Ustalenie, czy Spółka może zaliczyć koszty czynszu z najmu hali magazynowej do pośrednich kosztów uzyskania przychodów

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek, z 27 marca 2024 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy koszty czynszu za najem hali magazynowej, poniesione do momentu zakończenia inwestycji w automatykę magazynową i oddania środków trwałych wytworzonych w ramach tej inwestycji do używania, stanowią koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT i w związku z tym powinny być rozpoznawane na bieżąco, w dniu ich poniesienia, określonym zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce, będącą polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest spółką powiązaną z innymi podmiotami (spółkami) należącymi do Grupy (…) i świadczy na rzecz Spółek z Grupy (…) szeroką gamę usług z zakresu logistyki i spedycji. W celu realizacji tych usług, Wnioskodawca m.in. wynajmuje powierzchnię magazynową (halę magazynową) od niepowiązanego z Grupą (…) podmiotu, będącego właścicielem tej powierzchni.

Aby zwiększyć skalę prowadzonej działalności w zakresie powyższych usług (w szczególności w odniesieniu do sprzedaży online, e-commerce) i poprawić standardy logistyczne, Wnioskodawca rozpoczął w 2020 r. strategiczną inwestycję w nowoczesną automatykę magazynową. Przedmiotowa inwestycja składa się m.in. z komponentów mechanicznych i elektronicznych, takich jak linie przenośnikowe, systemy transportowe, regały, wózki do automatycznego pobierania/odkładania i transportu pojemników z towarem, automatyczne windy, przenośniki, w tym wahadłowce, sztaplarki i niszczarki do pustych pojemników, specjalistyczne maszyny do automatycznego składania kartonów oraz przycinania i zamykania pokryw, pakowarki, sortownie, sprzęt komputerowy, autopickery, drukarki, etykiety, stoły robocze, inne maszyny oraz oprogramowanie. Proces realizowania powyższej inwestycji trwał kilka lat. Po zakończeniu inwestycji Wnioskodawca wprowadził powyższe aktywa do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz rozpoczął ich amortyzację podatkową. Inwestycja była budowana i usadowiona na wynajmowanej powierzchni magazynowej (wynajmowanej hali magazynowej). Przez cały okres trwania inwestycji, jak i po jej zakończeniu, Wnioskodawca ponosił (i nadal ponosi) wydatki związane z najmem tej powierzchni magazynowej.

Wydatki ponoszone na najem w trakcie realizacji inwestycji były, dla potrzeb księgowych, doliczane przez Wnioskodawcę do wartości tej inwestycji (powiększały jej wartość). Jednocześnie, dla celów podatkowych, powyższe wydatki były traktowane przez Wynajmującego jako pośrednie koszty uzyskania przychodów, które na bieżąco obciążały wynik podatkowy Wnioskodawcy w dacie ich poniesienia.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty czynszu za najem hali magazynowej, poniesione do momentu zakończenia inwestycji w automatykę magazynową i oddania środków trwałych wytworzonych w ramach tej inwestycji do używania, stanowią koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej „ustawa o CIT”) i w związku z tym powinny być rozpoznawane na bieżąco, w dniu ich poniesienia, określonym zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, koszty czynszu za najem hali magazynowej, poniesione do momentu zakończenia inwestycji w automatykę magazynową i oddania środków trwałych wytworzonych w ramach tej inwestycji do używania, stanowią koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT i w związku z tym powinny być rozpoznawane na bieżąco, w dniu ich poniesienia, określonym zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również wydatki, jeżeli zostanie wykazane, że zostały one poniesione z zamiarem uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdy, z obiektywnych powodów, przychód nie zostanie osiągnięty. Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, wynika zatem, że aby wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o poniesieniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych. Wydatek należy oceniać więc mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w katalogu wydatków, których, zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, z wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu, każdorazowo wymagana jest ocena istnienia związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z kolei, dla ustalenia prawidłowego momentu zaliczenia określonych wydatków w ciężar kosztów podatkowych, podatnik powinien ustalić rodzaj powiązania tych wydatków z przychodami oraz zweryfikować, czy są one związane z nabywanymi/wytwarzanymi środkami trwałymi.

