Interpretacja

TEMATY:

Interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.469.2023.2.MC

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że należności wypłacane przez Spółkę z tytułu Opłaty Wstępnej na rzecz X nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 września 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy należności wypłacane przez Spółkę z tytułu Opłaty Wstępnej na rzecz „X” nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 i następnych ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 2 listopada 2023 r. (wpływ tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

„Y” spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży hurtowej odzieży, obuwia, torebek i akcesoriów do podmiotów powiązanych prowadzących sprzedaż detaliczną poprzez różne sieci handlowe i sklepy internetowe.

W celu intensyfikacji sprzedaży, Spółka podejmuje współpracę z podmiotami o międzynarodowej renomie. Obecnie Spółka podpisała umowę dystrybucyjną (dalej: „Umowa”) ze spółką (…). (dalej: X), spółką utworzoną zgodnie z prawem włoskim, z siedzibą (…). X jest właścicielem znaków towarowych zarejestrowanych w różnych jurysdykcjach dla różnych kategorii produktów oraz prowadzi działalność w zakresie produkcji i wprowadzania na rynek - między innymi - odzieży, obuwia, toreb i akcesoriów opatrzonych znakami towarowymi.

Zgodnie z zapisami Umowy, w okresie jej obowiązywania Spółka nabędzie prawo do niewyłącznego prawa do dystrybucji i sprzedaży określonych produktów (dalej: „Produkty”) poprzez Sklepy (…) oraz Sklepy internetowe (…) (dalej: „Kanały dystrybucji”) na terytorium (…) (dalej: „Terytorium”).

Dystrybucja Produktów przez Spółkę odbywać się będzie wyłącznie we własnym imieniu i na własny rachunek oraz zgodnie ze wszystkimi przepisami prawa i regulacjami mającymi zastosowanie do zakupu i importu Produktów oraz ich dystrybucji, sprzedaży i reklamy na Terytorium. W celu optymalizacji dystrybucji i marketingu produktów na Terytorium, Spółka musi utrzymywać z X stałą i efektywną współpracę oraz działać zgodnie z zasadami, wizerunkiem, strategiami i standardami określonymi przez X Spółka zobowiązuje się do dystrybucji i promowania sprzedaży Produktów za pośrednictwem Kanałów dystrybucji na Terytorium i zgodnie z ogólnymi wskazówkami otrzymanymi od X oraz pozycjonowaniem Produktów na rynku ustalonym przez X.

X gwarantuje prawo do używania wszystkich znaków towarowych, nazw marek, nazw handlowych, nazw liniowych, logo, know-how, patentów i praw autorskich należących do X (zwanych dalej „Własnością Intelektualną”) zgodnie z przepisami obowiązującymi w momencie zawarcia Umowy.

X posiada wyłączne prawo do korzystania z Własności Intelektualnej i kombinacji dowolnej jej części. Jedynym prawem Spółki w odniesieniu do Własności Intelektualnej jest korzystanie z Własności Intelektualnej wyłącznie w odniesieniu do dystrybucji Produktów i ograniczone do celów i w okresie obowiązywania Umowy, w ścisłej zgodności z warunkami Umowy i wyłącznie w celu identyfikacji i reklamy Produktów w ramach swojej działalności jako dystrybutora Produktów oraz w wyłącznym interesie X.

Spółka będzie sprzedawać Produkty bez dodatków, modyfikacji i/lub skojarzeń z innymi znakami towarowymi lub znakami, zarejestrowanymi lub nie. Ponadto, Spółka nie wyznaczy żadnego subdystrybutora. Żadne z postanowień Umowy nie przyznaje Spółce żadnych praw, tytułów ani udziałów we Własności Intelektualnej.

Jako niezbędny warunek realizacji Umowy i przyznania praw do dystrybucji przez X Spółka zapłaci X bezwarunkową, bezzwrotną opłatę wstępną (dalej „Opłata Wstępna”) za prawo do dystrybucji Produktów na Terytorium oraz zrzeczenia się przez Licencjobiorców odpowiednich krajów wchodzących w skład Terytorium ich wyłącznych praw do dystrybucji.

