1. Inwestycje w obcych środkach trwałych

Przepisy podatkowe ani przepisy bilansowe nie definiują wprost inwestycji w obcych środkach trwałych. Jednak według art. 4a pkt 2 ustawy o CIT oraz art. 5a pkt 2 ustawy o PIT przyjmuje się, że inwestycje w obcych środkach trwałych, o których mowa w art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT i art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT, to ulepszenia w obcych środkach trwałych w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Ulepszenie środka trwałego polega na rozbudowie, przebudowie, modernizacji lub rekonstrukcji, powodującej, że wartość użytkowa tego środka po zakończeniu ulepszenia przewyższa posiadaną przy przyjęciu do używania wartość użytkową, mierzoną okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego, kosztami jego eksploatacji lub innymi miarami. Z kolei obcym środkiem trwałym są aktywa, które nie stanowią własności podatnika i w momencie przekazania do używania są kompletne oraz zdatne do używania.

UWAGA

Inwestycje w obcych środkach trwałych stanowią ulepszenia obcych środków trwałych, mające na celu przystosowanie obiektu używanego bez prawa własności do potrzeb własnej działalności gospodarczej poprzez jego adaptację, przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję lub modernizację.

W praktyce przyjmuje się, że inwestycja w obcych środkach trwałych wystąpi, jeżeli suma wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację obcego środka trwałego przekroczy w danym roku podatkowym 3500 zł, a wydatki spowodują wzrost wartości użytkowej środka trwałego (art. 16g ust. 13 ustawy o CIT oraz art. 22g ust. 17 ustawy o PIT). Jednak na gruncie prawa bilansowego stosowanie tej zasady powinno znaleźć swoje odzwierciedlenie w polityce rachunkowości. Ustawa o rachunkowości nie zawiera odniesienia do jakichkolwiek kryteriów kwotowych, oprócz wspomnianych wyżej.