Wyrok NSA z dnia 4 lutego 2000 r., sygn. I SA/Gd 2097/97

Sformułowanie przepisu art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ wyklucza zastosowanie dla porównania innych kategorii niż ceny.

Nie stanowią zatem materiału dowodowego dokonywane przez podatnika inne transakcje nawet z podmiotami niepowiązanymi. Materiałem porównawczym muszą być ceny stosowane przez inne podmioty.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 czerwca 1997 r. Urząd Skarbowy po ponownym rozpatrzeniu sprawy określił stronie skarżącej "A." Spółka z o.o. w S. podatek dochodowy od osób prawnych za 1995 r. w kwocie 88.377 zł.

Urząd Skarbowy ustalił, że w dniu 1 lipca 1995 r. została zawarta umowa pożyczki kwoty 184.404,38 zł, której skarżącej Spółce udzieliła Anna R., będąca wówczas właścicielem 1.200 udziałów /druga z właścicielek miała 800 udziałów/. Równocześnie Prezesem Zarządu Spółki był Wojciech R. - małżonek pożyczkodawczyni. Kwota pożyczki miała być przekazana bezpośrednio na rzecz Spółki cywilnej "M." - Anna R. i Anna H. w S. tytułem spłaty należności za meble.

Z umowy pożyczki oraz dwóch do niej aneksów wynikała kwota należnych Annie R. odsetek od pożyczki, które w 1995 r. wyniosły łącznie kwotę 221.017 zł. Powyższa kwota została zapłacona i zaliczona przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie Urzędu na wysokość oprocentowania pożyczki - 21,23 procent w skali miesiąca /254,70 procent w skali roku/ rzutowały powiązania rodzinne i kapitałowe stron umowy.