Całkowita kwota takiej Opłaty Wstępnej została zafakturowana przez X w momencie podpisania Umowy i została zapłacona przez Spółkę po otrzymaniu faktury. Z zastrzeżeniem przestrzegania bezwzględnie obowiązujących przepisów, w przypadku rozwiązania Umowy przed terminem jej wygaśnięcia, żadna część powyższej Opłaty Wstępnej już uiszczonej nie zostanie w żadnym wypadku zwrócona Spółce, a X będzie uprawniona do uzyskania natychmiastowej zapłaty jakiejkolwiek pozostałej kwoty nieuiszczonej Opłaty Wstępnej, która stanie się wymagalna w momencie rozwiązania Umowy.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego Spółka powzięła wątpliwość co do charakteru należności z tytułu Opłaty Wstępnej i w konsekwencji jej obowiązków jako płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo, że:

1. Spółka oczekuje uzyskania interpretacji w zakresie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

2. Opisanie co wchodzi w zakres „praw do dystrybucji”, od których pobierana jest opłata wstępna.

Po podjęciu współpracy - która warunkowana jest uiszczeniem Opłaty Wstępnej - Spółka po podpisaniu stosownej umowy może rozpocząć dystrybucję Produktów. Zgodnie z Umową Spółka musi nabywać Produkty wyłącznie od X i dystrybuować Produkty wyłącznie za pośrednictwem Kanałów dystrybucji na całym Terytorium. Spółka będzie dystrybuować Produkty wyłącznie we własnym imieniu i na własny rachunek oraz zgodnie ze wszystkimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi mającymi zastosowanie do zakupu i importu Produktów oraz ich dystrybucji, sprzedaży i reklamy na Terytorium, w tym między innymi kodeksów samoregulacji, przepisów podatkowych, przepisów celnych, przepisów konsumenckich.

3. W ramach umowy dystrybucyjnej Spółka zobowiązuje się do dystrybucji i promowania sprzedaży Produktów za pośrednictwem Kanałów dystrybucji na Terytorium i zgodnie z ogólnymi wskazówkami otrzymanymi od X

4. oraz pozycjonowaniem Produktów na rynku ustalonym przez X. W celu optymalizacji dystrybucji i marketingu Produktów na Terytorium, Spółka musi utrzymywać z X stałą i efektywną współpracę oraz działać zgodnie z zasadami, wizerunkiem, strategiami i standardami określonymi przez X.

5. Na Spółkę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa autorskie, majątkowe czy pokrewne.

6. W ramach umowy dystrybucyjnej jedynym prawem Spółki w odniesieniu do Własności Intelektualnej jest korzystanie z Własności Intelektualnej wyłącznie w odniesieniu do dystrybucji Produktów i ograniczone do celów i w okresie obowiązywania Umowy, w ścisłej zgodności z warunkami Umowy i wyłącznie w celu identyfikacji i reklamy Produktów w ramach swojej działalności jako dystrybutora Produktów oraz w wyłącznym interesie X. Żadne z postanowień Umowy nie przyznaje Spółce żadnych praw, tytułów ani udziałów we Własności intelektualnej lub w żadnym ze Znaków towarowych lub jakiejkolwiek innej własności intelektualnej w okresie obowiązywania Umowy lub w jakimkolwiek późniejszym czasie. Spółka podkreśla, że zgodnie z brzmieniem Umowy nie stanowi ona umowy licencyjnej, umowy joint venture ani umowy agencyjnej.

7. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji spółki X

8. Kwota wypłaconej należności przekroczy kwotę 2 mln złotych.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Wnioskodawcy, Opłata Wstępna wypłacana przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji, Spółka nie jest i nie będzie zobowiązana jako płatnik do potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy przy tym zauważyć, że ustawa o CIT w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 wskazuje zamknięty katalog przychodów, podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2) z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze:

- ustala się w wysokości 20% przychodów;

3) z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych, uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera;

4) uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera:

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

Powyższe oznacza, że co do zasady przy płatnościach wynagrodzenia z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym łącznie kwoty 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika nierezydenta, płatnik podatku u źródła może zastosować obniżoną stawkę wynikającą z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub nie pobierać podatku w ogóle (jeśli zapisy umowy tak przewidują) pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji podatkowej kontrahenta nierezydenta - przy zachowaniu odpowiedniej staranności przy weryfikacji możliwości zastosowania stawki z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku. Innymi słowy, w przypadku braku certyfikatu rezydencji podatkowej nierezydenta zastosowanie znajdą reguły określone w ustawie o CIT.

