Wyrok SN z dnia 28 listopada 1990 r., sygn. III ARN 28/90

Obywatele, których prawna i faktyczna sytuacja wobec organów administracji jest zbliżona, mogą oczekiwać, iż zostaną wobec nich podjęte decyzje o podobnej, jeżeli nie tożsamej, treści. Organ administracji może na podstawie decyzji zróżnicować sytuację obywateli w zakresie pewnej określonej grupy stosunków tylko na podstawie konkretnie sformułowanych przesłanek, wynikających z niewątpliwie różnej sytuacji faktycznej, wyraźnego nakazu prawa lub ze względu na interes publiczny, przemawiający za odmiennym potraktowaniem poszczególnych obywateli.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Zbigniewa M. na decyzję Dyrektora Wydziału Architektury i Budownictwa Urzędu Wojewódzkiego w S. w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego o charakterze letniskowym na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości S/C VI 537/4/90 od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 1989 r. IV SA 392/89 – oddalił rewizję nadzwyczajną.

Uzasadnienie

1. Naczelnik Gminy w E. decyzją z 15.VIII.1988 r. nakazał Zbigniewowi M. rozbiórkę obiektu budowlanego o charakterze letniskowym w miejscowości M., gmina E. W uzasadnieniu podał, iż obiekt ten został wybudowany bez wymaganego pozwolenia na budowę, a jego lokalizacja jest niezgodna z planem zagospodarowania przestrzennego gminy E. Od tej decyzji Zbigniew M. odwołał się wywodząc, iż obiekt budowlany to barakowóz, który nabył od poprzedniego właściciela i ustawił na terenie wskazanym przez Naczelnika Gminy, czyniąc równocześnie starania o nabycie działki rekreacyjnej. Dyrektor Wydziału Architektury i Budownictwa Urzędu Wojewódzkiego w S. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, wywodząc, że obiekt został ustawiony na gruncie w 1987 r., a 7.IV.1988 r. przeszedł na własność skarżącego. Plan zagospodarowania przestrzennego zalegalizował w 1986 r. „stan istniejący w zabudowie wypoczynkowej”, ale zakazał też „dalszego wznoszenia domków letniskowych od momentu jego zatwierdzenia.”

Od powyższej decyzji Zbigniew M. złożył skargę do NSA, a ten uchylił zaskarżoną decyzję, nakazując wyjaśnić, w jakim miejscu znajdował się obiekt przed jego przeniesieniem, w grudniu 1987 r. Jeśliby bowiem znajdował się na terenie kompleksu, przeznaczonego w planie pod „zespół domków wypoczynkowych i letniskowych”, to zdaniem NSA brak byłoby podstaw do wydania nakazu rozbiórki w trybie art. 37 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego (ustawa z 24.X.1974 r., Dz.U. nr 38, poz. 228 z późn. zm.).