Wyrok NSA z dnia 2 lutego 2016 r., sygn. II FSK 3270/13

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Przepis ten należy interpretować szeroko, jeśli chodzi o związek ponoszonych wydatków z celem, jakim jest osiągnięcie przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki, które bezpośrednio przekładają się na uzyskiwane przychody, bądź ich związek z przychodem jest pośredni, wiążą się z całokształtem funkcjonowania podatnika. Wystarczy, że koszt jest nakierowany na uzyskanie przychodu; tj. podatnik realistycznie zakłada, iż dany wydatek przyniesie w przyszłości skutek w postaci uzyskania przychodu, bądź służy zabezpieczeniu lub rozwojowi działalności przedsiębiorstwa. Oznacza to, że nawet gdy skutek ten nie wystąpi, podatnik będzie miał prawo wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów zaliczyć do kosztów podatkowych. Możliwość zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów zachodzi tylko wówczas, gdy spełnia on jeden z celów przewidzianych w normie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Zatem związanie danego wydatku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu. Niezbędne jest też spełnienie jednego z celów określonych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Teza od Redakcji