RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy związanej z takim sprzętem, w tym personelu;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem.

2. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania broni i powiązanego z nią sprzętu;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy związanej z takim sprzętem, w tym personelu;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, zgodnie z uprzednim zatwierdzeniem przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”).

3. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania broni strzeleckiej i lekkiej oraz powiązanego z nią sprzętu, czasowo wywożonych do Libii dla wyłącznego użytku personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), przedstawicieli mediów, pracowników organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego, o których Komitet został uprzednio powiadomiony, o ile Komitet nie wydał decyzji odmownej w ciągu pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego, służącego wyłącznie do zapewnienia rządowi Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia, jak również dostarczania powiązanej z tym pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub pomocy finansowej.

5. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

6. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego, służących wyłącznie celom humanitarnym lub ochronnym oraz powiązanej z tym pomocy technicznej lub szkoleń.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

(uchylony).

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. (skreślony).

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 4b

1. Zgodnie z pkt 5–9 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014) państwa członkowskie mogą dokonywać inspekcji wyznaczonych statków na pełnym morzu, stosując wszelki środki odpowiadające danej sytuacji, z pełnym poszanowaniem międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka, w zależności od przypadku, w celu przeprowadzenia takich inspekcji oraz nakazać danemu statkowi podjęcie stosownych działań służących zwróceniu Libii ropy naftowej, za zgodą rządu Libii i w porozumieniu z nim.

2. Przed dokonaniem inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, państwa członkowskie powinny najpierw uzyskać zgodę państwa bandery danego statku.

3. Państwa członkowskie dokonujące inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, bezzwłocznie przedstawiają Komitetowi sprawozdanie z tej inspekcji zawierające istotne informacje szczegółowe, m.in. na temat działań podjętych w celu uzyskania zgody państwa bandery danego statku.

4. Państwa członkowskie dokonujące inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, zapewniają, aby takie inspekcje były przeprowadzane przez okręty wojenne i statki stanowiące własność państwa lub eksploatowane przez państwo i wykorzystywane wyłącznie w rządowej służbie niehandlowej.

5. Ust. 1 nie ma wpływu na prawa, obowiązki lub zobowiązania państw członkowskich wynikające z prawa międzynarodowego, w tym na prawa lub obowiązki na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, m.in. na ogólną zasadę wyłącznej jurysdykcji państwa bandery nad jego statkami na pełnym morzu, w odniesieniu do niewyznaczonych statków i w każdej sytuacji innej niż określona w tym ustępie.

6. W załączniku V wymieniono statki, o których mowa w ust. 1, wyznaczone przez Komitet, zgodnie z pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 4c

1. Państwo członkowskie, pod którego banderą pływa wyznaczony statek, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia, nakazuje temu statkowi, by nie dokonywał załadunku, transportu lub wyładunku ropy naftowej nielegalnie wywiezionej z Libii na jego pokładzie, przy braku wskazówek ze strony punktu centralnego rządu Libii, o którym mowa w pkt 3 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

2. Państwa członkowskie, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia, odmawiają wyznaczonym statkom wejścia do swoich portów, chyba że takie wejście do portu jest konieczne do celów inspekcji lub w sytuacji nagłej, lub w przypadku powrotu takiego statku do Libii.

3. Zakazuje się świadczenia przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich usług bunkrowania, takich jak dostarczanie paliwa lub dostawy, lub innego rodzaju usług dla statków na rzecz wyznaczonych statków, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia.

4. Ust. 3 nie ma zastosowania w przypadku, gdy właściwy organ w stosownym państwie członkowskim stwierdzi, że świadczenie takich usług jest konieczne do celów humanitarnych lub że dany statek wraca do Libii. Dane państwo członkowskie powiadamia Komitet o każdym takim zezwoleniu.

5. Zakazuje się dokonywania przez obywateli państw członkowskich lub podmioty będące pod ich jurysdykcją lub z terytoriów państw członkowskich transakcji finansowych dotyczących nielegalnie wywiezionej z Libii ropy naftowej znajdującej się na pokładach wyznaczonych statków, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia.

6. W załączniku V wymieniono statki, o których mowa w ust. 1, 2, 3 i 5, wyznaczone przez Komitet, zgodnie z pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 5

[1] 1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapobieżenia wjazdowi na ich terytoria lub przejazdowi przez ich terytoria osób wskazanych i objętych ograniczeniami podróżowania przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), pkt 4 rezolucji RB ONZ nr 2174 (2014) oraz pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2213 (2015), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji.

2.Państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do uniemożliwienia wjazdu na ich terytoria lub przejazdu przez ich terytoria osób:

a) uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zaangażowanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie w planowaniu, dowodzeniu, zlecaniu lub prowadzeniu ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierownictwem, lub przez zaangażowanie w takie działania;

b) zidentyfikowanych jako uczestniczące w polityce represyjnej byłego reżimu Muammara Kadafiego w Libii lub w inny sposób uprzednio związanych z tym reżimem, które stanowią stałe zagrożenie dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii lub dla pomyślnego zakończenia transformacji politycznej tego kraju;

c) prowadzących lub wspierających działania, które stanowią zagrożenie dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii bądź też utrudniają lub uniemożliwiają pomyślne zakończenie transformacji politycznej w tym kraju, w tym poprzez:

(i) planowanie lub popełnianie czynów w Libii łamiących mające zastosowanie międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka lub międzynarodowe prawo humanitarne, lub czynów, które stanowią naruszenie praw człowieka, lub kierowanie tymi czynami;

(ii) ataki na porty lotnicze, śródlądowe lub morskie w Libii lub na libijskie instytucje państwowe lub instalacje lub na przedstawicielstwa zagraniczne w tym kraju;

(iii) udzielanie wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub siatkom przestępczym, poprzez nielegalne wydobycie ropy naftowej lub eksploatację innych zasobów naturalnych w Libii;

(iv) stosowanie gróźb lub przymusu wobec instytucji finansowych państwa libijskiego lub Libyan National Oil Company, lub uczestnictwo w działaniach, które mogą doprowadzić do sprzeniewierzenia środków finansowych państwa libijskiego lub takim sprzeniewierzeniem skutkować;

(v) naruszanie lub pomoc w obchodzeniu postanowień o embargo na broń w Libii wprowadzonych w rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i w art. 1 niniejszej decyzji;

(vi) działanie na rzecz, w imieniu lub pod kierownictwem osób lub podmiotów umieszczonych w wykazie;

d) posiadających lub kontrolujących środki finansowe państwa libijskiego sprzeniewierzone przez dawny reżim Muammara Kadafiego w Libii, które mogłyby zostać wykorzystane do stwarzania zagrożenia dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii, bądź też utrudniania lub uniemożliwiania pomyślnego zakończenia transformacji politycznej tego kraju,

zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II.

3. Ust. 1 i 2 nie zobowiązują państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium własnym obywatelom.

4. Ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

5. Ust. 1 nie ma zastosowania, w przypadku gdy:

a) wjazd lub przejazd są konieczne w związku z postępowaniem sądowym; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; dane państwo członkowskie powiadamia następnie Komitet w terminie 48 godzin od takiego stwierdzenia.

6. Ust. 2 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego w przypadkach gdy:

a) jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub odbywającą się pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 r. (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

7. Uznaje się, że ust. 6 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

8. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 6 lub 7.

9. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 2 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest Unia lub państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE, i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

10. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 9, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

11. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 6, 7 i 9 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku I lub II zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

[2] 1. Zamrożone zostają wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez osoby i podmioty wskazane i objęte zamrożeniem aktywów przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), pkt 4 rezolucji RB ONZ nr 2174 (2014) oraz pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2213 (2015), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III.

