Działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym ( Dz. U. z 2013 r. poz. 594 z późn. zm.).

orzekam

nieważność uchwały Nr XXXIV/428/2014 Rady Miejskiej w Pleszewie z dnia 15 maja 2014 roku w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego “Szosa Jarocińska” dla części wsi Kowalew i Korzkwy  gmina Pleszew - ze względu na istotne naruszenie prawa

Uzasadnienie do Rozstrzygnięcia nadzorczego Nr KN-I.4131.1.256.2014.18
Wojewody Wielkopolskiego
z dnia 18 czerwca 2014 r.

Uchwała Nr XXXIV/428/2014 Rady Miejskiej w Pleszewie z dnia 15 maja 2014 roku została doręczona Wojewodzie Wielkopolskiemu w dniu 23 maja 2014 roku.

Jako podstawę prawną uchwały powołano przepisy art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ) oraz art. 20 ust. 1 i art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.) oraz w związku z uchwałą Nr XI/113/2011 Rady Miejskiej w Pleszewie z dnia 21 września 2011 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego “Szosa Jarocińska” dla części wsi Kowalew i Korzkwy, gmina Pleszew.

Dokonując oceny zgodności z prawem przedmiotowej uchwały - organ nadzoru stwierdził, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zwana dalej ustawą, burmistrz sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium. Ponadto zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy, plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium.

Stwierdzam niezgodność planu miejscowego z powyższymi przepisami, w związku z naruszeniem ustaleń studium odnoszących się do terenu objętego planem. Zgodnie z ustaleniami studium, dla terenu oznaczonego w planie symbolem “2MN,U”, przyjęto kierunek zagospodarowania przestrzennego jako “istniejące i projektowane tereny o dominującej funkcji produkcyjno - usługowej”, na których przeznaczenie podstawowe stanowi produkcja przemysłowa, drobna wytwórczość, składy i magazyny, a uzupełniające usługi towarzyszące funkcji podstawowej, zaplecza socjalne, urządzenia i obiekty infrastruktury technicznej i komunikacja oraz dopuszcza się utrzymanie istniejącej zabudowy z możliwością rozbudowy, nadbudowy i odbudowy. W planie natomiast, zgodnie z § 6 pkt 1 uchwały, podstawowe przeznaczenie terenu oznaczonego symbolem “2MN,U” stanowi zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna i us ł ugi (na każdej z działek oba przeznaczenia mogą występować samodzielnie, jak również łącznie). Należy podkreślić, że część terenów przeznaczonych w planie miejscowym pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i usługi  (“2MN,U”) stanowią grunty niezabudowane, na których plan dopuszcza realizacj ę nowej zabudowy mieszkaniowej, ponadto w przypadku terenów już zainwestowanych plan miejscowy również w żaden sposób nie ogranicza dalszego rozwoju budownictwa mieszkaniowego, co w sposób istotny narusza ustalenia studium.

Na podstawie art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy, cyt. : “ w planie miejscowym okre ś la si ę obowi ą zkowo zasady kszta ł towania zabudowy oraz wska ź niki zagospodarowania terenu, maksymaln ą i minimaln ą intensywno ść zabudowy jako wska ź nik powierzchni ca ł kowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni dzia ł ki budowlanej, minimalny udzia ł procentowy powierzchni biologicznie czynnej w odniesieniu do powierzchni dzia ł ki budowlanej, maksymaln ą wysoko ść zabudowy, minimaln ą liczb ę miejsc do parkowania i sposób ich realizacji oraz linie zabudowy i gabaryty obiektów”. Ww. przepis został wprowadzony ustawą z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 130, poz. 871) i wszedł w życie z dniem 21 pa ź dziernika 2010 roku.

Ze względu na fakt, że przedmiotowy plan został wywołany uchwałą Rady Miejskiej w Pleszewie nr XI/113/2011 z dnia 21 wrze ś nia 2011 r., zastosowanie dla niego mają przepisy wprowadzone cytowaną ustawą o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (...)

Przepisem wykonawczym dla ww. przepisu ustawy jest § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) - zwanego dalej rozporządzeniem, zgodnie z którym “ ustalenia dotycz ą ce parametrów i wska ź ników kszta ł towania zabudowy oraz zagospodarowania terenu powinny zawiera ć w szczególno ś ci okre ś lenia linii zabudowy, wielko ś ci powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni dzia ł ki lub terenu, w tym udzia ł u powierzchni biologicznie czynnej, a tak ż e gabarytów i wysoko ś ci projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu”.

W § 23 pkt. 1 uchwały, na terenach infrastruktury technicznej - elektroenergetyki, oznaczonych symbolami “1E” i “2E”, ustalono realizację obiektów i urządzeń towarzyszących niezbędnych dla realizacji podstawowego przeznaczenia terenu, poprzez które zgodnie z definicją zawartą w § 3 ust. 1 pkt. 4 uchwały, należy rozumieć “budynki gospodarcze, magazynowe, garaże, obiekty infrastruktury technicznej oraz inne urządzenia lub obiekty potrzebne dla realizacji przeznaczenia podstawowego i uzupełniającego”. Dla wspomnianych obiektów towarzyszących nie ustalono parametrów zabudowy wymaganych ww. przepisami za wyjątkiem nieprzekraczalnych linii zabudowy dla budynków innych niż przeznaczone na pobyt ludzi (teren “1E”) i wszystkich budynków (teren “2E”), czym naruszono cytowane przepisy art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy oraz § 4 pkt 6 rozporządzenia.