Ustawa o CIT nie zawiera bezpośrednich kryteriów, wedle których podatnik powinien dokonać przyporządkowania wydatków do wyżej wymienionych kategorii kosztów podatkowych (tzn. kosztów bezpośrednio lub pośrednio związanych z przychodami). Bazując na licznych interpretacjach indywidualnych oraz orzecznictwie sądów administracyjnych w tym zakresie, przyjmuje się jednak, że koszty bezpośrednio związane z przychodami to koszty, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest tym samym ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód). Z kolei, koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami to koszty, których nie można przypisać do określonych przychodów, niemniej jednak są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Ustawodawca odmiennie unormował moment potrącalności dwóch wskazanych powyżej kategorii kosztów. Co do zasady, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (art. 15 ust. 4 ustawy o CIT). Z kolei koszty uzyskania przychodów, inne niż bezpośrednio związane z przychodami (czyli koszty pośrednie), są, co do zasady, potrącalne w dacie ich poniesienia (art. 15 ust. 4d tej ustawy).

Specyficzny moment rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów dotyczy wydatków związanych z nabyciem bądź wytworzeniem środków trwałych. Zgodnie z przepisami ustawy o CIT, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, tj. odpisy z tytułu zużycia tych składników majątku, dokonywane od ich wartości początkowej, według zasad wskazanych, przede wszystkim, w art. 16a-16m ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, składniki majątku podlegające amortyzacji to, z zastrzeżeniem art. 16c tej ustawy, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty,

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c tej ustawy, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,

2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający,

4. tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 i Nr 220, poz. 1435 oraz z 2009 r. Nr 33, poz. 256 i Nr 222, poz. 1753) w grupowaniu o symbolu 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w przypadku wytworzenia we własnym zakresie stanowi, co do zasady, koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia, na podstawie art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Przy czym, do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Mając na względzie powyższe, należy uznać, że do wartości wytworzonego środka trwałego zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem, w tym „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych”. Przy czym, posłużenie się przez ustawodawcę przedmiotowym sformułowaniem powoduje, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego, które mogą powiększyć jego wartość początkową, jest otwarty, tj. mieszczą się w nim również inne, niewymienione wprost w tym przepisie koszty, które mogą mieć wpływ na wartość początkową danego składnika majątku.

Powyższe oznacza, że oceniając wydatek pod kątem możliwości uznania go za element wartości początkowej wytwarzanego we własnym zakresie środka trwałego należy zatem badać, czy stanowi on element procesu wytwarzania tego składnika majątku podatnika. Innymi słowy, do kategorii kosztów wytworzenia środka trwałego zaliczyć należy koszty, których poniesienie jest bezpośrednio związane z realizacją danej inwestycji. W efekcie suma tych kosztów składa się na wartość początkową środka trwałego, od której dokonywane są odpisy amortyzacyjne. Konieczność wystąpienia bezpośredniego związku pomiędzy poniesionym kosztem a realizacją inwestycji w postaci wytwarzania danego środka trwałego jest podkreślana w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Wnioskodawca przykładowo wskazuje na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 października 2023 r., (0111-KDIB1-3.4010.502.2023.1.JMS) w której zostało przedstawione następujące stanowisko:

Do wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, w myśl art. 16g ust. 4 ustawy o CIT, zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z jego wytworzeniem. Użycie przez ustawodawcę zwrotu, że do kosztu wytworzenia środka trwałego zalicza się także „inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych” oznacza, że katalog wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego powiększających jego wartość początkową jest otwarty, co wskazuje na to, że mieszczą się w nim również inne, nie wymienione wprost koszty, które będą miały wpływ na wartość początkową danego składnika majątku. Zatem, powyższy zwrot oznacza wydatki, które są ponoszone w wyniku podjęcia procesu wytwarzania środka trwałego. Wydatkami takimi są koszty, co do których nie ma wątpliwości, że nie wystąpiłyby, gdyby podatnik nie wytwarzał we własnym zakresie środka trwałego.

