy handlowej w odniesieniu do:

a) grzybów nieuprawnych objętych kodem CN 0709 59,

b) kaparów objętych kodem CN 0709 90 40,

c) gorzkich migdałów objętych kodem CN 0802 11 10,

d) migdałów łuskanych objętych kodem CN 0802 12,

e) orzechów laskowych łuskanych objętych kodem CN 0802 22,

f) orzechów włoskich łuskanych objętych kodem CN 0802 32,

g) orzechów sosny objętych kodem CN 0802 90 50,

h) orzeszków pistacjowych objętych kodem CN 0802 50 00,

i) orzechów makadamia objętych kodem CN 0802 60 00,

j) orzechów pekan objętych kodem CN ex 0802 90 20,

k) innych orzechów objętych kodem CN 0802 90 85,

l) suszonych plantanów objętych kodem CN 0803 00 90,

m) suszonych owoców cytrusowych objętych kodem CN 0805,

n) mieszanek orzechów tropikalnych objętych kodem CN 0813 50 31,

o) mieszanek innych orzechów objętych kodem CN 0813 50 39,

p) szafranu objętego kodem CN 0910 20.

7. Właściwemu organowi państwa członkowskiego przedstawiane są dowody na to, że produkty objęte ust. 1 lit. a) i ust. 2 spełniają ustanowione warunki, zwłaszcza w odniesieniu do ich planowanego wykorzystania.

Artykuł 5

Szczegółowe informacje

1. Szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są przedstawione czytelnie w widocznym miejscu na jednej stronie opakowania w formie nieusuwalnego nadruku umieszczonego bezpośrednio na opakowaniu albo na etykiecie, która stanowi integralną część opakowania lub jest trwale do niego przymocowana.

2. W przypadku towarów wysyłanych luzem lub ładowanych bezpośrednio na środek transportu szczegółowe informacje, o których mowa w ust. 1, są zamieszczane w dokumencie towarzyszącym lub dokumencie umieszczonym w widocznym miejscu w środku transportu.

3. W przypadku umów zawieranych na odległość w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 97/7/WE (⁷) zgodność z normami handlowymi wymaga, aby szczegółowe informacje były dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu.

4. Faktury i dokumenty towarzyszące, z wyjątkiem rachunków przeznaczonych dla konsumentów, wskazują nazwę oraz państwo pochodzenia produktu oraz – w stosownych przypadkach – klasę, odmianę lub typ handlowy, o ile jest to przewidziane w szczegółowej normie handlowej, lub informują, że produkt jest przeznaczony do przetworzenia.

Artykuł 6

Szczegółowe informacje na etapie sprzedaży detalicznej

1. Na etapie sprzedaży detalicznej szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są dostępne w sposób czytelny i dobrze widoczny. Produkty mogą być wystawione na sprzedaż, pod warunkiem że detalista umieści w widocznym miejscu w pobliżu produktu czytelne, szczegółowe informacje dotyczące państwa pochodzenia oraz, w stosownych przypadkach, klasy produktu, jego odmiany lub typu handlowego w sposób pozwalający uniknąć wprowadzenia konsumenta w błąd.

2. W przypadku produktów, które są paczkowane w rozumieniu dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁸), oprócz wszystkich informacji przewidzianych w normach handlowych podana jest również masa netto. W przypadku produktów sprzedawanych na sztuki wymóg podawania masy netto nie ma zastosowania, jeżeli liczba sztuk jest widoczna i może być łatwo obliczona lub podana jest na etykiecie.

Artykuł 7

Mieszanki

1. Można wprowadzać do obrotu mieszanki różnych gatunków owoców i warzyw w opakowaniach o masie netto do 5 kg, pod warunkiem że:

a) produkty te są jednakowej jakości i każdy z nich spełnia wymagania odpowiedniej szczegółowej normy handlowej lub – w przypadku, gdy dla danego produktu taka norma nie istnieje – wymagania ogólnej normy handlowej,

b) opakowanie posiada właściwe oznakowanie zgodnie z niniejszym rozdziałem, oraz

c) rodzaj mieszanki nie powoduje wprowadzania konsumenta w błąd.

2. Wymogi określone w ust. 1 lit. a) nie mają zastosowania do produktów wchodzących w skład mieszanki, które nie są produktami sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Jeżeli owoce i warzywa wchodzące w skład mieszanki pochodzą z więcej niż jednego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, pełne nazwy państw pochodzenia można zastąpić odpowiednim z poniższych określeń:

a) „mieszanka owoców i warzyw wyprodukowanych w UE”,

b) „mieszanka owoców i warzyw wyprodukowanych poza UE”,

c) „mieszanka owoców i warzyw wyprodukowanych w UE i poza UE”

ROZDZIAŁ II

Kontrole zgodności z normami handlowymi

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 8

Zakres

W niniejszym rozdziale ustanawia się przepisy dotyczące kontroli zgodności, które oznaczają kontrole przeprowadzane w odniesieniu do owoców i warzyw na wszystkich etapach obrotu w celu sprawdzenia ich zgodności z normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Artykuł 9

Organy koordynujące i organy kontrolne

1. Każde państwo członkowskie wyznacza:

a) jeden właściwy organ odpowiedzialny za koordynację i kontakty w dziedzinach objętych niniejszym rozdziałem, zwany dalej „organem koordynującym” ; oraz

b) organ kontrolny lub organy kontrolne odpowiedzialne za stosowanie niniejszego rozdziału, zwane dalej „organami kontrolnymi” .

Organami koordynującymi oraz organami kontrolnymi, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być organy publiczne lub prywatne. Niemniej w obu przypadkach państwa członkowskie są za nie odpowiedzialne.

2. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji:

a) nazwę oraz pocztowy i elektroniczny adres organu koordynującego, który wyznaczyły na podstawie ust. 1 lit. a);

b) nazwę oraz pocztowy i elektroniczny adres organów kontrolnych, które wyznaczyły na podstawie ust. 1 lit. b); oraz

c) dokładny opis odpowiednich zakresów działalności organów kontrolnych, które wyznaczyły.

3. Organ koordynujący może być organem kontrolnym lub jednym z organów kontrolnych lub każdym innym organem wyznaczonym na podstawie ust. 1.

4. Komisja udostępnia publicznie w sposób, który uznaje za właściwy, wykaz organów koordynujących wyznaczonych przez państwa członkowskie.

Artykuł 10

Baza danych obejmująca handlowców

1. Państwa członkowskie tworzą bazę danych obejmującą handlowców owoców i warzyw, która – zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszym artykule – zawiera wykaz handlowców zajmujących się obrotem owocami i warzywami, w odniesieniu do których ustanowiono normy na podstawie art. 113 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Państwa członkowskie mogą w tym celu wykorzystywać wszelkie inne bazy danych lub bazy danych opracowane do innych celów.

2. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia „handlowiec” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która:

a) posiada owoce i warzywa objęte normami handlowymi w celu:

(i) ich prezentowania lub wystawiania na sprzedaż,

(ii) sprzedaży lub

(iii) jakiejkolwiek innej formy obrotu lub

b) prowadzi którąkolwiek z działalności, o których mowa w lit. a), w odniesieniu do owoców i warzyw objętych normami handlowymi.

Rodzaje działalności, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), obejmują:

a) sprzedaż na odległość za pośrednictwem internetu lub w inny sposób,

b) działalność tego rodzaju prowadzoną przez osobę fizyczną lub prawną na własny rachunek lub w imieniu osoby trzeciej oraz

c) działalność tego rodzaju prowadzoną w Unii lub poprzez wywóz do państw trzecich lub przywóz z państw trzecich.

3. Państwa członkowskie określają warunki regulujące włączenie poniższych handlowców do bazy danych:

a) handlowcy, których działalność jest zwolniona z obowiązku zgodności z normami handlowymi na podstawie art. 4; oraz

b) osoby fizyczne lub prawne, których działalność w sektorze owoców i warzyw jest ograniczona albo do przewozu towarów albo do sprzedaży detalicznej.

4. W przypadku gdy baza danych obejmująca handlowców składa się z kilku odrębnych elementów, organ koordynujący zapewnia, że baza danych, jej elementy oraz ich aktualizacja są jednolite. Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

5. Baza danych zawiera w odniesieniu do każdego handlowca:

a) numer rejestracyjny, nazwę i adres;

b) informacje potrzebne do zaklasyfikowania go do jednej z grup ryzyka wymienionych w art. 11 ust. 2, w szczególności informacje na temat jego pozycji w łańcuchu handlowym i informacje dotyczące wielkości przedsiębiorstwa;

c) informacje dotyczące ustaleń dokonanych podczas poprzednich kontroli danego handlowca;

d) wszelkie inne informacje uważane za niezbędne na potrzeby kontroli, np. informacje dotyczące istnienia systemu zapewnienia jakości lub systemu samokontroli związanego ze zgodnością z normami handlowymi.

Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

6. Handlowcy dostarczają informacje uznane przez państwa członkowskie za niezbędne do utworzenia i aktualizacji baz danych. Państwa członkowskie określają warunki, na których handlowcy nieposiadający siedziby na ich terytorium, ale prowadzący działalność handlową na tym terytorium, wykazywani są w bazach danych tych państw.

Sekcja 2

Kontrole zgodności przeprowadzane przez państwa członkowskie

Artykuł 11

Kontrole zgodności

1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie selektywnych, opartych o analizę ryzyka i odpowiednio częstych kontroli zgodności z odnośnymi normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Kryteria oceny ryzyka obejmują istnienie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14, wydanego przez właściwy organ państwa trzeciego, w którym zatwierdzono kontrole zgodności na podstawie art. 15. Istnienie tego rodzaju świadectwa uznaje się za czynnik zmniejszający ryzyko niezgodności.

Kryteria oceny ryzyka mogą również obejmować:

a) rodzaj produktu, okres produkcji, cenę produktu, warunki atmosferyczne, czynności związane z pakowaniem i przeładunkiem, warunki przechowywania, państwo pochodzenia, środki transportu lub objętość partii;

b) wielkość handlowców, ich pozycję w łańcuchu handlowym, objętość lub wartość produktów wprowadzanych przez nich do obrotu, asortyment, obszar dostaw lub rodzaj prowadzonej działalności, np. przechowywanie, sortowanie, pakowanie lub sprzedaż;

c) dane zebrane podczas poprzednich kontroli, w tym liczbę i rodzaj stwierdzonych wad, typową jakość produktów wprowadzanych do obrotu, poziom wykorzystywanego wyposażenia technicznego;

d) wiarygodność systemu zapewnienia jakości lub systemu samokontroli handlowca dotyczącego zgodności z normami handlowymi;

e) miejsce, gdzie przeprowadzana jest kontrola, zwłaszcza jeśli jest to punkt wprowadzenia produktów na teren Unii lub miejsce ich pakowania lub ładowania;

f) wszelkie inne informacje, które mogą wskazywać na ryzyko niezgodności.

2. Analiza ryzyka opiera się na informacjach znajdujących się w bazie danych obejmującej handlowców, o której mowa w art. 10, i klasyfikuje ich do grup ryzyka.

Państwa członkowskie z wyprzedzeniem ustanawiają:

a) kryteria oceny ryzyka wystąpienia braku zgodności partii;

b) na podstawie analizy ryzyka dla każdej grupy ryzyka – minimalny odsetek handlowców, partii lub ilości podlegających kontroli zgodności.

W odniesieniu do produktów, które nie są objęte szczegółowymi normami handlowymi państwa członkowskie na podstawie analizy ryzyka mogą podejmować decyzje o nieprzeprowadzaniu selektywnych kontroli.

3. W przypadku gdy kontrole wykażą znaczące nieprawidłowości, państwa członkowskie zwiększają częstotliwość kontroli w odniesieniu do handlowców, produktów, pochodzenia lub innych parametrów.

4. Handlowcy dostarczają organom kontrolnym wszelkich informacji, które organy te uważają za konieczne w celu organizowania i przeprowadzania kontroli zgodności.

Artykuł 12

Zatwierdzeni handlowcy

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić handlowcom, których zaklasyfikowano do grupy najmniejszego ryzyka i którzy zapewniają wysoki stopień gwarancji zgodności z normami handlowymi, na stosowanie wzoru przedstawionego w załączniku II do oznakowania każdego opakowania na etapie wysyłki lub wystawianie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14.

2. Zezwolenia udziela się na okres przynajmniej jednego roku.

3. Ponadto handlowcy korzystający z tej możliwości:

a) posiadają personel przeprowadzający kontrole, który odbył szkolenie zatwierdzone przez państwo członkowskie;

b) posiadają odpowiedni sprzęt do przygotowania i pakowania produktów;

c) zobowiązują się do przeprowadzania kontroli zgodności towarów, które wysyłają, oraz do posiadania rejestru wszystkich przeprowadzanych kontroli.

4. Gdy handlowiec nie może dłużej gwarantować spełnienia warunków zezwolenia, państwo członkowskie cofa je.

5. Niezależnie od przepisów ust. 1 upoważnieni handlowcy mogą do wyczerpania zapasów stosować wzory, które w dniu 21 czerwca 2011 r. były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Zezwolenia wydane handlowcom do dnia 22 czerwca 2011 r. mają zastosowanie w okresie, na który zostały wydane.

Artykuł 13

Zatwierdzanie zgłoszeń przez organy celne

1. Organy celne przyjmują zgłoszenia wywozowe lub zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu dotyczące produktów, które są objęte szczegółowymi normami handlowymi, wyłącznie gdy:

a) towarom towarzyszy świadectwo zgodności, lub

b) właściwy organ kontrolny poinformował organ celny, że w odniesieniu do danych partii wystawiono świadectwa zgodności, lub

c) właściwy organ kontrolny poinformował organ celny, że w odniesieniu do danych partii nie wystawiono świadectw zgodności, ponieważ z analizy ryzyka, o której mowa w art. 11 ust. 1, wynika, że nie ma potrzeby ich kontrolowania.

Powyższe przepisy nie stanowią przeszkody dla przeprowadzania przez państwo członkowskie jakichkolwiek kontroli zgodności na podstawie art. 11.

2. Ustęp 1 stosuje się również do produktów objętych ogólną normą handlową przedstawioną w części A załącznika I oraz produktów, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a), o ile dane państwo członkowskie uzna to za konieczne na podstawie analizy ryzyka, o której mowa w art. 11 ust. 1.

Artykuł 14

Świadectwo zgodności

1. Właściwy organ może wydawać świadectwa zgodności potwierdzające, że dane produkty są zgodne z odpowiednią normą handlową (zwane dalej „świadectwem”). Świadectwo do użytku właściwych organów w Unii zamieszczono w załączniku III.

Zamiast świadectw wydawanych przez właściwe organy w Unii, państwa trzecie, o których mowa w art. 15 ust. 4, mogą stosować własne świadectwa pod warunkiem, że zawierają one co najmniej informacje równoważne w porównaniu ze świadectwem unijnym. Komisja udostępnia wzory takich świadectw wystawianych przez państwa trzecie w sposób, który uznaje za właściwy.

2. Świadectwa mogą być wydawane albo w wersji papierowej z oryginalnym podpisem albo w zweryfikowanym formacie elektronicznym z podpisem elektronicznym.

3. Każde świadectwo jest podstemplowywane przez właściwy organ i podpisywane przez osobę lub osoby do tego upoważnione.

4. Świadectwa są wystawiane w co najmniej jednym z języków urzędowych Unii.

5. Każde świadectwo opatrzone jest numerem seryjnym, który umożliwia jego identyfikację. Właściwy organ zachowuje kopię każdego wystawionego świadectwa.

6. Niezależnie od przepisów ust. 1 akapit pierwszy państwa członkowskie mogą do wyczerpania zapasów stosować świadectwa, które w dniu 30 czerwca 2009 r. były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Sekcja 3

Kontrole zgodności przeprowadzane przez państwa trzecie

Artykuł 15

Zatwierdzenie kontroli zgodności przeprowadzanych przez państwa trzecie przed przywozem do Unii

1. Na wniosek państwa trzeciego Komisja może zatwierdzić – zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 – kontrole zgodności z normami handlowymi przeprowadzane przez dane państwo trzecie przed przywozem do Unii.

2. Zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone państwom trzecim, w których spełniane są unijne normy handlowe lub przynajmniej normy równoważne, w przypadku produktów wywożonych do Unii.

W zatwierdzeniu wskazuje się organ publiczny państwa trzeciego, który odpowiada za przeprowadzanie kontroli, o których mowa w ust. 1. Organ ten odpowiada za kontakty z Unią. W zatwierdzeniu określa się także organy kontrolne państwa trzeciego kierujące odpowiednimi kontrolami.

Zatwierdzenie może mieć zastosowanie jedynie do produktów pochodzących z danego państwa trzeciego i może być ograniczone do określonych produktów.

3. Organy kontrolne państwa trzeciego są organami urzędowymi lub urzędowo uznawanymi przez organ, o którym mowa w ust. 2, które zapewniają wystarczające gwarancje i posiadają niezbędny personel, wyposażenie i pomieszczenia w celu przeprowadzania kontroli zgodnie z metodami, o których mowa w art. 17 ust. 1, lub metodami równoważnymi.

4. Państwa trzecie, których kontrole zgodności zostały zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem, oraz odnośne produkty określone są w załączniku IV.

Komisja udostępnia szczegółowe informacje dotyczące właściwych organów publicznych i organów kontrolnych w sposób, który uznaje za właściwy.

Artykuł 16

Zawieszenie zatwierdzenia kontroli zgodności

Komisja może zawiesić zatwierdzenie kontroli zgodności, jeżeli okaże się, że w przypadku znaczącej liczby partii lub znacznych ilości towary nie odpowiadają informacjom zawartym w świadectwach zgodności wystawionych przez organy kontrolne państwa trzeciego.

Sekcja 4

Metody kontroli

Artykuł 17

Metody kontroli

1. Kontrole zgodności przewidziane w niniejszym rozdziale, z wyjątkiem kontroli w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu, przeprowadza się zgodnie z metodami kontroli określonymi w załączniku V, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej.

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy szczegółowe dla kontroli zgodności w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu.

2. W przypadku gdy inspektorzy stwierdzają, że towary odpowiadają normom handlowym, organ kontrolny może wystawić świadectwo zgodności określone w załączniku III.

3. W przypadku gdy towary nie odpowiadają normom, organ kontrolny wystawia orzeczenie o niezgodności do wiadomości handlowca lub jego przedstawiciela. Towary, w odniesieniu do których zostało wystawione orzeczenie o niezgodności, nie mogą być przemieszczane bez zezwolenia organu kontrolnego, który wydał takie orzeczenie. Wydanie takiego zezwolenia może wymagać spełnienia warunków określonych przez organ kontrolny.

Handlowcy mogą podjąć decyzję o doprowadzeniu wszystkich lub niektórych towarów do stanu zgodności. Towary doprowadzone do stanu zgodności nie mogą być wprowadzane do obrotu przed zagwarantowaniem przez właściwy organ kontrolny, przy pomocy wszystkich odpowiednich środków, że dane towary rzeczywiście zostały doprowadzone do stanu zgodności. Właściwy organ kontrolny wystawia – w odpowiednich przypadkach – świadectwo zgodności określone w załączniku III, w odniesieniu do partii lub części partii wyłącznie po doprowadzeniu towarów do stanu zgodności.

Jeżeli organ kontrolny przychyla się do prośby handlowca o umożliwienie doprowadzenia towarów do stanu zgodności w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym przeprowadzona została kontrola stwierdzająca brak zgodności, handlowiec informuje właściwy organ kontrolny państwa członkowskiego przeznaczenia o partii, która wykazuje brak zgodności. Państwo członkowskie, które wydało orzeczenie o niezgodności, przesyła kopię tego orzeczenia pozostałym zainteresowanym państwom członkowskim, w tym państwu członkowskiemu przeznaczenia partii wykazującej brak zgodności.

W przypadku gdy towary nie mogą zostać doprowadzone do stanu zgodności ani przeznaczone na paszę dla zwierząt, do przetwórstwa przemysłowego lub wykorzystane w jakikolwiek inny sposób w celach nieżywnościowych, organ kontrolny może, w razie potrzeby, zwrócić się do handlowców o podjęcie odpowiednich środków w celu zagwarantowania, że dane produkty nie zostaną wprowadzone do obrotu.

Handlowcy dostarczają wszystkie informacje uznane za niezbędne przez państwa członkowskie w celu stosowania niniejszego ustępu.

Sekcja 5

Powiadomienia

Artykuł 18

Powiadomienia

1. Państwo członkowskie, w którym stwierdzono, że partia towarów z innego państwa członkowskiego nie odpowiada normom handlowym z powodu wad lub zepsucia, które mogły być wykryte w czasie pakowania, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję oraz inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć.

2. Państwo członkowskie, w którym partia towaru pochodząca z państwa trzeciego została wykluczona z dopuszczenia do swobodnego obrotu z powodu niezgodności z normami handlowymi, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję, inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć, oraz zainteresowane państwo trzecie wymienione w załączniku IV.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoich przepisach dotyczących systemów kontroli i analizy ryzyka. Powiadamiają też Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w tych systemach.

4. Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim podsumowanie wyników kontroli na wszystkich etapach obrotu w danym roku najpóźniej do dnia 30 czerwca następnego roku.

5. Powiadomienia, o których mowa w ust. 1-4, są przekazywane w sposób określony przez Komisję.

TYTUŁ III

ORGANIZACJE PRODUCENTÓW

ROZDZIAŁ I

Wymogi i uznawanie

Sekcja 1

Definicje

Artykuł 19

[2] (skreślony).

Sekcja 2

Wymogi mające zastosowanie do organizacji producentów

Artykuł 20

[3] (skreślony).

Artykuł 21

[4] (skreślony).

Artykuł 22

[5] (skreślony).

Artykuł 23

[6] (skreślony).

Artykuł 24

[7] (skreślony).

Artykuł 25

[8] (skreślony).

Artykuł 26

[9] (skreślony).

Artykuł 26a

[10] (skreślony).

Artykuł 27

[11] (skreślony).

Artykuł 28

[12] (skreślony).

Artykuł 29

[13] (skreślony).

Artykuł 30

[14] (skreślony).

Artykuł 31

[15] (skreślony).

Sekcja 3

Zrzeszenia organizacji producentów

Artykuł 32

[16] (skreślony).

Artykuł 33

[17] (skreślony).

Artykuł 34

[18] (skreślony).

Artykuł 35

[19] (skreślony).

Sekcja 4

Grupy producentów

Artykuł 36

Przedkładanie planów uznawania

1. Podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego przedkłada plan uznawania, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym podmiot ma główną siedzibę.

2. Państwa członkowskie określają:

a) kryteria minimalne, które podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego musi spełniać, aby móc przedłożyć plan uznawania;

b) zasady sporządzania projektów oraz zasady dotyczące treści i wdrażania planów uznawania;

c) okres, w którym były członek organizacji producentów ma zakaz wstępowania do grupy producentów po wystąpieniu z organizacji producentów w zakresie produktów, w odniesieniu do których dana organizacja producentów została uznana; oraz

d) procedury administracyjne w odniesieniu do zatwierdzania, monitorowania i realizacji planów uznawania;

e) przepisy w celu uniknięcia sytuacji, w której producent korzysta z pomocy unijnej dla grup producentów przez okres dłuższy niż 5 lat.

Artykuł 37

Treść planów uznawania

Projekt planu uznawania obejmuje przynajmniej:

a) opis sytuacji wyjściowej, w szczególności w odniesieniu do liczby członków będących producentami, z uwzględnieniem wszystkich szczegółowych informacji dotyczących członków, produkcji, w tym wartości produkcji sprzedanej, marketingu i infrastruktury, którą dysponuje grupa producentów, w tym infrastruktury będącej w posiadaniu poszczególnych członków grupy producentów;

b) proponowaną datę rozpoczęcia realizacji planu oraz okres jej trwania, który nie przekracza pięciu lat; oraz

c) działania i inwestycje, jakie należy zrealizować w celu uzyskania uznania.

Inwestycje, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), nie obejmują inwestycji wymienionych w załączniku Va.

Artykuł 38

Zatwierdzanie planów uznawania

1. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje jedną z decyzji, o których mowa w ust. 3, w terminie trzech miesięcy od otrzymania projektu planu uznawania wraz ze wszystkimi dokumentami uzupełniającymi. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótsze terminy.

2. Państwa członkowskie mogą przyjmować dodatkowe przepisy dotyczące kwalifikowalności operacji i wydatków w ramach planów uznawania, w tym przepisy dotyczące kwalifikowalności inwestycji, w celu osiągnięcia zgodności grup producentów z kryteriami uznawania za organizację producentów, o których mowa w art. 125b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Po dokonaniu kontroli zgodności, o których mowa w art. 111, właściwy organ państwa członkowskiego, stosownie do przypadku:

a) wstępnie akceptuje plan i udziela wstępnego uznania;

b) zwraca się o wprowadzenie zmian do planu, w tym zmian w odniesieniu do okresu obowiązywania. Państwo członkowskie ocenia w szczególności, czy proponowane etapy nie są nadmiernie długie, a w przypadku gdy grupa producentów mogła spełnić kryteria uznania dla organizacji producentów przed końcem pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 125e ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, domaga się ich zmiany;

c) odrzuca plan, szczególnie w przypadku gdy odnośne podmioty prawne lub jasno określone części podmiotów prawnych ubiegające się o wstępne uznanie za grupy producentów spełniają już kryteria uznania za organizację producentów.

W stosownych przypadkach plan może zostać wstępnie zaakceptowany tylko po uwzględnieniu zmian wymaganych na mocy lit. b).

4. Właściwy organ państwa członkowskiego powiadamia Komisję do dnia 1 lipca danego roku o decyzjach w sprawie wstępnie zaakceptowanych planów uznawania i skutkach finansowych tych planów, wykorzystując w tym celu formularz zawarty w załączniku Vb.

5. Po określeniu współczynników przydziału, o których mowa w art. 47 ust. 4 akapit drugi, właściwy organ państwa członkowskiego zapewnia zainteresowanym grupom producentów możliwość zmiany lub wycofania ich planów uznawania. W przypadku gdy grupa producentów nie wycofa swojego planu, właściwy organ ostatecznie akceptuje taki plan z zastrzeżeniem zmian, które właściwy organ może uznać za niezbędne.

6. Właściwy organ państwa członkowskiego powiadamia podmiot prawny lub jasno określoną część podmiotu prawnego o decyzjach, o których mowa w ust., 3 i 5.

Artykuł 39

Realizacja planów uznawania

1. Realizacja planu uznawania zostaje podzielona na okresy roczne rozpoczynające się dnia 1 stycznia. Państwa członkowskie mogą zezwalać grupom producentów na dzielenie tych okresów rocznych na okresy półroczne.

W pierwszym roku realizacji zgodnie z proponowaną datą, o której mowa w art. 37 lit. b), plan uznawania rozpoczyna się:

a) dnia 1 stycznia po dacie jego zatwierdzenia przez właściwy organ państwa członkowskiego; lub

b) pierwszego dnia kalendarzowego po dacie jego zatwierdzenia.

W każdym przypadku pierwszy rok realizacji planu uznawania upływa dnia 31 grudnia tego samego roku.

2. Państwa członkowskie ustanawiają warunki, na jakich grupy producentów mogą występować z wnioskami o wprowadzenie zmian do planów w trakcie ich realizacji. Do powyższych wniosków załącza się niezbędne dokumenty uzupełniające.

Państwa członkowskie określają warunki, na jakich można wprowadzać zmiany do planów uznawania w trakcie okresu rocznego lub półrocznego bez uprzedniego zatwierdzenia ich przez właściwy organ państwa członkowskiego. Powyższe zmiany kwalifikują się do objęcia pomocą tylko w przypadku, gdy grupa producentów niezwłocznie poinformuje o nich właściwy organ państwa członkowskiego.

Grupy producentów mogą uzyskać zezwolenie od właściwego organu państwa członkowskiego, w ciągu danego roku i w odniesieniu do tego roku, na zwiększenie całkowitej kwoty wydatków określonych w planie uznawania o maksymalnie 5 % kwoty początkowo zatwierdzonej lub zmniejszenie jej o maksymalny odsetek określony przez państwa członkowskie, w obu przypadkach pod warunkiem że zachowano ogólne cele planu uznawania oraz pod warunkiem że ogólna kwota wydatków Unii na poziomie danego państwa członkowskiego nie przekracza kwoty wkładu Unii przydzielonego danemu państwu członkowskiemu zgodnie z art. 47 ust. 4.

W przypadku połączenia grup producentów, o którym mowa w art. 48, ograniczenie w wysokości 5 % stosuje się do łącznej kwoty wydatków określonych w planach uznawania łączących się grup producentów.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzję w sprawie zmian do planów w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania wniosku o wprowadzenie zmian, po rozpatrzeniu dostarczonych dowodów. Jeżeli w ustalonym terminie nie zostanie podjęta decyzja odnośnie do wniosku o wprowadzenie zmian, wniosek uważa się za odrzucony. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótszy termin.

Artykuł 40

Wnioski o uznanie za organizację producentów

1. Grupy producentów realizujące plany uznawania mogą w każdej chwili składać wnioski o uznanie na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Takie wnioski składane są w każdym wypadku przed zakończeniem okresu przejściowego, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2. Od daty złożenia takiego wniosku przedmiotowa grupa może przedstawić projekt programu operacyjnego na podstawie art. 63.

Artykuł 41

Działalność główna grup producentów

1. Działalność główna grupy producentów związana jest z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których została wstępnie uznana.

2. Grupa producentów może sprzedawać produkty pochodzące od producentów niebędących członkami grupy producentów, jeżeli została uznana w odniesieniu do tych produktów i pod warunkiem, że wartość ekonomiczna tej działalności jest niższa od wartości produkcji sprzedanej wytworzonej przez własnych członków grupy producentów oraz członków innych grup producentów.

Artykuł 42

Wartość produkcji sprzedanej

1. Do grup producentów stosuje się art. 50 ust. 1-4 i 7 oraz art. 50 ust. 6 zdanie pierwsze z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

2. W przypadku zmniejszenia wartości produkcji sprzedanej o co najmniej 35 % z właściwie umotywowanych dla państwa członkowskiego przyczyn, pozostających poza zakresem odpowiedzialności grupy producentów i od niej niezależnych, uznaje się, że łączna wartość produkcji sprzedanej stanowi 65 % łącznej wartości deklarowanej w poprzednim wniosku lub wnioskach o pomoc obejmujących ostatni okres roczny, stwierdzonej przez państwo członkowskie, a w przypadku jej braku – wartości pierwotnie zadeklarowanej w zatwierdzonym planie uznawania.

3. Wartość produkcji sprzedanej obliczana jest zgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie, dla którego wnioskowana jest pomoc.

Artykuł 43

Finansowanie planów uznawania

1. Stawki pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zmniejsza się o połowę w stosunku do wartości produkcji sprzedanej przekraczającej 1 000 000 EUR.

2. Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dla każdej grupy producentów podlega rocznemu limitowi wynoszącemu 100 000 EUR.

3. Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, jest wypłacana:

a) w ratach rocznych lub półrocznych na zakończenie każdego okresu rocznego lub półrocznego realizacji planu uznawania; lub

b) w ratach obejmujących część okresu rocznego, jeżeli plan rozpoczyna się w trakcie okresu rocznego lub jeżeli uznanie zostaje udzielone na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przed zakończeniem okresu rocznego. W takim przypadku pułap, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, zostaje proporcjonalnie obniżony.

Aby obliczyć wysokość rat, państwa członkowskie mogą zastosować jako podstawę produkcję sprzedaną odpowiadającą okresowi innemu niż okres, w odniesieniu do którego wypłacana jest rata, jeżeli wymagają tego kontrole. Różnica pomiędzy okresami jest mniejsza niż okres, za który wypłacana jest rata.

4. Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do kwot określonych w ust. 1 i 2 jest ostatnim kursem opublikowanym przez Centralny Bank Europejski przed pierwszym dniem okresu, na który przyznano przedmiotową pomoc.

Artykuł 44

Pomoc na inwestycje niezbędne w celu uzyskania uznania

Inwestycje związane z realizacją planów uznawania, o których mowa w art. 37 lit. c) niniejszego rozporządzenia, na które przyznano pomoc zgodnie z art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane proporcjonalnie do ich wykorzystania co do produktów członków grupy producentów, w odniesieniu do których udzielono jej wstępnego uznania.

Z pomocy unijnej wyklucza się inwestycje, które mogłyby zakłócić konkurencję w odniesieniu do innych rodzajów działalności gospodarczej grupy producentów.

Inwestycje mogą być realizowane w gospodarstwach indywidualnych lub w obiektach producentów będących członkami grupy producentów, pod warunkiem że przyczyniają się do osiągnięcia celów określonych w planie uznawania. W razie wystąpienia z grupy producentów któregoś z członków państwa członkowskie zapewniają odzyskanie inwestycji lub jej wartości końcowej, w przypadku gdy jej okres amortyzacji jeszcze nie upłynął.

Artykuł 45

Wniosek o przyznanie pomocy

1. Grupa producentów składa jeden wniosek o pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w terminie trzech miesięcy od końca każdego z okresów rocznych lub półrocznych określonych w art. 43 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Wniosek zawiera deklarację wartości produkcji sprzedanej w odniesieniu do okresu, dla którego wnioskowana jest pomoc.

2. Wnioski o przyznanie pomocy dotyczące okresów półrocznych można składać tylko pod warunkiem, że plan uznawania jest podzielony na okresy półroczne, o których mowa w art. 39 ust 1. Wszystkim wnioskom o przyznanie pomocy towarzyszą pisemne oświadczenia grupy producentów stwierdzające, że grupa:

a) przestrzega i będzie przestrzegać przepisów rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i niniejszego rozporządzenia; oraz

b) nie korzystała, nie korzysta i nie będzie korzystać, bezpośrednio ani pośrednio, z podwójnego finansowania unijnego lub krajowego w odniesieniu do działań realizowanych w ramach swojego planu uznawania, na które przyznano finansowanie unijne na podstawie niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie ustalają termin wypłacenia pomocy, który w każdym wypadku przypada nie później niż sześć miesięcy po otrzymaniu wniosku.

Artykuł 46

Kwalifikowalność

Państwa członkowskie oceniają kwalifikowalność grup producentów do uzyskania pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia w celu ustalenia, czy przyznanie pomocy jest należycie uzasadnione, z uwzględnieniem warunków i daty ewentualnego uprzedniego przyznania pomocy publicznej na rzecz organizacji lub grup producentów, z których pochodzą członkowie danej grupy producentów, oraz ewentualnych przypadków przemieszczania się członków między organizacjami producentów i grupami producentów.

Artykuł 47

Wkład unijny

1. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, z zastrzeżeniem ust. 4 niniejszego artykułu, wynosi:

a) 75 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji; oraz

b) 50 % w pozostałych regionach.

Państwa członkowskie mogą wypłacać pomoc krajową w formie płatności ryczałtowej. Wniosek o przyznanie pomocy nie musi zawierać dowodów dotyczących wykorzystania pomocy.

2. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, wyrażony jako dotacja kapitałowa lub jej równoważnik, nie przekracza kwalifikowalnych kosztów inwestycji:

a) 50 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji; oraz

b) 30 % w pozostałych regionach.

Zainteresowane państwa członkowskie zobowiązują się do finansowania przynajmniej 5 % kwalifikowalnych kosztów inwestycji.

Na pokrycie kwalifikowalnych kosztów inwestycji beneficjenci pomocy płacą co najmniej:

a) 25 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji; oraz

b) 45 % w pozostałych regionach.

3. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, z zastrzeżeniem ust. 4 niniejszego artykułu, jest określany dla każdej grupy producentów na podstawie wartości jej produkcji sprzedanej i podlega następującym zasadom:

a) w odniesieniu do grup producentów w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później, w ciągu pierwszych dwóch lat realizacji ich planów uznawania nie obowiązuje żaden pułap, natomiast w trzecim, czwartym i piątym roku realizacji ich planów uznawania obowiązują odpowiednio pułapy 70 %, 50 % i 20 % wartości produkcji sprzedanej;

b) w odniesieniu do grup producentów w najbardziej oddalonych regionach Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu, lub na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1405/2006 (¹⁰), w pierwszym, drugim, trzecim, czwartym i piątym roku realizacji ich planów uznawania pułap wkładu Unii wynosi odpowiednio 25 %, 20 %, 15 %, 10 % i 5 % wartości produkcji sprzedanej.

4. Łączne wydatki na wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie przekracza 10 000 000 na rok kalendarzowy.

Na podstawie powiadomień, o których mowa w art. 38 ust. 4, Komisja ustala współczynniki przydziału oraz określa łączny możliwy wkład Unii na państwo członkowskie w ciągu roku na podstawie tych współczynników. Jeśli w dowolnym roku łączna kwota wynikająca z powiadomień, o których mowa w art. 38 ust. 4, nie przekracza maksymalnej kwoty wkładu Unii, współczynnik przydziału ustala się na poziomie 100 %.

Wkład Unii jest przyznawany zgodnie ze współczynnikiem przydziału, o którym mowa w akapicie drugim. W odniesieniu do planów uznawania, o których nie powiadomiono zgodnie z art. 38 ust. 4, nie przyznaje się wkładu Unii.

Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do wkładu Unii na państwo członkowskie jest ostatnim kursem opublikowanym przez Europejski Bank Centralny przed datą przewidzianą w art. 38 ust. 4.

Artykuł 48

Łączenie

1. Pomoc przewidziana w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 może zostać przyznana lub może nadal być przyznawana grupom producentów, którym udzielono wstępnego uznania i które powstały w wyniku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, którym udzielono wstępnego uznania.

2. W celu obliczenia kwoty pomocy płatnej na podstawie ust. 1 grupa producentów powstała w wyniku połączenia zastępuje grupy, które się połączyły.

3. W przypadku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, nowy podmiot przejmuje prawa i obowiązki grupy producentów, której najwcześniej przyznano wstępne uznanie.

4. W przypadku gdy grupa producentów, której udzielono wstępnego uznania, łączy się z uznaną organizacją producentów, powstały w wyniku tego podmiot nie kwalifikuje się już do wstępnego uznania jako grupa producentów, ani do przyznania pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Powstały w wyniku połączenia podmiot jest nadal traktowany jako uznana organizacja producentów, pod warunkiem że przestrzega obowiązujących wymogów. W razie konieczności organizacja producentów występuje z wnioskiem o zmianę swojego programu operacyjnego i w tym celu art. 29 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Jednakże działania przeprowadzone przez grupę producentów przed takim połączeniem są nadal kwalifikowalne na warunkach ustalonych w planie uznawania.

Artykuł 49

Konsekwencje uznania

1. Udzielanie pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zostaje zakończone wraz z przyznaniem uznania.

2. W przypadku przedłożenia programu operacyjnego na podstawie niniejszego rozporządzenia państwo członkowskie dopilnowuje, aby nie dochodziło do podwójnego finansowania środków określonych w planie uznawania.

3. Inwestycje kwalifikujące się do przyznania pomocy lub koszty, o których mowa w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą zostać przeniesione do programów operacyjnych, pod warunkiem że są zgodne z wymogami niniejszego rozporządzenia.

4. Państwa członkowskie ustalają okres, rozpoczynający się po zrealizowaniu planu uznawania, w ramach którego grupa producentów musi zostać uznana za organizację producentów. Okres ten nie przekracza czterech miesięcy.

ROZDZIAŁ II

Fundusze i programy operacyjne

Sekcja 1

Wartość produkcji sprzedanej

Artykuł 50

[20] (skreślony).

Artykuł 51

[21] (skreślony).

Sekcja 2

Fundusze operacyjne

Artykuł 52

[22] (skreślony).

Artykuł 53

[23] (skreślony).

Artykuł 54

[24] (skreślony).

Sekcja 3

Programy operacyjne

Artykuł 55

[25] (skreślony).

Artykuł 56

[26] (skreślony).

Artykuł 57

[27] (skreślony).

Artykuł 58

[28] (skreślony).

Artykuł 59

[29] (skreślony).

Artykuł 60

[30] (skreślony).

Artykuł 61

[31] (skreślony).

Artykuł 62

[32] (skreślony).

Artykuł 63

[33] (skreślony).

Artykuł 64

[34] (skreślony).

Artykuł 65

[35] (skreślony).

Artykuł 66

[36] (skreślony).

Artykuł 67

[37] (skreślony).

Sekcja 4

Pomoc

Artykuł 68

[38] (skreślony).

Artykuł 69

[39] (skreślony).

Artykuł 70

[40] (skreślony).

Artykuł 71

[41] (skreślony).

Artykuł 72

[42] (skreślony).

ROZDZIAŁ III

Środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 73

[43] (skreślony).

Artykuł 74

[44] (skreślony).

Sekcja 2

Wycofywanie z rynku

Artykuł 75

[45] (skreślony).

Artykuł 76

[46] (skreślony).

Artykuł 77

[47] (skreślony).

Artykuł 78

[48] (skreślony).

Artykuł 79

[49] (skreślony).

Artykuł 80

[50] (skreślony).

Artykuł 81

[51] (skreślony).

Artykuł 82

[52] (skreślony).

Artykuł 83

[53] (skreślony).

Sekcja 3

Zielone zbiory oraz niezbieranie

Artykuł 84

[54] (skreślony).

Artykuł 85

[55] (skreślony).

Sekcja 4

Promocja i komunikacja

Artykuł 86

[56] (skreślony).

Sekcja 5

Szkolenia

Artykuł 87

[57] (skreślony).

Sekcja 6

Ubezpieczanie zbiorów

Artykuł 88

[58] (skreślony).

Artykuł 89

[59] (skreślony).

Artykuł 89a

[60] (skreślony).

Sekcja 7

Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych

Artykuł 90

[61] (skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Krajowa pomoc finansowa

Artykuł 91

[62] (skreślony).

Artykuł 92

[63] (skreślony).

Artykuł 93

[64] (skreślony).

Artykuł 94

[65] (skreślony).

Artykuł 95

[66] (skreślony).

ROZDZIAŁ V

Przepisy ogólne

Sekcja 1

Sprawozdania i powiadomienia

Artykuł 96

[67] (skreślony).

Artykuł 97

[68] (skreślony).

Artykuł 98

[69] (skreślony).

Sekcja 2

Kontrole

Artykuł 99

[70] (skreślony).

Artykuł 100

[71] (skreślony).

Artykuł 101

[72] (skreślony).

Artykuł 102

[73] (skreślony).

Artykuł 103

[74] (skreślony).

Artykuł 104

[75] (skreślony).

Artykuł 105

[76] (skreślony).

Artykuł 106

[77] (skreślony).

Artykuł 107

[78] (skreślony).

Artykuł 108

[79] (skreślony).

Artykuł 109

[80] (skreślony).

Artykuł 110

[81] (skreślony).

Artykuł 111

[82] (skreślony).

Artykuł 112

[83] (skreślony).

Artykuł 113

[84] (skreślony).

Sekcja 3

Sankcje

Artykuł 114

[85] (skreślony).

Artykuł 115

[86] (skreślony).

Artykuł 116

[87] (skreślony).

Artykuł 117

[88] (skreślony).

Artykuł 118

[89] (skreślony).

Artykuł 119

[90] (skreślony).

Artykuł 120

[91] (skreślony).

Artykuł 121

[92] (skreślony).

Artykuł 122

[93] (skreślony).

Artykuł 123

[94] (skreślony).

Artykuł 124

[95] (skreślony).

Sekcja 4

Monitorowanie i ocena programów operacyjnych i strategii krajowych

Artykuł 125

[96] (skreślony).

Artykuł 126

[97] (skreślony).

Artykuł 127

[98] (skreślony).

ROZDZIAŁ VI

Rozszerzenie zasad na producentów na określonym obszarze gospodarczym

Artykuł 128

[99] (skreślony).

Artykuł 129

[100] (skreślony).

Artykuł 130

[101] (skreślony).

Artykuł 131

[102] (skreślony).

Artykuł 132

[103] (skreślony).

YTUŁ IV

HANDEL Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Należności celne przywozowe i system cen wejścia

Sekcja 1

System cen wejścia

Artykuł 133

[104] (skreślony).

Artykuł 134

[105] (skreślony).

Artykuł 135

(skreślony).

Artykuł 136

[106] (skreślony).

Artykuł 137

[107] (skreślony).

Sekcja 2

Dodatkowe należności celne przywozowe

Artykuł 138

[108] (skreślony).

Artykuł 139

[109] (skreślony).

Artykuł 140

[110] (skreślony).

Artykuł 141

[111] (skreślony).

Artykuł 142

[112] (skreślony).

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 143

[113] (skreślony).

Artykuł 144

[114] (skreślony).

Artykuł 145

[115] (skreślony).

Artykuł 146

[116] (skreślony).

Artykuł 147

[117] (skreślony).

Artykuł 148

[118] (skreślony).

Artykuł 149

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 traci moc.

Jednakże art. 134 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007 ma nadal zastosowanie do dnia 31 sierpnia 2011 r.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia uznaje się za odesłania do niniejszego rozporządzenia i – w odpowiednich przypadkach – odczytuje się zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XIX.

Artykuł 150

Przepisy przejściowe

1. Programy operacyjne, w przypadku których korzysta się z art. 203a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia pod warunkiem, że są zgodne z zasadami obowiązującymi przed dniem 1 stycznia 2008 r.

2. Na potrzeby stosowania art. 203a ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zasadami dotyczącymi minimalnych parametrów surowców dostarczanych do przetwórstwa oraz minimalnych wymogów dotyczących jakości dla produktów gotowych, stosowanymi w dalszym ciągu w odniesieniu do surowców zebranych na terytorium państw członkowskich korzystających z przejściowych przepisów, o których mowa we wspomnianym ustępie, oprócz wszelkich odnośnych norm handlowych, o których mowa w tytule II niniejszego rozporządzenia, są zasady zawarte w rozporządzeniach Komisji wymienionych w załączniku XX.

3. Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które nadal korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dla grup producentów niepochodzących z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej dnia 1 maja 2004 r. lub później, oraz z najbardziej oddalonych regionów Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu, lub mniejszych wysp Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1405/2006 (²⁶), są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które korzystały z art. 14 ust. 7 wspomnianego rozporządzenia, i które wciąż korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4. Jeżeli to konieczne, państwa członkowskie zmieniają swoje strategie krajowe najpóźniej do dnia 15 września 2011 r., aby:

a) odpowiednio uzasadnić, jaką odległość uznaje się za znaczną zgodnie z art. 50 ust. 7 lit. b);

b) ustanowić maksymalny odsetek rocznych wydatków w ramach programu operacyjnego, które można przeznaczać na działania związane z ekologicznym gospodarowaniem opakowaniami, zgodnie z art. 60 ust. 4 akapit drugi.

5. Programy operacyjne, które zatwierdzono przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia bez konieczności spełnienia wymogu dotyczącego maksymalnego odsetka, określonego w art. 60 ust. 4 akapit drugi.

Artykuł 151

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 7 czerwca 2011 r.

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (¹), w szczególności jego art. 3 akapit drugi, art. 103h, art. 121 lit. a), art. 127, 134, art. 143 lit. b), art. 148, 179, art. 192 ust. 2, art. 194 oraz art. 203a ust. 8 w związku z jego art. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 ustanowiono wspólną organizację rynków rolnych, która obejmuje sektor owoców i warzyw oraz sektor przetworzonych owoców i warzyw.

(2) Przepisy wykonawcze obejmujące sektor owoców i warzyw oraz sektor przetworzonych owoców i warzyw ustanowiono rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1580/2007 z dnia 21 grudnia 2007 r. ustanawiającym przepisy wykonawcze do rozporządzeń Rady (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1182/2007 w sektorze owoców i warzyw (²). Wspomniane rozporządzenie było wielokrotnie zmieniane. Aby zapewnić przejrzystość, wszystkie przepisy wykonawcze należy włączyć do nowego rozporządzenia wraz ze zmianami, które powinno się wprowadzić na podstawie zebranych doświadczeń, a także należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 1580/2007.

(3) Należy ustalić lata gospodarcze dla produktów sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw. Jako że w przedmiotowych sektorach nie obowiązują już programy pomocy związane z sezonem zbiorów odnośnych produktów, wszystkie lata gospodarcze mogą zostać ujednolicone, tak aby odpowiadały one latom kalendarzowym.

(4) W art. 113 ust. 1 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 uprawniono Komisję do wprowadzenia norm handlowych dla owoców i warzyw oraz dla przetworzonych owoców i warzyw. Zgodnie z art. 113a ust. 1 tego rozporządzenia owoce i warzywa przeznaczone do sprzedaży konsumentowi jako produkty świeże mogą być wprowadzone do obrotu jedynie, jeśli są solidnej i właściwej jakości handlowej oraz jeśli zawierają informację o państwie pochodzenia. Aby zharmonizować wykonanie wymienionego przepisu, należy szczegółowo określić i ustanowić ogólną normę handlową dla wszystkich świeżych owoców i warzyw.

(5) Należy przyjąć szczegółowe normy handlowe dla produktów, w przypadku których przyjęcie normy wydaje się konieczne ze względu na ocenę jej przydatności, ze szczególnym uwzględnieniem tego, jakie produkty są pod względem wartości w największym stopniu przedmiotem wymiany handlowej, na podstawie danych pochodzących z Comext – bazy danych Komisji Europejskiej dotyczącej handlu międzynarodowego.

(6) Aby zapobiec niepotrzebnym barierom handlowym, w przypadku gdy należy wprowadzić szczegółowe normy handlowe dla poszczególnych produktów, normy te powinny być zgodne z normami przyjętymi przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ). W przypadku gdy nie przyjęto szczegółowej normy handlowej na szczeblu Unii, produkty uznaje się za zgodne z ogólną normą handlową, jeżeli ich właściciel jest w stanie wykazać zgodność tych produktów z odpowiednią normą EKG/ONZ.

(7) Należy przewidzieć wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych w przypadku pewnych działań, które albo mają bardzo marginalny lub szczególny charakter, albo należą do działań początkowych w łańcuchu dystrybucji, bądź w przypadku suszonych owoców i warzyw oraz produktów przeznaczonych do przetworzenia. Ponieważ niektóre produkty ulegają naturalnemu rozwojowi i wykazują tendencję do psucia się, należy dopuścić w ich przypadku nieznaczne obniżenie świeżości i jędrności, pod warunkiem, że nie należą do klasy ekstra. Należy zwolnić z wymogu zgodności z ogólną normą handlową określone produkty, które zazwyczaj są sprzedawane nie jako całe, a co do których w innym przypadku wymagano by tej zgodności.

(8) Szczegółowe informacje wymagane zgodnie z normami handlowymi powinny być wyraźnie widoczne na opakowaniu lub etykiecie. Aby zapobiec oszustwom i wprowadzaniu konsumentów w błąd, należy umożliwić konsumentom przed zakupem dostęp do szczegółowych informacji wymaganych zgodnie z normami; dotyczy to szczególnie sprzedaży na odległość, która – jak pokazuje doświadczenie – stwarza ryzyko oszustw i pozbawienia konsumentów ochrony zapewnianej przez normy.

(9) W odpowiedzi na zapotrzebowanie ze strony niektórych konsumentów opakowania zawierające różne gatunki i warzyw stają się coraz bardziej powszechne na rynku. Uczciwe praktyki handlowe wymagają, aby owoce i warzywa sprzedawane w tym samym opakowaniu charakteryzowały się jednorodną jakością. W przypadku produktów, w odniesieniu do których nie zostały przyjęte normy unijne, można to zapewnić przez odwołanie się do przepisów ogólnych. Należy ustanowić wymogi dotyczące etykietowania mieszanek różnych gatunków owoców i warzyw w tym samym opakowaniu. Wymogi te powinny być mniej rygorystyczne niż wymagania przewidziane w normach handlowych, w szczególności aby uwzględnić miejsce dostępne na etykiecie.

(10) Aby zapewnić prawidłowe i skuteczne przeprowadzanie kontroli, faktury i dokumenty towarzyszące, inne niż przeznaczone dla konsumentów, powinny zawierać określone podstawowe informacje zawarte w normach handlowych.

(11) Na potrzeby selektywnych kontroli opartych o analizę ryzyka, określonych w art. 113a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, należy określić szczegółowe zasady przeprowadzania takich kontroli. W szczególności należy podkreślić rolę analizy ryzyka przy wyborze produktów do kontroli.

(12) Każde państwo członkowskie powinno wyznaczyć organy kontrolne odpowiedzialne za przeprowadzanie kontroli zgodności na każdym etapie obrotu. Jeden z tych organów powinien być odpowiedzialny za kontakty z wszystkimi pozostałymi wyznaczonymi organami oraz za koordynację ich działań.

(13) Z uwagi na fakt, iż informacje na temat handlowców i ich głównych cech są nieodzownym narzędziem w analizie dokonywanej przez państwa członkowskie, konieczne jest utworzenie w każdym państwie członkowskim bazy danych obejmującej handlowców z sektora owoców i warzyw. Należy przyjąć szczegółową definicję „handlowca”, aby zapewnić, że obejmie ona wszystkie podmioty łańcucha handlowego i zapewni pewność prawa.

(14) Kontrole zgodności powinny być przeprowadzane w formie kontroli wyrywkowych i powinny dotyczyć głównie handlowców, którzy najprawdopodobniej posiadają towary nieodpowiadające normom. Biorąc pod uwagę właściwości własnych rynków krajowych, państwa członkowskie powinny ustanawiać zasady ustalające pierwszeństwo kontroli w odniesieniu do poszczególnych kategorii handlowców. W celu zapewnienia przejrzystości o tych zasadach należy powiadamiać Komisję.

(15) Państwa członkowskie powinny dopilnowywać, aby wywóz owoców i warzyw do państw trzecich odpowiadał normom handlowym, oraz poświadczać zgodność z przedmiotowymi normami zgodnie z Protokołem Genewskim w sprawie standaryzacji świeżych owoców i warzyw oraz suchych i suszonych owoców, zawartym w ramach programu EKG/ONZ i Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) dotyczącego stosowania międzynarodowych norm dla owoców i warzyw.

(16) Przywóz owoców i warzyw z państw trzecich powinien odpowiadać normom handlowym lub normom im równoważnym. Dlatego kontrole zgodności muszą być przeprowadzane przed wprowadzeniem wymienionych towarów na obszar celny Unii, z wyjątkiem drobnych partii, uważanych przez organy kontrolne za obarczone niskim ryzykiem. W określonych państwach trzecich, które zapewniają dostateczne gwarancje zgodności, kontrole przedwywozowe mogą być przeprowadzane przez organy kontrolne tych państw trzecich. W takim przypadku państwa członkowskie powinny regularnie sprawdzać skuteczność i jakość kontroli przedwywozowych przeprowadzanych przez organy kontrolne państwa trzeciego.

(17) Owoce i warzywa przeznaczone do przetworzenia nie muszą być zgodne z normami handlowymi, a więc należy dopilnować, aby nie były one sprzedawane na rynku produktów świeżych. Takie produkty powinny być odpowiednio oznakowane.

(18) Owoce i warzywa poddane kontroli zgodności z normami handlowymi powinny podlegać kontroli tego samego rodzaju na wszystkich etapach obrotu. W tym celu należy zastosować wytyczne dotyczące kontroli zalecane przez EKG/ONZ, zgodne z odpowiednimi zaleceniami OECD. Należy jednak ustanowić przepisy szczegółowe w odniesieniu do kontroli na etapie sprzedaży detalicznej.

(19) Należy ustanowić przepisy dotyczące uznawania organizacji producentów w odniesieniu do produktów, w sprawie których złożyły one wnioski. Jeżeli wniosek o uznanie dotyczy produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia, należy dopilnować, aby zostały one faktycznie dostarczone do przetworzenia.

(20) Aby pomóc w osiągnięciu celów systemu regulacji sektora owoców i warzyw oraz aby zapewnić organizacjom producentów możliwość prowadzenia działalności w sposób trwały i efektywny, organizacjom producentów należy zapewnić jak największą wewnętrzną stabilność. Należy zatem ustanowić minimalny okres członkostwa producenta w organizacji producentów. Ustanowienie okresów wypowiedzenia członkostwa oraz dat, od których rezygnacja z członkowstwa staje się skuteczna, należy pozostawić państwom członkowskim.

(21) Główna i zasadnicza działalność organizacji producentów powinna być związana z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu. Niemniej jednak organizacjom producentów należy umożliwić prowadzenie innych form działalności, nie tylko o charakterze komercyjnym.

(22) Należy wspierać współpracę między organizacjami producentów, umożliwiając wyłączenie obrotu owocami i warzywami zakupionymi wyłącznie od innej uznanej organizacji producentów z kalkulacji dotyczących zarówno działalności głównej, jak i działalności pobocznej. Jeżeli organizacja producentów jest uznana w odniesieniu do produktu wymagającego zapewnienia środków technicznych, powinna mieć możliwość zapewniania takich środków za pośrednictwem swoich członków, bądź poprzez spółki zależne lub outsourcing.

(23) Organizacje producentów mogą posiadać udziały w spółkach zależnych, które pomagają im w zwiększeniu wartości dodanej produkcji ich członków. Należy ustalić zasady obliczania wartości tej produkcji sprzedanej. Po okresie przejściowym, który umożliwi dostosowanie, działalność główna tych spółek zależnych powinna być taka sama jak działalność organizacji producentów.

(24) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące uznawania i działalności zrzeszeń organizacji producentów, międzynarodowych organizacji producentów i międzynarodowych zrzeszeń organizacji producentów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007. Celem zapewnienia spójności przepisy te powinny być możliwie jak najbardziej podobne do przepisów ustanowionych dla organizacji producentów.

(25) W celu ułatwienia koncentracji podaży należy wspierać łączenie się istniejących organizacji producentów w nowe organizacje poprzez ustanowienie przepisów dotyczących łączenia programów operacyjnych połączonych organizacji.

(26) Przy poszanowaniu zasady, zgodnie z którą organizacja producentów musi być utworzona z inicjatywy własnej producentów oraz przez nich kontrolowana, ustanowienie warunków przyjmowania na członków organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów innych osób fizycznych lub prawnych należy pozostawić państwom członkowskim.

(27) W celu zagwarantowania, że organizacje producentów faktycznie reprezentują minimalną liczbę producentów, państwa członkowskie powinny podjąć środki w celu dopilnowania, aby mniejszość członków, na których przypada przeważająca część produkcji w danej organizacji producentów, nie miała nadmiernego wpływu na jej funkcjonowanie i zarządzanie nią.

(28) W celu uwzględnienia różnych okoliczności związanych z produkcją i obrotem w Unii państwa członkowskie powinny ustanowić określone warunki przyznawania wstępnego uznania grupom producentów przedkładającym plany uznawania.

(29) W celu wspierania procesu tworzenia stabilnych organizacji producentów, zdolnych do wnoszenia trwałego wkładu w realizację celów systemu regulacji sektora owoców i warzyw, wstępne uznanie należy przyznawać tylko tym grupom producentów, które są w stanie wykazać zdolność spełnienia wszystkich wymogów dotyczących uznawania w wyznaczonym terminie.

(30) Należy ustanowić przepisy dotyczące informacji, jakie grupy producentów muszą przedstawić w planach uznawania. Aby umożliwić grupom producentów lepsze spełnienie warunków uznania, należy zezwalać na zmiany w planach uznawania. W tym celu należy ustanowić przepisy umożliwiające państwom członkowskim wystąpienie do grup producentów o podjęcie działań naprawczych w celu wykonania ich planów.

(31) Grupa producentów może spełnić warunki uznania przed zakończeniem realizacji planu uznawania. Należy ustanowić przepisy umożliwiające takim grupom składanie wniosków o uznanie wraz z projektami programów operacyjnych. W celu zachowania spójności przyznanie takiego uznania danej grupie producentów musi oznaczać zakończenie jej planu uznawania, a udzielanie pomocy przewidzianej w odniesieniu do tego planu powinno zostać przerwane. Jednakże w celu uwzględnienia wieloletniego finansowania inwestycji należy przewidzieć możliwość przeniesienia do programów operacyjnych inwestycji kwalifikujących się do pomocy inwestycyjnej.

(32) W celu ułatwienia prawidłowego stosowania systemu pomocy na pokrycie kosztów tworzenia i działalności administracyjnej grup producentów pomoc ta powinna być przyznawana według stawki ryczałtowej. W celu uwzględnienia ograniczeń budżetowych należy ustanowić pułap pomocy przyznawanej według stawki ryczałtowej. Ponadto biorąc pod uwagę różne potrzeby finansowe grup producentów różnej wielkości, pułap ten należy dostosować do wartości produkcji zbywalnej grup producentów.

(33) W trosce o zachowanie spójności oraz w celu zapewnienia płynnej zmiany statusu na status uznanej grupy producentów w odniesieniu do jej działalności głównej i w odniesieniu do wartości produkcji sprzedanej należy stosować takie same zasady jak w przypadku organizacji producentów.

(34) Aby uwzględnić potrzeby finansowe nowych grup producentów i zapewnić prawidłowe stosowanie systemu pomocy w przypadku połączeń, należy umożliwić przyznawanie pomocy grupom producentów powstałym w wyniku połączeń.

(35) Aby ułatwić korzystanie z systemu wsparcia dla programów operacyjnych, należy jasno zdefiniować produkcję sprzedaną organizacji producentów, łącznie z określeniem produktów, które mogą być brane pod uwagę, i etapu obrotu, na którym oblicza się wartość produkcji. Na potrzeby kontroli oraz w celu uproszczenia należy stosować stawkę ryczałtową do obliczania wartości owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, stanowiącą wartość produktu podstawowego, a mianowicie owoców i warzyw przetworzonych, oraz wartość działań, które nie należą do właściwych działań przetwórczych. Ponieważ ilość owoców i warzyw potrzebnych do produkcji przetworzonych owoców i warzyw jest zróżnicowana w zależności od grupy produktów, stosowane stawki ryczałtowe powinny odzwierciedlać te różnice. W przypadku owoców i warzyw przetworzonych w przyprawy i paprykę w proszku należy również wprowadzić stawkę ryczałtową na potrzeby obliczania wartości owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, stanowiącą jedynie wartość produktu podstawowego. Należy umożliwić także stosowanie dodatkowych metod obliczania produkcji zbywalnej w przypadku rocznych wahań lub niewystarczających danych. Aby zapobiec nieprawidłowemu korzystaniu z systemu, organizacjom producentów nie należy z zasady pozwalać na zmianę metodyki określania okresów odniesienia w trakcie obowiązywania programu.

(36) Aby zapewnić płynne przejście do nowego systemu obliczania wartości produkcji sprzedanej w odniesieniu do owoców i warzyw przetworzonych, nowa metoda obliczania nie powinna dotyczyć programów operacyjnych zatwierdzonych do dnia 20 stycznia 2010 r., bez uszczerbku dla możliwości zmiany tych programów operacyjnych zgodnie z art. 65 i 66 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007. Z tego samego powodu wartość produkcji sprzedanej w okresie odniesienia programów operacyjnych zatwierdzonych po wyżej wymienionej dacie powinna być obliczana zgodnie z nowymi zasadami.

(37) Aby zapewnić właściwe wykorzystanie pomocy, należy ustanowić zasady zarządzania funduszami operacyjnymi i wkładami finansowymi członków, pozwalając na możliwie jak największą elastyczność, pod warunkiem że wszyscy producenci mogą korzystać z funduszu operacyjnego i w sposób demokratyczny uczestniczyć w podejmowaniu decyzji dotyczących jego wykorzystania.

(38) Należy ustanowić przepisy dotyczące zakresu i struktury strategii krajowej na rzecz zrównoważonych programów operacyjnych oraz ramy krajowe dotyczące działań na rzecz ochrony środowiska. Ma to na celu optymalizację przydzielania zasobów finansowych oraz poprawę jakości strategii.

(39) Należy ustanowić procedury w zakresie prezentacji i zatwierdzania programów operacyjnych, w tym terminów, tak aby właściwe organy mogły dokonać odpowiedniej oceny informacji oraz aby środki i działania mogły być włączane do programów lub z nich wykluczane. Ponieważ zarządzanie programami odbywa się w cyklu rocznym, należy przewidzieć, by programy niezatwierdzone przed upływem danego terminu były odraczane o rok.

(40) Należy ustanowić procedurę corocznego wprowadzania zmian do programów operacyjnych na następny rok, aby można je było dostosować w celu uwzględnienia wszelkich nowych warunków, których nie można było przewidzieć w chwili pierwszej prezentacji programów. Ponadto należy umożliwić zmianę środków i kwot funduszu operacyjnego w trakcie każdego roku realizacji programu. Aby zapewnić przestrzeganie ogólnych celów zatwierdzonych programów, wszystkie takie zmiany powinny podlegać pewnym ograniczeniom i warunkom określanym przez państwa członkowskie oraz powinny być obowiązkowo zgłaszane właściwym organom.

(41) Ze względu na bezpieczeństwo finansowe i pewność prawa należy sporządzić wykazy działań i wydatków, które nie mogą zostać objęte programami operacyjnymi.

(42) W przypadku inwestycji w indywidualnych gospodarstwach, aby zapobiec nieuzasadnionemu wzbogaceniu się podmiotu prywatnego posiadającego silne powiązania z organizacją podczas okresu użytkowania inwestycji, należy ustanowić przepisy umożliwiające organizacji odzyskanie wartości końcowej inwestycji, bez względu na to, czy inwestycja taka jest własnością członka czy organizacji.

(43) Aby zapewnić właściwe stosowanie systemu pomocy, należy określić informacje, które należy podawać we wnioskach o przyznanie pomocy, jak również procedury dotyczące wypłacania pomocy. Aby zapobiec trudnościom w przepływie środków pieniężnych, organizacjom producentów należy udostępnić system zaliczek wraz z właściwymi zabezpieczeniami. Z podobnych względów należy udostępnić alternatywny system w przypadku zwrotu poniesionych wydatków.

(44) Produkcja owoców i warzyw jest nieprzewidywalna, a produkty łatwo się psują. Nawet niezbyt duże nadwyżki na rynku mogą powodować na nim poważne zakłócenia. Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące zakresu i stosowania środków zarządzania w sytuacjach kryzysowych i zapobiegania kryzysom w odniesieniu do produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Przepisy te powinny zapewniać jak największą elastyczność i możliwość szybkiego zastosowania w sytuacjach kryzysowych i w związku z tym powinny pozwalać na podejmowanie decyzji przez same państwa członkowskie i organizacje producentów. Jednakże przepisy powinny zapobiegać nadużyciom oraz zapewniać ograniczenia dotyczące stosowania pewnych środków, w tym pod względem finansowym. Powinny także zapewniać należyte przestrzeganie wymogów fitosanitarnych i środowiskowych.

(45) W odniesieniu do wycofywania z rynku należy przyjąć szczegółowe zasady uwzględniające potencjalne znaczenie tego środka. W szczególności należy ustanowić zasady dotyczące systemu większego wsparcia dla owoców i warzyw wycofywanych z rynku, które są nieodpłatnie przekazywane jako pomoc humanitarna przez organizacje charytatywne oraz niektóre inne organizacje i instytucje. Aby usprawnić bezpłatną dystrybucję, należy przewidzieć możliwość pozwolenia organizacjom i instytucjom charytatywnym na pobieranie symbolicznej opłaty od odbiorców końcowych produktów podlegających wycofaniu z rynku, jeżeli produkty te poddano przetworzeniu. Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia w odniesieniu do wycofywania z rynku, aby nie stało się ono stałym zastępczym rozwiązaniem dla produktów w porównaniu z wprowadzaniem ich do obrotu. W związku z powyższym dla produktów, w odniesieniu do których w załączniku V do rozporządzenia Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (³) ustalono maksymalne poziomy unijnej rekompensaty z tytułu wycofywania produktów, należy nadal stosować te poziomy, z zastrzeżeniem pewnego zwiększenia w celu odzwierciedlenia faktu, że wycofania te są obecnie współfinansowane. W odniesieniu do innych produktów, w przypadku których doświadczenie jeszcze nie wykazało ryzyka masowych wycofań, należy zezwolić państwom członkowskim na ustalenie maksymalnych poziomów wsparcia. Jednakże, z podobnych powodów, należy we wszystkich przypadkach ustalić ilościowy limit wycofań z podziałem na produkty i na organizacje producentów.

(46) Należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące krajowej pomocy finansowej, którą państwa członkowskie mogą przyznawać w tych regionach Unii, w których stopień zorganizowania producentów jest szczególnie niski, w tym definicję niskiego stopnia zorganizowania. Należy również ustanowić procedury dotyczące zatwierdzenia takiej pomocy krajowej oraz zatwierdzania i kwoty zwrotu pomocy przez Unię, jak również wielkości zwrotu. Procedury te powinny być podobne do procedur obecnie obowiązujących.

(47) Należy również przyjąć szczegółowe przepisy, w szczególności przepisy proceduralne, dotyczące warunków, na jakich można rozszerzyć zakres obowiązywania przepisów ustanowionych przez organizacje producentów lub zrzeszenia tych organizacji w sektorze owoców i warzyw na wszystkich producentów prowadzących działalność w konkretnym obszarze gospodarczym. Jeżeli produkt jest sprzedawany na pniu, należy jasno określić, które przepisy mają być rozszerzone odpowiednio w odniesieniu do producentów i nabywców.

(48) Aby monitorować przywóz jabłek i zadbać o to, aby znaczące zwiększenie przywozu jabłek zostało zauważone w stosunkowo krótkim okresie, w 2006 r. wprowadzono przejściowy system pozwoleń na przywóz w odniesieniu do jabłek objętych kodem Nomenklatury scalonej (kodem CN) 0808 10 80. W międzyczasie opracowano nowe i dokładne metody monitorowania przywozu jabłek, które są mniej uciążliwe dla handlowców niż obowiązujący system pozwoleń. W związku z tym obowiązek przedstawiania pozwoleń na przywóz w odniesieniu do jabłek objętych kodem CN 0808 10 80 powinien niedługo wygasnąć.