Artykuł 26 ust. 2e ustawy o CIT stanowi, iż jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w m.in. w art. 21 ust. 1 przekracza kwotę, o której mowa w ust. 1 (tj. 2 000 000 zł), osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, co do zasady, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł - bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Co do zasady zatem, dochody nierezydentów z tytułu m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych podlegają opodatkowaniu w Polsce, a określony podmiot dokonujący wypłaty należności z tego tytułu jest zobowiązany, jako płatnik, do pobrania podatku.

Jak już jednak wspomniano powyżej, przepisy dotyczące poboru podatku u źródła w Polsce należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (dalej: „UPO PL-IT”). Co do zasady, zgodnie z art. 7 UPO PL-IT zyski włoskiego przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu tylko we Włoszech, chyba że to przedsiębiorstwo prowadzi w Polsce działalność gospodarczą poprzez położony tu zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski tego przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w Polsce, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi. Oznacza to, że - co do zasady - zyski włoskiej spółki podlegają opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania mogą jednak przewidywać odrębne zasady opodatkowania dla niektórych rodzajów dochodów/przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 UPO PL-IT należności licencyjne, powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę we Włoszech, mogą być opodatkowane zarówno we Włoszech jak i w Polsce, przy czym podatek w Polsce nie może przekroczyć 10% kwoty należności brutto.

Należności licencyjne, o których mowa powyżej zostały zdefiniowane w art. 12 ust. 3 UPO PL-IT. Określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

UPO PL-IT nie zawiera definicji „praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego albo naukowego” w związku z czym należy - zgodnie z art. 3 ust. 2 UPO PL-IT - odwołać się do tych definicji w prawie krajowym.

W opinii Wnioskodawcy, wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 12 ust. 3 UPO PL-IT w odniesieniu do wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę na rzecz x wymaga uwzględnienia postanowień ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2509 t. j. z dnia 6 grudnia 2022 r. ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Przepis ten zawiera ogólną normę, opisującą utwór będący przedmiotem prawa autorskiego.

Natomiast art. 1 ust. 2 pkt 1 tej samej ustawy stanowi, że przedmiotem prawa autorskiego są w szczególności utwory „wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe)”.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, Spółka zwraca uwagę, że zgodnie z Umową:

- X udziela Spółce niewyłączne prawo do dystrybucji Produktów,

- Prawo do dystrybucji jest ograniczone do terytorium Polski, Słowenii, Bułgarii, Chorwacji, Czech, Estonii, Litwy, Łotwy, Rumunii, Serbii i Słowacji,

- Spółka nie jest uprawniona do przekazywania prawa do dystrybucji podmiotom trzecim,

- Spółka nie jest uprawniona do korzystania z Własności Intelektualnej i kombinacji dowolnej jej części,

- Jedynym prawem Spółki w odniesieniu do Własności Intelektualnej jest korzystanie z Własności Intelektualnej wyłącznie w odniesieniu do dystrybucji Produktów i ograniczone do celów i w okresie obowiązywania Umowy, w zgodzie z warunkami Umowy i wyłącznie w celu identyfikacji i reklamy Produktów w ramach swojej działalności jako dystrybutora Produktów oraz w wyłącznym interesie X

- Zasadniczym warunkiem wykonania Umowy i przyznania praw do dystrybucji przez X jest zapłata przez Spółkę na rzecz X wynagrodzenia w postaci Opłaty Wstępnej.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, na podstawie Umowy Spółka nie nabywa prawa do korzystania z Własności Intelektualnej. Rolą Spółki jest wyłącznie dystrybucja Produktów na rzecz podmiotów trzecich na rynku polskim i wschodnioeuropejskim. Na Spółkę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa autorskie, bądź też prawa majątkowe uprawniające ją do korzystania z Własności Intelektualnej. Spółka pośredniczy jedynie w sprzedaży.

Mając powyższe na uwadze, w opinii Spółki, Opłata Wstępna wypłacana przez Spółkę na rzecz X jako zasadniczy warunek wykonania Umowy i przyznania praw do dystrybucji przez X nie ma charakteru należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 UPO PL-IT oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, a w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce.

