Artykuł
2. Kara umowna - aspekty rachunkowe i podatkowe
Zasada swobody umów pozwala na ustalenie przez strony zakresu oraz sposobu naprawienia szkody w przypadku nienależytego wykonania zobowiązania. Służy temu instytucja kary umownej. Zgodnie z art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego w umowie można zastrzec, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).
Oceniając możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kar umownych, należy przywołać ogólną regułę wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (updof) i art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (updop). Według przepisów tych ustaw za koszty uzyskania przychodów uważa się wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 23 ust. 1 updof i art. 16 ust. 1 updop jako niestanowiące kosztów podatkowych.
Enumeratywnie jako tzw. koszty niepodatkowe z tytułu różnych rodzajów kar (niezaliczane do kosztów uzyskania przychodów) wymienione zostały przez ustawodawcę:
