Interpretacja indywidualna z dnia 13 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-1.4011.144.2023.3.AK

Z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, wartość przekazanych pracownikom przez Państwa świadczeń, nie stanowiła dla nich przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Oznacza to, że w związku z powyższym na Państwu nie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 31 ww. ustawy w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2022 r oraz art. 32 ww. ustawy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 lutego 2023 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z przekazywaniem na rzecz pracowników Spółki nagród jubileuszowych.

Uzupełnili go Państwo – pismem z 30 marca 2023 r. (data wpływu 30 marca 2023 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

“Spółka", „Wnioskodawca” jest podmiotem prawa polskiego, z siedzibą w Polsce, częścią (…) Grupy będącej czołowym producentem dystrybutorem i sprzedawcą produktów (…).

Wnioskodawca w celu uhonorowania swoich długoletnich pracowników („Pracownicy”) w związku z osiągnięciem przez nich określonego stażu pracy (5,10,20,25 lat aż do przejścia na emeryturę), przyznaje im dodatkowy gratyfikację w postaci nagrody jubileuszowej („Nagrody”). Nagrody mają formę punktów, które Pracownicy mogą wymienić na nagrody rzeczowe dostępne na stronie internetowej dostawcy usługi - platformy (…) według wybranej kategorii: (…) Karta Podarunkowa, (…).

Kategoria Artykuł pozwala na wybór nagrody rzeczowej, wycenionej według ilości punktów, przy czym nie ma możliwości dopłaty ze środków własnych w przypadku wybrania artykułu o większej ilości punktów niż otrzymane. Artykułem może być np. zestaw narzędzi, sprzęt elektroniczny, zestaw win itp.

Wybór Cyfrowej Karty Podarunkowej umożliwia zakup towarów/usług w konkretnych sklepach (np. (…) itp.).

Kategoria (…) umożliwia zaś przekazanie przy sługujących punktów wybranej organizacji dobroczynnej, (…).

Przyznawanie Nagród odbywa się w ten sposób, że Pracownik otrzymuje informację o przyznaniu Nagrody, jej rodzaju, oraz liczby naliczonych punktów. Następnie, po zalogowaniu się do platformy (…), dokonuje wymiany punktów na wybrane Nagrody, w ramach jednej z kategorii wskazanych powyżej.

Jedyną przesłanką otrzymania Nagrody jest uzyskanie określonego stażu pracy w Spółce. Pracownicy przebywający na wypowiedzeniu mają również prawa do otrzymania Nagrody

Nagrody są traktowane jako standardowy przychód ze stosunku pracy, zaś ich wartość podlega opodatkowaniu PIT, oraz stanowi podstawy kalkulacji składek na ubezpieczenie społeczne. Spółka pełni obowiązki raportowe i obowiązki płatnika. Wartość nagrody podlega ubruttowieniu w procesie naliczania plac.

Średnia wartość Nagrody waha się pomiędzy 600 zł dla Pracownika z najkrótszym stażem pracy uprawniającym do jej otrzymania, a 4 000 zł dla Pracownika przechodzącego na emeryturę.

Przekazanie Nagrody ma charakter bezzwrotny i jest nieodpłatne. Nie jest powiązane z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym. Wydatki na Nagrody są finansowane ze środków obrotowych Spółki. Pracownik nie ma możliwości zrzeczenia się Nagrody.

Pracownik nie ma również możliwości odbioru Nagrody w sposób inny niż za pośrednictwem platformy (…) np. poprzez zrealizowanie jej w sklepie fizycznie.