Jak zostało wcześniej wskazane, ustawodawca wyłączył z kosztu wytworzenia środka trwałego koszty ogólne zarządu. Przepisy nie zawierają definicji tego typu kosztów, niemniej w doktrynie pod tym pojęciem przyjęło się rozumieć koszty działania jednostki jako całości oraz zarządzania nią. W kosztach ogólnych zarządu wyróżnia się m.in. koszty ogólnoprodukcyjne, obejmujące koszty prowadzenia i utrzymania komórek oraz obiektów ogólnego przeznaczenia, takich jak: magazyny, biura, laboratoria, bocznice kolejowe, a także koszty ochrony mienia jednostki, bezpieczeństwa i ochrony pracy, szkolenia załogi, racjonalizacji i wynalazczości.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wskazać należy, że zagadnieniem podlegającym rozstrzygnięciu w analizowanej sprawie jest ocena charakteru ponoszonych przez Wnioskodawcę wydatków na najem powierzchni magazynowej, a przede wszystkim ich związku z realizowanymi inwestycjami.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe wydatki na najem powierzchni magazynowej spełniają przesłanki uznania ich za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ustawy o CIT, bowiem są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, nie stanowiąc przy tym kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Koszty tego typu nie stanowią kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, ponieważ ich poniesienie nie przekłada się w sposób bezpośredni na uzyskanie konkretnych przychodów. Nie jest tym samym możliwe ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstaje związany z nimi przychód.

Mając powyższe na względzie, zdaniem Wnioskodawcy, wskazane koszty jako niestanowiące kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, powinny być potrącalne w dacie ich poniesienia. Wnioskodawca zwraca w szczególności uwagę, że w jego ocenie, koszty najmu powierzchni magazynowej stanowią koszty bieżącej działalności a tym samym nie mogą, dla celów podatkowych, stanowić kosztu wytworzenia poszczególnych środków trwałych składających się na realizowaną inwestycję. Szczegółowa argumentacja przemawiająca za takim traktowaniem wskazanych kosztów przedstawiona została poniżej.

Wnioskodawca podkreśla, że ponoszone przez niego wydatki związane z czynszami za powierzchnię magazynową byłyby należne wynajmującemu niezależnie od tego, czy w wynajmowanym obiekcie prowadzona byłaby przez Wnioskodawcę jakakolwiek inwestycja. Wydatki te wynikają bowiem z samego faktu najmu nieruchomości i możliwości dysponowania nią dla własnych celów. Innymi słowy, Wnioskodawca byłby zobowiązany do ich ponoszenia nawet w sytuacji, gdyby nie podjął decyzji o realizacji inwestycji w automatykę magazynową i korzystałby z najmowanej powierzchni magazynowej w sposób bardziej tradycyjny. Powierzchnia magazynowa jest bowiem jednym z podstawowych zasobów gospodarczych, które są niezbędnie w celu świadczenia przez Wnioskodawcę usług z zakresu spedycji i logistyki.

Wskazana cecha opisywanych wydatków jest szczególnie istotna w przypadku działalności inwestycyjnej podjętej przez Wnioskodawcę. Jak bowiem zostało wskazane w stanie faktycznym, proces realizowania inwestycji w automatykę magazynową trwał kilka lat. Tym niemniej, w ocenie Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na czynsz najmu nie wpłynęły w żaden sposób na wartość podatkową wytworzonych środków trwałych, ponieważ były one ponoszone, przede wszystkim, w celu późniejszej możliwości używania hali magazynowej do świadczenia usług w zakresie spedycji i logistyki, a nie w celu realizacji samej inwestycji. Tego rodzaju inwestycja mogłaby również zostać zrealizowana np. w obiekcie będącym własnością Wnioskodawcy. O tym, że Wnioskodawca zdecydował się na najem, a nie budowę/zakup magazynu, zdecydowały względy ekonomiczne. Tym samym, koszty najmu hali magazynowej, z podatkowego punktu widzenia, nie stanowią wydatków związanych z wytworzonymi środkami trwałymi i nie wpływają na ich wartość początkową, lecz są stałym i niezbędnym kosztem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, który musiałby być przez niego ponoszony, niezależnie od tego czy inwestycja w automatykę magazynową byłaby realizowana czy też nie.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki na czynsz najmu należy traktować jako koszt, który podatnik obowiązany jest ponosić w związku z samym faktem dysponowania danym majątkiem, czyli w tym przypadku halą magazynową (niezależnie od tego czy są one ponoszone przed, w trakcie, czy po zakończeniu inwestycji). Tego typu koszty, wykazujące charakter zbliżony do kosztów ogólnego zarządu/kosztów operacyjnych, są w ocenie Wnioskodawcy oczywistym przykładem kosztów wyłączonych przez ustawodawcę z kategorii kosztów składających się na wartość początkową wytwarzanych przez podatnika środków trwałych.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na czynszu najmu stanowią koszt uzyskania przychodów o którym mowa w art. 15d ust. 4d ustawy o CIT, i zgodnie z którym, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia.