Nadmieniam, że obowiązek zawarcia w planie zagadnień określonych w art. 15 ust. 2 ustawy, a więc m. in. parametrów zabudowy, nie jest wprawdzie bezwzględny, jednakże pozostaje uzależniony od warunków faktycznych panujących w terenie. Oznacza to, że plan miejscowy musi zawierać ustalenia, o których mowa w wskazanym przepisie, jeżeli w terenie powstają okoliczności faktyczne uzasadniające dokonanie takich ustaleń. Dopuszczenie w przedmiotowym planie zabudowy na wskazanych terenach rodzi więc obowiązek ustalenia dla niej parametrów określonych w art. 15 ust. 2 pkt 6.

Zgodnie z art. 15 ust.2 pkt 10 ustawy, cyt. : “ w planie miejscowym okre ś la si ę obowi ą zkowo zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej”. Uszczegółowienie tego przepisu stanowi § 4 pkt 9 rozporządzenia, który stanowi, że ustalenia te powinny zawierać: o              kre ś lenie uk ł adu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacj ą ulic i innych szlaków komunikacyjnych, okre ś lenie warunków powi ą za ń uk ł adu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej z uk ł adem zewn ę trznym, wska ź niki w zakresie komunikacji i sieci infrastruktury technicznej, w szczególno ś ci ilo ść miejsc parkingowych w stosunku do ilo ś ci mieszka ń lub ilo ś ci zatrudnionych albo powierzchni obiektów us ł ugowych i produkcyjnych.

W odniesieniu do ww. przepisów wskazuję, że w przedmiotowym planie nie określono minimalnej liczby miejsc do parkowania dla zabudowy mieszkaniowej, którą dopuszczono na terenach oznaczonych symbolami “1P,U” - “4P,U”. Stanowi to naruszenie §4 pkt 9 lit. c rozporządzenia.

W § 9 pkt 4 uchwały, ustalono, iż w przypadku przekroczenia standardów akustycznych w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi w strefie negatywnego oddziaływania drogi krajowej nr 11, zastosowanie odpowiednich rozwiązań technicznych i technologicznych w celu redukcji hałasu do poziomów dopuszczalnych, należy przewidzieć staraniem inwestora realizującego inwestycje.

Natomiast w § 16 pkt 1 lit. e i § 18 pkt 1 lit. e uchwały, w odniesieniu do terenów oznaczonych symbolami “1U”, “2U”, “4U” i “1P,U” - “4P,U”, wprowadzono dopuszczenie realizacji budynków mieszkalnych dla zaspokojenia potrzeb własnych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na tych terenach.

Stwierdzić należy, że zamieszczenie ww. zapisów, ustalających kto ma realizować inwestycję oraz określających kategorię osób, które mogą zamieszkać w danym budynku, stanowi przekroczenie zakresu zagadnień, które winien obejmować plan miejscowy. Wskazany zakres został określony w art. 15 ustawy, a jego przekroczenie stoi w sprzeczności z celem uchwalania planów, określonym w przepisach art. 4 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tymi przepisami ustalenia planu winny ograniczać się do ustalenia przeznaczenia terenu, rozmieszczenia inwestycji celu publicznego oraz określenia sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu.

Wątpliwości, z punktu widzenia jednoznaczności przeznaczenia terenów w kontekście ustaleń art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym: “ w planie miejscowym okre ś la si ę obowi ą zkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczaj ą ce tereny o ró ż nym przeznaczeniu lub ró ż nych zasadach zagospodarowania”, budzi natomiast dopuszczenie łącznej realizacji na terenach oznaczonych symbolami “1P,U” - “4P,U” tak odmiennych funkcji jak zabudowa produkcyjna, składowa i magazynowa oraz zabudowa mieszkaniowa.

Akt prawa miejscowego, jakim jest plan miejscowy, musi spełniać szereg ustawowych wymogów. Zawarte w nim normy, poprzez swoją budowę, winny zapewnić jednoznaczność w ich odbiorze przez wszystkich adresatów jego zapisów, jak również gwarantować wysoki stopień przewidywalności skutków realizacji tych zapisów. Stąd też pod wątpliwość należy poddać wyznaczanie w planie terenów przeznaczonych pod produkcję, składowanie i magazynowanie oraz usługi, na których dopuszcza się zabudowę mieszkaniową, która realizowana może być zarówno łącznie z funkcją podstawową jak i niezależnie od niej. Ustalenie na jednym terenie, bez rozgraniczenia linią rozgraniczającą, tak odmiennych funkcji nie pozwala w pełni przewidzieć w jaki sposób będzie kształtowała się na nim przyszła zabudowa, a w konsekwencji może prowadzić do licznych konfliktów przestrzennych związanych z różnym sposobem i intensywnością użytkowania takich obiektów.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że Rada Miejska w Pleszewie podejmując przedmiotową uchwałę naruszyła, we wskazanym zakresie, istotnie obowiązujące prawo, dlatego należało orzec jak w sentencji.

Niniejsze rozstrzygnięcie nadzorcze może być zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z powodu niezgodności z prawem, w terminie 30 dni od daty jego doręczenia, za pośrednictwem Wojewody Wielkopolskiego.

Wojewoda Wielkopolski

(-) Przemysław Pacia