W konsekwencji Spółka nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od przychodu uzyskiwanego z tego tytułu przez X .

Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD (w wersji z 18 grudnia 2017 r.; dalej: „Komentarz”). Spółka zdaje sobie sprawę, że Modelowa Konwencja OECD jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa. Stanowią one jednak wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W pkt 10 ust. 1 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD (dotyczącego odsetek i należności licencyjnych) stwierdza się, że płatności, które są dokonywane wyłącznie w zamian za uzyskanie wyłącznych praw do dystrybucji produktu lub usługi na danym terytorium, nie stanowią należności licencyjnych, ponieważ nie są dokonywane w zamian za korzystanie lub prawo do korzystania z praw autorskich objętych definicją. Te płatności, które najlepiej traktować jako dokonywane w celu zwiększenia przychodów ze sprzedaży, wchodziłyby raczej w zakres art. 7 (dotyczącego zysków przedsiębiorstw). Przykładem takiej płatności byłby przypadek dystrybutora odzieży mającego siedzibę w jednym z Umawiających się Państw, który płaci pewną kwotę pieniężną producentowi markowych koszulek, który ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, w zamian za wyłączne prawo do sprzedaży w pierwszym Państwie markowych koszulek wyprodukowanych za granicą przez tego producenta. W tym przypadku dystrybutor będący rezydentem nie płaci za prawo do używania nazwy handlowej lub znaku towarowego, pod którymi koszule są sprzedawane; otrzymuje on jedynie wyłączne prawo do sprzedaży w swoim państwie zamieszkania koszul, które kupi od producenta”.

Wnioski z powyższego komentarza powinny znaleźć zastosowanie również do opisanego stanu faktycznego. Spółka nie płaci X za prawo do używania Własności Intelektualnej należącej do X. X przyznaje Spółce niewyłączne prawo do dystrybucji (w przeciwieństwie do Komentarza, w którym mówi się o wyłącznym prawie do dystrybucji, fakt ten nie powinien być tu decydujący). Decydujący powinien być fakt, że Spółka nie otrzymuje żadnego prawa do korzystania z Własności Intelektualnej, a jedynie prawo do dystrybucji Produktów. W związku z tym, zgodnie z poglądem OECD, zapłata wynagrodzenia w postaci Opłaty Wstępnej nie należy traktować jako należności licencyjnych (objętych art. 12 UPO PL-IT), lecz raczej jako zyski z działalności gospodarczej X (objętych art. 7 UPO PL-IT), w odniesieniu do których Polska nie ma prawa do opodatkowania.

Zdaniem Spółki, porównując stan faktyczny z przedstawionym powyżej Komentarzem do Konwencji modelowej OECD należy dojść do wniosku, że wynagrodzenie - Opłata Wstępna - wypłacane przez Spółkę na rzecz X jako zasadniczy warunek wykonania Umowy i przyznania praw do dystrybucji przez X nie ma charakteru należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 UPO PL-IT, ale powinno być klasyfikowane jako zyski przedsiębiorstw, o których mowa w art. 7 UPO PL-IT. W konsekwencji niniejsza Opłata Wstępna nie jest również objęta dyspozycją art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W związku z tym przedmiotowe wynagrodzenia nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce, a Spółka nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku u źródła od przychodu uzyskiwanego z tego tytułu przez X.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2, uważa się w szczególności dochody (przychody) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.

W myśl art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

Za dochody (przychody), o których mowa w ust. 3 pkt 5, uważa się przychody wymienione w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1, jeżeli nie stanowią dochodów (przychodów), o których mowa w ust. 3 pkt 1-4.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Stosownie do postanowień art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1)z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

- ustala się w wysokości 20% przychodów,

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

W art. 21 ustawy o CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a- 1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

W świetle art. 26 ust. 2e ustawy o CIT:

Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1 na rzecz podmiotu powiązanego, przekroczyła w roku podatkowym obowiązującym u wypłacającego te należności łącznie kwotę 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać, z zastrzeżeniem ust. 2g, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 pkt 1 lub art. 22 ust. 1 od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł:

1) z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e;

2) bez możliwości niepobrania podatku na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, a także bez uwzględniania zwolnień lub stawek wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jak stanowi art. 26 ust. 3 ustawy o CIT:

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgodnie z ust. 1, 2-2b, 2d i 2e pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika wykonuje swoje zadania, albo - w przypadku dochodu, o którym mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 lit. f - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby płatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 oraz podatników będących osobami uprawnionymi z papierów wartościowych zapisanych na rachunkach zbiorczych, których tożsamość nie została płatnikowi ujawniona w trybie przewidzianym w ustawie, o której mowa w art. 4a pkt 15, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w:

1) art. 3 ust. 1 - informację o wysokości pobranego podatku,

2) art. 3 ust. 2, oraz urzędowi skarbowemu - informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku

- sporządzone według ustalonego wzoru.