Analogiczne podejście zostało przedstawione w szeregu interpretacji wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej. Stanowisko, w myśl którego wartość czynszu za najmowaną/dzierżawioną nieruchomość, na której czy w której prowadzona jest inwestycja, poniesionego do momentu zakończenia tej inwestycji, nie powinna zostać zaliczona do wartości wytworzenia środka trwałego, zostało wyrażone m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych:

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 października 2023 r., (0111-KDIB1-3.4010.502.2023.1.JMS):

W związku z powyższym wskazać należy, iż koszty związane z korzystaniem z przedmiotu dzierżawy, takie jak czynsz nie spełniają warunku powiązania z przedsięwzięciem inwestycyjnym, gdyż nie są one ponoszone w związku z wytworzeniem środka trwałego.

Koszty te, są ponoszone w związku z samym faktem nabycia prawa do korzystania z (dzierżawy) nieruchomości. W konsekwencji ww. prawo do korzystania z gruntu i związane z nimi wydatki, ponoszą Państwo niezależnie od tego, czy inwestycja zostanie zrealizowana, czy też nie. Co za tym idzie obiektywnie rzecz biorąc, pomiędzy przedmiotowymi wydatkami, a samą inwestycją nie zachodzi powiązanie, umożliwiające zaliczenie ich do wartości początkowej realizowanej inwestycji.

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 stycznia 2021 r., (0111-KDIB1-2.4010.500.2020.1.BG):

Czynsz dzierżawy, o którym mowa we wniosku stanowi swojego rodzaju koszt ogólnego zarządu, który związany jest z umową najmu. Wydatek ten nie determinuje więc prowadzenia danej inwestycji, lecz jest związany z kosztami ogólnymi prowadzonej działalności gospodarczej.

(…)

Do powyższych wydatków zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, bowiem wydatki te są kosztami pośrednio związanymi z przychodami, brak jest możliwości ustalenia w jakim okresie i w jakiej wysokości powstaje bezpośrednio związany z nimi przychód, przyczyniają się one w sposób ogólny do osiągnięcia przychodów Spółki, zatem ww. wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia. Tym samym nie można ich uznać za koszty bezpośrednio związane z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami. Nie będą one także zwiększały wartości początkowej inwestycji.

- Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 kwietnia 2020 r., (0111-KDIB1-1.4010.33.2020.2.NL)

Czynsz dzierżawy, o którym mowa we wniosku stanowi swojego rodzaju koszt ogólnego zarządu, który związany jest z umową najmu. Wydatek ten nie determinuje więc prowadzenia danej inwestycji, lecz jest związany z kosztami ogólnymi prowadzonej działalności gospodarczej.

(…)

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki poniesione na czynsz dzierżawny płacony Gminie do momentu oddania inwestycji do użytku stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów o charakterze pośrednim, które nie zwiększą wartości początkowej środków trwałych.

- Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 marca 2020 r., (0111-KDIB1-2.4010.20.2020.2.MS)

W pkt 5 opisu sprawy Wnioskodawca wskazał, że ponosi koszty czynszu (w okresach miesięcznych) (...)

Do powyższych wydatków zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4d updop, bowiem wydatki te są kosztami pośrednio związanymi z przychodami, brak jest możliwości ustalenia w jakim okresie i w jakiej wysokości powstaje bezpośrednio związany z nimi przychód, przyczyniają się one w sposób ogólny do osiągnięcia przychodów Spółki, zatem ww. wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia. Tym samym nie można ich uznać za koszty bezpośrednio związane z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami. Nie będą one także zwiększały wartości początkowej inwestycji.

W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm., dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),

albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.