2. Zamrożone zostają wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez osoby i podmioty:

a) uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zaangażowane w takie działania, w tym przez uczestniczenie w planowaniu, dowodzeniu, zlecaniu lub prowadzeniu ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez zaangażowanie w takie działania, lub przez władze Libii, lub przez osoby lub podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na ich rzecz, w ich imieniu lub pod ich kierownictwem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) zidentyfikowane jako uczestniczące w polityce represyjnej byłego reżimu Muammara Kadafiego w Libii lub w inny sposób uprzednio związane z tym reżimem, które stanowią stałe zagrożenie dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii lub dla pomyślnego zakończenia transformacji politycznej tego kraju;

c) prowadzące lub wspierające działania, które stanowią zagrożenie dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii bądź też utrudniają lub uniemożliwiają pomyślne zakończenie transformacji politycznej w tym kraju, m.in. poprzez:

(i) planowanie lub popełnianie czynów w Libii łamiących mające zastosowanie postanowienia prawa międzynarodowego w zakresie praw człowieka lub międzynarodowego prawa humanitarne, lub czynów, które stanowią naruszenie praw człowieka, lub kierowanie tymi czynami;

(ii) ataki na porty lotnicze, śródlądowe lub morskie w Libii lub na libijskie instytucje państwowe lub instalacje lub na przedstawicielstwa zagraniczne w tym kraju;

(iii) udzielanie wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub siatkom przestępczym, poprzez nielegalne wydobycie ropy naftowej lub eksploatację jakichkolwiek innych zasobów naturalnych w Libii;

(iv) stosowanie gróźb lub przymusu wobec instytucji finansowych państwa libijskiego i Libyan National Oil Company, lub uczestnictwo w działaniach, które mogą doprowadzić do sprzeniewierzenia środków finansowych państwa libijskiego lub takim sprzeniewierzeniem skutkować;

(v) naruszanie lub pomoc w obchodzeniu postanowień o embargo na broń w Libii wprowadzonych w rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i w art. 1 niniejszej decyzji;

(vi) działanie na rzecz, w imieniu lub pod kierownictwem osób lub podmiotów umieszczonych w wykazie;

d) które posiadają lub kontrolują środki finansowe państwa libijskiego sprzeniewierzone przez dawny reżim Muammara Kadafiego w Libii, które mogłyby zostać wykorzystane do stwarzania zagrożenia dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii, bądź też utrudniania lub uniemożliwiania pomyślnego zakończenia transformacji politycznej tego kraju,

zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV.

3. Zamrożone pozostają wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze, posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez osoby i podmioty wymienione w załączniku VI, które to środki, aktywa i zasoby były zamrożone na dzień 16 września 2011 r.

4. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 i 2, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

5. W odniesieniu do organów portowych, zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 2, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed dniem 7 czerwca 2011 r., z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu i produktów rafinowanych.

6. Zwolnienia mogą obejmować środki finansowe, aktywa finansowe i zasoby gospodarcze, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia żywności, czynszu lub kredytu hipotecznego, leków i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych,

po powiadomieniu Komitetu przez dane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

7. Możliwe jest zastosowanie zwolnień wobec środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody Komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 lub 2, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie.

8. W odniesieniu do osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostarczenie pomocy lub ułatwianie jej dostarczenia, obejmującej zaopatrzenie medyczne, żywność, dostarczanie elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i powiązanej z tym pomocy, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

9. W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 3, możliwe są również zwolnienia w odniesieniu do środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, pod warunkiem że:

a) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych, do jednego lub kilku następujących celów, oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w ciągu pięciu dni od takiego powiadomienia:

(i) na potrzeby humanitarne;

(ii) aby zapewnić paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie do celów cywilnych;

(iii) aby wznowić w Libii produkcję i sprzedaż węglowodorów;

(iv) aby stworzyć lub wzmocnić instytucje rządu cywilnego i cywilną infrastrukturę publiczną lub aby umożliwić ich działanie; lub

(v) aby ułatwić wznowienie działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o tym, że te środki finansowe, inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze nie mogą być udostępniane osobom, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, ani na rzecz tych osób;

c) dane państwo członkowskie skonsultowało się z wyprzedzeniem z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

d) dane państwo członkowskie poinformowało władze Libii o powiadomieniu dokonanym na podstawie niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w terminie pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

10. Ust. 1 i 2 nie uniemożliwiają wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez odpowiednie państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 lub 2, oraz po powiadomieniu Komitetu przez odpowiednie państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych w tym celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

11. Ust. 3 nie uniemożliwia wskazanemu w nim podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiego podmiotu w wykazie na mocy niniejszej decyzji, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, oraz po powiadomieniu Komitetu przez odpowiednie państwo członkowskie o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, 10 dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

12. W odniesieniu do osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV i na zasadzie odstępstwa od ust. 2, właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na uwolnienie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem orzeczenia arbitrażowego wydanego przed dniem, w którym osobę lub podmiot, o których mowa w ust. 2, umieszczono wykazie zawartym w załączniku IV lub są przedmiotem orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej wydanych w Unii, lub orzeczenia sądowego wykonalnego w danym państwie członkowskim przed tym dniem lub po nim;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze będą wykorzystane wyłącznie w celu zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim orzeczeniem lub decyzją lub uznanych w takim orzeczeniu lub decyzji, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób mających takie roszczenia;

c) orzeczenie lub decyzja nie zostały wydane na rzecz wymienionej w załączniku III lub IV osoby lub podmiotu; oraz

d) uznanie decyzji nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

13. Ust. 4 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach;

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem; lub

c) płatności należnych z tytułu orzeczenia sądowego, decyzji administracyjnej lub orzeczenia arbitrażowego, wydanych w Unii, lub wykonalnych w danym państwie członkowskim, w odniesieniu do osób lub podmiotów wymienionych w załączniku IV,

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1 lub 2.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. [3]  Rada wprowadza zmiany do załączników I, III, V i VI na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. [4]  W przypadku podjęcia przez Radę decyzji o zastosowaniu wobec osoby lub podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 2 oraz w art. 6 ust. 2, odpowiednio zmienia ona załączniki II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 9b

W przypadku gdy Komitet wyznaczą statek zgodnie z art. 4b ust. 1 oraz art. 4c ust. 1, 2, 3 i 5, Rada umieszcza taki statek w załączniku V.

Artykuł 10

[5] 1. W załącznikach I, II, III, IV i VI wskazuje się powody umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet w odniesieniu do załączników I, III i VI.

2. W załącznikach I, II, III, IV i VI zamieszcza się również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet w odniesieniu do załączników I, III i VI. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I, III i VI podawana jest także data wskazania przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. [6]  Środki, o których mowa w art. 5 ust. 2 i art. 6 ust. 2 i 3, są regularnie poddawane przeglądom, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają one obowiązywać w odniesieniu do danych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy związanej z takim sprzętem, w tym personelu;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem.

2. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania broni i powiązanego z nią sprzętu;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy związanej z takim sprzętem, w tym personelu;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, zgodnie z uprzednim zatwierdzeniem przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”).

3. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania broni strzeleckiej i lekkiej oraz powiązanego z nią sprzętu, czasowo wywożonych do Libii dla wyłącznego użytku personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), przedstawicieli mediów, pracowników organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego, o których Komitet został uprzednio powiadomiony, o ile Komitet nie wydał decyzji odmownej w ciągu pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego, służącego wyłącznie do zapewnienia rządowi Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia, jak również dostarczania powiązanej z tym pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub pomocy finansowej.

5. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

6. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego, służących wyłącznie celom humanitarnym lub ochronnym oraz powiązanej z tym pomocy technicznej lub szkoleń.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

(uchylony).

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. (skreślony).

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 4b

1. Zgodnie z pkt 5–9 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014) państwa członkowskie mogą dokonywać inspekcji wyznaczonych statków na pełnym morzu, stosując wszelki środki odpowiadające danej sytuacji, z pełnym poszanowaniem międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka, w zależności od przypadku, w celu przeprowadzenia takich inspekcji oraz nakazać danemu statkowi podjęcie stosownych działań służących zwróceniu Libii ropy naftowej, za zgodą rządu Libii i w porozumieniu z nim.

2. Przed dokonaniem inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, państwa członkowskie powinny najpierw uzyskać zgodę państwa bandery danego statku.

3. Państwa członkowskie dokonujące inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, bezzwłocznie przedstawiają Komitetowi sprawozdanie z tej inspekcji zawierające istotne informacje szczegółowe, m.in. na temat działań podjętych w celu uzyskania zgody państwa bandery danego statku.

4. Państwa członkowskie dokonujące inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, zapewniają, aby takie inspekcje były przeprowadzane przez okręty wojenne i statki stanowiące własność państwa lub eksploatowane przez państwo i wykorzystywane wyłącznie w rządowej służbie niehandlowej.

5. Ust. 1 nie ma wpływu na prawa, obowiązki lub zobowiązania państw członkowskich wynikające z prawa międzynarodowego, w tym na prawa lub obowiązki na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, m.in. na ogólną zasadę wyłącznej jurysdykcji państwa bandery nad jego statkami na pełnym morzu, w odniesieniu do niewyznaczonych statków i w każdej sytuacji innej niż określona w tym ustępie.