Oprócz Nagród jubileuszowych, Pracownicy są uprawnieni do otrzymania nagród z innych tytułów, np. w związku z realizacją projektu. Proces przyznawania i wymiany punktów odbywa się z wykorzystaniem tej samej platformy (…) na zasadach analogicznych jak opisane powyżej. Wartość nagród innych niż jubileuszowe stanowi przychód ze stosunku pracy.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu sprawy

Nagrody jubileuszowe mają formę punktów, które Pracownicy Spółki mogą wymienić na nagrody rzeczowe dostępne na stronie internetowej dostawcy usługi - platformy (…) według wybranej kategorii: Artykuł, Cyfrowa Karta Podarunkowa, (…), przy czym: Kategoria Artykuł pozwala na wybór nagrody rzeczowej, wycenionej według ilości punktów, przy czym nie ma możliwości dopłaty ze środków własnych w przypadku wybrania artykułu o większej ilości punktów niż otrzymane. Artykułem może być np. zestaw narzędzi, sprzęt elektroniczny, zestaw win itp.

Wybór Cyfrowej Karty Podarunkowej umożliwia zakup towarów/usług w konkretnych sklepach (…) itp.).

Kategoria (…) umożliwia zaś przekazanie przysługujących punktów wybranej organizacji dobroczynnej, np. (…).

Dokumentem potwierdzającym przyznanie Nagrody jest notyfikacja emailowa, informująca Pracownika o przyznaniu mu Nagrody.

Nagrody jubileuszowe stanowią darowiznę przekazaną przez Spółkę pracownikom (dalsze szczegóły znajdują się poniżej).

Nagrody jubileuszowe przyznawane Pracownikom nie stanowią nagród jubileuszowych w rozumieniu art. 772 Kodeksu Pracy, ani też dodatkowego wynagrodzenia Pracownika. Przyznanie Nagród nie wynika bowiem z regulaminu wynagradzania, ani też z żadnego innego dokumentu dotyczącego wypłaty wynagrodzeń w Spółce. Jedyną przesłanką otrzymania Nagrody jest uzyskanie określonego stażu pracy w Spółce. Pracownicy przebywający na wypowiedzeniu mają również prawo do otrzymania Nagrody. Nagroda stanowi świadczenie wyjątkowe i nieekwiwalentne, ponieważ przyczyną jej przyznania są wyjątkowe okoliczności, zaś Pracownicy nie są zobligowani do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Tym samym spełnione są przesłanki uznania świadczenia tego rodzaju za darowiznę. Wniosek ten koresponduje z uzasadnieniem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 (K 7/13), w którym uznano, iż pewne nieodpłatne świadczenia stanowią rodzaj darowizny od pracodawcy dla pracownika. W uzasadnieniu wyroku TK wyraźnie zaznaczono, iż pracodawca może obdarować pracownika wyłącznie z tytułu ważnych, niestandardowych okazji. Trybunał uznał, że jest oczywiste, iż pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także formę różnego rodzaju świadczeń, które - nawet nieujęte w umowie o pracę - w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się [jednak] zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn. Powyższe oznacza, iż o darowiźnie od pracodawcy dla pracownika możemy mówić wyłącznie w przypadku przekazania szczególnego prezentu/ świadczenia, zazwyczaj w związku z ważnym wydarzeniem w życiu tego ostatniego, takiego jak jubileusz, narodziny dziecka, przejście na emeryturę itp.

Nie istnieje regulamin przyznawania Nagród Jubileuszowych

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (a zatem świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), zaś zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do żadnego świadczenia w zamian za świadczenie, które sama otrzymuje. Esencjalną cechą darowizny - jako czynności o charakterze nieodpłatnym - jest zatem brak ekwiwalentu w postaci świadczenia zwrotnego (wzajemnego). Przedmioty i środki pieniężne nabyte w drodze takiej umowy powiększają wartość majątku obdarowanego. W efekcie ten majątek nie może być drugi raz wykazywany i opodatkowany w deklaracji PIT. Stwierdzenie to jest rezultatem zasady, zgodnie z którą jedną czynność opodatkowuje się tylko raz.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku o interpretację, Wnioskodawca gratyfikuje swoich Pracowników z tytułu osiągniętego stażu pracy. Jedyną przesłanką otrzymania Nagrody jest przepracowanie określonego okresu czasu w jakiejkolwiek Spółce z Grupy (…), również (…) (np. czas związany z oddelegowaniem pracownika wlicza się do stażu pracy). Tym samym Nagroda stanowi świadczenie wyjątkowe i nieekwiwalentne, ponieważ przyczyną jej przyznania są wyjątkowe okoliczności, zaś Pracownicy nie są zobligowani do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Tym samym spełnione są przesłanki uznania świadczenia tego rodzaju za darowiznę w rozumieniu Kodeksu Cywilnego.