Obowiązek przesłania tych informacji podatnikom oraz urzędowi skarbowemu nie powstaje w przypadku i w zakresie określonych w ust. 2a zdanie pierwsze.

Art. 26 ust. 3d ustawy o CIT stanowi natomiast, że:

Informację, o której mowa w ust. 3 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku. Przepisy ust. 3b i 3c stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 22b ustawy o CIT:

Zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W niniejszej sprawie zastosowanie będzie miała Umowa zawarta między Rządem Polskiej RzeczypospolitejLudowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. 1989r. Nr 62 poz. 374 ze zm., dalej: „UPO PL-IT”).

Stosownie do art. 3 ust. 2 UPO PL-IT:

Przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z treści przepisu nie wynika inaczej, każde określenie, zdefiniowane odmiennie, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Umawiającego się Państwa w zakresie podatków, do których stosuje się niniejszą umowę.

W myśl art. 7 ust. 1 UPO PL-IT:

Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 7 ust. 7 UPO PL-IT:

Jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

W świetle powyższego należy zatem stwierdzić, że powołany powyżej art. 7 ust. 7 ww. Konwencji przyznaje pierwszeństwo poszczególnym artykułom dotyczącym opisanych w nim konkretnych kategorii dochodów. W związku z tym artykuł ten ma zastosowanie do dochodów przedsiębiorstwa, które nie wchodzą w zakres dochodów objętych innymi artykułami.

Stosownie do art. 12 ust. 1-3 UPO PL-IT:

1. Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

2. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności.

3. Określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Odnosząc się do definicji należności licencyjnej zawartej w art. 12 ust. 3 UPO PL-IT, należy podkreślić, że Państwa - posłużyły się sformułowaniem „wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego”. Jak wynika z powyższego, pojęcie należności licencyjnych nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z transakcjami, których przedmiotem są prawa autorskie, lecz wyłącznie tych, w których mamy do czynienia z ustanowieniem prawa do ich użytkowania. Tym samym, zapłata za przeniesienie danego prawa (np. ogółu praw autorskich) jeżeli wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu przeniesienia całości praw wynikających z praw autorskich, nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu ww. umowy. Przepis ten reguluje opodatkowanie należności licencyjnych, do których zalicza się należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego, a nie jego przeniesienia.

Ustawa o CIT (ani inne ustawy podatkowe) nie zawierają definicji praw autorskich i z tego względu na potrzeby ustalenia zakresu tego pojęcia konieczne jest odniesienie się do ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2509 ze zm., dalej: „ustawa o prawie autorskim”).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim:

Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Jednocześnie jak stanowi art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim:

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty.

Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim:

1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:

1) autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy;

2) nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że umowa stanowi inaczej.

2. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Stosownie do art. 43 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim:

1. Jeżeli z umowy nie wynika, że przeniesienie autorskich praw majątkowych lub udzielenie licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia.

2. Jeżeli w umowie nie określono wysokości wynagrodzenia autorskiego, wysokość wynagrodzenia określa się z uwzględnieniem zakresu udzielonego prawa oraz korzyści wynikających z korzystania z utworu.

Zgodnie z art. 67 ustawy o prawie autorskim:

1. Twórca może udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na wymienionych w umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania.

2. Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna).

3. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca nie może upoważnić innej osoby do korzystania z utworu w zakresie uzyskanej licencji.

4. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, uprawniony z licencji wyłącznej może dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych, w zakresie objętym umową licencyjną.

