Wyrok NSA z dnia 29 stycznia 2008 r., sygn. II OSK 1950/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie Sędzia NSA Alicja Plucińska-Filipowicz Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak ( spr. ) Protokolant Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej G. N. i K. N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 lipca 2006 r. sygn. akt II SA/Gd 614/05 w sprawie ze skargi G. N. i K. N. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku, 2. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. na rzecz G. N. i K. N. solidarnie kwotę 400 (słownie: czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 lipca 2006 r. , sygn. akt II SA/Gd 614/05, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę G. N. i K. N. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia [...] nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia [...] nr [...], nakazującą, na podstawie art. 48 ust. 1 w związku z art. 48 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), rozbiórkę obiektu budowlanego położonego na działce nr [...] w W., jako wzniesionego w warunkach samowoli budowlanej.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż skoro inwestorzy nie przedstawili w zakreślonym przez organ nadzoru budowlanego terminie wskazanych w art. 48 ust. 3 Prawa budowlanego dokumentów niezbędnych dla legalizacji samowoli budowlanej, w tym zaświadczenia o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, organ zobligowany był wydać nakaz rozbiórki samowolnie wzniesionego przez inwestorów obiektu budowlanego w oparciu o dyspozycję art. 48 ust. 1 w zw. z ust. 4 Prawa budowlanego. Sąd wskazał ponadto, że niemożność przedstawienia przez inwestorów w niniejszej sprawie przedmiotowego zaświadczenia o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego wynikała z tego, iż teren, na którym znajduje się nieruchomość inwestorów, nie był w dacie wydania zaskarżonej decyzji objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. W chwili wszczęcia postępowania skarżący nie legitymowali się także ostateczną decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, która, jako jedyna, jak podniósł Sąd, umożliwiłaby im w braku miejscowego planu legalizację wybudowanego obiektu.