6. W załączniku V wymieniono statki, o których mowa w ust. 1, wyznaczone przez Komitet, zgodnie z pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 4c

1. Państwo członkowskie, pod którego banderą pływa wyznaczony statek, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia, nakazuje temu statkowi, by nie dokonywał załadunku, transportu lub wyładunku ropy naftowej nielegalnie wywiezionej z Libii na jego pokładzie, przy braku wskazówek ze strony punktu centralnego rządu Libii, o którym mowa w pkt 3 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

2. Państwa członkowskie, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia, odmawiają wyznaczonym statkom wejścia do swoich portów, chyba że takie wejście do portu jest konieczne do celów inspekcji lub w sytuacji nagłej, lub w przypadku powrotu takiego statku do Libii.

3. Zakazuje się świadczenia przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich usług bunkrowania, takich jak dostarczanie paliwa lub dostawy, lub innego rodzaju usług dla statków na rzecz wyznaczonych statków, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia.

4. Ust. 3 nie ma zastosowania w przypadku, gdy właściwy organ w stosownym państwie członkowskim stwierdzi, że świadczenie takich usług jest konieczne do celów humanitarnych lub że dany statek wraca do Libii. Dane państwo członkowskie powiadamia Komitet o każdym takim zezwoleniu.

5. Zakazuje się dokonywania przez obywateli państw członkowskich lub podmioty będące pod ich jurysdykcją lub z terytoriów państw członkowskich transakcji finansowych dotyczących nielegalnie wywiezionej z Libii ropy naftowej znajdującej się na pokładach wyznaczonych statków, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia.

6. W załączniku V wymieniono statki, o których mowa w ust. 1, 2, 3 i 5, wyznaczone przez Komitet, zgodnie z pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) oraz pkt 4 rezolucji RB ONZ nr 2174 (2014), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji;

c) [1] osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji prowadzących lub wspierających działania, które stanowią zagrożenie dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii bądź też utrudniają lub uniemożliwiają pomyślne zakończenie transformacji politycznej w tym kraju, w tym poprzez:

(i) planowanie lub popełnianie w Libii czynów łamiących mające zastosowanie międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka lub międzynarodowe prawo humanitarne, lub czynów, które stanowią naruszenie praw człowieka, albo kierowanie tymi czynami;

(ii) ataki na wszelkiego rodzaju porty lotnicze, lądowe lub morskie w Libii lub na libijskie instytucje państwowe lub instalacje lub na jakiekolwiek misje zagraniczne w tym kraju;

(iii) udzielanie wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub siatkom przestępczym, poprzez bezprawne wydobycie ropy naftowej lub eksploatację jakichkolwiek innych zasobów naturalnych w Libii;

(iv) działanie na rzecz, w imieniu lub pod kierownictwem osób lub podmiotów,

wymienionych w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osób i podmiotów wymienionych w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób i podmiotów wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) oraz pkt 4 rezolucji RB ONZ nr 2174 (2014), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV do niniejszej decyzji;

c) [2] osób i podmiotów niewymienionych w załączniku III do niniejszej decyzji prowadzących lub wspierających działania, które stanowią zagrożenie dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii bądź też utrudniają lub uniemożliwiają pomyślne zakończenie transformacji politycznej w tym kraju, w tym poprzez:

(i) planowanie lub popełnianie w Libii czynów łamiących mające zastosowanie międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka lub międzynarodowe prawo humanitarne, lub czynów, które stanowią naruszenie praw człowieka, albo kierowanie tymi czynami;

(ii) ataki na wszelkiego rodzaju porty lotnicze, lądowe lub morskie w Libii lub na libijskie instytucje państwowe lub instalacje lub na jakiekolwiek misje zagraniczne w tym kraju;

(iii) udzielanie wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub siatkom przestępczym, poprzez bezprawne wydobycie ropy naftowej lub eksploatację jakichkolwiek innych zasobów naturalnych w Libii;

(iv) działanie na rzecz, w imieniu lub pod kierownictwem osób lub podmiotów,

wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji.

zostają zamrożone.

1a. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) Libijski Urząd ds. Inwestycji (ang.: Libyan Investment Authority); oraz

b) Libyan African Investment Portfolio,

które są zamrożone na dzień 16 września 2011 r., pozostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

4b. W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1a, możliwe są również zwolnienia dla środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, o ile:

a) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych, do jednego lub kilku następujących celów, oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia:

(i) na potrzeby humanitarne;

(ii) aby zapewnić paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie ludności cywilnej;

(iii) aby wznowić w Libii produkcję i sprzedaż węglowodorów;

(iv) aby stworzyć lub wzmocnić instytucje rządu cywilnego i cywilną infrastrukturę publiczną lub aby umożliwić ich działanie; lub

(v) aby ułatwić wznowienie działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o tym, że te środki finansowe, inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze nie są udostępniane osobom, o których mowa w ust. 1, ani na rzecz tych osób;

c) dane państwo członkowskie porozumiało się z wyprzedzeniem z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

d) dane państwo członkowskie zgłosiło władzom Libii powiadomienie złożone na podstawie niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w terminie pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5a. Ustęp 1a nie uniemożliwia wskazanemu w nim podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiego podmiotu w wykazie na mocy niniejszej decyzji, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, 10 dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5b. W odniesieniu do osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV i na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. b), właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem orzeczenia arbitrażowego wydanego przed dniem, w którym osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ, o których mowa w ust. 1 lit. b), umieszczono w załączniku IV lub orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej wydanych w Unii, lub orzeczenia sądowego wykonalnego w danym państwie członkowskim przed tym dniem lub po nim;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze będą wykorzystane wyłącznie w celu zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim orzeczeniem lub decyzją lub uznanych w takim orzeczeniu lub decyzji, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób mających takie roszczenia;

c) orzeczenie lub decyzja nie zostały wydane na rzecz wymienionych w załącznikach II i IV osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów; oraz

d) uznanie decyzji nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

c) płatności należnych z tytułu orzeczenia sądowego, decyzji administracyjnej lub orzeczenia arbitrażowego, wydanych w Unii, lub wykonalnych w danym państwie członkowskim, w odniesieniu do osób lub podmiotów wymienionych w załączniku IV;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załączników I, III i V na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 9b

W przypadku gdy Komitet wyznaczą statek zgodnie z art. 4b ust. 1 oraz art. 4c ust. 1, 2, 3 i 5, Rada umieszcza taki statek w załączniku V.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

[1] 1. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy związanej z takim sprzętem, w tym personelu;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem.

2. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania broni i powiązanego z nią sprzętu;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy związanej z takim sprzętem, w tym personelu;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, zgodnie z uprzednim zatwierdzeniem przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”).

3. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania broni strzeleckiej i lekkiej oraz powiązanego z nią sprzętu, czasowo wywożonych do Libii dla wyłącznego użytku personelu Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), przedstawicieli mediów, pracowników organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego, o których Komitet został uprzednio powiadomiony, o ile Komitet nie wydał decyzji odmownej w ciągu pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego, służącego wyłącznie do zapewnienia rządowi Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia, jak również dostarczania powiązanej z tym pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub pomocy finansowej.

5. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

6. Art. 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego, służących wyłącznie celom humanitarnym lub ochronnym oraz powiązanej z tym pomocy technicznej lub szkoleń.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

(uchylony).

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. (skreślony).

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 4b

1. Zgodnie z pkt 5–9 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014) państwa członkowskie mogą dokonywać inspekcji wyznaczonych statków na pełnym morzu, stosując wszelki środki odpowiadające danej sytuacji, z pełnym poszanowaniem międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka, w zależności od przypadku, w celu przeprowadzenia takich inspekcji oraz nakazać danemu statkowi podjęcie stosownych działań służących zwróceniu Libii ropy naftowej, za zgodą rządu Libii i w porozumieniu z nim.

2. Przed dokonaniem inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, państwa członkowskie powinny najpierw uzyskać zgodę państwa bandery danego statku.

3. Państwa członkowskie dokonujące inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, bezzwłocznie przedstawiają Komitetowi sprawozdanie z tej inspekcji zawierające istotne informacje szczegółowe, m.in. na temat działań podjętych w celu uzyskania zgody państwa bandery danego statku.

4. Państwa członkowskie dokonujące inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, zapewniają, aby takie inspekcje były przeprowadzane przez okręty wojenne i statki stanowiące własność państwa lub eksploatowane przez państwo i wykorzystywane wyłącznie w rządowej służbie niehandlowej.

5. Ust. 1 nie ma wpływu na prawa, obowiązki lub zobowiązania państw członkowskich wynikające z prawa międzynarodowego, w tym na prawa lub obowiązki na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, m.in. na ogólną zasadę wyłącznej jurysdykcji państwa bandery nad jego statkami na pełnym morzu, w odniesieniu do niewyznaczonych statków i w każdej sytuacji innej niż określona w tym ustępie.

