Wyrok NSA z dnia 28 października 2015 r., sygn. II OSK 2041/15

W doktrynie przyjmuje się, że pojęcie sprzeczność należy definiować zgodnie ze znaczeniem przypisanym mu w języku potocznym. Podaje się, że można mówić o sprzeczności, jako niemożności pogodzenia z nią określonej sytuacji, czynności, zachowania, normy niższego rzędu, czyli jest to wykluczanie się normy prawnej i tej sytuacji.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Chlebny /spr./ Sędziowie: Sędzia NSA Robert Sawuła Sędzia WSA del. Jerzy Siegień Protokolant: asystent sędziego Katarzyna Miller po rozpoznaniu w dniu 28 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Gminy [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 8 kwietnia 2015 r. sygn. akt IV SA/Gl 35/15 w sprawie ze skargi Gminy [...] na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie założenia gminnej ewidencji zabytków oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Gminy [...] na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] września 2013 r. w przedmiocie założenia gminnej ewidencji zabytków.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Wojewoda [...] rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] września 2013 r. stwierdził nieważność zarządzenia Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] listopada 2012 r. w sprawie założenia gminnej ewidencji zabytków, zarzucając sprzeczność zarządzenia z art. 22 ust. 5 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w związku z art. 6 ust. 2 i art. 7 ustawy z dnia z dnia 18 marca 2010 r. o zmianie ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Wojewoda zaznaczył, że założenie gminnej ewidencji zabytków jest dokonywane w formie czynności materialno-technicznej, nie wymagającej uchwały czy zarządzenia. Organ nadzoru wskazał nadto, że ustawodawca wyraźnie wskazał jakie zabytki nieruchome muszą być ujęte w ewidencji, nie pozostawiając przy tym miejsca na żadne uznaniowe działanie wójta. Organ gminy nie posiada uprawnień do samodzielnego decydowania w przedmiocie uznania danego obiektu za zabytek, w ewidencji nie powinien zatem zostać umieszczony żaden obiekt, co do którego organ samorządu gminnego nie porozumiał się z wojewódzkim konserwatorem zabytków.