(49) Należy przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące systemu cen wejścia dla owoców i warzyw. Większość łatwo psujących się owoców i warzyw dostarcza się do konsygnacji, co stwarza wyjątkowe trudności przy ustalaniu ich wartości. Należy określić możliwe metody obliczania cen wejścia, na podstawie których przywożone produkty będą klasyfikowane we wspólnej taryfie celnej. W szczególności należy ustanowić standardowe wartości w przywozie na podstawie średniej ważonej średnich cen produktów, a w odniesieniu do przypadków, w których brak jest cen produktów określonego pochodzenia, należy ustanowić przepis szczególny. W pewnych okolicznościach należy zapewnić wnoszenie zabezpieczenia w celu zagwarantowania prawidłowego stosowania systemu.

(50) Należy przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące należności celnej przywozowej, którą można nałożyć na niektóre produkty poza należnością celną przewidzianą we wspólnej taryfie celnej. Dodatkowa należność celna może zostać nałożona, jeżeli wielkość przywozu danego produktu przekracza wielkości progowe ustalone dla produktu i okresu stosowania. Towary, których przywóz do Unii już się rozpoczął, są zwolnione z dodatkowej należności celnej, należy zatem przyjąć przepisy szczegółowe dla takich towarów.

(51) Należy ustanowić przepis dotyczący właściwego monitorowania i oceny trwających programów i systemów w celu oceny ich skuteczności i wydajności zarówno przez organizacje producentów jak i państwa członkowskie.

(52) Należy ustanowić przepisy dotyczące rodzaju, formatu i środków przekazywania powiadomień koniecznych do wykonania niniejszego rozporządzenia. Przepisy te powinny obejmować powiadomienia państw członkowskich dokonywane przez producentów i organizacje producentów oraz powiadomienia Komisji dokonywane przez państwa członkowskie, jak również konsekwencje w przypadkach opóźnionych lub nieścisłych powiadomień.

(53) Należy ustanowić środki dotyczące kontroli koniecznych do zapewnienia prawidłowego stosowania niniejszego rozporządzenia i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz odpowiednie sankcje stosowane w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno szczegółowe kontrole i sankcje ustanowione na poziomie Unii, jak również dodatkowe kontrole i sankcje krajowe. Kontrole i sankcje powinny być odstraszające, skuteczne i proporcjonalne. Należy ustanowić przepisy dotyczące przypadków oczywistego błędu, siły wyższej bądź innych wyjątkowych okoliczności, aby zapewnić sprawiedliwe traktowanie producentów. Należy również ustanowić przepisy dotyczące sytuacji stwarzanych sztucznie, tak aby nie można było czerpać z nich korzyści.

(54) Należy ustanowić przepisy umożliwiające płynne przejście od wcześniejszych systemów określonych w rozporządzeniu (WE) nr 2200/96, rozporządzeniu Rady (WE) nr 2201/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków przetworów owocowych i warzywnych (⁴) oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 2202/96 z dnia 28 października 1996 r. wprowadzającym program pomocy wspólnotowej dla producentów niektórych owoców cytrusowych (⁵) do nowych systemów określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1182/2007 z dnia 26 września 2007 r. ustanawiającym przepisy szczegółowe dotyczące sektora owoców i warzyw, zmieniającym dyrektywy 2001/112/WE i 2001/113/WE oraz rozporządzenia (EWG) nr 827/68, (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96, (WE) nr 2826/2000, (WE) nr 1782/2003 i (WE) nr 318/2006 oraz uchylającym rozporządzenie (WE) nr 2202/96 (⁶), następnie w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 i rozporządzeniu (WE) nr 1580/2007 a następnie w niniejszym rozporządzeniu, jak również wykonanie przepisów przejściowych określonych w art. 203a rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

(55) Aby ograniczyć skutki, jakie zniesienie systemu pozwoleń na przywóz jabłek może wywrzeć na strukturę handlu, art. 134 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007 powinien obowiązywać do dnia 31 sierpnia 2011 r.

(56) Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WPROWADZAJĄCE

Artykuł 1

Zakres stosowania i zastosowanie terminów

1. W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy wykonawcze do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw.

Jednak tytuły II i III niniejszego rozporządzenia stosuje się wyłącznie do produktów sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, oraz do takich produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia.

2. Jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, terminy użyte w rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 posiadają takie samo znaczenie, gdy są stosowane w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 2

Lata gospodarcze

Lata gospodarcze dla owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw trwają od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

TYTUŁ II

KLASYFIKACJA PRODUKTÓW

ROZDZIAŁ 1

Zasady ogólne

Artykuł 3

Normy handlowe; właściciele

1. Wymogi art. 113a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stanowią ogólną normę handlową. Szczegóły ogólnej normy handlowej określone są w części A załącznika I do niniejszego rozporządzenia.

Owoce i warzywa, które nie są objęte szczegółową normą handlową, spełniają wymagania ogólnej normy handlowej. Jeżeli jednak właściciel jest w stanie wykazać zgodność produktów z dowolnymi mającymi zastosowanie normami przyjętymi przez Europejską Komisję Gospodarczą Organizacji Narodów Zjednoczonych (EKG/ONZ), wspomniane produkty są uznawane za zgodne z ogólną normą handlową.

2. Szczegółowe normy handlowe, o których mowa w art. 113 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, określone są w części B załącznika I do niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do następujących produktów:

a) jabłka,

b) owoce cytrusowe,

c) kiwi,

d) sałata, endywia o liściach kędzierzawych i endywia o liściach szerokich,

e) brzoskwinie i nektaryny,

f) gruszki,

g) truskawki,

h) papryka słodka,

i) winogrona stołowe,

j) pomidory.

3. Na potrzeby art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 „właściciel” oznacza dowolną osobę fizyczną lub prawną, która fizycznie posiada dane produkty.

Artykuł 4

Wyjątki i zwolnienia od stosowania norm handlowych

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w odniesieniu do:

a) produktów wyraźnie oznakowanych określeniami: „przeznaczone do przetworzenia” lub „przeznaczone na paszę dla zwierząt” lub innym równoznacznym sformułowaniem, które są:

(i) przeznaczone na potrzeby przetwórstwa przemysłowego lub

(ii) przeznaczone na paszę dla zwierząt lub do innych celów nieżywnościowych;

b) produktów przekazywanych przez producenta w jego gospodarstwie konsumentom do ich własnego użytku;

c) produktów uznanych w decyzji Komisji przyjętej na wniosek państwa członkowskiego, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 za produkty z danego regionu, które są sprzedawane w handlu detalicznym na terenie regionu lub, w wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, danego państwa członkowskiego, do celów spożycia z utrwaloną lokalnie tradycją;

d) produktów krojonych lub pozbawionych zbędnych części, dzięki czemu są gotowe do spożycia lub do przygotowania potraw.

e) produktów wprowadzanych do obrotu jako kiełki jadalne, uzyskanych w wyniku kiełkowania nasion roślin zaklasyfikowanych jako owoce i warzywa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz części IX załącznika I do tego rozporządzenia.

2. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie norm handlowych w obrębie danego obszaru produkcji w odniesieniu do:

a) produktów sprzedanych lub dostarczonych przez producenta do punktów przygotowania i pakowania lub przechowalni lub wysłanych z jego gospodarstwa do tego rodzaju punktów; oraz

b) produktów wysłanych z przechowalni do punktów przygotowania i pakowania.

3. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności ze szczegółowymi normami handlowymi produkty sprzedawane w sprzedaży detalicznej konsumentowi końcowemu do własnego użytku i oznakowane określeniem „przeznaczone do przetworzenia” albo innym równoznacznym sformułowaniem i przeznaczone do przetworzenia, inne niż te, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i) niniejszego artykułu.

4. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą zwolnić z wymogu zgodności z normami handlowymi produkty sprzedawane przez producenta bezpośrednio konsumentowi końcowemu do własnego użytku na rynkach zarezerwowanych wyłącznie dla producentów na danym obszarze produkcji określonym przez państwa członkowskie.

5. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dotyczących szczegółowych norm handlowych, owoce i warzywa zakwalifikowane do klas innych niż klasa ekstra, mogą wykazywać na etapach, które następują po wysyłce, nieznaczne obniżenie świeżości i jędrności oraz niewielkie objawy zepsucia w związku z ich rozwojem i tendencją do psucia się.

6. W drodze odstępstwa od przepisów art. 113a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie jest wymagane przestrzeganie ogólnej normy handlowej w odniesieniu do:

a) grzybów nieuprawnych objętych kodem CN 0709 59,

b) kaparów objętych kodem CN 0709 90 40,

c) gorzkich migdałów objętych kodem CN 0802 11 10,

d) migdałów łuskanych objętych kodem CN 0802 12,

e) orzechów laskowych łuskanych objętych kodem CN 0802 22,

f) orzechów włoskich łuskanych objętych kodem CN 0802 32,

g) orzechów sosny objętych kodem CN 0802 90 50,

h) orzeszków pistacjowych objętych kodem CN 0802 50 00,

i) orzechów makadamia objętych kodem CN 0802 60 00,

j) orzechów pekan objętych kodem CN ex 0802 90 20,

k) innych orzechów objętych kodem CN 0802 90 85,

l) suszonych plantanów objętych kodem CN 0803 00 90,

m) suszonych owoców cytrusowych objętych kodem CN 0805,

n) mieszanek orzechów tropikalnych objętych kodem CN 0813 50 31,

o) mieszanek innych orzechów objętych kodem CN 0813 50 39,

p) szafranu objętego kodem CN 0910 20.

7. Właściwemu organowi państwa członkowskiego przedstawiane są dowody na to, że produkty objęte ust. 1 lit. a) i ust. 2 spełniają ustanowione warunki, zwłaszcza w odniesieniu do ich planowanego wykorzystania.

Artykuł 5

Szczegółowe informacje

1. Szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są przedstawione czytelnie w widocznym miejscu na jednej stronie opakowania w formie nieusuwalnego nadruku umieszczonego bezpośrednio na opakowaniu albo na etykiecie, która stanowi integralną część opakowania lub jest trwale do niego przymocowana.

2. W przypadku towarów wysyłanych luzem lub ładowanych bezpośrednio na środek transportu szczegółowe informacje, o których mowa w ust. 1, są zamieszczane w dokumencie towarzyszącym lub dokumencie umieszczonym w widocznym miejscu w środku transportu.

3. W przypadku umów zawieranych na odległość w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 97/7/WE (⁷) zgodność z normami handlowymi wymaga, aby szczegółowe informacje były dostępne przed ostatecznym dokonaniem zakupu.

4. Faktury i dokumenty towarzyszące, z wyjątkiem rachunków przeznaczonych dla konsumentów, wskazują nazwę oraz państwo pochodzenia produktu oraz – w stosownych przypadkach – klasę, odmianę lub typ handlowy, o ile jest to przewidziane w szczegółowej normie handlowej, lub informują, że produkt jest przeznaczony do przetworzenia.

Artykuł 6

Szczegółowe informacje na etapie sprzedaży detalicznej

1. Na etapie sprzedaży detalicznej szczegółowe informacje wymagane w ramach niniejszego rozdziału są dostępne w sposób czytelny i dobrze widoczny. Produkty mogą być wystawione na sprzedaż, pod warunkiem że detalista umieści w widocznym miejscu w pobliżu produktu czytelne, szczegółowe informacje dotyczące państwa pochodzenia oraz, w stosownych przypadkach, klasy produktu, jego odmiany lub typu handlowego w sposób pozwalający uniknąć wprowadzenia konsumenta w błąd.

2. W przypadku produktów, które są paczkowane w rozumieniu dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁸), oprócz wszystkich informacji przewidzianych w normach handlowych podana jest również masa netto. W przypadku produktów sprzedawanych na sztuki wymóg podawania masy netto nie ma zastosowania, jeżeli liczba sztuk jest widoczna i może być łatwo obliczona lub podana jest na etykiecie.

Artykuł 7

Mieszanki

1. Można wprowadzać do obrotu mieszanki różnych gatunków owoców i warzyw w opakowaniach o masie netto do 5 kg, pod warunkiem że:

a) produkty te są jednakowej jakości i każdy z nich spełnia wymagania odpowiedniej szczegółowej normy handlowej lub – w przypadku, gdy dla danego produktu taka norma nie istnieje – wymagania ogólnej normy handlowej,

b) opakowanie posiada właściwe oznakowanie zgodnie z niniejszym rozdziałem, oraz

c) rodzaj mieszanki nie powoduje wprowadzania konsumenta w błąd.

2. Wymogi określone w ust. 1 lit. a) nie mają zastosowania do produktów wchodzących w skład mieszanki, które nie są produktami sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. i) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Jeżeli owoce i warzywa wchodzące w skład mieszanki pochodzą z więcej niż jednego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, pełne nazwy państw pochodzenia można zastąpić odpowiednim z poniższych określeń:

a) „mieszanka owoców i warzyw wyprodukowanych w UE”,

b) „mieszanka owoców i warzyw wyprodukowanych poza UE”,

c) „mieszanka owoców i warzyw wyprodukowanych w UE i poza UE”

ROZDZIAŁ II

Kontrole zgodności z normami handlowymi

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 8

Zakres

W niniejszym rozdziale ustanawia się przepisy dotyczące kontroli zgodności, które oznaczają kontrole przeprowadzane w odniesieniu do owoców i warzyw na wszystkich etapach obrotu w celu sprawdzenia ich zgodności z normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Artykuł 9

Organy koordynujące i organy kontrolne

1. Każde państwo członkowskie wyznacza:

a) jeden właściwy organ odpowiedzialny za koordynację i kontakty w dziedzinach objętych niniejszym rozdziałem, zwany dalej „organem koordynującym” ; oraz

b) organ kontrolny lub organy kontrolne odpowiedzialne za stosowanie niniejszego rozdziału, zwane dalej „organami kontrolnymi” .

Organami koordynującymi oraz organami kontrolnymi, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą być organy publiczne lub prywatne. Niemniej w obu przypadkach państwa członkowskie są za nie odpowiedzialne.

2. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji:

a) nazwę oraz pocztowy i elektroniczny adres organu koordynującego, który wyznaczyły na podstawie ust. 1 lit. a);

b) nazwę oraz pocztowy i elektroniczny adres organów kontrolnych, które wyznaczyły na podstawie ust. 1 lit. b); oraz

c) dokładny opis odpowiednich zakresów działalności organów kontrolnych, które wyznaczyły.

3. Organ koordynujący może być organem kontrolnym lub jednym z organów kontrolnych lub każdym innym organem wyznaczonym na podstawie ust. 1.

4. Komisja udostępnia publicznie w sposób, który uznaje za właściwy, wykaz organów koordynujących wyznaczonych przez państwa członkowskie.

Artykuł 10

Baza danych obejmująca handlowców

1. Państwa członkowskie tworzą bazę danych obejmującą handlowców owoców i warzyw, która – zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszym artykule – zawiera wykaz handlowców zajmujących się obrotem owocami i warzywami, w odniesieniu do których ustanowiono normy na podstawie art. 113 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Państwa członkowskie mogą w tym celu wykorzystywać wszelkie inne bazy danych lub bazy danych opracowane do innych celów.

2. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia „handlowiec” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która:

a) posiada owoce i warzywa objęte normami handlowymi w celu:

(i) ich prezentowania lub wystawiania na sprzedaż,

(ii) sprzedaży lub

(iii) jakiejkolwiek innej formy obrotu lub

b) prowadzi którąkolwiek z działalności, o których mowa w lit. a), w odniesieniu do owoców i warzyw objętych normami handlowymi.

Rodzaje działalności, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a), obejmują:

a) sprzedaż na odległość za pośrednictwem internetu lub w inny sposób,

b) działalność tego rodzaju prowadzoną przez osobę fizyczną lub prawną na własny rachunek lub w imieniu osoby trzeciej oraz

c) działalność tego rodzaju prowadzoną w Unii lub poprzez wywóz do państw trzecich lub przywóz z państw trzecich.

3. Państwa członkowskie określają warunki regulujące włączenie poniższych handlowców do bazy danych:

a) handlowcy, których działalność jest zwolniona z obowiązku zgodności z normami handlowymi na podstawie art. 4; oraz

b) osoby fizyczne lub prawne, których działalność w sektorze owoców i warzyw jest ograniczona albo do przewozu towarów albo do sprzedaży detalicznej.

4. W przypadku gdy baza danych obejmująca handlowców składa się z kilku odrębnych elementów, organ koordynujący zapewnia, że baza danych, jej elementy oraz ich aktualizacja są jednolite. Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

5. Baza danych zawiera w odniesieniu do każdego handlowca:

a) numer rejestracyjny, nazwę i adres;

b) informacje potrzebne do zaklasyfikowania go do jednej z grup ryzyka wymienionych w art. 11 ust. 2, w szczególności informacje na temat jego pozycji w łańcuchu handlowym i informacje dotyczące wielkości przedsiębiorstwa;

c) informacje dotyczące ustaleń dokonanych podczas poprzednich kontroli danego handlowca;

d) wszelkie inne informacje uważane za niezbędne na potrzeby kontroli, np. informacje dotyczące istnienia systemu zapewnienia jakości lub systemu samokontroli związanego ze zgodnością z normami handlowymi.

Aktualizacji bazy danych dokonuje się, wykorzystując zwłaszcza informacje zebrane podczas kontroli zgodności.

6. Handlowcy dostarczają informacje uznane przez państwa członkowskie za niezbędne do utworzenia i aktualizacji baz danych. Państwa członkowskie określają warunki, na których handlowcy nieposiadający siedziby na ich terytorium, ale prowadzący działalność handlową na tym terytorium, wykazywani są w bazach danych tych państw.

Sekcja 2

Kontrole zgodności przeprowadzane przez państwa członkowskie

Artykuł 11

Kontrole zgodności

1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie selektywnych, opartych o analizę ryzyka i odpowiednio częstych kontroli zgodności z odnośnymi normami handlowymi i innymi przepisami ustanowionymi w niniejszym tytule oraz w art. 113 i 113a rozporządzenia (WE) 1234/2007.

Kryteria oceny ryzyka obejmują istnienie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14, wydanego przez właściwy organ państwa trzeciego, w którym zatwierdzono kontrole zgodności na podstawie art. 15. Istnienie tego rodzaju świadectwa uznaje się za czynnik zmniejszający ryzyko niezgodności.

Kryteria oceny ryzyka mogą również obejmować:

a) rodzaj produktu, okres produkcji, cenę produktu, warunki atmosferyczne, czynności związane z pakowaniem i przeładunkiem, warunki przechowywania, państwo pochodzenia, środki transportu lub objętość partii;

b) wielkość handlowców, ich pozycję w łańcuchu handlowym, objętość lub wartość produktów wprowadzanych przez nich do obrotu, asortyment, obszar dostaw lub rodzaj prowadzonej działalności, np. przechowywanie, sortowanie, pakowanie lub sprzedaż;

c) dane zebrane podczas poprzednich kontroli, w tym liczbę i rodzaj stwierdzonych wad, typową jakość produktów wprowadzanych do obrotu, poziom wykorzystywanego wyposażenia technicznego;

d) wiarygodność systemu zapewnienia jakości lub systemu samokontroli handlowca dotyczącego zgodności z normami handlowymi;

e) miejsce, gdzie przeprowadzana jest kontrola, zwłaszcza jeśli jest to punkt wprowadzenia produktów na teren Unii lub miejsce ich pakowania lub ładowania;

f) wszelkie inne informacje, które mogą wskazywać na ryzyko niezgodności.

2. Analiza ryzyka opiera się na informacjach znajdujących się w bazie danych obejmującej handlowców, o której mowa w art. 10, i klasyfikuje ich do grup ryzyka.

Państwa członkowskie z wyprzedzeniem ustanawiają:

a) kryteria oceny ryzyka wystąpienia braku zgodności partii;

b) na podstawie analizy ryzyka dla każdej grupy ryzyka – minimalny odsetek handlowców, partii lub ilości podlegających kontroli zgodności.

W odniesieniu do produktów, które nie są objęte szczegółowymi normami handlowymi państwa członkowskie na podstawie analizy ryzyka mogą podejmować decyzje o nieprzeprowadzaniu selektywnych kontroli.

3. W przypadku gdy kontrole wykażą znaczące nieprawidłowości, państwa członkowskie zwiększają częstotliwość kontroli w odniesieniu do handlowców, produktów, pochodzenia lub innych parametrów.

4. Handlowcy dostarczają organom kontrolnym wszelkich informacji, które organy te uważają za konieczne w celu organizowania i przeprowadzania kontroli zgodności.

Artykuł 12

Zatwierdzeni handlowcy

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić handlowcom, których zaklasyfikowano do grupy najmniejszego ryzyka i którzy zapewniają wysoki stopień gwarancji zgodności z normami handlowymi, na stosowanie wzoru przedstawionego w załączniku II do oznakowania każdego opakowania na etapie wysyłki lub wystawianie świadectwa zgodności, o którym mowa w art. 14.

2. Zezwolenia udziela się na okres przynajmniej jednego roku.

3. Ponadto handlowcy korzystający z tej możliwości:

a) posiadają personel przeprowadzający kontrole, który odbył szkolenie zatwierdzone przez państwo członkowskie;

b) posiadają odpowiedni sprzęt do przygotowania i pakowania produktów;

c) zobowiązują się do przeprowadzania kontroli zgodności towarów, które wysyłają, oraz do posiadania rejestru wszystkich przeprowadzanych kontroli.

4. Gdy handlowiec nie może dłużej gwarantować spełnienia warunków zezwolenia, państwo członkowskie cofa je.

5. Niezależnie od przepisów ust. 1 upoważnieni handlowcy mogą do wyczerpania zapasów stosować wzory, które w dniu 21 czerwca 2011 r. były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Zezwolenia wydane handlowcom do dnia 22 czerwca 2011 r. mają zastosowanie w okresie, na który zostały wydane.

Artykuł 13

Zatwierdzanie zgłoszeń przez organy celne

1. Organy celne przyjmują zgłoszenia wywozowe lub zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu dotyczące produktów, które są objęte szczegółowymi normami handlowymi, wyłącznie gdy:

a) towarom towarzyszy świadectwo zgodności, lub

b) właściwy organ kontrolny poinformował organ celny, że w odniesieniu do danych partii wystawiono świadectwa zgodności, lub

c) właściwy organ kontrolny poinformował organ celny, że w odniesieniu do danych partii nie wystawiono świadectw zgodności, ponieważ z analizy ryzyka, o której mowa w art. 11 ust. 1, wynika, że nie ma potrzeby ich kontrolowania.

Powyższe przepisy nie stanowią przeszkody dla przeprowadzania przez państwo członkowskie jakichkolwiek kontroli zgodności na podstawie art. 11.

2. Ustęp 1 stosuje się również do produktów objętych ogólną normą handlową przedstawioną w części A załącznika I oraz produktów, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. a), o ile dane państwo członkowskie uzna to za konieczne na podstawie analizy ryzyka, o której mowa w art. 11 ust. 1.

Artykuł 14

Świadectwo zgodności

1. Właściwy organ może wydawać świadectwa zgodności potwierdzające, że dane produkty są zgodne z odpowiednią normą handlową (zwane dalej „świadectwem”). Świadectwo do użytku właściwych organów w Unii zamieszczono w załączniku III.

Zamiast świadectw wydawanych przez właściwe organy w Unii, państwa trzecie, o których mowa w art. 15 ust. 4, mogą stosować własne świadectwa pod warunkiem, że zawierają one co najmniej informacje równoważne w porównaniu ze świadectwem unijnym. Komisja udostępnia wzory takich świadectw wystawianych przez państwa trzecie w sposób, który uznaje za właściwy.

2. Świadectwa mogą być wydawane albo w wersji papierowej z oryginalnym podpisem albo w zweryfikowanym formacie elektronicznym z podpisem elektronicznym.

3. Każde świadectwo jest podstemplowywane przez właściwy organ i podpisywane przez osobę lub osoby do tego upoważnione.

4. Świadectwa są wystawiane w co najmniej jednym z języków urzędowych Unii.

5. Każde świadectwo opatrzone jest numerem seryjnym, który umożliwia jego identyfikację. Właściwy organ zachowuje kopię każdego wystawionego świadectwa.

6. Niezależnie od przepisów ust. 1 akapit pierwszy państwa członkowskie mogą do wyczerpania zapasów stosować świadectwa, które w dniu 30 czerwca 2009 r. były zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1580/2007.

Sekcja 3

Kontrole zgodności przeprowadzane przez państwa trzecie

Artykuł 15

Zatwierdzenie kontroli zgodności przeprowadzanych przez państwa trzecie przed przywozem do Unii

1. Na wniosek państwa trzeciego Komisja może zatwierdzić – zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 – kontrole zgodności z normami handlowymi przeprowadzane przez dane państwo trzecie przed przywozem do Unii.

2. Zatwierdzenie, o którym mowa w ust. 1, może zostać udzielone państwom trzecim, w których spełniane są unijne normy handlowe lub przynajmniej normy równoważne, w przypadku produktów wywożonych do Unii.

W zatwierdzeniu wskazuje się organ publiczny państwa trzeciego, który odpowiada za przeprowadzanie kontroli, o których mowa w ust. 1. Organ ten odpowiada za kontakty z Unią. W zatwierdzeniu określa się także organy kontrolne państwa trzeciego kierujące odpowiednimi kontrolami.

Zatwierdzenie może mieć zastosowanie jedynie do produktów pochodzących z danego państwa trzeciego i może być ograniczone do określonych produktów.

3. Organy kontrolne państwa trzeciego są organami urzędowymi lub urzędowo uznawanymi przez organ, o którym mowa w ust. 2, które zapewniają wystarczające gwarancje i posiadają niezbędny personel, wyposażenie i pomieszczenia w celu przeprowadzania kontroli zgodnie z metodami, o których mowa w art. 17 ust. 1, lub metodami równoważnymi.

4. Państwa trzecie, których kontrole zgodności zostały zatwierdzone zgodnie z niniejszym artykułem, oraz odnośne produkty określone są w załączniku IV.

Komisja udostępnia szczegółowe informacje dotyczące właściwych organów publicznych i organów kontrolnych w sposób, który uznaje za właściwy.

Artykuł 16

Zawieszenie zatwierdzenia kontroli zgodności

Komisja może zawiesić zatwierdzenie kontroli zgodności, jeżeli okaże się, że w przypadku znaczącej liczby partii lub znacznych ilości towary nie odpowiadają informacjom zawartym w świadectwach zgodności wystawionych przez organy kontrolne państwa trzeciego.

Sekcja 4

Metody kontroli

Artykuł 17

Metody kontroli

1. Kontrole zgodności przewidziane w niniejszym rozdziale, z wyjątkiem kontroli w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu, przeprowadza się zgodnie z metodami kontroli określonymi w załączniku V, chyba że niniejsze rozporządzenie stanowi inaczej.

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy szczegółowe dla kontroli zgodności w punkcie detalicznej sprzedaży konsumentowi końcowemu.

2. W przypadku gdy inspektorzy stwierdzają, że towary odpowiadają normom handlowym, organ kontrolny może wystawić świadectwo zgodności określone w załączniku III.

3. W przypadku gdy towary nie odpowiadają normom, organ kontrolny wystawia orzeczenie o niezgodności do wiadomości handlowca lub jego przedstawiciela. Towary, w odniesieniu do których zostało wystawione orzeczenie o niezgodności, nie mogą być przemieszczane bez zezwolenia organu kontrolnego, który wydał takie orzeczenie. Wydanie takiego zezwolenia może wymagać spełnienia warunków określonych przez organ kontrolny.

Handlowcy mogą podjąć decyzję o doprowadzeniu wszystkich lub niektórych towarów do stanu zgodności. Towary doprowadzone do stanu zgodności nie mogą być wprowadzane do obrotu przed zagwarantowaniem przez właściwy organ kontrolny, przy pomocy wszystkich odpowiednich środków, że dane towary rzeczywiście zostały doprowadzone do stanu zgodności. Właściwy organ kontrolny wystawia – w odpowiednich przypadkach – świadectwo zgodności określone w załączniku III, w odniesieniu do partii lub części partii wyłącznie po doprowadzeniu towarów do stanu zgodności.

Jeżeli organ kontrolny przychyla się do prośby handlowca o umożliwienie doprowadzenia towarów do stanu zgodności w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym przeprowadzona została kontrola stwierdzająca brak zgodności, handlowiec informuje właściwy organ kontrolny państwa członkowskiego przeznaczenia o partii, która wykazuje brak zgodności. Państwo członkowskie, które wydało orzeczenie o niezgodności, przesyła kopię tego orzeczenia pozostałym zainteresowanym państwom członkowskim, w tym państwu członkowskiemu przeznaczenia partii wykazującej brak zgodności.

W przypadku gdy towary nie mogą zostać doprowadzone do stanu zgodności ani przeznaczone na paszę dla zwierząt, do przetwórstwa przemysłowego lub wykorzystane w jakikolwiek inny sposób w celach nieżywnościowych, organ kontrolny może, w razie potrzeby, zwrócić się do handlowców o podjęcie odpowiednich środków w celu zagwarantowania, że dane produkty nie zostaną wprowadzone do obrotu.

Handlowcy dostarczają wszystkie informacje uznane za niezbędne przez państwa członkowskie w celu stosowania niniejszego ustępu.

Sekcja 5

Powiadomienia

Artykuł 18

Powiadomienia

1. Państwo członkowskie, w którym stwierdzono, że partia towarów z innego państwa członkowskiego nie odpowiada normom handlowym z powodu wad lub zepsucia, które mogły być wykryte w czasie pakowania, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję oraz inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć.

2. Państwo członkowskie, w którym partia towaru pochodząca z państwa trzeciego została wykluczona z dopuszczenia do swobodnego obrotu z powodu niezgodności z normami handlowymi, niezwłocznie powiadamia o takich przypadkach Komisję, inne państwa członkowskie, których może to dotyczyć, oraz zainteresowane państwo trzecie wymienione w załączniku IV.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoich przepisach dotyczących systemów kontroli i analizy ryzyka. Powiadamiają też Komisję o wszelkich późniejszych zmianach w tych systemach.

4. Państwa członkowskie przekazują Komisji oraz pozostałym państwom członkowskim podsumowanie wyników kontroli na wszystkich etapach obrotu w danym roku najpóźniej do dnia 30 czerwca następnego roku.

5. Powiadomienia, o których mowa w ust. 1-4, są przekazywane w sposób określony przez Komisję.

TYTUŁ III

ORGANIZACJE PRODUCENTÓW

ROZDZIAŁ I

Wymogi i uznawanie

Sekcja 1

Definicje

Artykuł 19

Definicje

1. Na potrzeby niniejszego tytułu:

a) „ producent” oznacza rolnika, o którym mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

b) „członek będący producentem” oznacza producenta lub spółdzielnię producentów, który (która) jest członkiem organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów;

c) „spółka zależna” oznacza spółkę, w której udziały posiada jedna bądź kilka organizacji producentów lub ich zrzeszeń oraz która przyczynia się do realizacji celów organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów;

d) „międzynarodowa organizacja producentów” oznacza każdą organizację, w której przynajmniej jedno z gospodarstw producentów znajduje się na terytorium innego państwa członkowskiego niż główna siedziba tej organizacji;

e) „międzynarodowe zrzeszenie organizacji producentów” oznacza każde zrzeszenie organizacji producentów, w którym przynajmniej jedna ze zrzeszonych organizacji znajduje się na terytorium innego państwa członkowskiego niż główna siedziba tego zrzeszenia;

f) „cel konwergencji” oznacza cel działania na rzecz najmniej rozwiniętych państw członkowskich i regionów zgodnie z prawodawstwem unijnym dotyczącym Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności na okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2013 r.;

g) „środek” oznacza jedno z poniższych:

(i) działania mające na celu planowanie produkcji, w tym nabywanie środków trwałych;

(ii) działania mające na celu poprawę lub utrzymanie jakości produktów, w tym nabywanie środków trwałych;

(iii) działania mające na celu poprawę obrotu, w tym nabywanie środków trwałych, oraz działania promocyjne i komunikacyjne inne niż działania promocyjne i komunikacyjne objęte podpunktem (vi);

(iv) badania naukowe i produkcję eksperymentalną, w tym nabywanie środków trwałych;

(v) działania w zakresie szkolenia inne niż działania w zakresie szkolenia objęte podpunktem (vi) oraz działania mające na celu wspieranie dostępu do usług doradczych;

(vi) każdy z sześciu instrumentów zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych wymienionych w art. 103c ust. 2 akapit pierwszy lit. a)-f) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

(vii) działania na rzecz ochrony środowiska, o których mowa w art. 103c ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w tym nabywanie środków trwałych;

(viii) inne działania, w tym nabywanie środków trwałych innych niż środki trwałe objęte podpunktami (i)-(iv) oraz (vii), które spełniają co najmniej jeden z celów, o których mowa w art. 103c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

h) „działanie” oznacza określone działanie lub instrument mający na celu osiągnięcie konkretnego celu operacyjnego, przyczyniające się do realizacji co najmniej jednego z celów, o których mowa w art. 103c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

i) „produkt uboczny” oznacza produkt powstały w wyniku przygotowania owoców lub warzyw, mający dodatnią wartość ekonomiczną, lecz niebędący głównym zamierzonym rezultatem;

j) „przygotowanie” oznacza działania przygotowawcze takie jak czyszczenie, krojenie, obieranie, usuwanie zbędnych części i osuszanie owoców i warzyw, bez przekształcenia ich w przetworzone owoce i warzywa;

k) „zasada międzybranżowa”, o której mowa w art. 103d ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, oznacza co najmniej jedno z działań wymienionych w art. 123 ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zatwierdzonych przez państwo członkowskie i zarządzanych wspólnie przez organizację producentów lub zrzeszenie organizacji producentów i przynajmniej jeden inny podmiot z sektora przetwórstwa spożywczego lub łańcucha dystrybucji;

l) „wskaźnik wyjściowy” oznacza wskaźnik odzwierciedlający stan lub tendencję istniejącą na początku okresu programowania, który może dostarczyć informacji przydatnych:

(i) przy analizie sytuacji wyjściowej w celu ustanowienia krajowej strategii na rzecz stałych programów operacyjnych lub programu operacyjnego;

(ii) jako punkt odniesienia przy ocenie wyników i wpływu krajowej strategii lub programu operacyjnego; lub

(iii) przy interpretacji wyników i wpływu krajowej strategii lub programu operacyjnego.

2. Państwa członkowskie określają podmioty prawne właściwe dla swojego terytorium, które muszą spełniać warunki art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w świetle krajowych struktur prawnych i administracyjnych. Państwa członkowskie mogą przyjmować przepisy uzupełniające dotyczące uznawania organizacji producentów i w odpowiednich przypadkach ustanawiają przepisy dotyczące jasno określonych części podmiotów prawnych w celu stosowania art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Sekcja 2

Wymogi mające zastosowanie do organizacji producentów

Artykuł 20

Zakres produktów

1. Państwa członkowskie uznają organizacje producentów na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do produktów lub grup produktów określonych we wnioskach o uznanie, uwzględniając wszelkie decyzje podjęte na podstawie art. 125b ust. 1 lit. c) wspomnianego rozporządzenia.