6. W załączniku V wymieniono statki, o których mowa w ust. 1, wyznaczone przez Komitet, zgodnie z pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 4c

1. Państwo członkowskie, pod którego banderą pływa wyznaczony statek, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia, nakazuje temu statkowi, by nie dokonywał załadunku, transportu lub wyładunku ropy naftowej nielegalnie wywiezionej z Libii na jego pokładzie, przy braku wskazówek ze strony punktu centralnego rządu Libii, o którym mowa w pkt 3 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

2. Państwa członkowskie, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia, odmawiają wyznaczonym statkom wejścia do swoich portów, chyba że takie wejście do portu jest konieczne do celów inspekcji lub w sytuacji nagłej, lub w przypadku powrotu takiego statku do Libii.

3. Zakazuje się świadczenia przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich usług bunkrowania, takich jak dostarczanie paliwa lub dostawy, lub innego rodzaju usług dla statków na rzecz wyznaczonych statków, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia.

4. Ust. 3 nie ma zastosowania w przypadku, gdy właściwy organ w stosownym państwie członkowskim stwierdzi, że świadczenie takich usług jest konieczne do celów humanitarnych lub że dany statek wraca do Libii. Dane państwo członkowskie powiadamia Komitet o każdym takim zezwoleniu.

5. Zakazuje się dokonywania przez obywateli państw członkowskich lub podmioty będące pod ich jurysdykcją lub z terytoriów państw członkowskich transakcji finansowych dotyczących nielegalnie wywiezionej z Libii ropy naftowej znajdującej się na pokładach wyznaczonych statków, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia.

6. W załączniku V wymieniono statki, o których mowa w ust. 1, 2, 3 i 5, wyznaczone przez Komitet, zgodnie z pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) [2] osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) oraz pkt 4 rezolucji RB ONZ nr 2174 (2014), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji.

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) [3] osób i podmiotów wymienionych w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób i podmiotów wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) oraz pkt 4 rezolucji RB ONZ nr 2174 (2014), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji.

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

1a. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) Libijski Urząd ds. Inwestycji (ang.: Libyan Investment Authority); oraz

b) Libyan African Investment Portfolio,

które są zamrożone na dzień 16 września 2011 r., pozostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

4b. W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1a, możliwe są również zwolnienia dla środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, o ile:

a) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych, do jednego lub kilku następujących celów, oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia:

(i) na potrzeby humanitarne;

(ii) aby zapewnić paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie ludności cywilnej;

(iii) aby wznowić w Libii produkcję i sprzedaż węglowodorów;

(iv) aby stworzyć lub wzmocnić instytucje rządu cywilnego i cywilną infrastrukturę publiczną lub aby umożliwić ich działanie; lub

(v) aby ułatwić wznowienie działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o tym, że te środki finansowe, inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze nie są udostępniane osobom, o których mowa w ust. 1, ani na rzecz tych osób;

c) dane państwo członkowskie porozumiało się z wyprzedzeniem z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

d) dane państwo członkowskie zgłosiło władzom Libii powiadomienie złożone na podstawie niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w terminie pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5a. Ustęp 1a nie uniemożliwia wskazanemu w nim podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiego podmiotu w wykazie na mocy niniejszej decyzji, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, 10 dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5b. W odniesieniu do osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV i na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. b), właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem orzeczenia arbitrażowego wydanego przed dniem, w którym osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ, o których mowa w ust. 1 lit. b), umieszczono w załączniku IV lub orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej wydanych w Unii, lub orzeczenia sądowego wykonalnego w danym państwie członkowskim przed tym dniem lub po nim;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze będą wykorzystane wyłącznie w celu zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim orzeczeniem lub decyzją lub uznanych w takim orzeczeniu lub decyzji, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób mających takie roszczenia;

c) orzeczenie lub decyzja nie zostały wydane na rzecz wymienionych w załącznikach II i IV osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów; oraz

d) uznanie decyzji nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

c) płatności należnych z tytułu orzeczenia sądowego, decyzji administracyjnej lub orzeczenia arbitrażowego, wydanych w Unii, lub wykonalnych w danym państwie członkowskim, w odniesieniu do osób lub podmiotów wymienionych w załączniku IV;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załączników I, III i V na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 9b

W przypadku gdy Komitet wyznaczą statek zgodnie z art. 4b ust. 1 oraz art. 4c ust. 1, 2, 3 i 5, Rada umieszcza taki statek w załączniku V.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem.

2. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania broni i powiązanego z nią sprzętu;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy związanej z takim sprzętem, w tym personelu;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”).

3. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

4. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia.

5. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia.

6. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży i przekazywania broni i powiązanego z nią sprzętu, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) dostawy, sprzedaży i przekazywania broni strzeleckiej i lekkiej oraz powiązanego z nią sprzętu i wsparcia wojskowego, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, pracowników organizacji humanitarnych i rozwojowych oraz personelu z nimi powiązanego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem, a w przypadku braku decyzji odmownej ze strony Komitetu – w ciągu pięciu dni roboczych od takiego zgłoszenia.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

(uchylony).

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. (skreślony).

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 4b

[1] 1. Zgodnie z pkt 5–9 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014) państwa członkowskie mogą dokonywać inspekcji wyznaczonych statków na pełnym morzu, stosując wszelki środki odpowiadające danej sytuacji, z pełnym poszanowaniem międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka, w zależności od przypadku, w celu przeprowadzenia takich inspekcji oraz nakazać danemu statkowi podjęcie stosownych działań służących zwróceniu Libii ropy naftowej, za zgodą rządu Libii i w porozumieniu z nim.

2. Przed dokonaniem inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, państwa członkowskie powinny najpierw uzyskać zgodę państwa bandery danego statku.

3. Państwa członkowskie dokonujące inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, bezzwłocznie przedstawiają Komitetowi sprawozdanie z tej inspekcji zawierające istotne informacje szczegółowe, m.in. na temat działań podjętych w celu uzyskania zgody państwa bandery danego statku.

4. Państwa członkowskie dokonujące inspekcji, jak przewidziano w ust. 1, zapewniają, aby takie inspekcje były przeprowadzane przez okręty wojenne i statki stanowiące własność państwa lub eksploatowane przez państwo i wykorzystywane wyłącznie w rządowej służbie niehandlowej.

5. Ust. 1 nie ma wpływu na prawa, obowiązki lub zobowiązania państw członkowskich wynikające z prawa międzynarodowego, w tym na prawa lub obowiązki na mocy Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, m.in. na ogólną zasadę wyłącznej jurysdykcji państwa bandery nad jego statkami na pełnym morzu, w odniesieniu do niewyznaczonych statków i w każdej sytuacji innej niż określona w tym ustępie.

6. W załączniku V wymieniono statki, o których mowa w ust. 1, wyznaczone przez Komitet, zgodnie z pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 4c

[2] 1. Państwo członkowskie, pod którego banderą pływa wyznaczony statek, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia, nakazuje temu statkowi, by nie dokonywał załadunku, transportu lub wyładunku ropy naftowej nielegalnie wywiezionej z Libii na jego pokładzie, przy braku wskazówek ze strony punktu centralnego rządu Libii, o którym mowa w pkt 3 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

2. Państwa członkowskie, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia, odmawiają wyznaczonym statkom wejścia do swoich portów, chyba że takie wejście do portu jest konieczne do celów inspekcji lub w sytuacji nagłej, lub w przypadku powrotu takiego statku do Libii.

3. Zakazuje się świadczenia przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich usług bunkrowania, takich jak dostarczanie paliwa lub dostawy, lub innego rodzaju usług dla statków na rzecz wyznaczonych statków, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia.

4. Ust. 3 nie ma zastosowania w przypadku, gdy właściwy organ w stosownym państwie członkowskim stwierdzi, że świadczenie takich usług jest konieczne do celów humanitarnych lub że dany statek wraca do Libii. Dane państwo członkowskie powiadamia Komitet o każdym takim zezwoleniu.

5. Zakazuje się dokonywania przez obywateli państw członkowskich lub podmioty będące pod ich jurysdykcją lub z terytoriów państw członkowskich transakcji finansowych dotyczących nielegalnie wywiezionej z Libii ropy naftowej znajdującej się na pokładach wyznaczonych statków, o ile Komitet postanowił tak, dokonując wyznaczenia.

