Wyrok SN z dnia 9 maja 2024 r., sygn. I KK 38/24

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Igor Zgoliński (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Marek Siwek
‎SSN Paweł Kołodziejski

w sprawie K. S.,

ukaranego z art. 116 § 1 pkt 3 k.w.,

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.

w dniu 9 maja 2024 r.,

kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść ukaranego

od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 4 listopada 2020 r., sygn. akt VII W 500/20,

uchyla zaskarżony wyrok i uniewinnia K. S. od zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Paweł Kołodziejski Igor Zgoliński Marek Siwek

UZASADNIENIE

K. S. został obwiniony o to, że w dniu 19 marca 2020 r. ok. godz. 13:15 w Z. G. na ul. […], wiedząc o tym, że jest osobą podejrzaną o nosicielstwo choroby zakaźnej Covid-19, nie przestrzegał nakazów zawartych w przepisach o zapobieganiu tej chorobie - będąc na kwarantannie domowej opuścił miejsce zamieszkania, tj. o wykroczenie z art. 116 § 1 pkt 3 k.w.

Sąd Rejonowy w Zielonej Górze wyrokiem nakazowym wydanym w dniu
‎4 listopada 2020 r., sygn. VII W 500/20, obwinionego K. S. uznał za winnego wykroczenia z art. 116 § 1 pkt 3 k.w., popełnionego w sposób opisany we wniosku o ukaranie i za to wykroczenie na podstawie art. 116 § 1 pkt 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych oraz obciążył go kosztami sądowymi. Orzeczenie to uprawomocniło się w dniu 18 listopada 2020 r.

Od powyższego wyroku kasację na korzyść ukaranego w trybie art. 110 § 1 k.p.s.w. wywiódł Prokurator Generalny, zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisu prawa procesowego, a mianowicie art. 93 § 2 k.p.s.w., polegające na niezasadnym przyjęciu, że okoliczności zarzucanego obwinionemu czynu i jego wina nie budzą wątpliwości, skutkiem czego doszło do wydania wyroku nakazowego również z rażącym naruszeniem prawa materialnego - obrazą art. 116 § 1 pkt 3 k.w., poprzez jego wadliwe zastosowanie i uznanie K. S. za winnego popełnienia wykroczenia, polegającego na tym, że w dniu 19 marca 2020 roku ok. godz. 13:15 w Z. G. na ul. […] wiedząc o tym, że jest osobą podejrzaną o nosicielstwo choroby zakaźnej Covid-19, nie przestrzegał nakazów zawartych w przepisach o zapobieganiu tej chorobie - będąc na kwarantannie domowej opuścił miejsce zamieszkania, podczas gdy okoliczności popełnienia przez obwinionego tegoż czynu i jego wina, w świetle całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego budziły wątpliwości, albowiem prawidłowa wykładnia normy art. 116 § 1 pkt 3 k.w. winna prowadzić do wniosku, iż K. S. nie spełniał ustawowych warunków stanu podejrzenia o nosicielstwo choroby zakaźnej określonych w ustawie z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U.2023.1284 t.j.), zaś nałożony na obwinionego obowiązek 14-dniowej kwarantanny, w związku z przekroczeniem przez niego granicy państwowej, naruszał przepisy wskazanej ustawy, co w konsekwencji doprowadziło do ukarania K. S. wyrokiem nakazowym za zarzucane mu wykroczenie z art. 116 § 1 pkt 3 k.p.k. mimo, iż swoim zachowaniem nie mógł zrealizować znamion tego czynu. W konsekwencji autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie K. S. od przypisanego mu wykroczenia.