2. Państwa członkowskie uznają organizacje producentów w odniesieniu do produktów lub grup produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia jedynie w przypadku, gdy organizacje producentów mogą zagwarantować, że produkty te są dostarczane do przetworzenia na podstawie systemu umów na dostawy albo w inny sposób.

Artykuł 21

Minimalna liczba członków

Przy ustalaniu minimalnej liczby członków organizacji producentów na podstawie art. 125b ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie mogą postanowić, że w przypadku gdy wnioskodawca starający się o uznanie składa się całkowicie lub częściowo z członków będących podmiotami prawnymi lub będącymi jasno określonymi częściami podmiotów prawnych i składającymi się z producentów, minimalną liczbę producentów można obliczać na podstawie liczby producentów zrzeszonych w każdym podmiocie prawnym lub w jasno określonych częściach podmiotów prawnych.

Artykuł 22

Minimalny okres członkostwa

1. Minimalny okres członkostwa producenta nie może wynosić mniej niż rok.

2. Rezygnację z członkostwa zgłasza się organizacji na piśmie. Państwa członkowskie ustanawiają okresy wypowiedzenia, które nie mogą przekraczać sześciu miesięcy, oraz daty, od których rezygnacja staje się skuteczna.

Artykuł 23

Struktura i działalność organizacji producentów

Państwa członkowskie dopilnowują, aby organizacje producentów posiadały do dyspozycji personel, infrastrukturę oraz wyposażenie niezbędne do spełnienia wymogów ustanowionych w art. 122 akapit pierwszy lit. c) oraz art. 125b ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz zapewniają ich funkcjonowanie w zakresie podstawowych zadań, w szczególności w odniesieniu do:

a) wiedzy ich członków na temat produkcji;

b) zbioru, sortowania, przechowywania i pakowania produkcji ich członków;

c) zarządzania działalnością handlową i budżetem; oraz

d) scentralizowanej księgowości i systemu fakturowania.

Artykuł 24

Wartość lub wielkość produkcji zbywalnej

1. Na potrzeby art. 125b ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 wartość lub wielkość produkcji zbywalnej obliczana jest na tej samej podstawie co wartość produkcji sprzedanej ustanowiona w art. 50 i 51 niniejszego rozporządzenia.

2. Jeżeli jeden z członków organizacji producentów lub większa ich liczba nie posiada danych historycznych dotyczących produkcji sprzedanej wystarczających na potrzeby stosowania ust. 1, wartość produkcji zbywalnej organizacji można obliczyć jako średnią wartość produkcji zbywalnej tych członków w okresie trzech lat poprzedzających rok, w którym złożono wniosek o uznanie, i w których członkowie odnośnej organizacji producentów faktycznie prowadzili produkcję.

Artykuł 25

Zapewnianie środków technicznych

Na potrzeby art. 125b ust. 1 lit. e) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 organizacja producentów, która jest uznana w odniesieniu do produktu wymagającego zapewnienia środków technicznych, uznawana jest za wywiązującą się ze swoich zobowiązań, jeżeli zapewnia odpowiednie środki techniczne sama lub za pośrednictwem swoich członków bądź poprzez spółki zależne lub outsourcing.

Artykuł 26

Działalność główna organizacji producentów

1. Działalność główna organizacji producentów jest związana z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których jest uznana.

Wprowadzanie do obrotu jest przeprowadzane przez organizację producentów lub pod kontrolą organizacji producentów w przypadku outsourcingu, jak określono w art. 27. Obejmuje ono decyzję w sprawie sprzedaży produktu, wybór kanału dystrybucji oraz, jeżeli sprzedaż nie odbywa się w drodze aukcji, negocjacje dotyczące ilości i ceny produktu.

Organizacje producentów przechowują przez co najmniej 5 lat rejestry, w tym dokumenty księgowe, w których wykazuje się, że organizacja producentów zajmowała się koncentracją podaży i wprowadzała do obrotu produkty swoich członków, co stanowiło podstawę jej uznania.

2. Organizacja producentów może sprzedawać produkty pochodzące od producentów niebędących członkami organizacji producentów ani zrzeszenia organizacji producentów, jeżeli została uznana w odniesieniu do tych produktów i pod warunkiem, że wartość ekonomiczna tej działalności jest niższa od wartości jej produkcji sprzedanej obliczonej zgodnie z art. 50.

3. Wprowadzania do obrotu owoców i warzyw, które kupiono bezpośrednio od innej organizacji producentów, oraz produktów, w odniesieniu do których organizacja producentów nie została uznana, nie uważa się za część działalności organizacji producentów.

4. W przypadkach, w których art. 50 ust. 9 ma zastosowanie, ust. 2 niniejszego artykułu stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do odnośnych spółek zależnych od dnia 1 stycznia 2012 r.

Artykuł 26a

Wprowadzanie produktów do obrotu poza organizacją producentów

Jeżeli grupa producentów na to zezwala i jeżeli jest to zgodne z warunkami przez nią określonymi, jej członkowie będący producentami mogą:

1) sprzedawać konsumentom na ich własne potrzeby nie więcej niż określony odsetek ich produkcji i/lub produktów bezpośrednio w gospodarstwach lub poza nimi, przy czym część kwalifikująca się do takiej sprzedaży została ustalona przez państwa członkowskie na poziomie co najmniej 10 %;

2) wprowadzania do obrotu – we własnym zakresie lub za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację – produktów w ilościach, które mają charakter marginalny w stosunku do wielkości wprowadzanych do obrotu przez ich organizację;

3) wprowadzać do obrotu – we własnym zakresie lub za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację – produkty, które ze względu na swoje właściwości zwykle nie są objęte działalnością handlową danej organizacji producentów.

Artykuł 27

Outsourcing

1. Działalność, na której outsourcing państwo członkowskie może zezwolić zgodnie z art. 155 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (⁹), odnosi się do celów organizacji producentów określonych w art. 152 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia i może obejmować między innymi zbiór, przechowywanie, pakowanie i wprowadzanie do obrotu produkcji członków organizacji producentów

2. Organizacja producentów zlecająca działalność w ramach outsourcingu zawiera umowę handlową w formie pisemnej z innym podmiotem, w tym z jednym ze swoich członków lub większą ich liczbą, lub ze swoją spółką zależną na prowadzenie odnośnej działalności. Dana organizacja producentów pozostaje odpowiedzialna za realizację działalności objętej outsourcingiem oraz za ogólną kontrolę zarządzania i nadzór nad umową handlową na prowadzenie odnośnej działalności.

3. Ogólna kontrola zarządzania i nadzór, o których mowa w ust. 2, są skuteczne i nakładają na umowę dotyczącą outsourcingu następujące wymogi:

a) umowa umożliwia organizacji producentów wydawanie wiążących instrukcji oraz zawiera przepisy umożliwiające organizacji producentów rozwiązanie umowy, jeżeli wykonawca usługi nie spełnia warunków umowy dotyczącej outsourcingu;

b) umowa zawiera szczegółowe warunki, w tym obowiązki w zakresie sprawozdawczości i terminy, dzięki czemu organizacja producentów może dokonywać oceny i sprawować prawdziwą kontrolę nad zleconą działalnością.

Umowy dotyczące outsourcingu oraz sprawozdania, o których mowa w lit. b), są przechowywane przez organizację producentów przez co najmniej 5 lat do celów kontroli ex post oraz są dostępne dla wszystkich członków na żądanie.

Artykuł 28

Międzynarodowe organizacje producentów

1. Główna siedziba międzynarodowej organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym organizacja posiada znaczną liczbę gospodarstw lub znaczną liczbę członków lub osiąga znaczny poziom produkcji sprzedanej.

2. Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba międzynarodowej organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

a) uznanie międzynarodowej organizacji producentów;

b) zatwierdzenie programu operacyjnego międzynarodowej organizacji producentów;

c) ustanowienie niezbędnej współpracy administracyjnej z innymi państwami członkowskimi, w których mają siedziby członkowie organizacji, w zakresie zgodności z warunkami uznawania oraz systemu kontroli i sankcji. Te inne państwa członkowskie są zobowiązane do udzielenia w odpowiednim czasie wszelkiej niezbędnej pomocy państwu członkowskiemu, w którym znajduje się główna siedziba; oraz

d) przedstawianie, na wnioski pozostałych państw członkowskich, wszelkiej niezbędnej dokumentacji, w tym obowiązujących przepisów dostępnych dla innych państw członkowskich, w których mają siedziby członkowie organizacji, przetłumaczonej na języki urzędowe wnioskujących państw członkowskich.

Artykuł 29

Łączenie organizacji producentów

1. Jeżeli organizacje producentów połączyły się, organizacja producentów powstała w wyniku połączenia zastępuje organizacje producentów, które się połączyły. Nowy podmiot przyjmuje prawa i obowiązki organizacji producentów, które się połączyły.

Nowo powstały podmiot może realizować programy jednocześnie i oddzielnie do dnia 1 stycznia roku następującego po połączeniu lub może połączyć programy operacyjne z chwilą połączenia. Programy operacyjne są łączone zgodnie z art. 66 i 67.

2. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 akapit drugi państwa członkowskie mogą zezwalać organizacjom producentów występującym z właściwie uzasadnionymi wnioskami na kontynuację jednoczesnego wdrażania oddzielnych programów operacyjnych do czasu zakończenia realizacji tych programów.

Artykuł 30

Członkowie niebędący producentami

1. Państwa członkowskie mogą określić, czy i na jakich warunkach osoby fizyczne lub prawne niebędące producentami mogą zostawać członkami organizacji producentów.

2. Przy ustalaniu warunków, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają w szczególności zgodność z art. 122 akapit pierwszy lit. a) ppkt (iii) i art. 125a ust. 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Osoby fizyczne lub prawne, o których mowa w ust. 1:

a) nie są uwzględniane w kryteriach uznawania;

b) nie korzystają bezpośrednio ze środków finansowanych przez Unię.

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub odebrać takim osobom fizycznym lub prawnym prawo do głosowania przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do funduszy operacyjnych, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 2.

Artykuł 31

Demokratyczna odpowiedzialność organizacji producentów

1. Państwa członkowskie określają maksymalny odsetek praw głosu i udziałów, jakie osoba fizyczna lub prawna może posiadać w obrębie organizacji producentów. Maksymalny odsetek praw głosu i udziałów musi kształtować się poniżej 50 % całkowitej liczby praw głosu i poniżej 50 % udziałów. W odpowiednio uzasadnionych przypadkach państwa członkowskie mogą określić wyższy maksymalny odsetek udziałów, jakie osoba prawna może posiadać w obrębie organizacji producentów, pod warunkiem że nie dochodzi w żadnym wypadku do nadużycia władzy przez taką osobę prawną.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego, w przypadku organizacji producentów realizujących program operacyjny w dniu 17 maja 2014 r., maksymalny odsetek udziałów określony przez państwo członkowskie w zastosowaniu akapitu pierwszego ma zastosowanie jedynie po zakończeniu programu operacyjnego.

2. Organy państw członkowskich przeprowadzają kontrolę w odniesieniu do praw głosu i udziałów, w tym kontrolę tożsamości osób fizycznych i prawnych posiadających udziały członków organizacji producentów, które są osobami prawnymi.

3. Jeżeli organizacja producentów jest jasno określoną częścią podmiotu prawnego, państwa członkowskie przyjmują środki ograniczające lub odbierające temu podmiotowi prawnemu uprawnienia do zmiany, zatwierdzania lub odrzucania decyzji organizacji producentów.

Sekcja 3

Zrzeszenia organizacji producentów

Artykuł 32

Przepisy dotyczące organizacji producentów mające zastosowanie do zrzeszeń organizacji producentów

Do zrzeszeń organizacji producentów stosuje się art. 22, art. 26 ust. 3, art. 27 i 31 z uwzględnieniem niezbędnych zmian. Jeżeli zrzeszenie organizacji producentów prowadzi sprzedaż, stosuje się art. 26 ust. 2 z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 33

Uznawanie zrzeszeń organizacji producentów

1. Państwa członkowskie mogą uznawać zrzeszenia organizacji producentów na podstawie art. 125c rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 jedynie w odniesieniu do działania lub działań, które dotyczą produktów lub grup produktów określonych we wnioskach o uznanie.

2. Zrzeszenie organizacji producentów może zostać uznane na podstawie art. 125c rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i realizować dowolne z działań organizacji producentów, nawet jeżeli wprowadzanie do obrotu odnośnych produktów nadal jest realizowane przez jej członków.

Artykuł 34

Członkowie zrzeszeń organizacji producentów niebędący organizacjami producentów

1. Państwa członkowskie mogą określić, czy i na jakich warunkach osoby fizyczne lub prawne niebędące uznanymi organizacjami producentów mogą zostawać członkami zrzeszenia organizacji producentów.

2. Członkowie uznanego zrzeszenia organizacji producentów, którzy nie są uznaną organizacją producentów:

a) nie są uwzględniani w kryteriach uznawania;

b) nie korzystają bezpośrednio ze środków finansowanych przez Unię.

Państwa członkowskie mogą przyznać, ograniczyć lub odebrać takim członkom prawo do głosowania przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do programów operacyjnych.

Artykuł 35

Międzynarodowe zrzeszenia organizacji producentów

1. Główna siedziba międzynarodowego zrzeszenia organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym zrzeszenie posiada znaczną liczbę organizacji członkowskich lub w którym organizacje członkowskie osiągają znaczny poziom produkcji sprzedanej.

2. Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba międzynarodowego zrzeszenia organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

a) uznanie zrzeszenia;

b) zatwierdzenie, w razie potrzeby, programu operacyjnego zrzeszenia;

c) ustanowienie niezbędnej współpracy administracyjnej z innymi państwami członkowskimi, w których mają siedziby zrzeszone organizacje, w zakresie zgodności z warunkami uznawania oraz systemu kontroli i sankcji. Te inne państwa członkowskie są zobowiązane do udzielenia wszelkiej niezbędnej pomocy państwu członkowskiemu, w którym znajduje się główna siedziba; oraz

d) przedstawianie, na wnioski pozostałych państw członkowskich, wszelkiej niezbędnej dokumentacji, w tym obowiązujących przepisów dostępnych dla innych państw członkowskich, w których mają siedziby organizacje członkowskie, przetłumaczonej na języki urzędowe wnioskujących państw członkowskich.

Sekcja 4

Grupy producentów

Artykuł 36

Przedkładanie planów uznawania

1. Podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego przedkłada plan uznawania, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym podmiot ma główną siedzibę.

2. Państwa członkowskie określają:

a) kryteria minimalne, które podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego musi spełniać, aby móc przedłożyć plan uznawania;

b) zasady sporządzania projektów oraz zasady dotyczące treści i wdrażania planów uznawania;

c) okres, w którym były członek organizacji producentów ma zakaz wstępowania do grupy producentów po wystąpieniu z organizacji producentów w zakresie produktów, w odniesieniu do których dana organizacja producentów została uznana; oraz

d) procedury administracyjne w odniesieniu do zatwierdzania, monitorowania i realizacji planów uznawania;

e) przepisy w celu uniknięcia sytuacji, w której producent korzysta z pomocy unijnej dla grup producentów przez okres dłuższy niż 5 lat.

Artykuł 37

Treść planów uznawania

Projekt planu uznawania obejmuje przynajmniej:

a) opis sytuacji wyjściowej, w szczególności w odniesieniu do liczby członków będących producentami, z uwzględnieniem wszystkich szczegółowych informacji dotyczących członków, produkcji, w tym wartości produkcji sprzedanej, marketingu i infrastruktury, którą dysponuje grupa producentów, w tym infrastruktury będącej w posiadaniu poszczególnych członków grupy producentów;

b) proponowaną datę rozpoczęcia realizacji planu oraz okres jej trwania, który nie przekracza pięciu lat; oraz

c) działania i inwestycje, jakie należy zrealizować w celu uzyskania uznania.

Inwestycje, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), nie obejmują inwestycji wymienionych w załączniku Va.

Artykuł 38

Zatwierdzanie planów uznawania

1. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje jedną z decyzji, o których mowa w ust. 3, w terminie trzech miesięcy od otrzymania projektu planu uznawania wraz ze wszystkimi dokumentami uzupełniającymi. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótsze terminy.

2. Państwa członkowskie mogą przyjmować dodatkowe przepisy dotyczące kwalifikowalności operacji i wydatków w ramach planów uznawania, w tym przepisy dotyczące kwalifikowalności inwestycji, w celu osiągnięcia zgodności grup producentów z kryteriami uznawania za organizację producentów, o których mowa w art. 125b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Po dokonaniu kontroli zgodności, o których mowa w art. 111, właściwy organ państwa członkowskiego, stosownie do przypadku:

a) wstępnie akceptuje plan i udziela wstępnego uznania;

b) zwraca się o wprowadzenie zmian do planu, w tym zmian w odniesieniu do okresu obowiązywania. Państwo członkowskie ocenia w szczególności, czy proponowane etapy nie są nadmiernie długie, a w przypadku gdy grupa producentów mogła spełnić kryteria uznania dla organizacji producentów przed końcem pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 125e ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, domaga się ich zmiany;

c) odrzuca plan, szczególnie w przypadku gdy odnośne podmioty prawne lub jasno określone części podmiotów prawnych ubiegające się o wstępne uznanie za grupy producentów spełniają już kryteria uznania za organizację producentów.

W stosownych przypadkach plan może zostać wstępnie zaakceptowany tylko po uwzględnieniu zmian wymaganych na mocy lit. b).

4. Właściwy organ państwa członkowskiego powiadamia Komisję do dnia 1 lipca danego roku o decyzjach w sprawie wstępnie zaakceptowanych planów uznawania i skutkach finansowych tych planów, wykorzystując w tym celu formularz zawarty w załączniku Vb.

5. Po określeniu współczynników przydziału, o których mowa w art. 47 ust. 4 akapit drugi, właściwy organ państwa członkowskiego zapewnia zainteresowanym grupom producentów możliwość zmiany lub wycofania ich planów uznawania. W przypadku gdy grupa producentów nie wycofa swojego planu, właściwy organ ostatecznie akceptuje taki plan z zastrzeżeniem zmian, które właściwy organ może uznać za niezbędne.

6. Właściwy organ państwa członkowskiego powiadamia podmiot prawny lub jasno określoną część podmiotu prawnego o decyzjach, o których mowa w ust., 3 i 5.

Artykuł 39

Realizacja planów uznawania

1. Realizacja planu uznawania zostaje podzielona na okresy roczne rozpoczynające się dnia 1 stycznia. Państwa członkowskie mogą zezwalać grupom producentów na dzielenie tych okresów rocznych na okresy półroczne.

W pierwszym roku realizacji zgodnie z proponowaną datą, o której mowa w art. 37 lit. b), plan uznawania rozpoczyna się:

a) dnia 1 stycznia po dacie jego zatwierdzenia przez właściwy organ państwa członkowskiego; lub

b) pierwszego dnia kalendarzowego po dacie jego zatwierdzenia.

W każdym przypadku pierwszy rok realizacji planu uznawania upływa dnia 31 grudnia tego samego roku.

2. Państwa członkowskie ustanawiają warunki, na jakich grupy producentów mogą występować z wnioskami o wprowadzenie zmian do planów w trakcie ich realizacji. Do powyższych wniosków załącza się niezbędne dokumenty uzupełniające.

Państwa członkowskie określają warunki, na jakich można wprowadzać zmiany do planów uznawania w trakcie okresu rocznego lub półrocznego bez uprzedniego zatwierdzenia ich przez właściwy organ państwa członkowskiego. Powyższe zmiany kwalifikują się do objęcia pomocą tylko w przypadku, gdy grupa producentów niezwłocznie poinformuje o nich właściwy organ państwa członkowskiego.

Grupy producentów mogą uzyskać zezwolenie od właściwego organu państwa członkowskiego, w ciągu danego roku i w odniesieniu do tego roku, na zwiększenie całkowitej kwoty wydatków określonych w planie uznawania o maksymalnie 5 % kwoty początkowo zatwierdzonej lub zmniejszenie jej o maksymalny odsetek określony przez państwa członkowskie, w obu przypadkach pod warunkiem że zachowano ogólne cele planu uznawania oraz pod warunkiem że ogólna kwota wydatków Unii na poziomie danego państwa członkowskiego nie przekracza kwoty wkładu Unii przydzielonego danemu państwu członkowskiemu zgodnie z art. 47 ust. 4.

W przypadku połączenia grup producentów, o którym mowa w art. 48, ograniczenie w wysokości 5 % stosuje się do łącznej kwoty wydatków określonych w planach uznawania łączących się grup producentów.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzję w sprawie zmian do planów w terminie trzech miesięcy od dnia otrzymania wniosku o wprowadzenie zmian, po rozpatrzeniu dostarczonych dowodów. Jeżeli w ustalonym terminie nie zostanie podjęta decyzja odnośnie do wniosku o wprowadzenie zmian, wniosek uważa się za odrzucony. Państwa członkowskie mogą ustanowić krótszy termin.

Artykuł 40

Wnioski o uznanie za organizację producentów

1. Grupy producentów realizujące plany uznawania mogą w każdej chwili składać wnioski o uznanie na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Takie wnioski składane są w każdym wypadku przed zakończeniem okresu przejściowego, o którym mowa w art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2. Od daty złożenia takiego wniosku przedmiotowa grupa może przedstawić projekt programu operacyjnego na podstawie art. 63.

Artykuł 41

Działalność główna grup producentów

1. Działalność główna grupy producentów związana jest z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których została wstępnie uznana.

2. Grupa producentów może sprzedawać produkty pochodzące od producentów niebędących członkami grupy producentów, jeżeli została uznana w odniesieniu do tych produktów i pod warunkiem, że wartość ekonomiczna tej działalności jest niższa od wartości produkcji sprzedanej wytworzonej przez własnych członków grupy producentów oraz członków innych grup producentów.

Artykuł 42

Wartość produkcji sprzedanej

1. Do grup producentów stosuje się art. 50 ust. 1-4 i 7 oraz art. 50 ust. 6 zdanie pierwsze z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

2. W przypadku zmniejszenia wartości produkcji sprzedanej o co najmniej 35 % z właściwie umotywowanych dla państwa członkowskiego przyczyn, pozostających poza zakresem odpowiedzialności grupy producentów i od niej niezależnych, uznaje się, że łączna wartość produkcji sprzedanej stanowi 65 % łącznej wartości deklarowanej w poprzednim wniosku lub wnioskach o pomoc obejmujących ostatni okres roczny, stwierdzonej przez państwo członkowskie, a w przypadku jej braku – wartości pierwotnie zadeklarowanej w zatwierdzonym planie uznawania.

3. Wartość produkcji sprzedanej obliczana jest zgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie, dla którego wnioskowana jest pomoc.

Artykuł 43

Finansowanie planów uznawania

1. Stawki pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zmniejsza się o połowę w stosunku do wartości produkcji sprzedanej przekraczającej 1 000 000 EUR.

2. Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, dla każdej grupy producentów podlega rocznemu limitowi wynoszącemu 100 000 EUR.

3. Pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, jest wypłacana:

a) w ratach rocznych lub półrocznych na zakończenie każdego okresu rocznego lub półrocznego realizacji planu uznawania; lub

b) w ratach obejmujących część okresu rocznego, jeżeli plan rozpoczyna się w trakcie okresu rocznego lub jeżeli uznanie zostaje udzielone na podstawie art. 125b rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 przed zakończeniem okresu rocznego. W takim przypadku pułap, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, zostaje proporcjonalnie obniżony.

Aby obliczyć wysokość rat, państwa członkowskie mogą zastosować jako podstawę produkcję sprzedaną odpowiadającą okresowi innemu niż okres, w odniesieniu do którego wypłacana jest rata, jeżeli wymagają tego kontrole. Różnica pomiędzy okresami jest mniejsza niż okres, za który wypłacana jest rata.

4. Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do kwot określonych w ust. 1 i 2 jest ostatnim kursem opublikowanym przez Centralny Bank Europejski przed pierwszym dniem okresu, na który przyznano przedmiotową pomoc.

Artykuł 44

Pomoc na inwestycje niezbędne w celu uzyskania uznania

Inwestycje związane z realizacją planów uznawania, o których mowa w art. 37 lit. c) niniejszego rozporządzenia, na które przyznano pomoc zgodnie z art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane proporcjonalnie do ich wykorzystania co do produktów członków grupy producentów, w odniesieniu do których udzielono jej wstępnego uznania.

Z pomocy unijnej wyklucza się inwestycje, które mogłyby zakłócić konkurencję w odniesieniu do innych rodzajów działalności gospodarczej grupy producentów.

Inwestycje mogą być realizowane w gospodarstwach indywidualnych lub w obiektach producentów będących członkami grupy producentów, pod warunkiem że przyczyniają się do osiągnięcia celów określonych w planie uznawania. W razie wystąpienia z grupy producentów któregoś z członków państwa członkowskie zapewniają odzyskanie inwestycji lub jej wartości końcowej, w przypadku gdy jej okres amortyzacji jeszcze nie upłynął.

Artykuł 45

Wniosek o przyznanie pomocy

1. Grupa producentów składa jeden wniosek o pomoc, o której mowa w art. 103a ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w terminie trzech miesięcy od końca każdego z okresów rocznych lub półrocznych określonych w art. 43 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Wniosek zawiera deklarację wartości produkcji sprzedanej w odniesieniu do okresu, dla którego wnioskowana jest pomoc.

2. Wnioski o przyznanie pomocy dotyczące okresów półrocznych można składać tylko pod warunkiem, że plan uznawania jest podzielony na okresy półroczne, o których mowa w art. 39 ust 1. Wszystkim wnioskom o przyznanie pomocy towarzyszą pisemne oświadczenia grupy producentów stwierdzające, że grupa:

a) przestrzega i będzie przestrzegać przepisów rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i niniejszego rozporządzenia; oraz

b) nie korzystała, nie korzysta i nie będzie korzystać, bezpośrednio ani pośrednio, z podwójnego finansowania unijnego lub krajowego w odniesieniu do działań realizowanych w ramach swojego planu uznawania, na które przyznano finansowanie unijne na podstawie niniejszego rozporządzenia.

3. Państwa członkowskie ustalają termin wypłacenia pomocy, który w każdym wypadku przypada nie później niż sześć miesięcy po otrzymaniu wniosku.

Artykuł 46

Kwalifikowalność

Państwa członkowskie oceniają kwalifikowalność grup producentów do uzyskania pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia w celu ustalenia, czy przyznanie pomocy jest należycie uzasadnione, z uwzględnieniem warunków i daty ewentualnego uprzedniego przyznania pomocy publicznej na rzecz organizacji lub grup producentów, z których pochodzą członkowie danej grupy producentów, oraz ewentualnych przypadków przemieszczania się członków między organizacjami producentów i grupami producentów.

Artykuł 47

Wkład unijny

1. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, z zastrzeżeniem ust. 4 niniejszego artykułu, wynosi:

a) 75 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji; oraz

b) 50 % w pozostałych regionach.

Państwa członkowskie mogą wypłacać pomoc krajową w formie płatności ryczałtowej. Wniosek o przyznanie pomocy nie musi zawierać dowodów dotyczących wykorzystania pomocy.

2. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, wyrażony jako dotacja kapitałowa lub jej równoważnik, nie przekracza kwalifikowalnych kosztów inwestycji:

a) 50 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji; oraz

b) 30 % w pozostałych regionach.

Zainteresowane państwa członkowskie zobowiązują się do finansowania przynajmniej 5 % kwalifikowalnych kosztów inwestycji.

Na pokrycie kwalifikowalnych kosztów inwestycji beneficjenci pomocy płacą co najmniej:

a) 25 % w regionach kwalifikowalnych w ramach celu konwergencji; oraz

b) 45 % w pozostałych regionach.

3. Wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, z zastrzeżeniem ust. 4 niniejszego artykułu, jest określany dla każdej grupy producentów na podstawie wartości jej produkcji sprzedanej i podlega następującym zasadom:

a) w odniesieniu do grup producentów w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później, w ciągu pierwszych dwóch lat realizacji ich planów uznawania nie obowiązuje żaden pułap, natomiast w trzecim, czwartym i piątym roku realizacji ich planów uznawania obowiązują odpowiednio pułapy 70 %, 50 % i 20 % wartości produkcji sprzedanej;

b) w odniesieniu do grup producentów w najbardziej oddalonych regionach Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu, lub na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1405/2006 (¹⁰), w pierwszym, drugim, trzecim, czwartym i piątym roku realizacji ich planów uznawania pułap wkładu Unii wynosi odpowiednio 25 %, 20 %, 15 %, 10 % i 5 % wartości produkcji sprzedanej.

4. Łączne wydatki na wkład unijny w pomoc określoną w art. 103a rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 nie przekracza 10 000 000 na rok kalendarzowy.

Na podstawie powiadomień, o których mowa w art. 38 ust. 4, Komisja ustala współczynniki przydziału oraz określa łączny możliwy wkład Unii na państwo członkowskie w ciągu roku na podstawie tych współczynników. Jeśli w dowolnym roku łączna kwota wynikająca z powiadomień, o których mowa w art. 38 ust. 4, nie przekracza maksymalnej kwoty wkładu Unii, współczynnik przydziału ustala się na poziomie 100 %.

Wkład Unii jest przyznawany zgodnie ze współczynnikiem przydziału, o którym mowa w akapicie drugim. W odniesieniu do planów uznawania, o których nie powiadomiono zgodnie z art. 38 ust. 4, nie przyznaje się wkładu Unii.

Kurs walutowy stosowany w odniesieniu do wkładu Unii na państwo członkowskie jest ostatnim kursem opublikowanym przez Europejski Bank Centralny przed datą przewidzianą w art. 38 ust. 4.

Artykuł 48

Łączenie

1. Pomoc przewidziana w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 może zostać przyznana lub może nadal być przyznawana grupom producentów, którym udzielono wstępnego uznania i które powstały w wyniku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, którym udzielono wstępnego uznania.

2. W celu obliczenia kwoty pomocy płatnej na podstawie ust. 1 grupa producentów powstała w wyniku połączenia zastępuje grupy, które się połączyły.

3. W przypadku połączenia dwóch lub większej liczby grup producentów, nowy podmiot przejmuje prawa i obowiązki grupy producentów, której najwcześniej przyznano wstępne uznanie.

4. W przypadku gdy grupa producentów, której udzielono wstępnego uznania, łączy się z uznaną organizacją producentów, powstały w wyniku tego podmiot nie kwalifikuje się już do wstępnego uznania jako grupa producentów, ani do przyznania pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Powstały w wyniku połączenia podmiot jest nadal traktowany jako uznana organizacja producentów, pod warunkiem że przestrzega obowiązujących wymogów. W razie konieczności organizacja producentów występuje z wnioskiem o zmianę swojego programu operacyjnego i w tym celu art. 29 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Jednakże działania przeprowadzone przez grupę producentów przed takim połączeniem są nadal kwalifikowalne na warunkach ustalonych w planie uznawania.

Artykuł 49

Konsekwencje uznania

1. Udzielanie pomocy, o której mowa w art. 103a ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zostaje zakończone wraz z przyznaniem uznania.

2. W przypadku przedłożenia programu operacyjnego na podstawie niniejszego rozporządzenia państwo członkowskie dopilnowuje, aby nie dochodziło do podwójnego finansowania środków określonych w planie uznawania.

3. Inwestycje kwalifikujące się do przyznania pomocy lub koszty, o których mowa w art. 103a ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą zostać przeniesione do programów operacyjnych, pod warunkiem że są zgodne z wymogami niniejszego rozporządzenia.

4. Państwa członkowskie ustalają okres, rozpoczynający się po zrealizowaniu planu uznawania, w ramach którego grupa producentów musi zostać uznana za organizację producentów. Okres ten nie przekracza czterech miesięcy.

ROZDZIAŁ II

Fundusze i programy operacyjne

Sekcja 1

Wartość produkcji sprzedanej

Artykuł 50

Podstawa obliczania

1. Wartość produkcji sprzedanej danej organizacji producentów oblicza się na podstawie produkcji samej organizacji producentów oraz jej członków będących producentami i obejmuje ona wyłącznie te owoce i warzywa, w odniesieniu do których organizacja producentów została uznana. Wartość produkcji sprzedanej może obejmować owoce i warzywa, które nie muszą być zgodne z normami handlowymi, jeżeli normy te nie mają zastosowania zgodnie z art. 4.

2. Wartość produkcji sprzedanej obejmuje produkcję członków, którzy występują z organizacji producentów lub do niej przystępują. Państwa członkowskie określają warunki w celu uniknięcia dwukrotnego liczenia.

3. Wartość produkcji sprzedanej nie obejmuje wartości przetworzonych owoców i warzyw ani żadnego innego produktu, który nie jest produktem sektora owoców i warzyw.

Jednakże wartość produkcji sprzedanej w odniesieniu do owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, które zostały przetworzone w jeden z przetworów owocowych i warzywnych wymienionych w części X załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 lub jakikolwiek inny produkt przetworzony, o którym mowa w niniejszym artykule i który jest szerzej opisany w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia, bądź przez organizację producentów, zrzeszenie organizacji producentów lub ich członków będących producentami lub spółki zależne, o których mowa w ust. 9 niniejszego artykułu, bądź przez nich samych lub w drodze outsourcingu, oblicza się jako stawkę ryczałtową w procentach mającą zastosowanie do fakturowanej wartości tych produktów przetworzonych. Wymieniona stawka ryczałtowa wynosi:

a) 53 % dla soków owocowych;

b) 73 % dla zagęszczonych soków owocowych;

c) 77 % dla koncentratu pomidorowego;

d) 62 % dla mrożonych owoców i warzyw;

e) 48 % dla owoców i warzyw w puszkach;

f) 70 % dla grzybów z rodzaju Agaricus w puszkach;

g) 81 % dla owoców zakonserwowanych tymczasowo w solance;

h) 81 % dla owoców suszonych;

i) 27 % dla pozostałych przetworów owocowych i warzywnych;

j) 12 % dla przetworzonych ziół aromatycznych;

k) 41 % dla papryki w proszku.

4. Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na zawieranie wartości produktów ubocznych w wartości produkcji sprzedanej.

5. Wartość produkcji sprzedanej obejmuje wartość produktów wycofanych z rynku zgodnie z art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, szacowaną zgodnie ze średnią ceną tych produktów, które zostały wprowadzone do obrotu przez organizację producentów w okresie odniesienia.

6. Do wartości produkcji sprzedanej wlicza się wyłącznie produkcję organizacji producentów lub jej członków będących producentami wprowadzoną do obrotu przez organizację producentów. Produkcja członków organizacji producentów będących producentami wprowadzona do obrotu za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację, na podstawie art. 125a ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007, wliczana jest do wartości produkcji sprzedanej tej drugiej organizacji producentów.