5. Umowa licencyjna wyłączna wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest kwestia ustalenia, czy należności wypłacane przez Spółkę z tytułu Opłaty Wstępnej na rzecz X nie mieszczą się w zakresie przedmiotowym przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

We wniosku i jego uzupełnieniu Wnioskodawca opisał proces dystrybucji wskazując, że Spółka zawarła umowę dystrybucyjną z włoską spółką X. X posiada wyłączne prawo do korzystania z Własności Intelektualnej. Spółka będzie sprzedawać Produkty bez dodatków, modyfikacji i/lub skojarzeń z innymi znakami towarowymi lub znakami, zarejestrowanymi lub nie. Spółka nie wyznaczy żadnego subdystrybutora. Umowa nie przyznaje Spółce żadnych praw, tytułów ani udziałów we Własności Intelektualnej. Jako niezbędny warunek realizacji Umowy i przyznania praw do dystrybucji przez X. Spółka zapłaci X bezwarunkową, bezzwrotną opłatę wstępną za prawo do dystrybucji Produktów oraz zrzeczenia się przez Licencjobiorców praw do dystrybucji. Spółka po podpisaniu umowy może rozpocząć dystrybucję Produktów. Spółka będzie dystrybuować Produkty wyłącznie we własnym imieniu i na własny rachunek oraz zgodnie ze wszystkimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi mającymi zastosowanie do zakupu i importu Produktów oraz ich dystrybucji, sprzedaży i reklamy. Spółka zobowiązuje się do dystrybucji i promowania sprzedaży Produktów za pośrednictwem Kanałów dystrybucji na i zgodnie z ogólnymi wskazówkami otrzymanymi od X oraz pozycjonowaniem Produktów na rynku ustalonym przez X. W celu optymalizacji dystrybucji i marketingu Produktów na Terytorium, Spółka musi utrzymywać z X stałą i efektywną współpracę oraz działać zgodnie z zasadami, wizerunkiem, strategiami i standardami określonymi przez X Na Spółkę nie są przenoszone jakiekolwiek prawa autorskie, majątkowe czy pokrewne. W ramach umowy dystrybucyjnej jedynym prawem Spółki w odniesieniu do Własności Intelektualnej jest korzystanie z Własności Intelektualnej wyłącznie w odniesieniu do dystrybucji Produktów i ograniczone do celów i w okresie obowiązywania Umowy. Umowa nie przyznaje Spółce żadnych praw, tytułów ani udziałów we Własności intelektualnej lub w żadnym ze Znaków towarowych lub jakiejkolwiek innej własności intelektualnej w okresie obowiązywania Umowy lub w jakimkolwiek późniejszym czasie. Umowa nie stanowi umowy licencyjnej, umowy joint venture ani umowy agencyjnej.

Z powyższego wynika więc, że nie dojdzie do przeniesienia autorskich praw majątkowych czy pokrewnych. Spółka będzie jedynie dystrybutorem Produktów i korzysta z Własności Intelektualnej wyłącznie w odniesieniu do dystrybucji. Spółka pośredniczyć będzie w sprzedaży Produktów bez dodatków, modyfikacji i/lub skojarzeń z innymi znakami towarowymi lub znakami, zarejestrowanymi lub nie. Umowa nie przyznaje Spółce żadnych praw, tytułów ani udziałów we Własności Intelektualnej. Zatem płatności dotyczące dystrybucji wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu Opłaty wstępnej na rzecz X nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT w związku z art. 12 UPO PL-IT. Na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT Wnioskodawca nie ma obowiązku potrącenia od nich podatku u źródła.

Należy także podkreślić, iż art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, nakłada na płatnika obowiązek dochowania należytej staranności przy weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku. Należyta staranność w weryfikacji warunków niepobrania podatku, zastosowania zwolnienia bądź obniżonej stawki podatku wymagana jest po stronie płatnika bez względu na to, czy suma wypłat należności na rzecz jednego podatnika przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 2 000 000 zł. Obowiązek dochowania należytej staranności, o której mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT spoczywa na płatniku, który dokonując wypłaty nie pobiera podatku u źródła na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, stosuje zwolnienie lub obniżoną stawkę.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że należności wypłacane przez Spółkę z tytułu Opłaty Wstępnej na rzecz X w zakresie dystrybucji Produktów nie mieszczą się w zakresie przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT a na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT zatem stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).

erpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).

Rozliczanie ulg na innowacje w praktyce

Dane dokumentu

Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.469.2023.2.MC