6. W załączniku V wymieniono statki, o których mowa w ust. 1, 2, 3 i 5, wyznaczone przez Komitet, zgodnie z pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

1a. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) Libijski Urząd ds. Inwestycji (ang.: Libyan Investment Authority); oraz

b) Libyan African Investment Portfolio,

które są zamrożone na dzień 16 września 2011 r., pozostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

4b. W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1a, możliwe są również zwolnienia dla środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, o ile:

a) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych, do jednego lub kilku następujących celów, oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia:

(i) na potrzeby humanitarne;

(ii) aby zapewnić paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie ludności cywilnej;

(iii) aby wznowić w Libii produkcję i sprzedaż węglowodorów;

(iv) aby stworzyć lub wzmocnić instytucje rządu cywilnego i cywilną infrastrukturę publiczną lub aby umożliwić ich działanie; lub

(v) aby ułatwić wznowienie działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o tym, że te środki finansowe, inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze nie są udostępniane osobom, o których mowa w ust. 1, ani na rzecz tych osób;

c) dane państwo członkowskie porozumiało się z wyprzedzeniem z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

d) dane państwo członkowskie zgłosiło władzom Libii powiadomienie złożone na podstawie niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w terminie pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5a. Ustęp 1a nie uniemożliwia wskazanemu w nim podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiego podmiotu w wykazie na mocy niniejszej decyzji, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, 10 dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5b. W odniesieniu do osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV i na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. b), właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem orzeczenia arbitrażowego wydanego przed dniem, w którym osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ, o których mowa w ust. 1 lit. b), umieszczono w załączniku IV lub orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej wydanych w Unii, lub orzeczenia sądowego wykonalnego w danym państwie członkowskim przed tym dniem lub po nim;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze będą wykorzystane wyłącznie w celu zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim orzeczeniem lub decyzją lub uznanych w takim orzeczeniu lub decyzji, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób mających takie roszczenia;

c) orzeczenie lub decyzja nie zostały wydane na rzecz wymienionych w załącznikach II i IV osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów; oraz

d) uznanie decyzji nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

c) płatności należnych z tytułu orzeczenia sądowego, decyzji administracyjnej lub orzeczenia arbitrażowego, wydanych w Unii, lub wykonalnych w danym państwie członkowskim, w odniesieniu do osób lub podmiotów wymienionych w załączniku IV;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. [3] Rada wprowadza zmiany do załączników I, III i V na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 9b

[4] W przypadku gdy Komitet wyznaczą statek zgodnie z art. 4b ust. 1 oraz art. 4c ust. 1, 2, 3 i 5, Rada umieszcza taki statek w załączniku V.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

[1] 1. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem.

2. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania broni i powiązanego z nią sprzętu;

b) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy związanej z takim sprzętem, w tym personelu;

c) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”).

3. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

4. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia.

5. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia.

6. Art. 1 nie ma zastosowania do:

a) dostawy, sprzedaży i przekazywania broni i powiązanego z nią sprzętu, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) dostawy, sprzedaży i przekazywania broni strzeleckiej i lekkiej oraz powiązanego z nią sprzętu i wsparcia wojskowego, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, pracowników organizacji humanitarnych i rozwojowych oraz personelu z nimi powiązanego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem, a w przypadku braku decyzji odmownej ze strony Komitetu – w ciągu pięciu dni roboczych od takiego zgłoszenia.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

(uchylony).

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. (skreślony).

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

1a. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) Libijski Urząd ds. Inwestycji (ang.: Libyan Investment Authority); oraz

b) Libyan African Investment Portfolio,

które są zamrożone na dzień 16 września 2011 r., pozostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

4b. W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1a, możliwe są również zwolnienia dla środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, o ile:

a) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych, do jednego lub kilku następujących celów, oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia:

(i) na potrzeby humanitarne;

(ii) aby zapewnić paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie ludności cywilnej;

(iii) aby wznowić w Libii produkcję i sprzedaż węglowodorów;

(iv) aby stworzyć lub wzmocnić instytucje rządu cywilnego i cywilną infrastrukturę publiczną lub aby umożliwić ich działanie; lub

(v) aby ułatwić wznowienie działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o tym, że te środki finansowe, inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze nie są udostępniane osobom, o których mowa w ust. 1, ani na rzecz tych osób;

c) dane państwo członkowskie porozumiało się z wyprzedzeniem z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

d) dane państwo członkowskie zgłosiło władzom Libii powiadomienie złożone na podstawie niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w terminie pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5a. Ustęp 1a nie uniemożliwia wskazanemu w nim podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiego podmiotu w wykazie na mocy niniejszej decyzji, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, 10 dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5b. W odniesieniu do osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV i na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. b), właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem orzeczenia arbitrażowego wydanego przed dniem, w którym osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ, o których mowa w ust. 1 lit. b), umieszczono w załączniku IV lub orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej wydanych w Unii, lub orzeczenia sądowego wykonalnego w danym państwie członkowskim przed tym dniem lub po nim;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze będą wykorzystane wyłącznie w celu zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim orzeczeniem lub decyzją lub uznanych w takim orzeczeniu lub decyzji, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób mających takie roszczenia;

c) orzeczenie lub decyzja nie zostały wydane na rzecz wymienionych w załącznikach II i IV osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów; oraz

d) uznanie decyzji nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

c) płatności należnych z tytułu orzeczenia sądowego, decyzji administracyjnej lub orzeczenia arbitrażowego, wydanych w Unii, lub wykonalnych w danym państwie członkowskim, w odniesieniu do osób lub podmiotów wymienionych w załączniku IV;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego. 3. Artykuł 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania:

a) wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, w tym pomocy technicznej, szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) broni strzeleckiej i lekkiej oraz materiałów z nią związanych, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.”;

3. Artykuł 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania:

a) wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, w tym pomocy technicznej, szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) broni strzeleckiej i lekkiej oraz materiałów z nią związanych, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

(uchylony).

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. (skreślony).

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

1a. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) Libijski Urząd ds. Inwestycji (ang.: Libyan Investment Authority); oraz

b) Libyan African Investment Portfolio,

które są zamrożone na dzień 16 września 2011 r., pozostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

4b. W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1a, możliwe są również zwolnienia dla środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, o ile:

a) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych, do jednego lub kilku następujących celów, oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia:

(i) na potrzeby humanitarne;

(ii) aby zapewnić paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie ludności cywilnej;

(iii) aby wznowić w Libii produkcję i sprzedaż węglowodorów;

(iv) aby stworzyć lub wzmocnić instytucje rządu cywilnego i cywilną infrastrukturę publiczną lub aby umożliwić ich działanie; lub

(v) aby ułatwić wznowienie działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o tym, że te środki finansowe, inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze nie są udostępniane osobom, o których mowa w ust. 1, ani na rzecz tych osób;

c) dane państwo członkowskie porozumiało się z wyprzedzeniem z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

d) dane państwo członkowskie zgłosiło władzom Libii powiadomienie złożone na podstawie niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w terminie pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5a. Ustęp 1a nie uniemożliwia wskazanemu w nim podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiego podmiotu w wykazie na mocy niniejszej decyzji, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, 10 dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5b. [1] W odniesieniu do osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV i na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. b), właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem orzeczenia arbitrażowego wydanego przed dniem, w którym osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ, o których mowa w ust. 1 lit. b), umieszczono w załączniku IV lub orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej wydanych w Unii, lub orzeczenia sądowego wykonalnego w danym państwie członkowskim przed tym dniem lub po nim;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze będą wykorzystane wyłącznie w celu zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim orzeczeniem lub decyzją lub uznanych w takim orzeczeniu lub decyzji, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób mających takie roszczenia;

c) orzeczenie lub decyzja nie zostały wydane na rzecz wymienionych w załącznikach II i IV osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów; oraz

d) uznanie decyzji nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach przyznanych na podstawie niniejszego ustępu.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

c) [2] płatności należnych z tytułu orzeczenia sądowego, decyzji administracyjnej lub orzeczenia arbitrażowego, wydanych w Unii, lub wykonalnych w danym państwie członkowskim, w odniesieniu do osób lub podmiotów wymienionych w załączniku IV;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego. 3. Artykuł 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania:

a) wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, w tym pomocy technicznej, szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) broni strzeleckiej i lekkiej oraz materiałów z nią związanych, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.”;

3. Artykuł 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania:

a) wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, w tym pomocy technicznej, szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) broni strzeleckiej i lekkiej oraz materiałów z nią związanych, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

(uchylony).

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. (skreślony).