7. Produkcję sprzedaną owoców i warzyw fakturuje się na etapie EXW organizacja producentów w stosownych przypadkach jako produkt wymieniony w części IX załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, który jest przygotowany i zapakowany, z wyłączeniem:

a) podatku VAT;

b) kosztów transportu wewnętrznego, w przypadku znacznej odległości między scentralizowanymi punktami składowania lub pakowania organizacji producentów a jej punktem dystrybucji. Państwa członkowskie uwzględniają stosowanie odliczeń od fakturowanej wartości w przypadku produktów fakturowanych na różnych etapach dostawy lub transportu oraz odpowiednio uzasadniają w strategii krajowej, jaką odległość uważa się za znaczną.

8. Wartość produkcji sprzedanej można również obliczać na etapie EXW zrzeszenie organizacji producentów i na tych samych zasadach jak zasady ustanowione ust. 7.

9. Wartość produkcji sprzedanej można również obliczać na etapie EXW spółka zależna, na tych samych zasadach jak zasady ustanowione w ust. 7, pod warunkiem że przynajmniej 90 % kapitału należy:

a) do jednej organizacji producentów lub jednego zrzeszenia organizacji producentów lub większej ich liczby; lub

b) z zastrzeżeniem zgody państwa członkowskiego, do członków organizacji producentów będących producentami lub zrzeszeń organizacji producentów, jeżeli przyczynia się to do realizacji celów wymienionych w art. 122 oraz art. 125b ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

10. W przypadku outsourcingu wartość produkcji sprzedanej oblicza się na etapie EXW organizacja producentów i obejmuje ona ekonomiczną wartość dodaną działania, które zostało zlecone przez organizację producentów jej członkom, osobom trzecim lub innej spółce zależnej niż spółka zależna, o której mowa w ust. 9.

11. W przypadku gdy obniżenie wielkości produkcji spowodowane jest zjawiskiem klimatycznym bądź chorobami zwierząt lub roślin bądź epidemiami szkodników, odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia otrzymane w związku z ubezpieczeniem płodów rolnych, o którym mowa w rozdziale III sekcja 6, lub środki o równoznacznym charakterze, którymi zarządza organizacja producentów w odniesieniu do wyżej wymienionych przyczyn, mogą zostać włączone do wartości produkcji sprzedanej.

Artykuł 51

Okres odniesienia

1. Roczny pułap pomocy określony w art. 103d ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oblicza się corocznie na podstawie wartości produkcji sprzedanej w ciągu dwunastomiesięcznego okresu odniesienia określanego przez państwa członkowskie.

2. Okres odniesienia ustalany jest przez państwa członkowskie dla każdej organizacji producentów jako:

a) dwunastomiesięczny okres rozpoczynający się nie wcześniej niż dnia 1 stycznia trzy lata przed rokiem, dla którego wnioskowana jest pomoc, i kończący się najpóźniej dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rok, dla którego wnioskowana jest pomoc; lub

b) średnią wartość trzech kolejnych dwunastomiesięcznych okresów rozpoczynających się nie wcześniej niż dnia 1 stycznia pięć lat przed rokiem, dla którego wnioskowana jest pomoc, i kończących się najpóźniej dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rok, dla którego wnioskowana jest pomoc.

3. Dwunastomiesięczny okres stanowi okres obrachunkowy odnośnej organizacji producentów.

Metoda określania okresu odniesienia nie może zmieniać się w trakcie programu operacyjnego, z wyjątkiem należycie uzasadnionych sytuacji.

4. Jeżeli obniżenie wartości produktu o co najmniej 35 % wynikało z przyczyn niezależnych od odpowiedzialności i kontroli organizacji producentów, wartość produkcji sprzedanej dla tego produktu stanowi 65 % jego wartości w poprzednim okresie odniesienia.

Organizacja producentów uzasadnia przyczyny, o których mowa w akapicie pierwszym, wobec właściwego organu odnośnego państwa członkowskiego.

5. W przypadku gdy niedawno uznane organizacje producentów nie posiadają danych historycznych dotyczących produkcji sprzedanej wystarczających na potrzeby stosowania ust. 2, za wartość produkcji sprzedanej można uznawać wartość produkcji zbywalnej podaną przez organizację producentów do celów uznania.

Akapit pierwszy stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian do nowych członków organizacji producentów, którzy po raz pierwszy do niej przystąpili.

6. Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne w celu uzyskania informacji dotyczących wartości produkcji sprzedanej organizacji producentów, które nie przedłożyły programów operacyjnych.

7. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 i 6 wartość produkcji sprzedanej za okres odniesienia obliczana jest zgodnie z prawodawstwem obowiązującym w danym okresie odniesienia.

Jednakże w odniesieniu do programów operacyjnych zatwierdzonych do dnia 20 stycznia 2010 r. wartość produkcji sprzedanej do 2007 r. oblicza się na podstawie prawodawstwa mającego zastosowanie w okresie odniesienia, natomiast wartość produkcji sprzedanej od 2008 r. oblicza się na podstawie prawodawstwa mającego zastosowanie w 2008 r.

W odniesieniu do programów operacyjnych zatwierdzonych po dniu 20 stycznia 2010 r. wartość produkcji sprzedanej od 2008 r. oblicza się na podstawie prawodawstwa mającego zastosowanie w chwili zatwierdzenia programu operacyjnego.

Sekcja 2

Fundusze operacyjne

Artykuł 52

Zarządzanie

Państwa członkowskie dopilnowują, aby sposób zarządzania funduszami operacyjnymi umożliwiał audytorom zewnętrznym coroczną identyfikację, sprawdzanie i poświadczanie ich wydatków i dochodów.

Artykuł 53

Finansowanie funduszy operacyjnych

1. Wkłady finansowe do funduszu operacyjnego, o którym mowa w art. 103b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, określane są przez organizację producentów.

2. Wszyscy producenci mają możliwość korzystania z funduszu operacyjnego i wszyscy producenci mają możliwość demokratycznego uczestnictwa w podejmowaniu decyzji dotyczących wykorzystania funduszu operacyjnego organizacji producentów i wkładów finansowych do funduszu operacyjnego.

3. Statut organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw nakłada na członków organizacji będących producentami obowiązek płacenia składek przewidzianych w regulaminie stowarzyszenia do celów utworzenia i uzupełniania funduszu operacyjnego przewidzianego w art. 32 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

Artykuł 54

Powiadamianie o szacunkowych kwotach

1. Najpóźniej do dnia 15 września organizacje producentów powiadamiają swoje państwo członkowskie o szacunkowych kwotach wkładu unijnego oraz wkładu ich członków oraz samej organizacji producentów do funduszy operacyjnych na następny rok, wraz z programami operacyjnymi lub wnioskami o zatwierdzenie zmian w przedmiotowych programach.

Państwa członkowskie mogą wyznaczyć datę późniejszą niż 15 września.

2. Obliczenia szacunkowej kwoty funduszy operacyjnych dokonuje się na podstawie programów operacyjnych i wartości produkcji sprzedanej. W obliczeniu uwzględnia się podział na wydatki na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz na inne środki.

Sekcja 3

Programy operacyjne

Artykuł 55

Strategia krajowa

1. Ogólna struktura i zawartość strategii krajowej, o której mowa w art. 103f ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, ustanawiana jest zgodnie z wytycznymi określonymi w załączniku VII. Strategia może składać się z elementów regionalnych.

Strategia krajowa obejmuje wszystkie decyzje podjęte i przepisy przyjęte przez państwa członkowskie w zastosowaniu części II tytuł II rozdział II sekcja I oraz Ia rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz niniejszego tytułu.

2. Strategia krajowa wraz z ramami krajowymi, o których mowa w art. 103f ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, ustanawiana jest przed przedstawieniem projektów programów operacyjnych w danym roku. Ramy krajowe włącza się po przedstawieniu ich Komisji i, jeżeli to konieczne, po dokonaniu ich zmiany, zgodnie z art. 103f ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Analiza sytuacji wyjściowej stanowi część procesu opracowywania strategii krajowej, a za jej przeprowadzenie odpowiedzialne jest państwo członkowskie. Pozwala ona na określenie i ocenę potrzeb, które mają zostać zaspokojone, dokonanie klasyfikacji potrzeb pod względem priorytetów, zdefiniowanie celów, jakie należy osiągnąć poprzez realizację programów operacyjnych, oczekiwanych rezultatów i określonych ilościowo celów, jakie należy osiągnąć w stosunku do sytuacji wyjściowej, oraz na określenie najwłaściwszych instrumentów i działań prowadzących do osiągnięcia tych celów.

4. Państwa członkowskie zapewniają również monitorowanie i ocenę strategii krajowej oraz jej wdrażanie poprzez programy operacyjne.

Strategia krajowa może zostać zmieniona, w szczególności w świetle monitorowania i oceny. Zmian takich należy dokonywać przed przedstawieniem projektów programów operacyjnych w danym roku.

5. Państwa członkowskie ustalają w strategii krajowej maksymalny odsetek funduszu operacyjnego, jaki można przeznaczyć na poszczególne środki lub rodzaj działania lub wydatków w celu zapewnienia odpowiedniej równowagi pomiędzy różnymi środkami.

Artykuł 56

Ramy krajowe dotyczące działań na rzecz ochrony środowiska

1. Oprócz przedstawienia proponowanych ram, o którym mowa w art. 103f ust. 1 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, państwa członkowskie powiadamiają również Komisję o wszelkich zmianach w ramach krajowych, które podlegają procedurze określonej we wspomnianym akapicie. Komisja udostępnia ramy krajowe pozostałym państwom członkowskim w sposób, jaki uzna za stosowny.

2. Ramy krajowe zawierają odrębną sekcję określającą wymogi ogólne dotyczące komplementarności, spójności i zgodności, które muszą spełniać działania na rzecz ochrony środowiska, o których mowa w art. 103f ust. 1 akapit pierwszy zdanie drugie rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Komisja zapewnia państwom członkowskim wzór powyższej sekcji.

W ramach krajowych ustanawia się również otwarty wykaz działań na rzecz ochrony środowiska i warunków obowiązujących w związku z tym w państwie członkowskim na potrzeby art. 103c ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. W odniesieniu do każdego działania na rzecz ochrony środowiska w ramach krajowych wskazuje się:

a) uzasadnienie działania oparte na jego wpływie na środowisko; oraz

b) konkretne zobowiązanie lub zobowiązania z nim związane.

3. Czas trwania działań na rzecz ochrony środowiska, które są podobne do zobowiązań rolno-środowiskowych wspieranych w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich, jest taki sam jak w przypadku powyższych zobowiązań. Działania są kontynuowane w następnym programie operacyjnym, jeżeli czas trwania podobnych zobowiązań rolno-środowiskowych przekracza czas trwania pierwotnego programu operacyjnego. Państwa członkowskie mogą jednak zezwolić na krótszy czas trwania działań na rzecz ochrony środowiska lub nawet na przerwanie ich realizacji w odpowiednio uzasadnionych przypadkach, w szczególności na podstawie wyników oceny śródokresowej, o której mowa w art. 126 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

W ramach krajowych określa się czas trwania działań, o których mowa w akapicie pierwszym, oraz – w odpowiednich przypadkach – obowiązek kontynuacji działania w następnym programie operacyjnym.

Artykuł 57

Zasady uzupełniające państw członkowskich

Państwa członkowskie mogą przyjmować zasady uzupełniające rozporządzenie (WE) nr 1234/2007 i niniejsze rozporządzenie, dotyczące kwalifikowalności środków, działań lub wydatków w ramach programów operacyjnych.

Artykuł 58

Związek z programami rozwoju obszarów wiejskich

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2 działaniom objętym środkami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem nie udziela się żadnego wsparcia w ramach programu rozwoju obszarów wiejskich państw członkowskich lub programów zatwierdzonych na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 (¹¹).

2. W przypadku gdy zgodnie z art. 5 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 wyjątkowo udzielono wsparcia środkom, które potencjalnie kwalifikowałyby się do przyznania pomocy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, państwa członkowskie dopilnowują, aby dany beneficjent mógł otrzymać wsparcie na dane działanie jedynie w ramach jednego systemu.

W tym celu państwa członkowskie, przy uwzględnianiu środków zawierających takie wyjątki w swoich programach rozwoju obszarów wiejskich, dopilnowują, aby w strategii krajowej, o której mowa w art. 55 niniejszego rozporządzenia, wskazano kryteria i przepisy administracyjne, które będą one stosować w programach rozwoju obszarów wiejskich.

3. W stosownych przypadkach i nie naruszając przepisów art. 103a ust. 3, art. 103d ust. 1 oraz 3, art. 103e rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz art. 47 niniejszego rozporządzenia, poziom wsparcia środków objętych niniejszym rozporządzeniem nie przekracza poziomu, który ma zastosowanie do środków objętych programem rozwoju obszarów wiejskich.

4. Wsparcie dla działań na rzecz ochrony środowiska innych niż nabywanie środków trwałych ograniczone jest do maksymalnych kwot określonych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 dla płatności rolno-środowiskowych. Kwoty te mogą zostać zwiększone w wyjątkowych przypadkach, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności, które należy uzasadnić w strategii krajowej, o której mowa w art. 55 niniejszego rozporządzenia, oraz w programach operacyjnych organizacji producentów. Kwoty przeznaczone na działania na rzecz ochrony środowiska można również zwiększać w celu wspierania działań związanych z priorytetami określonymi w art. 16a rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

5. Ustęp 4 nie ma zastosowania w odniesieniu do działań na rzecz ochrony środowiska, które nie dotyczą bezpośrednio lub pośrednio określonej działki.

Artykuł 59

Zawartość programów operacyjnych

Programy operacyjne zawierają:

a) opis sytuacji wyjściowej w oparciu – w odpowiednich przypadkach – o wspólne wskaźniki wyjściowe wymienione w załączniku VIII;

b) cele programu, z uwzględnieniem perspektyw w zakresie produkcji i zbytu, oraz wyjaśnienie, w jaki sposób program przyczynia się do realizacji strategii krajowej, jak również potwierdzenie, że jest zgodny ze strategią krajową, w tym pod względem równowagi między działaniami. Opis celów odsyła do celów zdefiniowanych w strategii krajowej i wskazuje wymierne cele, aby ułatwić monitorowanie postępów czynionych stopniowo przy realizacji programu;

c) szczegółowy opis środków, jakie mają zostać podjęte – w tym środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych obejmujące oddzielne działania – oraz środki służące osiągnięciu tych celów w każdym roku realizacji programu. Opis wskazuje stopień, w jakim różne proponowane środki:

(i) uzupełniają inne środki, w tym środki finansowane lub kwalifikujące się do udzielenia wsparcia w ramach innych funduszy unijnych, w szczególności wsparcia na rozwój obszarów wiejskich, i są spójne z takimi środkami. W związku z tym należy również, w razie potrzeby, wskazać środki zrealizowane w ramach wcześniejszych programów operacyjnych;

(ii) nie wiążą się z ryzykiem podwójnego finansowania przez fundusze unijne;

d) czas trwania programu; oraz

e) aspekty finansowe, a mianowicie:

(i) metodę obliczania oraz poziom wkładów finansowych;

(ii) procedurę finansowania funduszu operacyjnego;

(iii) informacje konieczne do uzasadnienia różnych wysokości wkładów; oraz

(iv) budżet i harmonogram podejmowania działań w każdym roku realizacji programu.

Artykuł 60

Kwalifikowalność działań w ramach programów operacyjnych

1. Programy operacyjne nie obejmują działań ani wydatków, o których mowa w wykazie przedstawionym w załączniku IX.

2. Wydatki kwalifikujące się do przyznania pomocy poniesione w ramach programów operacyjnych są ograniczane do rzeczywistych poniesionych kosztów. Jednakże państwa członkowskie mogą w zamian za to ustalić – z góry i w odpowiednio uzasadniony sposób – standardowe stawki ryczałtowe w następujących przypadkach:

a) jeżeli takie standardowe stawki ryczałtowe są określone w załączniku IX;

b) dla dodatkowych kosztów transportu zewnętrznego za kilometr, w zestawieniu z kosztami transportu drogowego, ponoszonych w przypadku korzystania z transportu kolejowego lub drogą wodną w ramach środka mającego na celu ochronę środowiska; oraz

c) dla dodatkowych kosztów i utraconych dochodów wynikających z działań na rzecz ochrony środowiska, obliczanych zgodnie z art. 53 ust. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1974/2006 (¹²).

Państwa członkowskie weryfikują te stawki przynajmniej co pięć lat.

3. Aby działanie kwalifikowało się, ponad 50 % wartości produktów, których ono dotyczy, muszą stanowić produkty, w odniesieniu do których dana organizacja producentów jest uznana. W celu uwzględnienia we wspomnianych 50 % produkty muszą pochodzić od członków danej organizacji producentów lub członków będących producentami należących do innej organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów. Do obliczania wartości stosuje się art. 50 z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

4. W odniesieniu do działań na rzecz ochrony środowiska zastosowanie mają następujące zasady:

a) różne działania na rzecz ochrony środowiska mogą być łączone, pod warunkiem że się uzupełniają i są ze sobą zgodne. W przypadku łączenia działań na rzecz ochrony środowiska poziom wsparcia uwzględnia konkretne utracone dochody i dodatkowe koszty wynikające z połączenia;

b) zobowiązania do ograniczenia stosowania nawozów, środków ochrony roślin lub innych środków przyjmuje się jedynie, jeśli ograniczenia te mogą podlegać ocenie w sposób dający wystarczającą pewność, co do zgodności z tymi zobowiązaniami;

c) (skreślona).

5. Inwestycje, łącznie z inwestycjami na mocy umów leasingu, których okres spłaty przekracza długość realizacji programu operacyjnego, w należycie uzasadnionych z ekonomicznego punktu widzenia przypadkach mogą zostać przeniesione do następnego programu operacyjnego, w szczególności w sytuacji, gdy okres amortyzacji podatkowej jest dłuższy niż pięć lat.

W przypadku zastępowania inwestycji wartość końcowa zastąpionych inwestycji:

a) zostaje dodana do funduszu operacyjnego organizacji producentów; lub

b) zostaje odjęta od kosztu zastąpienia.

6. Inwestycje lub działania mogą być realizowane w gospodarstwach indywidualnych lub obiektach członków będących producentami należących do organizacji producentów lub zrzeszeń organizacji producentów, w tym jeżeli działania zlecono członkom organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów, pod warunkiem że przyczyniają się do osiągnięcia celów programu operacyjnego. W przypadku wystąpienia członka z organizacji państwa członkowskie gwarantują odzyskanie inwestycji lub jej wartości końcowej. Jednak w odpowiednio uzasadnionych okolicznościach państwa członkowskie mogą decydować, że organizacja producentów nie jest zobowiązana do odzyskania inwestycji lub jej wartości końcowej.

7. Inwestycje i działania związane z przekształcaniem owoców i warzyw w przetworzone owoce i warzywa mogą kwalifikować się do wsparcia, jeżeli takie inwestycje i działania przyczyniają się do realizacji celów, o których mowa w art. 103c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w tym celów, o których mowa w art. 122 akapit pierwszy lit. c) wspomnianego rozporządzenia, oraz pod warunkiem, że takie inwestycje i działania określono w strategii krajowej, o której mowa w art. 103f ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Artykuł 61

Wymagane dokumenty

Do programów operacyjnych załącza się w szczególności:

a) dowody ustanowienia funduszu operacyjnego;

b) pisemne zobowiązanie organizacji producentów do spełnienia wymogów rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i niniejszego rozporządzenia; oraz

c) pisemne oświadczenie organizacji producentów, że nie otrzymała i nie otrzyma, bezpośrednio ani pośrednio, innego finansowania unijnego bądź krajowego, w odniesieniu do działań kwalifikujących się do uzyskania pomocy na podstawie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 62

Programy operacyjne zrzeszeń organizacji producentów

1. Państwo członkowskie może zezwolić zrzeszeniu organizacji producentów na przedstawienie całego lub częściowego programu operacyjnego, którego pewne wskazane działania nie są wdrażane przez dwóch lub większą liczbę członków organizacji producentów w ramach ich programów operacyjnych.

2. Programy operacyjne zrzeszeń organizacji producentów uwzględnia się razem z programami operacyjnymi członkowskich organizacji producentów, w tym w odniesieniu do realizacji celów i przestrzegania ograniczeń ustanowionych w art. 103c rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Państwa członkowskie dopilnowują, aby:

a) działania były w pełni finansowane z wkładów członków zrzeszeń organizacji producentów, którzy są organizacjami producentów, wypłacanych z funduszy operacyjnych tych organizacji producentów. Jednak działania mogą być finansowane proporcjonalnie do wkładu członków organizacji producentów przez członków będących producentami należących do zrzeszeń organizacji producentów, którzy nie są organizacjami producentów, zgodnie z art. 34;

b) działania i odpowiadający im udział finansowy wymieniono w programie operacyjnym każdej uczestniczącej organizacji producentów;

c) nie istniało ryzyko udzielenia podwójnej pomocy.

4. Do programów operacyjnych zrzeszeń organizacji producentów stosuje się art. 58, 59 i 60, art. 61 lit. b) i c) oraz art. 63-67 z uwzględnieniem niezbędnych zmian. W odniesieniu do częściowych programów operacyjnych zrzeszeń organizacji producentów nie wymaga się jednak równowagi między działaniami, o której mowa w art. 59 lit. b).

5. Pułap wydatków na środki zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania nimi, o którym mowa w art. 33 ust. 3 akapit czwarty rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, w ramach programów operacyjnych zrzeszeń organizacji producentów, oblicza się na poziomie każdej organizacji producentów będącej członkiem danego zrzeszenia.

Artykuł 63

Termin przedkładania programów operacyjnych

1. Organizacja producentów przedkłada program operacyjny do zatwierdzenia właściwemu organowi w państwie członkowskim, w którym znajduje się główna siedziba organizacji producentów, do dnia 15 września roku poprzedzającego rok jego planowanej realizacji. Państwa członkowskie mogą jednak odraczać te terminy.

2. W przypadku gdy dany podmiot prawny lub jasno określona część podmiotu prawnego, w tym grupa producentów, przedkłada wniosek o uznanie jako organizacja producentów, może jednocześnie przedłożyć do zatwierdzenia program operacyjny, o którym mowa w ust. 1. Zatwierdzenie tego programu operacyjnego jest uzależnione od otrzymania uznania najpóźniej w terminie określonym w art. 64 ust. 2.

Artykuł 64

Decyzja

1. Właściwy organ państwa członkowskiego, w odpowiednim przypadku:

a) zatwierdza kwoty funduszy operacyjnych i programy operacyjne, które spełniają wymogi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz wymogi niniejszego rozdziału;

b) zatwierdza programy operacyjne, pod warunkiem zaakceptowania przez organizację producentów określonych zmian; lub

c) odrzuca programy lub części programów.

2. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzje dotyczące programów operacyjnych i funduszy operacyjnych najpóźniej do dnia 15 grudnia roku, w którym zostały przedłożone.

Państwa członkowskie informują organizacje producentów o podjętych decyzjach do dnia 15 grudnia.

Jednakże, z należycie uzasadnionych przyczyn, właściwy organ państwa członkowskiego może podjąć decyzję dotyczącą programów operacyjnych i funduszy operacyjnych najpóźniej do dnia 20 stycznia po dacie przedłożenia. W decyzji zatwierdzającej można określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po dacie przedłożenia.

Artykuł 65

Zmiany w programach operacyjnych na kolejne lata

1. Najpóźniej do dnia 15 września organizacje producentów mogą występować z wnioskiem o wprowadzenie zmian w programach operacyjnych, w tym dotyczących okresów ich obowiązywania, które mają być stosowane od dnia 1 stycznia następnego roku.

Państwa członkowskie mogą jednak odraczać terminy składania wniosków.

2. Do wniosków o wprowadzenie zmian załącza się dokumenty uzupełniające, wraz z podaniem przyczyny, charakteru i konsekwencji przedmiotowych zmian.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzje dotyczące wniosków o wprowadzenie zmian w programach operacyjnych do dnia 15 grudnia roku, w którym złożono wnioski.

Jednakże, z należycie uzasadnionych przyczyn, właściwy organ państwa członkowskiego może podjąć decyzję dotyczącą zmian w programie operacyjnym najpóźniej do dnia 20 stycznia roku następującego po roku, w którym złożono wniosek. W decyzji zatwierdzającej można określać kwalifikowalność wydatków od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym złożono wniosek.

Artykuł 66

Zmiany w programach operacyjnych w trakcie roku

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić na zmiany w programach operacyjnych w trakcie roku na określonych przez nie warunkach.

2. Właściwy organ państwa członkowskiego podejmuje decyzje dotyczące zmian w programach operacyjnych wnioskowanych zgodnie z ust. 1 do dnia 20 stycznia roku następującego po roku, w którym złożono wniosek o wprowadzenie zmian.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić organizacjom producentów w trakcie roku na:

a) tylko częściowe wykonanie danego programu operacyjnego;

b) zmianę treści programu operacyjnego;

c) zwiększenie kwoty funduszu operacyjnego o maksymalnie 25 % kwoty początkowo zatwierdzonej i zmniejszenie jej o odsetek określony przez państwo członkowskie, pod warunkiem zachowania ogólnych celów programu operacyjnego. Państwo członkowskie może zwiększyć ten odsetek w przypadku połączenia organizacji producentów, o którym mowa w art. 29 ust. 1;

d) dodanie krajowej pomocy finansowej do funduszu operacyjnego w przypadku zastosowania art. 93.

4. Państwa członkowskie określają warunki, na jakich można wprowadzać zmiany do programów operacyjnych w trakcie roku bez uprzedniego zatwierdzenia ich przez właściwy organ danego państwa członkowskiego. Zmiany te kwalifikują się do pomocy tylko w przypadku, gdy organizacja producentów niezwłocznie powiadomi o nich właściwy organ.

Artykuł 67

Forma programów operacyjnych

1. Programy operacyjne realizowane są w okresach rocznych, od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia.

2. Programy operacyjne zatwierdzone najpóźniej dnia 15 grudnia realizowane są od dnia 1 stycznia następnego roku.

Realizacja programów zatwierdzonych po dniu 15 grudnia może zostać odroczona o rok.

W drodze odstępstwa od akapitów pierwszego i drugiego niniejszego ustępu, w przypadku gdy zastosowanie ma art. 64 ust. 2 akapit trzeci lub art. 65 ust. 3 akapit drugi, realizacja programów operacyjnych zatwierdzonych zgodnie z wymienionymi przepisami rozpoczyna się najpóźniej dnia 31 stycznia po ich zatwierdzeniu.

Sekcja 4

Pomoc

Artykuł 68

Zatwierdzona kwota pomocy

1. Państwa członkowskie powiadamiają organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów o zatwierdzonych kwotach pomocy, zgodnie z wymogiem art. 103 g ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, do dnia 15 grudnia roku poprzedzającego rok, dla którego wnioskowana jest pomoc.

2. W przypadku zastosowania art. 64 ust. 2 akapit trzeci lub art. 65 ust. 3 akapit drugi państwa członkowskie powiadamiają o zatwierdzonych kwotach pomocy do dnia 20 stycznia roku, dla którego wnioskowana jest pomoc.

Artykuł 69

Wnioski o przyznanie pomocy

1. Do dnia 15 lutego roku następującego po roku, dla którego wnioskowana jest pomoc, organizacje producentów składają do właściwego organu państwa członkowskiego wnioski o przyznanie pomocy lub o jej wyrównanie, w odniesieniu do każdego programu operacyjnego będącego przedmiotem wniosku o pomoc.

2. Do wniosków o przyznanie pomocy załącza się dokumenty uzupełniające zawierające informacje dotyczące:

a) wnioskowanej pomocy;

b) wartości produkcji sprzedanej;

c) wkładów finansowych wniesionych przez organizację producentów i jej członków;

d) wydatków poniesionych w związku z programem operacyjnym;

e) wydatków związanych z zapobieganiem kryzysom i zarządzaniem w sytuacjach kryzysowych w rozbiciu na działania;

f) odsetka funduszu operacyjnego wydanego na zapobieganie kryzysom i zarządzanie w sytuacjach kryzysowych w rozbiciu na działania;

g) zgodności z art. 103c ust. 2, art. 103c ust. 3 akapit pierwszy oraz art. 103d rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

h) pisemnego oświadczenia organizacji producentów, że nie otrzymała podwójnego finansowania unijnego ani krajowego w odniesieniu do środków lub działań kwalifikujących się do udzielenia pomocy w ramach niniejszego rozporządzenia; oraz

i) w przypadku wniosku o płatność na podstawie standardowej stawki ryczałtowej, o której mowa w art. 60 ust. 2 – dowodu realizacji danego działania.

3. Wnioski o przyznanie pomocy mogą obejmować wydatki ujęte w programie, lecz nieponiesione, w przypadku udowodnienia, że:

a) danych działań nie można było przeprowadzić do dnia 31 grudnia roku realizacji przedmiotowego programu operacyjnego z przyczyn niezależnych od danej organizacji producentów;

b) działania te można przeprowadzić do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku, dla którego wnioskowana jest pomoc; oraz

c) w funduszu operacyjnym nadal znajduje się równowartość wkładu organizacji producentów.

Pomoc jest wypłacana, zaś zabezpieczenie wniesione zgodnie z art. 71 ust. 3 zostaje zwolnione tylko pod warunkiem, że dowód wykonania zaplanowanych wydatków, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b) zostanie dostarczony do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku, na który wydatki były zaplanowane, oraz na podstawie faktycznie ustalonego prawa do pomocy.

4. W przypadkach złożenia wniosków po terminie przewidzianym w ust. 1 kwota pomocy zostaje zmniejszona o 1 % za każdy dzień zwłoki.

W wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach właściwy organ państwa członkowskiego może przyjąć wnioski po terminie przewidzianym w ust. 1, jeżeli przeprowadzono niezbędne kontrole, a ostateczny termin płatności przewidziany w art. 70 został zachowany.

5. Zrzeszenia organizacji producentów mogą składać wnioski o przyznanie pomocy, o których mowa w ust. 1, w imieniu i na rzecz swoich członków, jeżeli przedmiotowi członkowie są organizacjami producentów i pod warunkiem, że w odniesieniu do każdego z członków załączone zostaną dokumenty uzupełniające wymagane na mocy ust. 2. Beneficjentami końcowymi pomocy są organizacje producentów.

Artykuł 70

Płatność pomocy

Państwa członkowskie wypłacają pomoc do dnia 15 października roku następującego po realizacji programów.

Pomoc na programy realizowane w roku 2012 r. w odniesieniu do owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia może jednak zostać wypłacona nie później niż dnia 31 grudnia 2013 r.

Artykuł 71

Zaliczki

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na złożenie wniosku o zaliczkę części pomocy, w kwocie odpowiadającej przewidywanym wydatkom wynikającym z programu operacyjnego, w trakcie trzy- lub czteromiesięcznego okresu rozpoczynającego się w miesiącu, w którym złożony zostanie wniosek o zaliczkę.

2. Wnioski o zaliczki składa się, w zależności od decyzji danego państwa członkowskiego, albo co trzy miesiące – w styczniu, kwietniu, lipcu i październiku – albo co cztery miesiące – w styczniu, maju i we wrześniu.

Łączna kwota zaliczek na dany rok nie może przekraczać 80 % początkowo zatwierdzonej kwoty pomocy w odniesieniu do danego programu operacyjnego.

3. Zaliczki wypłaca się pod warunkiem złożenia zabezpieczenia stanowiącego równowartość 110 % zaliczki, zgodnie z rozporządzeniem Komisji EWG) nr 2220/85 (¹³).

Państwa członkowskie określają warunki, aby zapewnić wniesienie wkładów finansowych do funduszu operacyjnego zgodnie z art. 52 i 53 niniejszego rozporządzenia oraz faktyczne wykorzystanie wcześniejszych zaliczek i odpowiedniego wkładu organizacji producentów.

4. Wnioski o zwolnienie zabezpieczeń można składać w trakcie roku bieżącego programu i do wniosków tych załącza się dokumenty uzupełniające, takie jak faktury i dokumenty poświadczające dokonanie płatności.

Zabezpieczenia w odniesieniu do wypłaconych zaliczek zwalnia się w wysokości do 80 %.

5. Zobowiązanie pierwotne w rozumieniu art. 20 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2220/85 obejmuje wykonanie działań określonych w programach operacyjnych, z zastrzeżeniem zobowiązań przewidzianych w art. 61 lit. b) i c) niniejszego rozporządzenia.

W przypadku niewywiązania się ze zobowiązania pierwotnego lub poważnego niewypełnienia zobowiązań przewidzianych w art. 61 lit. b) i c) zabezpieczenie ulega przepadkowi, bez uszczerbku dla innych sankcji i kar stosowanych zgodnie z rozdziałem V sekcja 3.

W przypadku niespełnienia innych wymogów zabezpieczenie ulega przepadkowi w wysokości proporcjonalnej do wagi stwierdzonej nieprawidłowości.

6. Państwa członkowskie mogą ustanowić kwotę minimalną i terminy, których należy przestrzegać w odniesieniu do zaliczek.

Artykuł 72

Płatności częściowe

Państwa członkowskie mogą zezwolić organizacjom producentów na ubieganie się o wypłacenie części pomocy odpowiadającej kwotom wydanym już w ramach programu operacyjnego.

Wnioski można składać w dowolnym czasie, ale nie częściej niż trzy razy w danym roku. Do wniosków dołącza się dokumenty uzupełniające, takie jak faktury i dokumenty poświadczające dokonanie płatności.

Płatności w odniesieniu do wniosków o wypłacenie części pomocy nie mogą przekraczać 80 % części pomocy odpowiadającej kwotom wydanym już w ramach programu operacyjnego na dany okres. Państwa członkowskie mogą ustanowić kwotę minimalną płatności częściowych i terminy składania wniosków.

ROZDZIAŁ III

Środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 73

Wybór środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Państwa członkowskie mogą zdecydować, że jeden ze środków wymienionych w art. 103c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 lub większa ich liczba nie ma zastosowania na ich terytorium.

Artykuł 74

Pożyczki na finansowanie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Pożyczki zaciągnięte na finansowanie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych na podstawie art. 103c ust. 2 akapit trzeci rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, których okres spłaty przekracza czas trwania programu operacyjnego, mogą być przenoszone na następny program operacyjny z należycie uzasadnionych powodów ekonomicznych.

Sekcja 2

Wycofywanie z rynku

Artykuł 75

Definicja

Niniejsza sekcja ustanawia zasady dotyczące wycofywania z rynku, o którym mowa w art. 103c ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Na potrzeby niniejszego rozdziału „produkty wycofane z rynku” , „produkty wycofane” i „produkty niewystawione na sprzedaż” oznaczają produkty będące przedmiotem takiego wycofania z rynku.

