Wyrok SN z dnia 31 maja 2017 r., sygn. II UK 252/16

1. Organy władzy publicznej we wspólnym działaniu mają obowiązek zabezpieczyć interesy beneficjentów, tak by prawa tych osób nie zostały naruszone wskutek niezrozumienia czy niejasności przepisów. Zaniedbanie tego obowiązku stanowi błąd organów, a w przypadku organu rentowego jest to błąd w rozumieniu art. 135 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

2. Pozytywne rozpatrzenie wniosku uprawnionego do emerytury o zawieszenie tego prawa, musi być poprzedzone analizą okoliczności towarzyszących złożeniu takiego wniosku.

Biuletyn SN Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych nr 6/2017

Świadczenia z tytułu renty strukturalnej i świadczenia z ubezpieczenia społecznego, jak renta, czy emerytura funkcjonują równolegle. Jednak priorytet ma świadczenie przyznane z ubezpieczenia społecznego zważywszy, że renta strukturalna nie przysługuje osobie uprawnionej do renty, czy emerytury; z drugiej strony osoba, która nabędzie prawo do emerytury w okresie pobierania renty strukturalnej ma obowiązek wystąpić o jej przyznanie, a wysokość świadczenia emerytalnego ostatecznie będzie miała wpływ na wysokość renty strukturalnej. Przy tym należy zauważyć, że przepis § 14 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. z 2017 r., poz. 1220) posługuje się pojęciem nabycia prawa do emerytury, co jak wiadomo następuje z mocy prawa, nie na skutek decyzji organu rentowego. To oznacza, że ustawodawca nie powiązał konieczność pomniejszenia wysokości wypłacanej renty strukturalnej z faktem realizacji świadczenia, lecz już tylko z faktem nabycia prawa, czyli ziszczenie się przesłanek materialnoprawych świadczenia.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Andrzej Wróbel (przewodniczący)

SSN Piotr Prusinowski

SSA Jolanta Hawryszko (sprawozdawca)