Nie istnieje formalna umowa darowizny, strony zawierają ją w formie dorozumianej.

Wartość Nagrody zależy od stażu pracy, dla Pracowników przechodzących na emeryturę wartość Nagrody może przekroczyć wartość 5.308 zł.

Spółka wyjaśnia rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym a pierwotnym uzasadnieniem Wniosku:

W stanie faktycznym Spółka wskazała aktualny sposób opodatkowania Nagrody jako przychodu ze stosunku pracy. Sformułowanie „dodatkowa gratyfikacja” ma na celu oddanie charakteru Nagrody, jako niepowiązanej z regularnym wynagrodzeniem Pracownika, lecz z jego stażem pracy.

Natomiast w uzasadnieniu stanowiska Spółki wskazano, iż analiza obowiązujących przepisów i wyroku TK wskazuje, iż w okolicznościach wskazanych we wniosku przekazanie Nagrody Pracownikowi nie generuje przychodu w rozumieniu Ustawy o PIT. Tym samym Spółka złożyła wniosek o interpretację indywidualną, mając na celu potwierdzenie prawidłowości takiego stanowiska.

Ponownie zadane pytanie oraz własne stanowisko w sprawie zostało przedstawione poniżej.

Pytanie

Czy przekazanie Pracownikom Nagród Jubileuszowych nie stanowi dla nich przychodu w rozumieniu Ustawy o PIT i w związku z tym na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika i obowiązki raportowe związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 Ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z art. 10 ust. 1 pkt 1-2 Ustawy o PIT wynika, że źródłem przychodu jest m.in. stosunek pracy oraz działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Ustawy o PIT, przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 Ustawy o PIT, wartość pieniężną świadczeń w naturze, (...), określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a Ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1) jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2) jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3) jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4) w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z art. 12. ust. 1 Ustawy o PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 Ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

[Subsumpcja przepisów prawa do stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku o interpretację]

[Zasady ogólne] Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje, że co do zasady wartości pieniężne i świadczenia rzeczowe skutkują opodatkowaniem PIT. Jeśli świadczenie jest przekazane pracownikowi przez jego pracodawcę, jest to przychód ze stosunku pracy, zaś na pracodawcy ciążą obowiązki płatnika. Zasada ta jest jednak modyfikowana w przypadku opodatkowania przychodu innym podatkiem niż podatek dochodowy od osób fizycznych, np. podatkiem od spadków i darowizn.

[Wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie świadczeń nieodpłatnych]

Wykładnia powołanych przepisów została dokonana przez wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 dotyczący powstania przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych. W swoim wyroku, Trybunał sformułował przesłanki zaliczania świadczeń nieodpłatnych do przychodu pracownika, uznając za niemożliwe szczegółowe wyliczenie w ustawie wszystkich prawdopodobnych świadczeń pracowniczych i przyjął, że ustawodawca zasadnie posługuje się ogólnym pojęciem „innych nieodpłatnych świadczeń". Niemniej jednak, zdaniem Trybunału, wyjaśnienie zakresu tego pojęcia wymaga doprecyzowania. Analiza dokonana przez Trybunał doprowadziła do sformułowania wniosku, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

‒po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (tzn. skorzystał z nich w pełni

‒dobrowolnie),

‒po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

‒po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich pracowników).

Powyższe oznacza, iż zgodnie z wykładnią dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny, brak spełnienia przynajmniej jednej w przytoczonych wyżej przesłanek, wyklucza możliwość uznania danego świadczenia otrzymanego od pracodawcy za przychód pracownika.