Artykuł 76

Normy handlowe

1. Jeśli dla danego produktu istnieje norma handlowa, o której mowa w tytule II, taki produkt wycofany z rynku powinien być zgodny ze wspomnianą normą, z wyjątkiem przepisów dotyczących prezentacji i oznakowania produktów. Produkty mogą być wycofywane luzem, a produkty różnej wielkości mogą być wycofywane jednocześnie, pod warunkiem spełnienia minimalnych wymagań dla klasy II, w szczególności wymagań dotyczących jakości i wielkości.

Jednakże określone w odpowiedniej normie produkty miniaturowe powinny spełniać wymagania obowiązującej normy handlowej, w tym przepisy dotyczące prezentacji i oznakowania produktów.

2. Jeżeli dla danego produktu nie istnieje norma handlowa, produkty wycofane z rynku spełniają wymagania minimalne określone w załączniku X. Państwa członkowskie mogą ustanawiać dodatkowe zasady jako uzupełnienie tych wymagań minimalnych.

Artykuł 77

Trzyletnia średnia dotycząca wycofań z rynku w celu bezpłatnej dystrybucji

1. Ograniczenie do 5 % wielkości produkcji sprzedanej, o którym mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, obliczane jest na podstawie średniej arytmetycznej całkowitej ilości produktów, w odniesieniu do których uznano organizację producentów, i wprowadzonych na rynek za pośrednictwem tej organizacji w ciągu trzech poprzednich lat.

2. W odniesieniu do niedawno uznanych organizacji producentów dane dotyczące lat gospodarczych poprzedzających uznanie są następujące:

a) jeśli organizacja była grupą producentów, równoważne dane dla tej grupy producentów, w stosownych przypadkach; lub

b) wielkość mająca zastosowanie do wniosku o uznanie.

Artykuł 78

Wcześniejsze powiadomienia o operacjach wycofywania

1. Organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów powiadamiają z wyprzedzeniem właściwe organy państw członkowskich na piśmie, za pomocą konwencjonalnych lub elektronicznych środków przekazu, o każdej operacji wycofywania, którą zamierzają przeprowadzić.

W szczególności powiadomienie powinno określać wykaz produktów objętych interwencją oraz ich główne cechy charakterystyczne zgodnie z odpowiednimi normami handlowymi, szacunkową ilość każdego z produktów, planowane wykorzystanie oraz miejsce, w którym może zostać dokonana kontrola produktów wycofanych przewidziana w art. 108.

Powiadomienia zawierają świadectwa zgodności produktów wycofanych z mającymi zastosowanie normami handlowymi lub wymaganiami minimalnymi, o których mowa w art. 76.

2. Państwa członkowskie ustalają szczegółowe zasady, według których organizacje producentów składają powiadomienia, o których mowa w ust. 1, w szczególności w odniesieniu do terminów.

3. W terminach, o których mowa w ust. 2, państwa członkowskie:

a) albo przeprowadzają kontrolę, o której mowa w art. 108 ust. 1, po której – w przypadku niewykrycia żadnych nieprawidłowości – udzielają zezwolenia na przeprowadzenie operacji wycofywania, zgodnie z adnotacją kontrolną; albo

b) w przypadkach określonych w art. 108 ust. 3, nie przeprowadzają kontroli, o której mowa w art. 108 ust. 1, i powiadamiają o tym w formie pisemnej organizację producentów za pomocą przekazów konwencjonalnych lub elektronicznych oraz udzielają zezwolenia na przeprowadzenie operacji wycofywania zgodnie z powiadomieniem.

Artykuł 79

Wsparcie

1. Wsparcie, obejmujące zarówno wkład unijny i wkład organizacji producentów, na wycofywanie z rynku wynosi nie więcej niż kwoty określone w załączniku XI w odniesieniu do produktów, o których mowa w wymienionym załączniku. W przypadku innych produktów państwa członkowskie ustalają maksymalne kwoty wsparcia.

Jeżeli organizacja producentów otrzymała od osób trzecich rekompensatę za produkty wycofane, wsparcie, o którym mowa w akapicie pierwszym, zmniejsza się o wpływy netto danej organizacji producentów uzyskane z produktów wycofanych z rynku. Aby kwalifikować się do otrzymania wsparcia, odnośne produkty są wycofywane z rynku komercyjnego owoców i warzyw.

2. Wycofanie z rynku nie przekracza 5 % wielkości produkcji sprzedanej jakiegokolwiek produktu danej organizacji producentów. W odsetku tym nie uwzględnia się jednak ilości przekazanych na jeden z celów wymienionych w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 lub inny cel zatwierdzony przez państwa członkowskie na podstawie art. 80 ust. 2 niniejszego rozporządzenia.

Wielkość produkcji sprzedanej odpowiada średniej wielkości produkcji sprzedanej w trakcie poprzednich trzech lat. Jeżeli informacja ta jest niedostępna, stosuje się wielkość produkcji sprzedanej, w odniesieniu do której dana organizacja producentów została uznana.

Odsetki, o których mowa w akapicie pierwszym, są rocznymi średnimi z trzyletniego okresu z marginesem przekroczenia w skali roku 5 punktów procentowych.

3. W przypadku wycofywania z rynku owoców i warzyw, które są przekazywane w ramach bezpłatnej dystrybucji organizacjom i instytucjom charytatywnym, o których mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, pomoc finansowa Unii obejmuje wyłącznie płatności za przekazane produkty na podstawie ust. 1 niniejszego artykułu oraz koszty, o których mowa w art. 81 ust. 1 i art. 82 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 80

Przeznaczenie produktów wycofanych

1. Państwa członkowskie określają dozwolone przeznaczenie produktów wycofanych z rynku. Państwa członkowskie przyjmują odpowiednie przepisy, aby uniknąć wszelkiego negatywnego wpływu na środowisko lub jakichkolwiek negatywnych konsekwencji fitosanitarnych wynikających z wycofania lub przeznaczenia produktów wycofanych. Koszty poniesione przez organizacje producentów w związku ze zgodnością z wymienionymi przepisami kwalifikują się jako część wsparcia dla operacji wycofywania z rynku udzielanego w ramach programu operacyjnego.

2. Przeznaczenie, o którym mowa w ust. 1, obejmuje bezpłatną dystrybucję w rozumieniu art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz każde inne równoznaczne przeznaczenie zatwierdzone przez państwa członkowskie.

Na wniosek organizacji i instytucji charytatywnych, państwa członkowskie mogą zezwolić tym organizacjom i instytucjom, o których mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 na pobieranie symbolicznej opłaty od odbiorców końcowych produktów wycofanych z rynku. Oprócz realizacji zobowiązań na mocy art. 83 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, organizacje i instytucje charytatywne, które uzyskały zezwolenia, prowadzą księgi rachunkowe dotyczące wspomnianych operacji.

Można zezwolić na płatność w naturze dokonywaną przez beneficjentów bezpłatnej dystrybucji na rzecz przetwórców owoców i warzyw, jeżeli taka płatność rekompensuje wyłącznie koszty przetworzenia i jeżeli państwo członkowskie, w którym płatność jest dokonywana, ustanowiło przepisy gwarantujące, że produkty przetworzone są faktycznie przeznaczone do spożycia przez odbiorców końcowych, o których mowa w akapicie drugim.

Państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki, aby ułatwiać kontakty i współpracę między organizacjami producentów i zatwierdzonymi przez te państwa organizacjami i instytucjami charytatywnymi, o których mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Możliwe jest przekazywanie produktów przemysłowi przetwórczemu. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy, aby dopilnować, by nie dochodziło do zakłócenia konkurencji w odniesieniu do danego sektora w Unii lub w odniesieniu do produktów przywożonych oraz aby produkty wycofane nie wchodziły ponownie na rynek komercyjny. Alkohol będący wynikiem destylacji jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych.

Artykuł 81

Koszty transportu

1. Koszty transportu w przypadku bezpłatnej dystrybucji wszystkich produktów wycofanych z rynku kwalifikują się do wsparcia w ramach programu operacyjnego na podstawie stawek ryczałtowych, ustalonych w oparciu o odległości między miejscem wycofania a miejscem dostawy określone w załączniku XII.

W przypadku transportu morskiego państwa członkowskie określają odległość między punktem wycofania a miejscem dostawy. Wysokość rekompensaty nie może przekroczyć kosztów transportu lądowego najkrótszą trasą od miejsca załadunku do teoretycznego miejsca wyjazdu, w którym możliwy jest transport lądowy. Do kwot określonych w załączniku XII stosuje się współczynnik korygujący 0,6.

2. Koszty transportu należy wypłacić stronie, która faktycznie ponosi koszty finansowe danej operacji transportu.

Płatność dokonywana jest po przedstawieniu następujących dokumentów uzupełniających, potwierdzających w szczególności:

a) nazwy organizacji-beneficjentów;

b) ilości odnośnych produktów;

c) zgodę organizacji-beneficjentów oraz zastosowany środek transportu; oraz

d) odległość między miejscem wycofania a miejscem dostawy.

Artykuł 82

Koszty sortowania i pakowania

1. Koszty sortowania i pakowania owoców i warzyw wycofanych z rynku w celu bezpłatnej dystrybucji kwalifikują się do wsparcia w ramach programów operacyjnych w wysokości stawki ryczałtowej określonej w części A załącznika XIII, w przypadku produktów w opakowaniach o masie netto nieprzekraczającej 25 kilogramów.

2. Na opakowaniach produktów przeznaczonych do bezpłatnej dystrybucji należy umieścić godło europejskie oraz co najmniej jedno z odniesień określonych w części B załącznika XIII.

3. Zwrot kosztów sortowania i pakowania przysługuje organizacjom producentów, które przeprowadziły te operacje.

Płatność dokonywana jest po przedstawieniu następujących dokumentów uzupełniających, potwierdzających w szczególności:

a) nazwy organizacji-beneficjentów;

b) ilości odnośnych produktów; oraz

c) zgodę organizacji-beneficjentów, określającą prezentację produktów.

Artykuł 83

Zobowiązania odbiorców produktów wycofanych

1. Odbiorcy produktów wycofanych, o których mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zobowiązują się do:

a) przestrzegania niniejszego rozporządzenia;

b) prowadzenia osobnych ewidencji towarów dotyczących wspomnianych operacji;

c) akceptacji kontroli przewidzianych w przepisach unijnych; oraz

d) dostarczania dokumentów uzupełniających dotyczących ostatecznego przeznaczenia każdego z przedmiotowych produktów, w formie świadectwa przejęcia (lub równoważnego dokumentu) poświadczającego, że wycofane produkty zostały przejęte przez osobę trzecią w celu dokonania bezpłatnej dystrybucji.

Państwa członkowskie mogą zadecydować, że odbiorcy nie muszą prowadzić ewidencji lub rozliczeń, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), jeżeli otrzymują jedynie niewielkie ilości i uważają, że ryzyko jest niewielkie. Decyzja taka i jej uzasadnienie są rejestrowane.

2. Odbiorcy produktów wycofanych do innych przeznaczeń zobowiązują się do:

a) przestrzegania niniejszego rozporządzenia;

b) prowadzenia osobnych ewidencji towarów oraz rozliczeń finansowych dotyczących przedmiotowych operacji, jeśli państwo członkowskie uzna to za konieczne mimo, że przed dostawą produkt został poddany denaturacji;

c) akceptacji kontroli przewidzianych w przepisach unijnych; oraz

d) niewystępowania o dodatkową pomoc na alkohol produkowany z przedmiotowych produktów w przypadku produktów wycofanych przeznaczonych do destylacji.

Sekcja 3

Zielone zbiory oraz niezbieranie

Artykuł 84

Definicje zielonych zbiorów oraz niezbierania

1. Na potrzeby niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a) „zielone zbiory” oznaczają łączne zbiory niedojrzałych, nienadających się do sprzedaży produktów na danym obszarze. Przedmiotowe produkty nie mogą być uszkodzone przed rozpoczęciem zielonych zbiorów z powodu warunków klimatycznych, choroby lub innych powodów.

b) „niezbieranie” oznacza zakończenie obecnego cyklu produkcyjnego na danym obszarze, w przypadku gdy produkt jest dobrze rozwinięty i jest solidnej i właściwej jakości handlowej. Zniszczenie produktów w wyniku niekorzystnych zjawisk klimatycznych lub chorób nie jest jednak uważane za niezbieranie.

2. Zielone zbiory oraz niezbieranie są czynnościami dodatkowymi i niezwiązanymi z normalnymi metodami uprawy.

Artykuł 85

Warunki stosowania zielonych zbiorów oraz niezbierania

1. W odniesieniu do zielonych zbiorów oraz niezbierania państwa członkowskie:

a) przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące wdrożenia środków, w tym przepisy dotyczące wcześniejszych powiadomień o niezbieraniu i o zielonych zbiorach, ich treści i terminów, kwoty rekompensaty, która ma być wypłacona, oraz stosowania środków, jak również przyjmują wykaz produktów kwalifikujących się w ramach tych środków;

b) przyjmują przepisy, aby uniknąć wszelkiego negatywnego wpływu na środowisko lub jakichkolwiek negatywnych konsekwencji fitosanitarnych wynikających z realizacji tych środków;

c) sprawdzają prawidłowość wykonania przedmiotowych środków, w tym w odniesieniu do przepisów, o których mowa w lit. a) i b), oraz – jeżeli stwierdzą nieprawidłowe wykonanie – nie zatwierdzają stosowania środków.

2. Organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów powiadamiają z wyprzedzeniem właściwe organy państwa członkowskiego na piśmie, za pomocą konwencjonalnych lub elektronicznych środków przekazu, o każdej operacji zielonych zbiorów lub niezbierania, którą zamierzają przeprowadzić.

3. Środki obejmujące zielone zbiory nie mogą zostać podjęte w odniesieniu do owoców i warzyw, których zbiory już się rozpoczęły, a środki obejmujące niezbieranie nie mogą zostać podjęte w przypadku, gdy podjęto produkcję handlową z użyciem plonów z danego obszaru w trakcie normalnego cyklu produkcyjnego.

Akapit pierwszy nie ma jednak zastosowania jeżeli okres zbioru danych owoców i warzyw przekracza okres jednego miesiąca. W takich przypadkach kwoty, o których mowa w ust. 4, stosowane są jako kompensata wyłącznie w odniesieniu do plonów, które mają zostać zebrane w ciągu sześciu tygodni następujących po operacji zielonych zbiorów oraz niezbierania. Po zakończeniu operacji wspomniane owoce i warzywa nie mogą być wykorzystywane do celów dalszej produkcji.

Do celów akapitu drugiego państwa członkowskie mogą zakazać stosowania środków obejmujących zielone zbiory oraz niezbieranie jeżeli – w przypadku zielonych zbiorów – znaczna część normalnych zbiorów została przeprowadzona, a w przypadku niezbierania – znaczna część produkcji została już podjęta. Państwo członkowskie zamierzające zastosować niniejszy przepis określa w swojej strategii krajowej część, którą uznaje za znaczącą.

Zielone zbiory oraz niezbieranie nie są stosowane jednocześnie w odniesieniu do tego samego produktu i tego samego obszaru w danym roku, z wyjątkiem celów akapitu drugiego, gdy obie operacje mogą być przeprowadzane jednocześnie.

4. Kwoty rekompensaty, obejmujące zarówno wkład unijny i wkład organizacji producentów, za zielone zbiory oraz niezbieranie, są płatnościami na hektar ustalonymi przez państwo członkowskie, zgodnie z ust. 1 lit. a):

a) na poziomie pokrywającym jedynie dodatkowe koszty powstałe w wyniku stosowania środka, przy uwzględnieniu zarządzania fitosanitarnego i środowiskowego koniecznego do osiągnięcia zgodności z przepisami przyjętymi na podstawie ust. 1 lit. b); lub

b) na poziomie pokrywającym nie więcej niż 90 % maksymalnego poziomu wsparcia za wycofywanie z rynku mającym zastosowanie do wycofywania z rynku o przeznaczeniu innym niż bezpłatna dystrybucja, o której mowa w art. 103d ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Sekcja 4

Promocja i komunikacja

Artykuł 86

Wdrażanie środków promocyjnych i komunikacyjnych

1. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące wprowadzenia środków promocyjnych i komunikacyjnych. Przepisy te pozwalają na szybkie stosowanie tych środków w razie potrzeby.

2. Działania w ramach środków promocyjnych i komunikacyjnych są uzupełniające w stosunku do wszelkich działań promocyjnych i komunikacyjnych niezwiązanych z zapobieganiem kryzysom i zarządzaniem w sytuacjach kryzysowych stosowanych przez daną organizację producentów.

Sekcja 5

Szkolenia

Artykuł 87

Realizacja działań szkoleniowych

Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące realizacji działań szkoleniowych.

Sekcja 6

Ubezpieczanie zbiorów

Artykuł 88

Cel działań w zakresie ubezpieczania zbiorów

Działaniami w zakresie ubezpieczania zbiorów zarządza organizacja producentów, która przyczynia się do ochrony dochodów producentów i do pokrywania strat rynkowych organizacji producentów lub jej członków, w przypadku gdy dotykają ich klęski żywiołowe, niekorzystne zjawiska klimatyczne oraz, w stosownych przypadkach, choroby lub epidemie szkodników.

Artykuł 89

Realizacja działań w zakresie ubezpieczania zbiorów

1. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy w sprawie realizacji działań w zakresie ubezpieczania zbiorów, obejmujące niezbędne przepisy gwarantujące, że działania w zakresie ubezpieczania zbiorów nie zakłócają konkurencji na rynku ubezpieczeń.

2. Państwa członkowskie mogą przyznawać dodatkowe finansowanie krajowe w celu wsparcia działań w zakresie ubezpieczania zbiorów, które korzystają z funduszu operacyjnego. Łączne wsparcie publiczne na ubezpieczanie zbiorów nie może jednak przekroczyć:

a) 80 % kosztów składek ubezpieczeniowych opłacanych przez producentów tytułem ubezpieczenia od strat powstałych w wyniku niekorzystnych zjawisk klimatycznych, które mogą być porównane do klęski żywiołowej;

b) 50 % kosztów składek ubezpieczeniowych opłacanych przez producentów tytułem ubezpieczenia od:

(i) strat, o których mowa w lit. a), oraz innych strat powodowanych niekorzystnymi zjawiskami klimatycznymi; oraz

(ii) strat powodowanych chorobami zwierząt lub roślin lub epidemiami szkodników.

Ograniczenie ustanowione w akapicie pierwszym lit. b) ma zastosowanie nawet w przypadkach, w których fundusz operacyjny kwalifikuje się do 60 % unijnej pomocy finansowej na podstawie art. 103d ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

3. Działania w zakresie ubezpieczania zbiorów nie obejmują odszkodowań otrzymanych z tytułu ubezpieczeń, które zwracają producentom ponad 100 % utraconych dochodów, uwzględniając jednocześnie wszelkie rekompensaty uzyskiwane przez producentów w ramach innych programów wsparcia związanych z przedmiotowymi ubezpieczeniami.

4. Na potrzeby niniejszego artykułu „niekorzystne zjawisko klimatyczne, które może być porównane do klęski żywiołowej” ma to samo znaczenie, co w art. 2 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1857/2006 (¹⁴).

Artykuł 89a

Ponowne nasadzanie sadów po obowiązkowym ich karczowaniu

Jeżeli państwa członkowskie włączają do krajowej strategii ponowne nasadzanie sadów po obowiązkowym ich karczowaniu ze względów zdrowotnych lub fitosanitarnych jako środek zarządzania sytuacją kryzysową, określają one kwalifikujące się gatunki drzew, a tam gdzie to konieczne – odmiany oraz warunki dotyczące stosowania tego środka. W przypadku karczowania ze względów fitosanitarnych środki wprowadzone przez państwa członkowskie są zgodne z dyrektywą Rady 2000/29/WE (¹⁵).

Wydatki na ponowne nasadzanie sadów wynoszą najwyżej 20 % całkowitych wydatków w ramach programów operacyjnych. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o ustaleniu odsetka na niższym poziomie.

Sekcja 7

Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych

Artykuł 90

Warunki wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych

1. Państwa członkowskie przyjmują szczegółowe przepisy dotyczące wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych.

2. Wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych obejmuje zarówno wkład unijny jak i wkład organizacji producentów. Łączna kwota wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych nie przekracza następującego odsetka wkładu organizacji producentów na rzecz funduszu wzajemnego w pierwszym, drugim i trzecim roku jego funkcjonowania:

a) odpowiednio 10 %, 8 % i 4 % w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później;

b) odpowiednio 5 %, 4 % i 2 % w pozostałych państwach członkowskich.

3. Organizacja producentów może otrzymać wsparcie, o którym mowa w ust. 2, tylko raz i wyłącznie w ciągu pierwszych trzech lat funkcjonowania funduszu. Jeżeli organizacja producentów zwraca się o wsparcie dopiero w drugim lub trzecim roku funkcjonowania funduszu, wsparcie wynosi:

a) odpowiednio 8 % i 4 % w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później;

b) odpowiednio 4 % i 2 % w pozostałych państwach członkowskich.

4. Państwa członkowskie mogą określić pułapy dla kwot, które organizacje producentów mogą otrzymać na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych.

ROZDZIAŁ IV

Krajowa pomoc finansowa

Artykuł 91

Stopień zorganizowania producentów i definicja regionu

1. Na potrzeby art. 103e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 stopień zorganizowania producentów w danym regionie państwa członkowskiego oblicza się jako wartość produkcji owoców i warzyw, którą w tym regionie uzyskały i wprowadziły do obrotu organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów i grupy producentów, podzieloną przez łączną wartość produkcji owoców i warzyw, którą uzyskano w tym regionie.

Wartość produkcji owoców i warzyw, którą w tym regionie uzyskały i wprowadziły do obrotu organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów i grupy producentów, o których mowa w akapicie pierwszym, dotyczy wyłącznie produktów, w odniesieniu do których wspomniane organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów i grupy producentów zostały uznane. Artykuły 42 i 50 stosuje się odpowiednio. Wyłącznie produkcja organizacji producentów, zrzeszeń organizacji producentów, grup producentów i ich członków uzyskana w danym regionie, która została wprowadzona do obrotu przez organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów i grupy producentów, jest brana pod uwagę przy obliczaniu tej wartości.

Do obliczenia łącznej wartości produkcji owoców i warzyw uzyskanej w danym regionie stosuje się odpowiednio metodę określoną w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 138/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁶).

2. Stopień zorganizowania producentów w danym regionie państwa członkowskiego uważa się za szczególnie niski, jeżeli średnia z tych stopni obliczonych zgodnie z ust. 1 wynosi w ostatnich trzech latach, dla których dostępne są dane, mniej niż 20 %.

3. Jedynie produkcja owoców i warzyw pochodząca z regionu, o którym mowa w niniejszym artykule, może korzystać z krajowej pomocy finansowej.

4. Do celów niniejszego rozdziału państwa członkowskie określają regiony jako odrębne części swojego terytorium zgodnie z obiektywnymi i niedyskryminującymi kryteriami, takimi jak ich cechy agronomiczne i gospodarcze oraz ich potencjał rolniczy lub potencjał w zakresie produkcji owoców i warzyw, lub ich strukturę instytucjonalną albo administracyjną oraz w odniesieniu do których dostępne są dane w celu obliczenia stopnia zorganizowania producentów zgodnie z ust. 1.

Regiony zdefiniowane przez państwo członkowskie do celów niniejszego rozdziału nie mogą być zmieniane przez okres co najmniej 5 lat, chyba że taka zmiana jest obiektywnie uzasadniona z ważnych powodów niezwiązanych z obliczaniem stopnia zorganizowania producentów w danym regionie lub regionach.

Artykuł 92

Pozwolenie na wypłatę krajowej pomocy finansowej

1. Państwa członkowskie przedstawiają Komisji do dnia 31 stycznia danego roku wnioski o pozwolenie na przyznanie krajowej pomocy finansowej na podstawie art. 103e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 na programy operacyjne, które mają zostać zrealizowane w danym roku kalendarzowym.

Do wniosku dołącza się dowody na to, że stopień zorganizowania producentów w danym regionie jest szczególnie niski, jak określono w art. 91 niniejszego rozporządzenia, i że jedynie produkty sektora owoców i warzyw wyprodukowane w danym regionie korzystają z pomocy, oraz szczegółowe dane dotyczące odnośnych organizacji producentów, wysokości przedmiotowej pomocy oraz odsetka wkładów finansowych dokonanych na podstawie art. 103b ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2. Komisja zatwierdza lub odrzuca wniosek w drodze decyzji w terminie trzech miesięcy. Okres ten rozpoczyna się w dniu następującym po dniu, w którym Komisja otrzymała kompletny wniosek. Jeżeli Komisja nie zażąda dodatkowych informacji w ciągu trzech miesięcy, wniosek uznaje się za kompletny.

Artykuł 93

Zmiany w programie operacyjnym

Organizacja producentów, która chce wystąpić o krajową pomoc finansową, zmienia – jeżeli to konieczne – swój program operacyjny na podstawie art. 65 lub 66.

Artykuł 94

Wniosek o krajową pomoc finansową i jej płatność

1. Organizacje producentów wnioskują o krajową pomoc finansową a państwa członkowskie wypłacają ją zgodnie z art. 69 i 70.

2. Państwa członkowskie mogą przyjmować dodatkowe przepisy dotyczące krajowej pomocy finansowej, w tym możliwości dokonywania wypłat zaliczek i płatności częściowych.

Artykuł 95

Zwrot krajowej pomocy finansowej ze środków unijnych

1. Państwa członkowskie mogą zwrócić się do Unii do dnia 1 stycznia drugiego roku po roku realizacji programu operacyjnego o zwrot zatwierdzonej krajowej pomocy finansowej rzeczywiście wypłaconej organizacjom producentów.

Do wniosków dołącza się dowody potwierdzające, że warunki określone w art. 103e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zostały spełnione w trzech z poprzednich czterech lat, a także szczegółowe dane dotyczące odnośnych organizacji producentów, kwoty faktycznie wypłaconej pomocy oraz opis funduszu operacyjnego, w którym podaje się łączną kwotę, wkłady Unii, państwa członkowskiego (krajowa pomoc finansowa) oraz organizacji producentów i członków.

2. Komisja podejmuje decyzję o zatwierdzeniu lub odrzuceniu wniosku. Wniosek zostaje odrzucony, jeżeli przepisy dotyczące pozwolenia na krajową pomoc finansową i zwrotu krajowej pomocy finansowej nie są przestrzegane lub jeżeli wnioskujące państwo członkowskie nie przestrzega przepisów dotyczących organizacji producentów, funduszu operacyjnego i programów operacyjnych określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007.

3. W przypadku zatwierdzenia zwrotu pomocy ze środków unijnych wydatki kwalifikowalne deklarowane są Komisji zgodnie z procedurą określoną w art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) nr 883/2006 (¹⁷).

4. Odsetek zwrotu krajowej pomocy finansowej ze środków unijnych nie przekracza 60 % krajowej pomocy finansowej przyznanej organizacji producentów.

Kwoty zwrócone nie przekraczają 48 % pomocy finansowej, o której mowa w art. 103b ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

ROZDZIAŁ V

Przepisy ogólne

Sekcja 1

Sprawozdania i powiadomienia

Artykuł 96

Sprawozdania grup producentów i organizacji producentów

1. Na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego grupy producentów i organizacje producentów przedstawiają wszelkie odpowiednie informacje niezbędne do sporządzenia sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 97 lit. b).

2. Organizacje producentów składają sprawozdania roczne, towarzyszące wnioskom o przyznanie pomocy, dotyczące realizacji programów operacyjnych.

Sprawozdania te dotyczą:

a) programów operacyjnych zrealizowanych w trakcie poprzedniego roku;

b) podstawowych zmian w programach operacyjnych; oraz

c) różnic między szacowaną pomocą a pomocą wnioskowaną.

3. Dla każdego zrealizowanego programu operacyjnego w sprawozdaniu rocznym wskazuje się:

a) osiągnięcia i wyniki programu operacyjnego, w oparciu – w odpowiednich przypadkach – o wspólne wskaźniki produkcji i rezultatu określone w załączniku VIII oraz – w stosownych przypadkach – o dodatkowe wskaźniki produkcji i rezultatu określone w strategii krajowej; oraz

b) podsumowanie głównych problemów napotkanych w trakcie zarządzania programem i działań podjętych w celu zapewnienia jakości programu i skuteczności jego realizacji.

W stosownych przypadkach w sprawozdaniu rocznym określa się, jakie skuteczne środki ochronne zostały wprowadzone, zgodnie ze strategią krajową i w zastosowaniu art. 103c ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w celu ochrony środowiska przed ewentualnymi wzmożonymi zagrożeniami ze strony inwestycji otrzymujących wsparcie w ramach programu operacyjnego.

4. W ostatnim roku stosowania programu operacyjnego sprawozdanie roczne, o którym mowa w ust. 1, zastępuje się sprawozdaniem końcowym.

W sprawozdaniach końcowych wskazuje się zakres, w jakim zrealizowano cele zakładane w programach. W sprawozdaniach końcowych wyjaśnia się zmiany dotyczące działań lub metod oraz określa czynniki, które przyczyniły się do sukcesu lub porażki realizacji programu, które zostały lub zostaną uwzględnione przy sporządzaniu kolejnych programów operacyjnych lub przy okazji zmian istniejących programów operacyjnych.

5. Nie naruszając przepisów szczegółowych określonych w niniejszym rozporządzeniu, jeżeli grupa producentów lub organizacja producentów nie powiadomi państwa członkowskiego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007, lub jeśli powiadomienie nie będzie prawidłowe w świetle obiektywnych faktów znanych państwu członkowskiemu, państwo członkowskie zawiesza wstępne uznanie danej grupy producentów lub uznanie organizacji producentów do czasu prawidłowego powiadomienia.

Państwo członkowskie zamieszcza szczegółowe informacje dotyczące takich przypadków w swoim sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 97 lit. b) niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 97

Powiadomienia ze strony państw członkowskich dotyczące organizacji producentów, zrzeszeń organizacji producentów oraz grup producentów

Państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje i dokumenty:

a) do dnia 31 stycznia danego roku – łączną kwotę funduszy operacyjnych zatwierdzoną w tym roku dla wszystkich programów operacyjnych. W powiadomieniu wyraźnie podaje się zarówno łączną kwotę funduszy operacyjnych, jak i łączną kwotę pomocy unijnej przyznanej na te fundusze. Powyższe dane liczbowe są dalej podzielone na środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych oraz inne środki;

b) do dnia 15 listopada danego roku – sprawozdanie roczne dotyczące organizacji producentów, zrzeszeń organizacji producentów i grup producentów oraz funduszy operacyjnych, programów operacyjnych i planów uznawania obowiązujących w minionym roku; sprawozdanie roczne zawiera w szczególności informacje określone w załączniku XIV i przekazywane jest zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (¹⁸);

c) do dnia 31 stycznia danego roku – kwoty finansowe odpowiadające każdemu nadchodzącemu rocznemu okresowi realizacji planów uznawania, w tym obecnemu rokowi realizacji. Podaje się kwoty zatwierdzone lub szacunkowe. Powiadomienie zawiera następujące informacje w odniesieniu do każdej grupy producentów i każdego nadchodzącego rocznego okresu realizacji planu:

(i) łączną kwotę rocznego okresu realizacji planu uznawania, wkłady Unii, państw członkowskich i grup producentów lub członków grup producentów;

(ii) zestawienie pomocy, o której mowa odpowiednio w art. 103a ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Artykuł 98

Powiadomienia ze strony państw członkowskich dotyczące cen producenta w odniesieniu do owoców i warzyw na rynku wewnętrznym

1. Właściwe organy państw członkowskich powiadamiają Komisję do godziny 12.00 w południe (czasu obowiązującego w Brukseli) w każdą środę, w odniesieniu do każdego dnia handlowego, o średnich cenach odnotowanych dla owoców i warzyw sprzedawanych na reprezentatywnych rynkach wymienionych w części A załącznika XV.

W przypadku owoców i warzyw objętych ogólną normą handlową powiadomienia dotyczą wyłącznie cen produktów spełniających tę normę, natomiast ceny produktów objętych szczegółową normą handlową dotyczą wyłącznie produktów klasy I.

Ceny będące przedmiotem powiadomień są cenami EXW punkt pakowania, dotyczącymi produktów sortowanych, pakowanych i – w odpowiednich przypadkach – znajdujących się na paletach, wyrażonymi w euro na 100 kg masy netto.

Jeżeli są dostępne odpowiednie dane, państwa członkowskie powiadamiają o cenach w odniesieniu do typów i odmian produktów, wielkości lub prezentacji określonych w części A załącznika XV. Jeżeli odnotowane ceny dotyczą innych typów, odmian, wielkości lub prezentacji, niż określono w części A załącznika XV, właściwe organy państw członkowskich powiadamiają Komisję o typach, odmianach, wielkościach lub prezentacjach produktów, którym odpowiadają ceny.

2. Państwa członkowskie określają reprezentatywne rynki w obszarze produkcji odnośnych owoców i warzyw, na podstawie transakcji zawieranych na fizycznie określonych rynkach, np. rynkach hurtowych, aukcjach lub innych fizycznych miejscach, w których podaż zaspokaja popyt, lub na podstawie transakcji bezpośrednich między producentami, w tym organizacjami producentów, a nabywcami, np. hurtownikami, handlowcami, ośrodkami dystrybucji lub innymi odpowiednimi podmiotami. Reprezentatywne rynki można również określić na podstawie kombinacji transakcji zawieranych na fizycznie określonych rynkach i transakcji bezpośrednich.

3. Właściwe organy państw członkowskich mogą powiadamiać Komisję o cenach producentów w odniesieniu do owoców i warzyw oraz innych produktów wymienionych w części B załącznika XV na zasadzie dobrowolności.

4. Powiadomień, o których mowa w ust. 3, dokonuje się zgodnie ze wzorami udostępnionymi państwom członkowskim przez Komisję. Wzory nie obowiązują do czasu powiadomienia Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych.

Sekcja 2

Kontrole

Artykuł 99

Jeden system identyfikacji

Państwa członkowskie zapewniają stosowanie jednego systemu identyfikacji w odniesieniu do wszystkich wniosków o pomoc złożonych przez tę samą organizację producentów lub grupę producentów. Wspomniana identyfikacja jest zgodna z systemem rejestrowania tożsamości, o którym mowa w art. 15 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 (¹⁹).

Artykuł 100

Procedury składania wniosków

Nie naruszając przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie ustanawiają odpowiednie procedury składania wniosków o przyznanie pomocy, wniosków o uznanie lub zatwierdzenie programu operacyjnego oraz wniosków o płatność.

Artykuł 101

Kontrole wyrywkowe

W przypadkach, w których należy przeprowadzać kontrole wyrywkowe, państwa członkowskie zapewniają, dzięki charakterowi i częstotliwości kontroli oraz na podstawie analizy ryzyka, właściwe dostosowanie kontroli do danego środka.

Artykuł 102

Kontrole administracyjne

Kontrole administracyjne przeprowadzane są w odniesieniu do wszystkich wniosków o przyznanie pomocy lub wniosków o płatność i obejmują wszystkie możliwe i odpowiednie elementy. Procedury nakładają wymóg rejestracji podjętych operacji, wyników weryfikacji i środków podjętych w odniesieniu do rozbieżności.