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

1a. [1] Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) Libijski Urząd ds. Inwestycji (ang.: Libyan Investment Authority); oraz

b) Libyan African Investment Portfolio,

które są zamrożone na dzień 16 września 2011 r., pozostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

4b. W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1a, możliwe są również zwolnienia dla środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, o ile:

a) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych, do jednego lub kilku następujących celów, oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia:

(i) na potrzeby humanitarne;

(ii) aby zapewnić paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie ludności cywilnej;

(iii) aby wznowić w Libii produkcję i sprzedaż węglowodorów;

(iv) aby stworzyć lub wzmocnić instytucje rządu cywilnego i cywilną infrastrukturę publiczną lub aby umożliwić ich działanie; lub

(v) aby ułatwić wznowienie działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o tym, że te środki finansowe, inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze nie są udostępniane osobom, o których mowa w ust. 1, ani na rzecz tych osób;

c) dane państwo członkowskie porozumiało się z wyprzedzeniem z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

d) dane państwo członkowskie zgłosiło władzom Libii powiadomienie złożone na podstawie niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w terminie pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5a. Ustęp 1a nie uniemożliwia wskazanemu w nim podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiego podmiotu w wykazie na mocy niniejszej decyzji, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, 10 dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego. 3. Artykuł 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania:

a) wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, w tym pomocy technicznej, szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) broni strzeleckiej i lekkiej oraz materiałów z nią związanych, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.”;

3. Artykuł 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania:

a) wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, w tym pomocy technicznej, szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) broni strzeleckiej i lekkiej oraz materiałów z nią związanych, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

[1] (uchylony).

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. (skreślony).

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

1a. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) Centralny Bank Libii (ang. Central Bank of Libya);

b) Libyan Arab Foreign Bank;

c) Libijski Urząd ds. Inwestycji (ang. Libyan Investment Authority); oraz

d) Libyan Africa Investment Portfolio,

które na dzień 16 września 2011 r. są zamrożone, pozostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

4b. W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1a, możliwe są również zwolnienia dla środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, o ile:

a) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych, do jednego lub kilku następujących celów, oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia:

(i) na potrzeby humanitarne;

(ii) aby zapewnić paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie ludności cywilnej;

(iii) aby wznowić w Libii produkcję i sprzedaż węglowodorów;

(iv) aby stworzyć lub wzmocnić instytucje rządu cywilnego i cywilną infrastrukturę publiczną lub aby umożliwić ich działanie; lub

(v) aby ułatwić wznowienie działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o tym, że te środki finansowe, inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze nie są udostępniane osobom, o których mowa w ust. 1, ani na rzecz tych osób;

c) dane państwo członkowskie porozumiało się z wyprzedzeniem z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

d) dane państwo członkowskie zgłosiło władzom Libii powiadomienie złożone na podstawie niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w terminie pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5a. Ustęp 1a nie uniemożliwia wskazanemu w nim podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiego podmiotu w wykazie na mocy niniejszej decyzji, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, 10 dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego. 3. Artykuł 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania:

a) wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, w tym pomocy technicznej, szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) broni strzeleckiej i lekkiej oraz materiałów z nią związanych, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.”;

3. [1] Artykuł 1 nie ma zastosowania do dostawy, sprzedaży lub przekazywania:

a) wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, w tym pomocy technicznej, szkoleń, pomocy finansowej i innej, służących wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

b) broni strzeleckiej i lekkiej oraz materiałów z nią związanych, chwilowo eksportowanych do Libii dla wyłącznego użytku personelu ONZ, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego,

o których Komitet został powiadomiony z wyprzedzeniem oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki służące niedopuszczaniu do lotów statków powietrznych pod ich jurysdykcją w przestrzeni powietrznej Libii, z uwagi na potrzebę zapewnienia pomocy w ochronie ludności cywilnej.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania do lotów, których jedynym celem jest cel humanitarny, taki jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacja cudzoziemców z Libii, ani też nie ma zastosowania do lotów, na które zezwala pkt 4 lub 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), ani do innych lotów, które są przez państwa członkowskie działające w ramach upoważnienia przyznanego w pkt 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) uznawane za niezbędne dla dobra ludności Libii.

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. [2] (skreślony).

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

1a. [3] Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) Centralny Bank Libii (ang. Central Bank of Libya);

b) Libyan Arab Foreign Bank;

c) Libijski Urząd ds. Inwestycji (ang. Libyan Investment Authority); oraz

d) Libyan Africa Investment Portfolio,

które na dzień 16 września 2011 r. są zamrożone, pozostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

4b. [4] W odniesieniu do podmiotów, o których mowa w ust. 1a, możliwe są również zwolnienia dla środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, o ile:

a) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych, do jednego lub kilku następujących celów, oraz w przypadku niepodjęcia przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia:

(i) na potrzeby humanitarne;

(ii) aby zapewnić paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie ludności cywilnej;

(iii) aby wznowić w Libii produkcję i sprzedaż węglowodorów;

(iv) aby stworzyć lub wzmocnić instytucje rządu cywilnego i cywilną infrastrukturę publiczną lub aby umożliwić ich działanie; lub

(v) aby ułatwić wznowienie działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b) dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet o tym, że te środki finansowe, inne aktywa finansowe lub zasoby gospodarcze nie są udostępniane osobom, o których mowa w ust. 1, ani na rzecz tych osób;

c) dane państwo członkowskie porozumiało się z wyprzedzeniem z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

d) dane państwo członkowskie zgłosiło władzom Libii powiadomienie złożone na podstawie niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w terminie pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

5a. [5] Ustęp 1a nie uniemożliwia wskazanemu w nim podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiego podmiotu w wykazie na mocy niniejszej decyzji, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, 10 dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki służące niedopuszczaniu do lotów statków powietrznych pod ich jurysdykcją w przestrzeni powietrznej Libii, z uwagi na potrzebę zapewnienia pomocy w ochronie ludności cywilnej.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania do lotów, których jedynym celem jest cel humanitarny, taki jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacja cudzoziemców z Libii, ani też nie ma zastosowania do lotów, na które zezwala pkt 4 lub 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), ani do innych lotów, które są przez państwa członkowskie działające w ramach upoważnienia przyznanego w pkt 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) uznawane za niezbędne dla dobra ludności Libii.

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym zarejestrowanym w Libii lub będącym własnością obywateli lub przedsiębiorstw libijskich bądź przez nich kontrolowanych na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, chyba że dany lot został wcześniej zatwierdzony przez Komitet Sankcji lub też w przypadku lądowania awaryjnego.

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV [1] do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki służące niedopuszczaniu do lotów statków powietrznych pod ich jurysdykcją w przestrzeni powietrznej Libii, z uwagi na potrzebę zapewnienia pomocy w ochronie ludności cywilnej.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania do lotów, których jedynym celem jest cel humanitarny, taki jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacja cudzoziemców z Libii, ani też nie ma zastosowania do lotów, na które zezwala pkt 4 lub 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), ani do innych lotów, które są przez państwa członkowskie działające w ramach upoważnienia przyznanego w pkt 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) uznawane za niezbędne dla dobra ludności Libii.

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym zarejestrowanym w Libii lub będącym własnością obywateli lub przedsiębiorstw libijskich bądź przez nich kontrolowanych na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, chyba że dany lot został wcześniej zatwierdzony przez Komitet Sankcji lub też w przypadku lądowania awaryjnego.

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV [1] do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

2a. [2] Zakaz udostępniania środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych osobom lub podmiotom, o których mowa w ust. 1 lit. b), w zakresie w jakim ma zastosowanie do organów portowych, nie uniemożliwia realizacji do dnia 15 lipca 2011 r. umów zawartych przed datą wejścia w życie niniejszej decyzji, z wyjątkiem umów dotyczących ropy naftowej, gazu oraz produktów rafinowanych.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki służące niedopuszczaniu do lotów statków powietrznych pod ich jurysdykcją w przestrzeni powietrznej Libii, z uwagi na potrzebę zapewnienia pomocy w ochronie ludności cywilnej.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania do lotów, których jedynym celem jest cel humanitarny, taki jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacja cudzoziemców z Libii, ani też nie ma zastosowania do lotów, na które zezwala pkt 4 lub 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), ani do innych lotów, które są przez państwa członkowskie działające w ramach upoważnienia przyznanego w pkt 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) uznawane za niezbędne dla dobra ludności Libii.

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym zarejestrowanym w Libii lub będącym własnością obywateli lub przedsiębiorstw libijskich bądź przez nich kontrolowanych na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, chyba że dany lot został wcześniej zatwierdzony przez Komitet Sankcji lub też w przypadku lądowania awaryjnego.