Artykuł 103

Kontrole na miejscu

1. Każda kontrola na miejscu stanowi przedmiot sprawozdania monitorującego, umożliwiającego zapoznanie się ze szczegółowymi informacjami na temat przeprowadzonych kontroli. W sprawozdaniu wskazuje się w szczególności:

a) kontrolowane programy pomocy oraz wnioski;

b) osoby obecne;

c) kontrolowane działania, środki i dokumenty; oraz

d) wyniki kontroli.

2. Beneficjentowi można umożliwić podpisanie sprawozdania, aby potwierdził swoją obecność w czasie kontroli oraz zgłosił uwagi. W przypadku gdy stwierdza się nieprawidłowości, beneficjent może otrzymać kopię sprawozdania monitorującego.

3. Dopuszcza się wcześniejsze powiadomienie o planowanej kontroli na miejscu pod warunkiem, że nie zagrozi to realizacji jej celu. Wcześniejsze powiadomienie ogranicza się do niezbędnego minimalnego terminu.

4. Kontrole na miejscu określone w niniejszym rozporządzeniu oraz inne kontrole określone w przepisach unijnych dotyczących dotacji do rolnictwa przeprowadza się w miarę możliwości jednocześnie.

Artykuł 104

Przyznawanie uznania i zatwierdzanie programów operacyjnych

1. Przed przyznaniem uznania organizacji producentów na podstawie art. 125b ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie przeprowadzają kontrolę na miejscu w organizacji producentów w celu sprawdzenia zgodności z warunkami uznawania.

2. Przed zatwierdzeniem programu operacyjnego na podstawie art. 64 właściwy organ państwa członkowskiego sprawdza przy użyciu wszelkich odpowiednich środków, w tym kontroli na miejscu, program operacyjny przedłożony do zatwierdzenia i, w stosownych przypadkach, wnioski o jego zmianę. Kontrole te dotyczą w szczególności:

a) dokładności informacji, o których mowa w art. 59 lit. a), b) i e), które są zawarte w projekcie programu operacyjnego;

b) zgodności programów z art. 103c rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 oraz z ramami krajowymi i strategią krajową;

c) kwalifikowalności działań oraz kwalifikowalności proponowanych wydatków;

d) spójności i jakości technicznej programów, rzetelności szacunków i planu pomocy oraz harmonogramu jego realizacji. Kontrole pozwalają na sprawdzenie, czy określono wymierne cele, tak aby można było monitorować ich realizację, a także czy ustanowione cele można osiągnąć poprzez wdrożenie proponowanych działań; oraz

e) zgodności operacji, dla których wnioskuje się o pomoc, ze stosowanymi przepisami krajowymi i unijnymi dotyczącymi w szczególności, i w stosownych przypadkach, zamówień publicznych, pomocy państwa oraz innych odpowiednich obowiązkowych norm ustanowionych w prawodawstwie krajowym bądź w ramach krajowych lub strategii krajowej.

Artykuł 105

Kontrole administracyjne wniosków o przyznanie pomocy dla programów operacyjnych

1. Przed przyznaniem pomocy państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne wszystkich wniosków o przyznanie pomocy, uzupełnione przez wyrywkowe kontrole na miejscu, o których mowa w art. 106.

2. Kontrole administracyjne wniosków o przyznanie pomocy obejmują w szczególności i w zakresie, w jakim jest to stosowne w przypadku przedłożonego wniosku, weryfikację:

a) sprawozdania rocznego lub, w stosownych przypadkach, sprawozdania końcowego przekazanego wraz z wnioskiem, dotyczącego wykonania programu operacyjnego;

b) wartości produkcji sprzedanej, składek na fundusz operacyjny i poniesionych wydatków;

c) dostarczania produktów i świadczenia usług oraz autentyczności wnioskowanych wydatków;

d) zgodności przeprowadzonych działań z działaniami zawartymi w zatwierdzonym programie operacyjnym;

e) przestrzegania ograniczeń i pułapów, w szczególności finansowych.

3. Wydatki poniesione w ramach programu operacyjnego są udokumentowane fakturami i dokumentami, np. wyciągami bankowymi, potwierdzającymi dokonanie płatności. Jeżeli nie jest to możliwe, płatności należy poprzeć dokumentami o równoważnej wartości dowodowej. Stosowane faktury wystawiane są w imieniu organizacji producentów, zrzeszenia organizacji producentów lub spółki zależnej w sytuacji, o której mowa w art. 50 ust. 9, lub – z zastrzeżeniem zgody państwa członkowskiego – w imieniu jednego z członków będących producentem lub większej ich liczby. Jednak, w stosownych przypadkach, faktury dotyczące kosztów personelu, o których mowa w załączniku IX pkt 2 lit. b), wystawiane są w imieniu organizacji producentów, zrzeszenia organizacji producentów lub spółki zależnej w sytuacji, o której mowa w art. 50 ust. 9.

Artykuł 106

Kontrole na miejscu wniosków o przyznanie pomocy na rzecz programów operacyjnych

1. W kontekście weryfikacji wniosków o przyznanie pomocy, o których mowa w art. 69 ust. 1, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu w organizacjach producentów, aby zapewnić zgodność z warunkami przyznawania pomocy lub jej salda na dany rok.

Kontrole te dotyczą w szczególności:

a) zgodności z kryteriami uznawania na dany rok;

b) wykorzystania funduszu operacyjnego w danym roku, w tym wydatków zadeklarowanych we wnioskach o zaliczki lub płatności częściowe, wartości produkcji sprzedanej, składek na fundusz operacyjny i zadeklarowanych wydatków popartych dokumentami księgowymi lub innymi dokumentami;

c) drugiego szczebla kontroli wydatków związanych z wycofywaniem z rynku oraz zielonymi zbiorami oraz niezbieraniem.

2. Kontrole, o których mowa w ust. 1, obejmują corocznie znaczną próbę wniosków. Próba ta stanowi przynajmniej 30 % łącznej wnioskowanej pomocy w państwach członkowskich, które mają więcej niż 10 uznanych organizacji producentów. W innych przypadkach każda organizacja producentów kontrolowana jest przynajmniej raz na trzy lata.

Każda organizacja producentów jest co najmniej raz kontrolowana przed wypłaceniem jej pomocy lub jej salda za ostatni rok realizacji programu operacyjnego.

3. Wyniki kontroli na miejscu są poddawane ocenie w celu ustalenia, czy napotykane problemy mają charakter systemowy, wiążący się z ryzykiem dla innych podobnych działań, beneficjentów lub podmiotów. Ocena określa również przyczyny takich sytuacji, wszelkie dalsze działania, które mogą być wymagane, a także niezbędne działania naprawcze i zapobiegawcze.

W przypadku gdy kontrole wykazują poważne nieprawidłowości w regionie lub w części regionu lub w odniesieniu do konkretnej organizacji producentów, państwo członkowskie przeprowadza dodatkowe kontrole w trakcie danego roku oraz zwiększa odsetek wniosków poddawanych kontroli w roku następnym.

4. Na podstawie analizy ryzyka państwo członkowskie określa, które organizacje producentów należy poddać kontroli.

Analiza ryzyka uwzględnia w szczególności:

a) kwotę pomocy;

b) wyniki kontroli w latach ubiegłych;

c) element losowy; oraz

d) inne parametry określone przez państwa członkowskie.

Artykuł 107

Kontrole na miejscu dotyczące środków programów operacyjnych

1. Za pomocą kontroli na miejscu dotyczących środków programów operacyjnych państwa członkowskie sprawdzają w szczególności:

a) realizację działań zawartych w programie operacyjnym;

b) czy realizacja lub zamierzona realizacja działania jest zgodna z zastosowaniem opisanym w zatwierdzonym programie operacyjnym;

c) dla odpowiedniej liczby pozycji wydatków – zgodność przedmiotowych wydatków z przepisami prawa unijnego pod kątem charakteru i terminowości, oraz zgodności z zatwierdzonymi specyfikacjami;

d) czy poniesione wydatki są udokumentowane dokumentami księgowymi lub innymi dokumentami; oraz

e) wartość produkcji sprzedanej.

2. Wartość produkcji sprzedanej sprawdzana jest na podstawie danych z systemu rachunkowości sprawdzanego i zatwierdzanego zgodnie z prawem krajowym.

W tym celu państwa członkowskie mogą zadecydować, że deklaracja wartości produkcji sprzedanej poświadczana jest w ten sam sposób, co finansowe dane księgowe.

Sprawdzenie deklaracji wartości produkcji sprzedanej może być przeprowadzane przed przekazaniem odpowiedniego wniosku o przyznanie pomocy. Należy to przeprowadzić najpóźniej przed płatnością pomocy.

3. Oprócz okoliczności wyjątkowych kontrole na miejscu obejmują wizytację sprawdzającą działanie podczas jego realizacji lub – jeśli jest ono niematerialne – organizatora działania. Zwłaszcza działania w indywidualnych gospodarstwach objętych próbą, o której mowa w art. 106 ust. 2, są przedmiotem przynajmniej jednej wizytacji mającej na celu sprawdzenie przeprowadzania działań.

Państwa członkowskie mogą jednak zdecydować o nieprzeprowadzaniu takich wizytacji w odniesieniu do mniejszych działań lub jeżeli uznają, że istnieje niewielkie ryzyko, iż warunki dotyczące otrzymania pomocy nie są spełnione, lub że operacja nie została zrealizowana. Decyzja ta i jej uzasadnienie są rejestrowane.

4. Wszystkie zobowiązania i obowiązki organizacji producentów lub jej członków, które mogą być sprawdzone podczas wizytacji, są przedmiotem kontroli na miejscu.

5. Jedynie kontrole spełniające wszystkie wymogi niniejszego artykułu mogą być uwzględnione przy obliczaniu wskaźnika przeprowadzonych kontroli określonego w art. 106 ust. 2.

Artykuł 108

Kontrole pierwszego szczebla operacji wycofywania

1. Państwa członkowskie przeprowadzają w każdej organizacji producentów kontrole pierwszego szczebla operacji wycofywania obejmujące kontrolę dokumentacji, identyfikacji oraz kontrolę fizyczną masy produktów wycofanych z rynku, w stosownych wypadkach poprzez pobranie próbek oraz kontrolę zgodności z przepisami art. 76, zgodnie z procedurami ustalonymi w rozdziale II tytułu II. Kontrolę przeprowadza się po otrzymaniu powiadomienia określonego w art. 78 ust. 1 w terminie określonym na podstawie art. 78 ust. 2.

2. Kontrole pierwszego szczebla przewidziane w ust. 1 obejmują 100 % ilości produktów wycofanych z rynku. Po zakończeniu tych kontroli wycofane produkty inne niż produkty przeznaczone do bezpłatnej dystrybucji zostają poddane denaturacji lub przekazane przemysłowi przetwórczemu pod nadzorem właściwych organów na zasadach i warunkach określonych przez dane państwo członkowskie na podstawie art. 80.

3. W drodze odstępstwa od przepisów ust. 2, jeżeli produkty są przeznaczone do bezpłatnej dystrybucji, państwa członkowskie mogą poddawać kontroli mniejszy odsetek niż określono we wspomnianym ustępie, pod warunkiem, że nie będzie to mniej niż 10 % danej ilości w ciągu roku gospodarczego dla danej organizacji producentów. Kontrola może odbywać się w obiektach organizacji producentów lub siedzibach odbiorców produktów. Jeżeli kontrola wykaże znaczne nieprawidłowości, właściwe organy państwa członkowskiego przeprowadzają dodatkowe kontrole.

Artykuł 109

Kontrole drugiego szczebla operacji wycofywania

1. W ramach kontroli, o których mowa w art. 106, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole drugiego szczebla operacji wycofywania.

Państwa członkowskie ustalają kryteria analizy oraz oceny ryzyka przeprowadzania przez daną organizację producentów operacji wycofywania niezgodnych z przepisami. Kryteria takie dotyczą, między innymi, wyników przeprowadzonych kontroli pierwszego i drugiego szczebla oraz tego, czy dana organizacja producentów posiada pewne rodzaje procedur zapewnienia jakości. Kryteria te wykorzystuje się w celu określenia minimalnej częstotliwości wykonywania kontroli drugiego szczebla w odniesieniu do każdej organizacji producentów.

2. Kontrole, o których mowa w ust. 1, obejmują kontrole na miejscu przeprowadzane w obiektach organizacji producentów oraz odbiorców produktów wycofanych, w celu zapewnienia spełnienia warunków płatności pomocy unijnej. Wspomniane kontrole obejmują:

a) szczegółowe ewidencje zapasów oraz ewidencje księgowe prowadzone przez organizacje producentów przeprowadzające przynajmniej jedną operację wycofania w trakcie danego roku gospodarczego;

b) weryfikację ilości sprzedanych, zadeklarowanych we wnioskach o przyznanie pomocy, której celem jest sprawdzenie ewidencji zapasów oraz ewidencji księgowej, faktur oraz, w razie konieczności, ich prawidłowości oraz zapewnienie, że zadeklarowane ilości są zgodne z danymi księgowymi lub danymi podatkowymi danej organizacji producentów;

c) kontrole prawidłowości rozliczeń finansowych, w szczególności prawidłowości wpływów netto danych organizacji producentów, zadeklarowanych przez te organizacje we wnioskach o płatność, proporcjonalność wszelkich kosztów wycofania oraz zagwarantowanie, że wspomniane kwoty są prawidłowe; oraz

d) kontrole dotyczące przeznaczenia produktów wycofanych, zadeklarowanego we wnioskach o płatność oraz kontrole dotyczące odpowiedniej denaturacji zapewniające, że zarówno organizacje producentów jak i odbiorcy stosują się do przepisów niniejszego rozporządzenia.

3. Kontrole, o których mowa w ust. 2, przeprowadzane są w obiektach odnośnych organizacji producentów oraz u odbiorców zrzeszonych z tymi organizacjami. Każda kontrola obejmuje próbę stanowiącą przynajmniej 5 % ilości wycofanych podczas danego roku gospodarczego przez daną organizację producentów.

4. Szczegółowa ewidencja zapasów oraz ewidencja księgowa, o których mowa w ust. 2 lit. a), wykazują, w stosunku do każdego z produktów wycofanych, następujące ilości wyrażone objętościowo:

a) produkcję dostarczoną przez członków danej organizacji producentów oraz członków innych organizacji producentów zgodnie z art. 125a ust. 2 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007;

b) sprzedaż dokonaną przez daną organizację producentów, z podziałem na poszczególne produkty przygotowane na rynek produktów świeżych oraz inne rodzaje produktów włącznie z surowcami przeznaczonymi na potrzeby przemysłu przetwórczego; oraz

c) produkty wycofane z rynku.

5. Kontrole przeznaczenia produktów, o których mowa w ust. 4 lit. c), obejmują w szczególności:

a) wyrywkowe kontrole ewidencji towarów prowadzonych przez odbiorców oraz ksiąg rachunkowych organizacji i instytucji charytatywnych, do których zastosowanie ma art. 80 ust. 2 akapit drugi;

b) kontrole sprawdzające zgodność z odpowiednimi wymogami w zakresie ochrony środowiska.

6. Jeżeli kontrole drugiego szczebla wykażą istotne nieprawidłowości, właściwe organy państwa członkowskiego przeprowadzają bardziej szczegółowe kontrole drugiego szczebla dla danego roku gospodarczego oraz zwiększają w następnym roku gospodarczym częstotliwość kontroli drugiego szczebla w obiektach odnośnych organizacji producentów lub ich zrzeszeń.

Artykuł 110

Zielone zbiory oraz niezbieranie

1. Przed rozpoczęciem operacji zielonych zbiorów państwa członkowskie sprawdzają za pomocą kontroli na miejscu, czy dane produkty nie są uszkodzone i czy dany obszar był utrzymywany w dobrym stanie. Po przeprowadzeniu zielonych zbiorów państwa członkowskie sprawdzają, czy zostały one w pełni przeprowadzone na danym obszarze, a zebrany produkt został poddany denaturacji.

2. Przed rozpoczęciem operacji niezbierania państwa członkowskie sprawdzają za pomocą kontroli na miejscu, czy dany obszar był utrzymywany w dobrym stanie i nie przeprowadzono już na nim częściowych zbiorów, a produkt jest dobrze rozwinięty i czy, ogólnie, jest w dobrym stanie, a jego jakość odpowiednia i pozwalająca na wprowadzenie do obrotu.

Państwa członkowskie zapewniają poddanie produktu denaturacji. Jeśli nie jest to możliwe, państwa członkowskie dopilnowują dzięki kontroli lub kontrolom na miejscu w okresie zbiorów, aby zbiory nie odbyły się.

W przypadku gdy stosuje się art. 85 ust. 3 akapit drugi, wymóg określony w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, dotyczący nieprzeprowadzania częściowego zbioru, nie ma zastosowania.

2a. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 85 ust. 3 akapit drugi państwa członkowskie zapewniają, że owoce i warzywa, w odniesieniu do których podjęto środki niezbierania i zielonych zbiorów, nie są wykorzystywane do celów dalszej produkcji.

3. Artykuł 109 ust. 1, 2, 3 i 6 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 111

Kontrole przed zatwierdzeniem planów uznawania grup producentów

1. Przed zatwierdzeniem planu uznawania grupy producentów na podstawie art. 125e ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu podmiotu prawnego lub jasno określonej części podmiotu prawnego.

2. Zainteresowane państwo członkowskie weryfikuje za pomocą wszelkich odpowiednich środków, łącznie z kontrolą na miejscu:

a) dokładność informacji podanych w planie uznawania;

b) spójność handlową i jakość techniczną planu, rzetelność szacunków i harmonogram wdrożenia;

c) kwalifikowalność działań oraz kwalifikowalność i zasadność zaproponowanych wydatków; oraz

d) zgodności operacji, dla których wnioskuje się o wsparcie, z obowiązującymi przepisami krajowymi i unijnymi dotyczącymi w szczególności zamówień publicznych, pomocy państwa oraz innych odpowiednich obowiązkowych norm ustanowionych w prawodawstwie krajowym bądź w ramach krajowych lub strategii krajowej.

Artykuł 112

Kontrole wniosków grup producentów o przyznanie pomocy

1. Przed przyznaniem płatności państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne wszystkich wniosków o przyznanie pomocy przedstawionych przez grupy producentów oraz wyrywkowe kontrole na miejscu.

2. Po przedłożeniu wniosków o przyznanie pomocy, o których mowa w art. 45, państwa członkowskie przeprowadzają kontrole na miejscu dotyczące grup producentów, aby zapewnić zgodność z warunkami przyznawania pomocy na dany rok.

Kontrole te dotyczą w szczególności:

a) zgodności z kryteriami uznawania na dany rok; oraz

b) wartości produkcji sprzedanej oraz wdrożenia środków zawartych w planach uznawania oraz poniesionych wydatków.

3. Kontrole, o których mowa w ust. 2, obejmują corocznie znaczną próbę wniosków. Próba ta odpowiada przynajmniej 30 % łącznej kwoty pomocy.

Wszystkie grupy producentów muszą zostać skontrolowane przynajmniej raz na pięć lat.

3a. Wyniki kontroli na miejscu, o których mowa w ust. 2, są poddawane ocenie w celu ustalenia, czy napotykane problemy mają charakter systemowy, wskazujący na prawdopodobieństwo nieprawidłowości w odniesieniu do podobnych działań, beneficjentów lub organów. Ocena określa również przyczyny takich sytuacji, wszelkie dalsze działania, które mogą być wymagane, a także niezbędne działania naprawcze i zapobiegawcze.

W przypadku gdy kontrole wykazują poważne nieprawidłowości w regionie lub w części regionu lub w odniesieniu do konkretnej grupy producentów, państwo członkowskie przeprowadza dodatkowe kontrole w trakcie danego roku oraz zwiększa odsetek odnośnych wniosków poddawanych kontroli w roku następnym.

3b. Na podstawie analizy ryzyka państwo członkowskie określa grupy producentów podlegające kontrolom na miejscu.

Analiza ryzyka uwzględnia w szczególności:

a) kwotę pomocy;

b) wyniki kontroli w latach ubiegłych;

c) element zapewniający randomizację; oraz

d) inne parametry określone przez państwa członkowskie.

4. Artykuły 105 i 107 stosuje się z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

Artykuł 113

Międzynarodowe organizacje producentów i międzynarodowe zrzeszenia organizacji producentów

1. Państwo członkowskie, w którym międzynarodowa organizacja producentów lub międzynarodowe zrzeszenie organizacji producentów ma swoją główną siedzibę, ponosi ogólną odpowiedzialność za organizowanie kontroli danej organizacji lub zrzeszenia, zwłaszcza w odniesieniu do programu operacyjnego i funduszu operacyjnego, i w stosownych przypadkach nakłada na nie sankcje.

2. Pozostałe państwa członkowskie, od których wymaga się zapewnienia współpracy administracyjnej, o której mowa w art. 28 ust. 2 lit. c) i art. 35 ust. 2 lit. c), przeprowadzają kontrole administracyjne i kontrole na miejscu zgodnie z wymogami państwa członkowskiego, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i przekazują sprawozdania dotyczące ich wyników. Państwa te przestrzegają wszystkich terminów określonych przez państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1.

3. Przepisy stosowane w państwie członkowskim, o którym mowa w ust. 1, mają zastosowanie do organizacji producentów, programu operacyjnego i funduszu operacyjnego. Natomiast w odniesieniu do kwestii środowiskowych i fitosanitarnych oraz w odniesieniu do zbytu produktów wycofanych zastosowanie mają przepisy państwa członkowskiego, w którym odbywa się produkcja.

Sekcja 3

Sankcje

Artykuł 114

Nieprzestrzeganie kryteriów uznania

1. Jeżeli państwo członkowskie ustaliło, że organizacja producentów nie przestrzega któregoś z kryteriów uznania związanych z wymogami art. 21, 23, art. 26 ust. 1 i 2 oraz art. 31, przesyła ono tej organizacji producentów, nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od momentu, gdy stwierdzono naruszenie, pismo polecone z ostrzeżeniem, w którym wymienia się stwierdzone naruszenie, środki naprawcze i okres, w ciągu którego należy wprowadzić te środki, nie dłuższy jednak niż 4 miesiące. Od momentu stwierdzenia naruszenia państwa członkowskie zawieszają płatność pomocy, dopóki nie zostaną w stopniu zadowalającym podjęte środki naprawcze.

2. Dalsze naruszanie przestrzegania kryteriów uznania, o którym mowa w ust. 1, po terminie wyznaczonym przez państwo członkowskie, prowadzi do zawieszenia uznania organizacji producentów. Państwo członkowskie powiadamia organizację producentów o okresie zawieszenia, nieprzekraczającym 12 miesięcy od daty otrzymania przez organizację producentów pisma z ostrzeżeniem. Pozostaje to bez uszczerbku dla stosowania krajowych przepisów horyzontalnych, które mogą przewidywać zawieszenie takiej decyzji po rozpoczęciu powiązanego postępowania sądowego.

W trakcie zawieszenia uznania organizacja producentów może kontynuować działalność, ale płatność pomocy zostaje wstrzymana do chwili zniesienia zawieszenia uznania. Kwota pomocy otrzymana w ciągu jednego roku zostaje zmniejszona o 2 % w odniesieniu do każdego rozpoczętego miesiąca kalendarzowego, w czasie którego uznanie jest zawieszone.

Zawieszenie kończy się w dniu kontroli, która wykazała spełnienie odpowiednich kryteriów.

3. Jeżeli kryteria nie zostały spełnione do końca okresu zawieszenia wyznaczonego przez właściwy organ państwa członkowskiego, państwo członkowskie wycofuje uznanie od dnia, w którym kryteria uznania przestały być spełniane, a jeżeli nie jest możliwe zidentyfikowanie tego dnia, od daty stwierdzenia naruszenia. Pozostaje to bez uszczerbku dla stosowania krajowych przepisów horyzontalnych, które mogą przewidywać zawieszenie takiej decyzji po rozpoczęciu powiązanego postępowania sądowego. Niezrealizowana pomoc nie jest wypłacana a pomoc nienależnie wypłacona jest odzyskiwana.

4. Jeżeli państwo członkowskie ustaliło, że organizacja producentów nie przestrzega któregoś z pozostałych kryteriów uznania określonych w art. 154 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, innego niż te wymienione w ust. 1, przesyła ono tej organizacji producentów, nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od momentu, gdy stwierdzono naruszenie, pismo polecone z ostrzeżeniem, w którym wymienia się stwierdzone naruszenie, środki naprawcze i okres, w ciągu którego należy wprowadzić te środki, nie dłuższy jednak niż 4 miesiące.

5. Niepodjęcie środków naprawczych, o których mowa w ust. 4, w okresie wyznaczonym przez państwo członkowskie skutkuje zawieszeniem płatności i zmniejszeniem kwoty pomocy otrzymanej w ciągu jednego roku o 1 % w odniesieniu do każdego rozpoczętego miesiąca kalendarzowego, który wykracza poza ten okres. Pozostaje to bez uszczerbku dla stosowania krajowych przepisów horyzontalnych, które mogą przewidywać zawieszenie takiej decyzji po rozpoczęciu powiązanego postępowania sądowego.

6. Jeżeli jednak organizacja producentów przedstawi państwu członkowskiemu dowody, że na skutek klęsk żywiołowych, niekorzystnych zjawisk klimatycznych, chorób lub inwazji szkodników, pomimo podjęcia koniecznych środków zapobiegających sytuacjom kryzysowym, nie jest w stanie przestrzegać kryteriów uznania określonych w art. 154 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do minimalnej ilości lub wartości zbywalnej produkcji określonej przez państwa członkowskie, państwo członkowskie może w danym roku odstąpić od wymogu minimalnej ilości lub wartości zbywalnej produkcji w odniesieniu do tej organizacji producentów.

7. Jeżeli zastosowanie mają ust. 1, 2, 4 i 5 państwa członkowskie mogą dokonywać płatności po terminie ustalonym w art. 70, jeżeli jest to konieczne do stosowania niniejszego artykułu. Takich płatności nie można jednak dokonywać później niż dnia 15 października drugiego roku następującego po roku realizacji programu.

Artykuł 115

Oszustwo

1. Jeżeli stwierdzono, że organizacja producentów, zrzeszenie organizacji producentów lub grupa producentów popełniła oszustwo w odniesieniu do pomocy objętej rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007, państwa członkowskie, bez uszczerbku dla wszelkich innych sankcji i kar stosowanych na mocy prawodawstwa unijnego i krajowego:

a) wycofują uznanie organizacji producentów, zrzeszenia organizacji producentów lub grupy producentów;

b) wyłączają odnośne działania lub operacje ze wsparcia w ramach programu operacyjnego lub planu uznawania i odzyskują wszelką pomoc, którą już wypłacono na te operacje; oraz

c) wyłączają organizację producentów, zrzeszenie organizacji producentów lub grupę producentów ze wsparcia w ramach odnośnego programu operacyjnego lub planu uznawania w kolejnym roku.

2. Państwa członkowskie mogą zawiesić uznanie organizacji producentów, zrzeszenia organizacji producentów lub grupy producentów lub zawiesić płatności na ich rzecz, jeśli istnieją w stosunku do tych organizacji podejrzenia popełnienia oszustwa w odniesieniu do pomocy objętej rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007.

Artykuł 116

Grupy producentów

1. Państwa członkowskie stosują, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, sankcje i kary przewidziane w art. 114 lub 117 w odniesieniu do planów uznawania.

2. W uzupełnieniu ust. 1, jeśli po zakończeniu okresu ustanowionego przez państwo członkowskie na podstawie art. 49 ust. 4 grupa producentów nie zostanie uznana za organizację producentów, państwo członkowskie odzyskuje:

a) 100 % pomocy wypłaconej danej grupie producentów, jeśli nieuzyskanie przez nią uznania było wynikiem jej zamierzonego działania lub poważnego zaniedbania z jej strony; lub

b) 50 % pomocy wypłaconej danej grupie producentów we wszystkich pozostałych przypadkach.

Artykuł 117

Program operacyjny

1. Płatności oblicza się na podstawie kwoty, którą uznano za kwalifikowalną.

2. Państwo członkowskie sprawdza wniosek o przyznanie pomocy otrzymany od beneficjenta i określa kwoty, które kwalifikują się do otrzymania wsparcia. Państwo członkowskie określa:

a) kwotę, którą należy wypłacić beneficjentowi w oparciu o sam wniosek;

b) kwotę, którą należy wypłacić beneficjentowi po sprawdzeniu kwalifikowalności wniosku.

3. Jeżeli kwota określona na podstawie ust. 2 lit. a) przekracza kwotę określoną zgodnie z ust. 2 lit. b) o więcej niż 3 %, nakłada się odpowiednią karę. Kwota kary jest równa różnicy między kwotami obliczonymi w ust. 2 lit. a) i b).

Jednak jeżeli organizacja producentów lub grupa producentów może wykazać, że nie jest odpowiedzialna za włączenie niekwalifikowalnej kwoty nie stosuje się żadnej kary.

4. Ustępy 2 i 3 stosuje się, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, do wydatków określonych jako niekwalifikowalne w trakcie kontroli na miejscu lub późniejszych kontroli.

5. Jeżeli wartość produkcji sprzedanej jest zadeklarowana i sprawdzona przed złożeniem wniosku o przyznanie pomocy, przy obliczaniu kwot na podstawie ust. 2 lit. a) i b) stosuje się odpowiednio wartości zadeklarowane i zatwierdzone.

Artykuł 118

Sankcje w wyniku kontroli pierwszego szczebla operacji wycofywania

Jeśli w wyniku kontroli, o której mowa w art. 108, wykryte zostaną nieprawidłowości w odniesieniu do norm handlowych lub wymagań minimalnych, o których mowa w art. 76, od beneficjenta żąda się:

a) zapłacenia kary w wysokości części wkładu unijnego proporcjonalnej do ilości produktów wycofanych niezgodnych z normami handlowymi lub wymaganiami minimalnymi, jeśli ilości te wynoszą mniej niż 10 % ilości zgłoszonych zgodnie z art. 78 w odniesieniu do danej operacji wycofywania;

b) zapłacenia kary w wysokości podwójnej kwoty wkładu unijnego, jeśli ilości te wynoszą od 10 % do 25 % zgłoszonych ilości; lub

c) zapłacenia kary w wysokości kwoty wkładu unijnego za całkowite ilości zgłoszone zgodnie z art. 78, jeśli ilości te przekraczają 25 % zgłoszonych ilości.

Artykuł 119

Inne sankcje mające zastosowanie do organizacji producentów w odniesieniu do operacji wycofywania

1. Kary, o których mowa w art. 117, obejmują pomoc, o którą wnioskowano w odniesieniu do operacji wycofywania jako integralnych części wydatków programu operacyjnego.

2. Wydatki na operację wycofywania uznaje się za niekwalifikowalne, jeśli produkty niewystawione na sprzedaż nie zostały zbyte, jak przewidziało państwo członkowskie zgodnie z art. 80 ust. 1, lub jeśli wycofanie lub przeznaczenie produktów miało negatywny wpływ na środowisko lub jakiekolwiek negatywne konsekwencje fitosanitarne naruszające przepisy przyjęte zgodnie z art. 80 ust. 1.

Artykuł 120

Sankcje mające zastosowanie do odbiorców produktów wycofanych

W przypadkach wykrycia w trakcie kontroli przeprowadzonych na podstawie art. 108 i 109 nieprawidłowości, które mogą być przypisane odbiorcom produktów wycofanych, zastosowanie mają następujące sankcje:

a) odbiorcy przestają się kwalifikować do otrzymywania produktów wycofanych; oraz

b) odbiorcy produktów wycofanych z rynku są zobowiązani do zapłaty wartości produktów, które otrzymali, oraz związanych z tym kosztów sortowania, pakowania oraz transportu zgodnie z przepisami ustanowionymi przez państwa członkowskie.

Sankcja przewidziana w lit. a) staje się natychmiast skuteczna i obowiązuje co najmniej przez jeden rok gospodarczy. Może ona zostać przedłużona w zależności od wagi stwierdzonej nieprawidłowości.

Artykuł 121

Zielone zbiory oraz niezbieranie

1. W odniesieniu do zielonych zbiorów, jeśli okaże się, że organizacja producentów nie wypełniła swoich obowiązków, będzie musiała zapłacić jako karę kwotę rekompensaty dotyczącej obszarów, w odniesieniu do których obowiązek nie został wypełniony. Niewypełnienie obowiązków obejmuje następujące przypadki:

a) (skreślona);

b) obszar zgłoszony do zielonych zbiorów nie kwalifikuje się do zielonych zbiorów; lub

c) produkt nie został całkowicie zebrany z danego obszaru lub nie został poddany denaturacji.

2. W odniesieniu do niezbierania, jeśli okaże się, że organizacja producentów nie wypełniła swoich obowiązków, będzie musiała zapłacić jako karę kwotę rekompensaty dotyczącej obszarów, w odniesieniu do których obowiązek nie został wypełniony. Niewypełnienie obowiązków obejmuje następujące przypadki:

a) obszar zgłoszony do niezbierania nie kwalifikuje się do niezbierania;

b) zbiór lub częściowy zbiór miał jednak miejsce; lub

c) odnotowano negatywny wpływ na środowisko lub jakiekolwiek negatywne konsekwencje fitosanitarne, za które odpowiedzialna jest organizacja producentów.

Akapitu pierwszego lit. b) niniejszego ustępu nie stosuje się w przypadku, gdy zastosowanie ma art. 85 ust. 3 akapit drugi.

3. Kary, o których mowa w ust. 1 i 2, mają zastosowanie w uzupełnieniu wszelkich kar nakładanych na podstawie art. 117.

Artykuł 122

Uniemożliwianie kontroli na miejscu

Wniosek o przyznanie pomocy zostaje odrzucony w odniesieniu do danej części wydatków, jeśli organizacja producentów, jej członek lub właściwy przedstawiciel uniemożliwia przeprowadzenie kontroli na miejscu.

Artykuł 123

Płatność odzyskanej pomocy i kar

1. Organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów, grupy producentów lub inne odnośne podmioty zwracają nienależnie wypłaconą pomoc z odsetkami i płacą kary przewidziane w niniejszej sekcji.

Odsetki są naliczane:

a) na podstawie okresu, który upłynął między płatnością a zwrotem należności przez beneficjenta;

b) według stawek stosowanych przez Europejski Bank Centralny przy głównych operacjach refinansowania publikowanych w serii „C” Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej i obowiązujących w dniu, w którym dokonano nienależnej płatności, powiększonych o trzy punkty procentowe.

2. Odzyskaną pomoc, odsetki i nałożone kary wpłaca się do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji.

Artykuł 124

Powiadamianie o nieprawidłowościach

Stosowanie sankcji i kar administracyjnych i odzyskanie nienależnie wypłaconych kwot, zgodnie z niniejszą sekcją, pozostają bez uszczerbku dla powiadamiania Komisji o nieprawidłowościach zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1848/2006 (²⁰).

Sekcja 4

Monitorowanie i ocena programów operacyjnych i strategii krajowych

Artykuł 125

Wspólne wskaźniki wydajności

1. Zarówno strategie krajowe jak i programy operacyjne są przedmiotem monitorowania i oceny, które mają na celu ocenę postępów realizacji celów określonych dla programów operacyjnych oraz wydajności i skuteczności w odniesieniu do tych celów.

2. Postępy, wydajność i skuteczność ocenia się za pomocą wspólnych wskaźników wydajności określonych w załączniku VIII i odnoszących się do sytuacji wyjściowej oraz do realizacji finansowej, produkcji, rezultatów i oddziaływania realizowanych programów operacyjnych.

3. Jeśli państwo członkowskie uzna to za stosowne, strategia krajowa określa ograniczony zbiór dodatkowych wskaźników opracowany specjalnie dla tej strategii i odzwierciedlający krajowe lub regionalne potrzeby, warunki i cele określone dla programów operacyjnych realizowanych przez organizacje producentów. Jeżeli są dostępne dodatkowe wskaźniki dotyczące celów w dziedzinie ochrony środowiska, które nie są objęte wspólnymi wskaźnikami wydajności, zostają one uwzględnione.

Artykuł 126

Procedury monitorowania i oceny w odniesieniu do programów operacyjnych

1. Organizacje producentów zapewniają monitorowanie i ocenę swoich programów operacyjnych dzięki stosowaniu odpowiednich wskaźników spośród wspólnych wskaźników wydajności, o których mowa w art. 125 i, w stosownych przypadkach, dodatkowych wskaźników określonych w strategii krajowej.

W tym celu ustanawiają system zbierania, rejestrowania i przechowywania informacji przydatnych do zestawiania tych wskaźników.

2. Monitorowanie ma na celu ocenę postępów w realizacji konkretnych celów, które zostały określone dla programu operacyjnego. Przeprowadzane jest przy pomocy wskaźników nakładu, wskaźników produkcji i wskaźników rezultatu. Wyniki tego działania mają służyć:

a) weryfikacji jakości realizacji programu;

b) określeniu wszelkich potrzeb w zakresie dostosowań lub przeglądu programu operacyjnego mających na celu osiągnięcie celów ustanowionych dla programu lub poprawę zarządzania programem, w tym zarządzania finansowego;

c) przyczynieniu się do realizacji wymogów dotyczących sprawozdawczości w odniesieniu do realizacji programu operacyjnego.

Informacje dotyczące wyników działań monitorujących umieszczane są w każdym sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 96 ust. 2, które organizacja producentów ma obowiązek przekazać organowi krajowemu odpowiedzialnemu za zarządzanie strategią krajową.

3. Ocena przyjmuje formę oddzielnego sprawozdania z oceny śródokresowej.

Ocena śródokresowa, którą można przeprowadzić przy pomocy wyspecjalizowanego biura doradztwa, ma na celu zbadanie stopnia wykorzystania zasobów finansowych, wydajności i skuteczności programu operacyjnego oraz ocenę postępów dokonanych w odniesieniu do ogólnych celów programu. W tym celu należy wykorzystać wspólne wskaźniki wydajności dotyczące sytuacji wyjściowej, rezultatu i, w stosownych przypadkach, oddziaływania.

W stosownych przypadkach ocena śródokresowa zawiera ocenę jakościową rezultatów i oddziaływania działań na rzecz ochrony środowiska mających na celu:

a) zapobieganie erozji gleby;

b) zmniejszenie stosowania środków ochrony roślin lub lepsze gospodarowanie środkami ochrony roślin;

c) ochronę siedlisk i różnorodności biologicznej; lub

d) ochronę krajobrazu.

Wyniki tego działania wykorzystuje się do:

a) poprawy jakości programów operacyjnych zarządzanych przez organizację producentów;

b) określenia wszelkich potrzeb w zakresie znacznej zmiany programu operacyjnego;

c) przyczynienia się do realizacji wymogów dotyczących sprawozdawczości w odniesieniu do realizacji programów operacyjnych; oraz

d) wyciągnięcia wniosków pomagających w poprawie jakości, wydajności i skuteczności przyszłych programów operacyjnych zarządzanych przez organizację producentów.

Ocenę śródokresową przeprowadza się w trakcie realizacji programu operacyjnego, w terminie pozwalającym na uwzględnienie wyników oceny przy przygotowywaniu następnego programu operacyjnego.

Sprawozdanie z oceny śródokresowej dołączane jest do odpowiedniego sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 96 ust. 1.

Artykuł 127

Procedury monitorowania i oceny w odniesieniu do strategii krajowej

1. Monitorowanie i ocena w odniesieniu do strategii krajowej przeprowadzane są przy użyciu odpowiednich wskaźników spośród wspólnych wskaźników wydajności, o których mowa w art. 125, oraz – w stosownych przypadkach – dodatkowych wskaźników określonych w strategii krajowej.

2. Państwa członkowskie ustanawiają system zbierania, rejestrowania i przechowywania informacji w formie elektronicznej odpowiedniej do celów zestawiania wskaźników, o których mowa w art. 125. W tym celu opierają się na informacjach przekazanych przez organizacje producentów w odniesieniu do monitorowania i oceny ich programów operacyjnych.

3. Monitorowanie odbywa się na bieżąco i ma na celu ocenę postępów w realizacji celów określonych dla programów operacyjnych. Przeprowadzane jest przy pomocy wskaźników nakładu, wskaźników produkcji i wskaźników rezultatu. Do tego celu wykorzystuje się informacje dostarczane w sprawozdaniach rocznych z postępu prac przekazywanych przez organizacje producentów i dotyczące monitorowania ich programów operacyjnych. Wyniki monitorowania wykorzystuje się do:

a) weryfikacji jakości realizacji programów operacyjnych;

b) określenia wszelkich potrzeb w zakresie dostosowań lub przeglądu strategii krajowej mających na celu osiągnięcie celów ustanowionych dla tej strategii lub poprawę zarządzania realizacją strategii, w tym zarządzania finansowego programami operacyjnymi; oraz

c) przyczynienia się do realizacji wymogów dotyczących sprawozdawczości w odniesieniu do realizacji strategii krajowej.

4. Ocena ukierunkowana jest na ocenę postępów w realizacji ogólnych celów strategii. Ocenę przeprowadza się przy pomocy wskaźników dotyczących sytuacji wyjściowej, rezultatów i, w stosownych przypadkach, oddziaływania. Do tego celu wykorzystywane są wyniki monitorowania i ocena średniookresowa programów operacyjnych zawarte w sprawozdaniach rocznych z postępu prac i sprawozdaniach końcowych przekazywanych przez organizacje producentów. Wyniki oceny wykorzystuje się do:

a) poprawy jakości strategii;

b) określenia wszelkich potrzeb w zakresie znacznej zmiany strategii; oraz

c) przyczynienia się do realizacji wymogów dotyczących sprawozdawczości w odniesieniu do realizacji strategii krajowej.

Ocena obejmuje dokonanie oceny w 2012 r., która powinna być przeprowadzona w terminie umożliwiającym zawarcie jej wyników w odrębnym sprawozdaniu z oceny, które należy załączyć w tym samym roku do krajowego sprawozdania rocznego, o którym mowa w art. 97 lit. b). W sprawozdaniu analizuje się stopień wykorzystania zasobów finansowych, wydajność i skuteczność realizowanych programów operacyjnych oraz ocenia się skutki i wpływ tych programów w odniesieniu do celów określonych w strategii oraz, w stosownych przypadkach, w odniesieniu do innych celów określonych w art. 103c ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007. Celem sprawozdania jest wyciągnięcie wniosków służących poprawie jakości przyszłych strategii krajowych, a zwłaszcza określenie ewentualnych niedociągnięć w określaniu celów lub środków kwalifikujących się do wsparcia lub też konieczności określenia nowych instrumentów.

ROZDZIAŁ VI

Rozszerzenie zasad na producentów na określonym obszarze gospodarczym

Artykuł 128

Zgłoszenie wykazu obszarów gospodarczych

Zgłoszenie wykazu obszarów gospodarczych, o którym mowa w art. 125f ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, obejmuje wszystkie informacje potrzebne do oceny, czy warunki ustanowione w art. 125f ust. 2 akapit pierwszy wspomnianego rozporządzenia zostały spełnione.

Artykuł 129

Zgłoszenie obowiązujących przepisów; reprezentatywność

1. Kiedy państwo członkowskie powiadamia o przepisach, które wprowadziło jako obowiązujące dla danego produktu oraz obszaru gospodarczego na podstawie art. 125 g rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, w tym samym czasie informuje Komisję o:

a) organizacji producentów lub zrzeszeniu organizacji producentów, które wystąpiły o rozszerzenie zasad;

b) liczbie producentów, którzy należą do takiej organizacji producentów lub takiego zrzeszenia organizacji producentów, oraz o łącznej liczbie producentów na danym obszarze gospodarczym; informacje takie przekazywane są w odniesieniu do sytuacji panującej w czasie składania wniosku o rozszerzenie zasad;

c) łącznej produkcji na obszarze gospodarczym oraz o wielkości produkcji wprowadzonej do obrotu przez organizację producentów lub zrzeszenie organizacji producentów w trakcie ostatniego roku gospodarczego, dla którego dostępne są dane liczbowe;

d) dacie, począwszy od której zasady, które mają być rozszerzone, dotyczyły odnośnej organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów; oraz

e) dacie, począwszy od której rozszerzenie ma obowiązywać, oraz o okresie stosowania rozszerzenia.

2. Na potrzeby określenia reprezentatywności w rozumieniu art. 125f ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie ustanawiają zasady, wyłączając:

a) producentów, których produkcja jest ukierunkowana głównie na sprzedaż bezpośrednią konsumentom w gospodarstwie lub na obszarze produkcyjnym;

b) sprzedaż bezpośrednią, o której mowa w lit. a);

c) produkty dostarczone dla przetwórstwa, o których mowa w art. 125f ust. 4 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, z wyjątkiem sytuacji, gdy przedmiotowe zasady stosuje się wyłącznie lub częściowo do takich produktów.

Artykuł 130

Wkłady finansowe

Jeżeli państwo członkowskie podejmuje decyzję, na podstawie art. 125i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, że producenci, którzy nie należą do organizacji producentów, są zobowiązani do wkładu finansowego, przesyła Komisji informacje potrzebne do oceny zgodności z warunkami określonymi we wspomnianym artykule.

Informacje takie obejmują w szczególności podstawę, według której obliczany jest wkład, oraz jego kwotę jednostkową, beneficjenta lub beneficjentów oraz pochodzenie różnych kosztów, o których mowa w art. 125i rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Artykuł 131

Rozszerzenia na okres przekraczający jeden rok gospodarczy

W wypadku podjęcia decyzji o stosowaniu rozszerzenia przez okres przekraczający jeden rok gospodarczy państwa członkowskie sprawdzają, w odniesieniu do każdego roku gospodarczego, czy warunki odnoszące się do reprezentatywności określonej w art. 125f ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 są nadal przestrzegane w całym okresie stosowania rozszerzenia.

Jeżeli państwa członkowskie stwierdzą, że warunki nie są już przestrzegane, niezwłocznie uchylają rozszerzenie ze skutkiem od początku następnego roku gospodarczego.

Państwa członkowskie niezwłocznie informują Komisję o wszelkich uchyleniach, a Komisja udostępnia publicznie takie informacje w sposób, który uznaje za właściwy.

Artykuł 132

Produkty sprzedawane na pniu; nabywcy

1. W przypadkach gdy producenci, którzy nie należą do organizacji producentów, sprzedają swoje produkty na pniu, na potrzeby zgodności z zasadami, o których mowa w pkt 1 lit. e) i f) oraz w pkt 3 załącznika XVIa do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, uznaje się, że nabywca wyprodukował dany produkt.

2. Zainteresowane państwo członkowskie może podjąć decyzję, że zasady wymienione w załączniku XVIa do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 inne niż zasady określone w ust. 1 mogą stać się wiążące dla nabywców, gdy są oni odpowiedzialni za zarządzanie daną produkcją.

TYTUŁ IV

HANDEL Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Należności celne przywozowe i system cen wejścia

Sekcja 1

System cen wejścia

Artykuł 133

Zakres stosowania i definicje

1. W niniejszej sekcji określa się zasady stosowania art. 140a rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

2. Na potrzeby niniejszej sekcji:

a) „partia” oznacza towary przedstawione zgodnie ze zgłoszeniem o dopuszczenie do swobodnego obrotu, obejmujące wyłącznie towary o tym samym pochodzeniu objęte jednym kodem CN; oraz

b) „importer” oznacza zgłaszającego w rozumieniu art. 4 ust. 18 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (²¹).

Artykuł 134

Powiadomienia dotyczące cen i ilości produktów przywożonych

1. W odniesieniu do każdego produktu oraz w odniesieniu do okresów określonych w części A załącznika XVI dla każdego dnia handlowego oraz dla każdego miejsca pochodzenia państwa członkowskie zgłaszają Komisji najpóźniej do godziny 12:00 w południe (czasu obowiązującego w Brukseli) następnego dnia roboczego:

a) średnie reprezentatywne ceny produktów przywożonych z państw trzecich, sprzedawanych na reprezentatywnych rynkach przywozowych wymienionych załączniku XVII, oraz znaczące ceny odnotowane na innych rynkach w odniesieniu do znacznych ilości produktów przywożonych lub – w przypadku braku danych na temat cen dla rynków reprezentatywnych – znaczące ceny dla produktów przywożonych odnotowane na innych rynkach; oraz

b) łączne ilości odnoszące się do cen, o których mowa w lit. a).

W przypadku, gdy łączne ilości, o których mowa w lit. b), są mniejsze niż jedna tona, odpowiadających im cen nie zgłasza się Komisji.

2. Ceny, o których mowa w ust. 1 lit. a), należy odnotowywać:

a) dla każdego z produktów wymienionych w części A załącznika XVI;

b) dla wszystkich dostępnych odmian oraz wielkości; oraz

c) na poziomie importera/hurtownika lub na poziomie hurtownika/detalisty w przypadku braku danych na temat cen na poziomie importera/hurtownika.

Są one pomniejszone o następujące kwoty:

a) marżę handlową w wysokości 15 % dla ośrodków handlowych w Londynie, Mediolanie i Rungis oraz w wysokości 8 % dla pozostałych ośrodków handlowych; oraz

b) koszty transportu i ubezpieczenia na obszarze celnym Unii.

W odniesieniu do kosztów transportu i ubezpieczenia potrącanych na podstawie akapitu drugiego, państwa członkowskie mogą ustalić standardowe kwoty potrąceń. Takie standardowe kwoty, jak również metody ich obliczania, są niezwłocznie zgłaszane Komisji.

3. Ceny odnotowane zgodnie z ust. 2, w przypadku gdy zostały ustalone na poziomie hurtownika/detalisty, najpierw pomniejsza się o kwotę równą 9 %, aby uwzględnić marżę handlową hurtownika, a następnie o kwotę równą 0,7245 EUR za 100 kg, aby uwzględnić koszty przeładunku oraz podatków i opłat rynkowych.

4. W przypadku produktów wymienionych w części A załącznika XVI objętych szczegółową normą handlową za reprezentatywne uznaje się:

a) ceny produktów klasy I, o ile ilości produktów tej klasy stanowią co najmniej 50 % łącznych ilości wprowadzonych do obrotu;

b) ceny produktów klasy I oraz, w przypadku gdy produkty tej klasy stanowią mniej niż 50 % łącznych ilości, ceny ustalone na produkty klasy II w odniesieniu do ilości umożliwiających pokrycie 50 % łącznych ilości wprowadzonych do obrotu;

c) ceny ustalone dla produktów klasy II, w przypadku braku danych na temat cen produktów klasy I, chyba, że podjęto w stosunku do nich decyzję o zastosowaniu współczynnika korygującego, jeśli w wyniku warunków produkcji dla produktów danego pochodzenia produkty te normalnie i zwyczajowo nie są wprowadzane do obrotu w klasie I ze względu na ich cechy jakościowe.

Współczynnik korygujący, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. c), stosuje się do cen po potrąceniu kwot, o których mowa w ust. 2.

W przypadku produktów wymienionych w części A załącznika XVI, które nie są objęte szczegółową normą handlową, za reprezentatywne uznaje się ceny produktów zgodnych z ogólną normą handlową.

Artykuł 135

(skreślony).

Artykuł 136

Standardowe wartości w przywozie

1. W odniesieniu do każdego produktu oraz w odniesieniu do okresów określonych w części A załącznika XVI Komisja ustala dla każdego dnia roboczego oraz dla każdego miejsca pochodzenia standardową wartość w przywozie równą średniej ważonej cen reprezentatywnych, o których mowa w art. 134, pomniejszonej o standardową kwotę wynoszącą 5 EUR/100 kg oraz należności celne ad valorem.

2. Jeśli zgodnie z niniejszą sekcją ustala się standardową wartość w przywozie dla produktów oraz dla okresów obowiązywania wymienionych w części A załącznika XVI, nie stosuje się ceny jednostkowej, o której mowa w art. 152 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (²²). Zastępuje się ją standardową wartością w przywozie, o której mowa w ust. 1.

3. W przypadku, gdy dla produktu określonego pochodzenia nie obowiązuje standardowa wartość w przywozie, stosuje się średnią standardowych wartości w przywozie obowiązujących w odniesieniu do danego produktu.

4. W okresach obowiązywania określonych w części A załącznika XVI stosuje się standardowe wartości w przywozie do czasu ich zmiany. Przestają one jednak obowiązywać w przypadku niezgłoszenia Komisji średniej ceny reprezentatywnej przez siedem kolejnych dni handlowych.

Jeżeli do danego produktu nie stosuje się żadnej standardowej wartości w przywozie na podstawie akapitu pierwszego, standardowa wartość w przywozie stosowana w odniesieniu do tego produktu jest równa ostatniej średniej standardowej wartości w przywozie.

5. W drodze odstępstwa od ust. 1, jeśli nie można było obliczyć standardowej wartości w przywozie, nie stosuje się żadnej standardowej wartości w przywozie od pierwszego dnia okresów obowiązywania określonych w części A załącznika XVI.

6. Ceny reprezentatywne w euro przelicza się, stosując reprezentatywne kursy rynkowe wyliczane na dany dzień.

7. Komisja udostępnia publicznie standardowe wartości w przywozie wyrażone w euro, w sposób, który uznaje za właściwy.

Artykuł 137

Podstawa cen wejścia

1. Art. 181 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ma zastosowanie do produktów wymienionych w załączniku XVI.

2. Gdy wartość celna produktów wymienionych w części A załącznika XVI jest określona zgodnie z wartością transakcyjną, o której mowa w art. 29 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92, i przewyższa ona o ponad 8 % stawkę ryczałtową obliczoną przez Komisję jako standardowa wartość przywozowa w momencie sporządzania zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu, importer musi wnieść zabezpieczenie, o którym mowa w art. 248 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93. Do tego celu kwotą należności przywozowej, której ostatecznie mogą podlegać produkty wymienione w części A załącznika XVI, jest kwota należności, którą importer uiściłby, gdyby dany produkt został sklasyfikowany na podstawie wskazanej wartości standardowej.

Pierwszy akapit nie ma zastosowania, w przypadku gdy standardowa wartość przywozowa jest wyższa niż ceny wejścia wymienione w części III sekcja I załącznik 2 w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (²³) oraz gdy zgłaszający wnioskuje o natychmiastowe zaksięgowanie kwoty należności celnych, którym towary mogą ostatecznie podlegać zamiast wnieść zabezpieczenie.

3. Gdy wartość celna produktów wymienionych w części A załącznika XVI jest obliczona zgodnie z art. 30 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, należności celne zostaną odliczone jak stanowi art. 136 ust. 1 niniejszego rozporządzenia. W takim przypadku importer wnosi zabezpieczenie, o którym mowa w art. 248 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, w kwocie równoważnej kwocie należności celnych, którą importer uiściłby gdyby dany produkt został sklasyfikowany na podstawie mającej zastosowanie wartości standardowej.

4. Wartość celna towarów przywożonych do konsygnacji jest ustalana bezpośrednio zgodnie z art. 30 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, do tego celu ma zastosowanie standardowa wartość przywozowa obliczona zgodnie z art. 136 w terminach przepisanych prawem.

5. Importer ma jeden miesiąc od sprzedaży danych produktów, z zastrzeżeniem terminu do czterech miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu, na wykazanie, że partia towarów została zbyta zgodnie z warunkami potwierdzającymi poprawność cen, o których mowa w art. 29 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 lub na określenie wartości celnej, o której mowa w art. 30 ust. 2 lit. c) tego rozporządzenia. Niedotrzymanie jednego z powyższych terminów pociąga za sobą utratę wniesionego zabezpieczenia, bez uszczerbku dla stosowania przepisów ust. 6.

Złożone zabezpieczenie jest zwalniane w stopniu, w jakim warunki zbytu towaru zostały udowodnione w sposób zgodny z wymogami organów celnych. W przeciwnym wypadku wniesione zabezpieczenie ulega przepadkowi, stanowiąc płatność z tytułu należności celnych przywozowych.

Aby udowodnić, że partia towarów została zbyta zgodnie z warunkami określonymi w akapicie pierwszym, importer udostępnia, oprócz faktury, wszystkie dokumenty konieczne do przeprowadzenia odpowiednich kontroli celnych w odniesieniu do sprzedaży i zbytu każdego produktu z danej partii, w tym dokumenty dotyczące transportu, ubezpieczenia, przeładunku i składowania danej partii.

W przypadku gdy normy handlowe, o których mowa w art. 3, wymagają wskazania na opakowaniu odmiany produktu lub typu handlowego owoców i warzyw, odmiana produktu lub typ handlowy owoców i warzyw, które stanowią część partii, zostają umieszczone w dokumentach dotyczących transportu, na fakturach i zamówieniach dostawy.

6. Na odpowiednio uzasadniony wniosek importera termin czterech miesięcy, o którym mowa w ust. 5 akapit pierwszy, może być przedłużony przez właściwe organy państwa członkowskiego maksymalnie o trzy miesiące.

Jeżeli przy weryfikacji właściwe organy państw członkowskich stwierdzą, że wymogi niniejszego artykułu nie zostały spełnione, ściągają należność celną zgodnie z art. 220 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92. Kwota należności celnej, która ma zostać odzyskana lub pozostaje do odzyskania, obejmuje odsetki naliczone od daty dopuszczenia towaru do swobodnego obrotu do daty odzyskania. Stosowana stopa procentowa jest taka sama jak stopa procentowa obowiązująca w odniesieniu do odzyskiwania należności na mocy prawa krajowego.

Sekcja 2

Dodatkowe należności celne przywozowe

Artykuł 138

Zakres stosowania i definicje

1. Dodatkowa należność celna przywozowa, o której mowa w art. 141 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, zwana dalej „dodatkową należnością celną” , może być stosowana w odniesieniu do produktów oraz w okresach wymienionych w załączniku XVIII na warunkach określonych w niniejszej sekcji.

2. Wielkości progowe w odniesieniu do dodatkowych należności celnych wymieniono w załączniku XVIII.

Artykuł 139

Powiadomienia dotyczące ilości

1. W odniesieniu do każdego z produktów wymienionych w załączniku XVIII oraz we wskazanych okresach państwa członkowskie zgłaszają Komisji dane szczegółowe na temat ilości wprowadzanych do swobodnego obrotu, z zastosowaniem metody nadzoru przywozów preferencyjnych określonej w art. 308d rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

Takie powiadomienie ma miejsce nie później niż o godzinie 12.00 w południe czasu obowiązującego w Brukseli, w każdą środę, i dotyczy ilości wprowadzonych do swobodnego obrotu w poprzednim tygodniu.

2. Zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, które mogą być przyjmowane przez organy celne na wnioski importerów, niezawierające niektórych danych szczegółowych określonych w załączniku 37 do rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, zawierają, w uzupełnieniu do danych szczegółowych określonych w art. 254 wspomnianego rozporządzenia, wskazanie masy netto (kg) odnośnych produktów.

W przypadku stosowania uproszczonej procedury zgłoszenia, określonej w art. 260 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w celu wprowadzenia do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją, uproszczone zgłoszenia zawierają, w uzupełnieniu do innych wymagań, wskazanie masy netto (kg) odnośnych produktów.

W przypadku stosowania procedury odprawy lokalnej określonej w art. 263 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 w celu wprowadzenia do swobodnego obrotu produktów objętych niniejszą sekcją powiadomienie organów celnych określone w art. 266 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia zawiera wszelkie dane konieczne do identyfikacji towarów, jak również wskazanie masy netto (kg) odnośnych produktów.

Artykuł 266 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 nie ma zastosowania w odniesieniu do przywozu produktów objętych niniejszą sekcją.

Artykuł 140

Nakładanie cła dodatkowego

1. Jeżeli okaże się, że dla jednego z produktów i dla jednego z okresów wymienionych w załączniku XVIII ilość wprowadzona do swobodnego obrotu przekracza odpowiednią wielkość progową, Komisja nakłada cło dodatkowe, chyba że jest mało prawdopodobne, by dany przywóz doprowadził do zakłóceń na rynku unijnym, lub skutki byłyby nieproporcjonalne do zamierzonego celu.

2. Cło dodatkowe nakłada się w odniesieniu do ilości wprowadzonych do swobodnego obrotu po dacie stosowania tego cła, pod warunkiem że:

a) ich klasyfikacja taryfowa ustalona na podstawie art. 137 pociąga za sobą zastosowanie najwyższych specjalnych należności celnych mających zastosowanie do przywozu produktów przedmiotowego pochodzenia;

b) przywóz jest dokonany w okresie stosowania cła dodatkowego.

Artykuł 141

Kwota cła dodatkowego

Cło dodatkowe nałożone na podstawie art. 140 stanowi jedną trzecią należności celnej stosowanej wobec danego produktu zgodnie ze wspólną taryfą celną.

Jednakże w przypadku przywozu korzystającego z preferencji taryfowych odnośnie do należności celnej ad valorem cło dodatkowe stanowi jedną trzecią specjalnej należności celnej za ten produkt, jeżeli stosuje się art. 140 ust. 2.

Artykuł 142

Zwolnienia z cła dodatkowego

1. Z cła dodatkowego zwolnione są następujące towary:

a) towary przywożone w ramach kontyngentów taryfowych wymienionych w załączniku 7 do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (²⁴) (zwanym dalej „Nomenklaturą scaloną”);

b) towary w drodze do Unii, w rozumieniu ust. 2.

2. Za towary w drodze do Unii uważa się towary, które:

a) opuściły państwo pochodzenia przed podjęciem decyzji o nałożeniu cła dodatkowego; oraz

b) są transportowane z zastosowaniem dokumentu przewozowego ważnego od miejsca załadunku w państwie pochodzenia do miejsca rozładunku w Unii, sporządzonego przed nałożeniem cła dodatkowego.

3. Zainteresowane strony dostarczają organom celnym dowód na to, że zostały spełnione wymogi ust. 2.

Jednak organy celne mogą uznać, że towary opuściły państwo pochodzenia przed datą nałożenia cła dodatkowego, jeżeli dostarczony zostanie jeden z następujących dokumentów:

a) w przypadku transportu morskiego – konosament świadczący o tym, że załadunek miał miejsce przed wspomnianą datą;

b) w przypadku transportu kolejowego – list przewozowy przyjęty przez władze kolejowe państwa pochodzenia przed wspomnianą datą;

c) w przypadku transportu drogowego – umowa przewozu drogowego (CMR) lub inny dokument tranzytowy sporządzony w państwie pochodzenia przed wspomnianą datą, jeżeli spełnione są warunki ustanowione w umowach dwustronnych lub wielostronnych zawartych w kontekście tranzytu unijnego lub wspólnego tranzytu;

d) w przypadku transportu lotniczego – lotniczy list przewozowy wskazujący, że przewoźnik lotniczy przyjął towary przed wspomnianą datą.

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 143

Kontrole

Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych niniejszego rozporządzenia lub innego prawodawstwa unijnego państwa członkowskie wprowadzają kontrole i środki w zakresie koniecznym do zapewnienia prawidłowego stosowania rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i niniejszego rozporządzenia. Kontrole i środki są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Unii.

W szczególności zapewniają one:

a) możliwość sprawdzania wszystkich kryteriów kwalifikowalności ustanowionych przez Unię lub w prawodawstwie krajowym, ramach krajowych lub strategii krajowej;

b) wystarczającą liczbę odpowiednio wykwalifikowanego i doświadczonego personelu, którym dysponują właściwe organy państwa członkowskiego odpowiedzialne za prowadzenie kontroli, do skutecznego prowadzenia kontroli; oraz

c) ustanowienie kontroli w celu unikania niezgodnego z przepisami, podwójnego finansowania środków na podstawie niniejszego rozporządzenia i innych systemów unijnych lub krajowych.

Artykuł 144

Sankcje krajowe

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek sankcji określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007 państwa członkowskie zapewniają stosowanie sankcji na poziomie krajowym względem nieprawidłowości popełnionych w odniesieniu do wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu i rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007, które to sankcje są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Unii.

Artykuł 145

Sztucznie tworzone sytuacje

Nie naruszając jakichkolwiek przepisów szczegółowych określonych w niniejszym rozporządzeniu lub rozporządzeniu (WE) nr 1234/2007, nie dokonuje się żadnych płatności na rzecz beneficjentów, odnośnie do których stwierdzono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do otrzymania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia.

Artykuł 146

Powiadomienia

1. Państwo członkowskie wyznacza jeden właściwy organ lub podmiot odpowiedzialny za wypełnianie obowiązków w zakresie powiadomień dotyczących każdego z następujących zagadnień:

a) organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów i grupy producentów zgodnie z art. 97 niniejszego rozporządzenia;

b) ceny producenta w odniesieniu do owoców i warzywna rynku wewnętrznym zgodnie z art. 98 niniejszego rozporządzenia;

c) ceny i ilości produktów przywożonych z państw trzecich sprzedawane na reprezentatywnych rynkach przywozowych zgodnie z art. 134 niniejszego rozporządzenia;

d) ilości przywozu wprowadzone do swobodnego obrotu zgodnie z art. 139 niniejszego rozporządzenia.

2. Państwa członkowskie informują Komisję o wyznaczeniu wspomnianego właściwego organu lub podmiotu i przekazują jego dane adresowe oraz wszelkie zmiany tych informacji.

Wykaz wyznaczonych organów lub podmiotów wraz z nazwami i adresami udostępnia się państwom członkowskim oraz podaje do wiadomości publicznej przy pomocy wszelkich właściwych środków za pośrednictwem systemów informacji udostępnianych przez Komisję, łącznie z publikacją w Internecie.

3. [1] Powiadomienia określone w art. 9 ust. 2, art. 18 ust. 3 i 4, art. 97 i 128, art. 129 ust. 1, art. 130 i 131, art. 134 ust. 1 i w niniejszym artykule oraz wnioski określone w art. 92 ust. 1 są przekazywane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 792/2009.

4. Nie naruszając jakichkolwiek przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki umożliwiające im przestrzeganie terminów przekazywania powiadomień określonych w niniejszym rozporządzeniu.

5. Jeśli państwo członkowskie nie przekaże powiadomienia zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 lub jeśli powiadomienie okaże się niepoprawne w świetle obiektywnych faktów znanych Komisji, Komisja może zawiesić część lub całość miesięcznych płatności, o których mowa w art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 (²⁵), w odniesieniu do sektora owoców i warzyw do czasu przekazania prawidłowego powiadomienia.

Artykuł 147

Oczywiste błędy

Wszelkie powiadomienia lub wnioski i prośby przedstawione państwu członkowskiemu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007, w tym wnioski o przyznanie pomocy, mogą być dostosowane w dowolnym czasie po ich złożeniu w przypadku stwierdzenia oczywistych błędów przez właściwy organ państwa członkowskiego.

Artykuł 148

Siła wyższa i okoliczności nadzwyczajne

Jeśli zgodnie z niniejszym rozporządzeniem lub rozporządzeniem (WE) nr 1234/2007 mają zostać nałożone sankcje lub kary lub wycofane korzyści lub uznanie, nie są one nakładane lub wycofywane w przypadkach zaistnienia siły wyższej lub nadzwyczajnych okoliczności w rozumieniu art. 31 rozporządzenia (WE) nr 73/2009.

Przypadek zaistnienia siły wyższej musi jednak zostać zgłoszony – wraz z odpowiednimi dowodami w sposób zgodny z wymogami właściwego organu państwa członkowskiego – temu organowi w ciągu 10 dni roboczych od dnia, w którym zainteresowany podmiot był w stanie to zrobić.

Artykuł 149

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 1580/2007 traci moc.

Jednakże art. 134 rozporządzenia (WE) nr 1580/2007 ma nadal zastosowanie do dnia 31 sierpnia 2011 r.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia uznaje się za odesłania do niniejszego rozporządzenia i – w odpowiednich przypadkach – odczytuje się zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku XIX.

Artykuł 150

Przepisy przejściowe

1. Programy operacyjne, w przypadku których korzysta się z art. 203a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia pod warunkiem, że są zgodne z zasadami obowiązującymi przed dniem 1 stycznia 2008 r.

2. Na potrzeby stosowania art. 203a ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 zasadami dotyczącymi minimalnych parametrów surowców dostarczanych do przetwórstwa oraz minimalnych wymogów dotyczących jakości dla produktów gotowych, stosowanymi w dalszym ciągu w odniesieniu do surowców zebranych na terytorium państw członkowskich korzystających z przejściowych przepisów, o których mowa we wspomnianym ustępie, oprócz wszelkich odnośnych norm handlowych, o których mowa w tytule II niniejszego rozporządzenia, są zasady zawarte w rozporządzeniach Komisji wymienionych w załączniku XX.

3. Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które nadal korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 dla grup producentów niepochodzących z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej dnia 1 maja 2004 r. lub później, oraz z najbardziej oddalonych regionów Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu, lub mniejszych wysp Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1405/2006 (²⁶), są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Plany uznawania zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2200/96, które korzystały z art. 14 ust. 7 wspomnianego rozporządzenia, i które wciąż korzystają z zatwierdzenia na podstawie art. 203a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, są finansowane zgodnie ze stawkami określonymi w art. 103a ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4. Jeżeli to konieczne, państwa członkowskie zmieniają swoje strategie krajowe najpóźniej do dnia 15 września 2011 r., aby:

a) odpowiednio uzasadnić, jaką odległość uznaje się za znaczną zgodnie z art. 50 ust. 7 lit. b);

b) ustanowić maksymalny odsetek rocznych wydatków w ramach programu operacyjnego, które można przeznaczać na działania związane z ekologicznym gospodarowaniem opakowaniami, zgodnie z art. 60 ust. 4 akapit drugi.

5. Programy operacyjne, które zatwierdzono przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, mogą obowiązywać do momentu ich zakończenia bez konieczności spełnienia wymogu dotyczącego maksymalnego odsetka, określonego w art. 60 ust. 4 akapit drugi.

Artykuł 151

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 7 czerwca 2011 r.