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II [1] do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV [2] do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki służące niedopuszczaniu do lotów statków powietrznych pod ich jurysdykcją w przestrzeni powietrznej Libii, z uwagi na potrzebę zapewnienia pomocy w ochronie ludności cywilnej.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania do lotów, których jedynym celem jest cel humanitarny, taki jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacja cudzoziemców z Libii, ani też nie ma zastosowania do lotów, na które zezwala pkt 4 lub 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), ani do innych lotów, które są przez państwa członkowskie działające w ramach upoważnienia przyznanego w pkt 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) uznawane za niezbędne dla dobra ludności Libii.

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

1. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym zarejestrowanym w Libii lub będącym własnością obywateli lub przedsiębiorstw libijskich bądź przez nich kontrolowanych na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, chyba że dany lot został wcześniej zatwierdzony przez Komitet Sankcji lub też w przypadku lądowania awaryjnego.

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I [1] do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II [2] do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III [3] do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV [4] do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 3a

[1] 1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki służące niedopuszczaniu do lotów statków powietrznych pod ich jurysdykcją w przestrzeni powietrznej Libii, z uwagi na potrzebę zapewnienia pomocy w ochronie ludności cywilnej.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania do lotów, których jedynym celem jest cel humanitarny, taki jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacja cudzoziemców z Libii, ani też nie ma zastosowania do lotów, na które zezwala pkt 4 lub 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), ani do innych lotów, które są przez państwa członkowskie działające w ramach upoważnienia przyznanego w pkt 8 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) uznawane za niezbędne dla dobra ludności Libii.

Artykuł 4

1. [2] Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i z prawem międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi umowami międzynarodowymi dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w swoich portach morskich i lotniczych oraz na pełnym morzu, inspekcji statków i statków powietrznych zmierzających do Libii lub opuszczających ten kraj, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że ładunek takich statków i statków powietrznych zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 4a

[3] 1. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym zarejestrowanym w Libii lub będącym własnością obywateli lub przedsiębiorstw libijskich bądź przez nich kontrolowanych na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, chyba że dany lot został wcześniej zatwierdzony przez Komitet Sankcji lub też w przypadku lądowania awaryjnego.

2. Państwa członkowskie odmawiają zgody wszelkim statkom powietrznym na start z ich terytorium, lądowanie na ich terytorium lub przelot nad ich terytorium, jeżeli posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że takie statki powietrzne transportują produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, w tym uzbrojony najemny personel wojskowy, z wyjątkiem przypadku lądowania awaryjnego.

Artykuł 5

1. [4] Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I [5] do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I do niniejszej decyzji;

b) osób niewymienionych w załączniku I do niniejszej decyzji uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II [6] do niniejszej decyzji.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. [7] Wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz pkt 19 i 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III [8] do niniejszej decyzji;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III do niniejszej decyzji uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez władze Libii, lub przez osoby i podmioty, które naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przepisy niniejszej decyzji, lub przez osoby lub podmioty działające na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane lub przez osoby i podmioty wymienione w załączniku III, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV [9] do niniejszej decyzji;

zostają zamrożone.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

4a. [10] W przypadku osób i podmiotów wymienionych w załączniku IV do niniejszej decyzji możliwe jest również zwolnienie w odniesieniu do środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są niezbędne do celów humanitarnych, takich jak dostawa pomocy lub ułatwianie takiej dostawy, w tym zaopatrzenia medycznego, pomocy w zakresie żywności, dostarczania elektryczności, pracowników organizacji humanitarnych i pomocy związanej z ich działalnością, lub ewakuacji cudzoziemców z Libii.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 6a

[11] Państwa członkowskie wymagają od swoich obywateli, osób podlegających ich jurysdykcji i przedsiębiorstw, które są zarejestrowane na ich terytorium lub podlegają ich jurysdykcji, aby zachowywały czujność podczas prowadzenia interesów z podmiotami zarejestrowanymi w Libii lub podlegającymi jurysdykcji Libii oraz osobami fizycznymi i podmiotami działającymi w ich imieniu lub pod ich kierunkiem oraz podmiotami będącymi ich własnością lub przez nie kontrolowanymi, w celu zapobiegania interesom, które mogłyby przyczyniać się do przemocy i użycia siły wobec ludności cywilnej.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi międzynarodowymi umowami dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w portach morskich i lotniczych, inspekcji wszystkich ładunków wysyłanych do Libii i pochodzących z tego kraju, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że dany ładunek zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I;

b) osób niewymienionych w załączniku I uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierownictwem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II [1].

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Zamrożone zostają wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV [2].

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011 r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2) UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4) Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5) Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2. Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi międzynarodowymi umowami dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w portach morskich i lotniczych, inspekcji wszystkich ładunków wysyłanych do Libii i pochodzących z tego kraju, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że dany ładunek zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2. Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I;

b) osób niewymienionych w załączniku I uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierownictwem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a) podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6. Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Zamrożone zostają wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV [1].

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b) przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2. Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 23 lutego 2011  r. Unia Europejska wyraziła głębokie zaniepokojenie rozwojem sytuacji w Libii. UE zdecydowanie potępiła przemoc i użycie siły przeciwko osobom cywilnym, a także napiętnowała stosowanie represji wobec uczestników pokojowych demonstracji.

(2)  UE ponowiła swój apel o niezwłoczne zaniechanie użycia siły i o podjęcie działań w celu uwzględnienia uzasadnionych żądań ludności.

(3) W dniu 26 lutego 2011 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („Rada Bezpieczeństwa”) przyjęła rezolucję nr 1970 („rezolucja RB ONZ nr 1970 (2011”)), która wprowadziła środki ograniczające wobec Libii i wobec osób i podmiotów dopuszczających się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne.

(4)  Mając na uwadze powagę sytuacji w Libii, UE uważa, że konieczne jest nałożenie dodatkowych środków ograniczających.

(5)  Ponadto, Unia powinna podjąć dalsze działania, aby wprowadzić w życie niektóre środki,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Bezpośrednia lub pośrednia dostawa, sprzedaż lub przekazywanie Libii wszelkich typów uzbrojenia i materiałów z nim związanych, łącznie z bronią i amunicją, pojazdami wojskowymi i sprzętem wojskowym, sprzętem paramilitarnym i częściami zamiennymi do wyżej wymienionych, jak również sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich lub przez te terytoria lub z użyciem statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, są zabronione bez względu na to, czy pochodzą z terytoriów państw członkowskich, czy nie.

2.  Zabrania się:

a) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym zapewniania uzbrojonego najemnego personelu wojskowego, związanych z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

b) dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy finansowej związanej z działaniami wojskowymi lub z dostarczaniem, konserwacją i używaniem przedmiotów, o których mowa w ust. 1, jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi na terytorium Libii lub w celu wykorzystania na terytorium tego kraju;

c) świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit.  a) lub b).

Artykuł 2

1. Art. 1 nie stosuje się do:

a) dostawy, sprzedaży lub przekazywania nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, przeznaczonego wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych;

b) innej dostawy, sprzedaży lub przekazywania uzbrojenia i materiałów z nim związanych;

c) dostarczania pomocy technicznej, zapewniania szkoleń lub innej pomocy, w tym personelu związanego z takim sprzętem;

d) dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem,

zgodnie z wcześniejszym zatwierdzeniem w stosownych przypadkach przez Komitet ustanowiony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) („Komitet”):

2. Art. 1 nie ma zastosowania do dostarczania, sprzedaży lub przekazywania odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, czasowo wywożonych do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, działaczy organizacji humanitarnych i wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

Artykuł 3

Nabywanie przez obywateli państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod banderą państw członkowskich lub ich statków powietrznych, produktów z Libii, o których mowa w art. 1 ust. 1 jest zakazane – bez względu na to, czy pochodzą one z terytorium Libii, czy nie.

Artykuł 4

1. Państwa członkowskie, w porozumieniu ze swoimi organami krajowymi oraz zgodnie z prawem krajowym i międzynarodowym, w szczególności z prawem morza i ze stosownymi międzynarodowymi umowami dotyczącymi lotnictwa cywilnego, dokonują na swoim terytorium, w tym w portach morskich i lotniczych, inspekcji wszystkich ładunków wysyłanych do Libii i pochodzących z tego kraju, jeżeli państwa te posiadają informacje dające uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że dany ładunek zawiera produkty, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji.

2.  Stwierdziwszy istnienie takich produktów, których dostawa, sprzedaż, przekazywanie lub eksport są zakazane na mocy niniejszej decyzji, państwa członkowskie zajmują i pozbywają się tych produktów (np. przez zniszczenie, unieszkodliwienie, przechowanie lub przekazanie do państwa innego niż państwo pochodzenia lub przeznaczenia w celu usunięcia tych produktów).

3. Państwa członkowskie, zgodnie ze swoimi przepisami krajowymi, współpracują przy przeprowadzaniu inspekcji i czynności służących usunięciu dokonywanych na mocy ust. 1 i 2.

4. Statki powietrzne i statki transportujące ładunki wysyłane do Libii i przysyłane z tego kraju podlegają wymogowi dodatkowej informacji poprzedzającej przyjazd lub wyjazd w przypadku wszystkich towarów wwożonych na terytorium państwa członkowskiego lub wywożonych z jego terytorium.

Artykuł 5

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, by zapobiec wjazdowi na ich terytorium lub przejazdowi przez nie:

a) osób wymienionych w załączniku I do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), jak również dodatkowych osób wskazanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku I;

b) osób niewymienionych w załączniku I uczestniczących w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszanych w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub osób działających na rzecz lub w imieniu wspomnianych osób lub pod ich kierownictwem, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku II.

2. Ust. 1 nie zobowiązuje państw członkowskich do odmowy wjazdu własnym obywatelom na swoje terytorium.

3. Ust. 1 lit.  a ) nie ma zastosowania, jeżeli Komitet stwierdzi, że:

a)  podróż jest uzasadniona potrzebą humanitarną, włączając w to obowiązek religijny; lub

b) zwolnienie przyczyniłoby się do osiągnięcia celów związanych z pokojem i do pojednania narodowego w Libii oraz stabilności w tym regionie.

4. Ust. 1 lit. a ) nie ma zastosowania, jeżeli:

a) wjazd lub przejazd są konieczne do wypełnienia zobowiązań w zakresie postępowania sądowego; lub

b) państwo członkowskie stwierdzi, po rozpatrzeniu danego przypadku, że taki wjazd lub przejazd są potrzebne do wspierania pokoju i stabilności w Libii; państwo to powiadamia następnie Komitet w terminie czterdziestu ośmiu godzin od podjęcia takiej decyzji.

5. Ust. 1 lit. b) pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami z zakresu prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d)  zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

6.  Uznaje się, że ust. 5 ma zastosowanie również w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

7. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust.  5 lub 6.

8. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 lit. b) w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniu międzyrządowym, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Libii.

9.  Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 8, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

10. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 5, 6 i 8 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to zostaje ograniczone do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 6

1. Zamrożone zostają wszelkie środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze posiadane lub kontrolowane – bezpośrednio lub pośrednio – przez:

a) osoby i podmioty wymienione w załączniku II do rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) oraz dodatkowe osoby i podmioty wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku III;

b) osoby i podmioty niewymienione w załączniku III uczestniczące w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub zamieszane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków z pogwałceniem prawa międzynarodowego, w tym bombardowań z powietrza, wobec ludności cywilnej i obiektów cywilnych, lub przez osoby lub podmioty działające w ich imieniu lub pod ich kierunkiem, lub przez podmioty będące ich własnością lub przez nie kontrolowane, zgodnie z wykazem znajdującym się w załączniku IV.

2. Żadne środki finansowe, inne aktywa finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio lub pośrednio, osobom fizycznym lub prawnym lub podmiotom, o których mowa w ust. 1, lub na rzecz tych osób lub podmiotów.

3. Zwolnienia mogą dotyczyć środków finansowych, aktywów finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a)  niezbędne do pokrycia podstawowych wydatków, w tym opłacenia środków spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i kosztów leczenia, podatków, składek na ubezpieczenie i opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi, zgodnie z przepisami prawa krajowego; lub

c)  przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi, zgodnie z przepisami prawa krajowego, związanych z rutynowym przechowywaniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych, innych aktywów finansowych i zasobów gospodarczych;

po powiadomieniu Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze udzielenia zezwolenia na dostęp do tych środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych oraz niepodjęciu przez Komitet decyzji odmownej w terminie pięciu dni roboczych od takiego powiadomienia.

4. Możliwe jest zwolnienie w odniesieniu do tych środków finansowych i zasobów gospodarczych, które są:

a) konieczne do pokrycia nadzwyczajnych wydatków, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez zainteresowane państwo członkowskie i po uzyskaniu zgody tego komitetu; lub

b)  przedmiotem zastawu albo orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego, w którym to przypadku środki finansowe, inne aktywa finansowe i zasoby gospodarcze mogą być wykorzystane do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub do wykonania orzeczenia, po powiadomieniu, w stosownych przypadkach, Komitetu przez dane państwo członkowskie, pod warunkiem, że zastaw został ustanowiony lub orzeczenie zostało wydane przed datą przyjęcia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) i że zastaw ten nie został ustanowiony ani orzeczenie nie zostało wydane na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

5. Ust. 1 nie uniemożliwia wskazanej osobie lub wskazanemu podmiotowi dokonania płatności należnej zgodnie z umową zawartą przed umieszczeniem takiej osoby lub podmiotu w wykazie, pod warunkiem ustalenia przez właściwe państwo członkowskie, że płatność nie jest bezpośrednio lub pośrednio dokonywana na rzecz osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, oraz po powiadomieniu Komitetu przez właściwe państwo członkowskie, w stosownych przypadkach, o zamiarze dokonania lub otrzymania takich płatności lub zezwolenia na odmrożenie środków finansowych, innych aktywów finansowych lub zasobów gospodarczych do tego celu, dziesięć dni roboczych przed udzieleniem takiego zezwolenia.

6. Ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a) odsetek lub innych dochodów należnych na tych rachunkach; lub

b)  płatności należnych z tytułu umów, porozumień, które zostały zawarte przed dniem, w którym rachunki te zaczęły podlegać środkom ograniczającym, lub zobowiązań, które powstały przed tym dniem;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody i płatności podlegają nadal ust. 1.

Artykuł 7

Żadne roszczenia, w tym o odszkodowanie ani jakiekolwiek inne roszczenie tego rodzaju, takie jak roszczenie do potrącenia lub roszczenie na podstawie gwarancji, w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, całkowicie lub częściowo, z powodu środków nałożonych zgodnie rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011), w tym środków Unii lub któregokolwiek państwa członkowskiego nałożonych zgodnie z odpowiednimi decyzjami Rady Bezpieczeństwa, wymaganych przez te decyzje lub nałożonych w związku z wykonaniem tych decyzji, a także środków objętych niniejszą decyzją, nie są przyznawane wskazanym osobom lub podmiotom wymienionym w załącznikach I, II, III lub IV ani żadnej innej osobie lub podmiotowi w Libii, w tym rządowi Libii, ani żadnej osobie lub podmiotowi wysuwającemu roszczenie za pośrednictwem lub na korzyść takiej osoby lub takiego podmiotu.

Artykuł 8

1. Rada wprowadza zmiany do załącznika I i III na podstawie ustaleń dokonanych przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

2.  Rada, stanowiąc na wniosek państw członkowskich lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przygotowuje wykazy w załącznikach II i IV i przyjmuje do nich zmiany.

Artykuł 9

1. Jeżeli Rada Bezpieczeństwa lub Komitet umieszczają jakąś osobę lub jakiś podmiot w wykazie, Rada umieszcza taką osobę lub taki podmiot w załączniku I lub III.

2. Jeżeli Rada podejmie decyzję o zastosowaniu wobec danej osoby lub danego podmiotu środków, o których mowa w art.  5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust. 1 lit. b), odpowiednio zmienia załącznik II i IV.

3. Rada przekazuje swoją decyzję i uzasadnienie umieszczenia w wykazie osobie lub podmiotowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając danej osobie lub danemu podmiotowi przedstawienie uwag.

4. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i w stosowny sposób informuje daną osobę lub dany podmiot.

Artykuł 10

1. Załączniki I, II, III i IV zawierają powody umieszczenia danych osób i podmiotów w wykazie, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III.

2. Załączniki I, II, III i IV zawierają również, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet w odniesieniu do załączników I i III. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. W załącznikach I i III umieszczana jest także data dodania do wykazu przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet.

Artykuł 11

W celu maksymalizacji oddziaływania środków określonych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 12

1. Niniejsza decyzja jest poddawana przeglądom, zmieniana lub uchylana stosownie do potrzeb, w szczególności w świetle odpowiednich decyzji Rady Bezpieczeństwa.

2. Środki, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. b) i art. 6 ust.  1 lit. b), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają mieć zastosowanie do odnośnych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi w trybie określonym w art. 8 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.

Artykuł 13

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 lutego 2011 r.