W uzasadnieniu wyroku Trybunał postawił jeszcze jedną ważną tezę w odniesieniu do świadczeń/przekazań mających charakter wyjątkowy, niestandardowy, wynikający ze szczególnych okoliczności. W wyroku TK wskazano bowiem, iż pewne nieodpłatne świadczenia stanowią rodzaj darowizny od pracodawcy dla pracownika. W uzasadnieniu wyroku TK wyraźnie zaznaczono, iż pracodawca może obdarować pracownika wyłącznie z tytułu ważnych, niestandardowych okazji. Trybunał uznał, że jest oczywiste, iż pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać, lecz także formę różnego rodzaju świadczeń, które - nawet nieujęte w umowie o pracę - w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się [jednak] zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn. Powyższe oznacza, iż o darowiźnie od pracodawcy dla pracownika możemy mówić wyłącznie w przypadku przekazania szczególnego prezentu/ świadczenia, zazwyczaj w związku z ważnym wydarzeniem w życiu tego ostatniego, takiego jak jubileusz, narodziny dziecka, przejście na emeryturę itp.

[Charakter Nagrody jubileuszowej]

W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku o interpretację, Wnioskodawca gratyfikuje swoich Pracowników z tytułu osiągniętego stażu pracy. Jedyną przesłanką otrzymania Nagrody jest przepracowanie określonego okresu czasu u tego samego pracodawcy, czyli Spółki. Tym samym Nagroda stanowi świadczenie wyjątkowe i nieekwiwalentne, ponieważ przyczyną jej przyznania są wyjątkowe okoliczności, zaś Pracownicy nie są zobligowani do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Tym samym spełnione są przesłanki uznania świadczenia tego rodzaju za darowiznę.

Inaczej jest np. w sytuacji przyznania nagród za konkretny projekt, bowiem wzajemność jest w tym przypadku kluczowa - nagroda „projektowa” stanowi gratyfikację za konkretny nakład pracy, osiągnięcia, zrealizowane projekty, wyniki.

[Nagroda jubileuszowa jako świadczenie niebędące wynagrodzeniem za pracę]

Innymi słowy, przyznanie Nagrody jubileuszowej nie wynika z wiążącego strony stosunku pracy rozumianym jako ekwiwalentny stosunek prawny, gdyż nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną pracę i nie jest dodatkowym nieodpłatnym świadczeniem z tego tytułu. Przyznanie Nagrody nie ma charakteru motywującego obdarowanego do bardziej wydajnej pracy, ale stanowi uhonorowanie długotrwałej, wieloletniej pracy Pracowników na rzecz Spółki oraz wyraz wdzięczności pracodawcy za wkład pracy i zaangażowanie na przestrzeni lat. Tym samym, okoliczności wskazane jako przesłanki uznania świadczenia za darowiznę powołane w cytowanym wyroku TK należy uznać za spełnione.

Kwestią drugorzędną jest natomiast forma przyznania nagrody (tzn. punktów wymiennych na wybrane produkty lub usługi). Kluczowy jest bowiem zamiar obdarowania Pracownika w ramach świadczenia nieekwiwalentnego. Fakt, iż obdarowany Pracownik ma prawo wybrać formę, w jakiej Nagrodę odbierze, nie powinien bowiem decydować o skutkach podatkowych. Decydującą kwestią jest zamiar pracodawcy w zakresie przesłanek przyznania Nagrody.

[Podsumowanie praktyki interpretacyjnej]

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że kwestia opodatkowania nagród jubileuszowych była wielokrotnie analizowana przez organy podatkowe. W interpretacji indywidualnej z 11 lipca 2022 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.295.2022.2.KK, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdził, że samo przekazanie upominku pracownikowi nie przesądza (...) automatycznie o konieczności opodatkowania tego przekazania podatkiem dochodowym. Rozważenia wymaga bowiem czy takie przekazanie nie stanowi darowizny. Zdaniem organu, gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie o podatku od spadków i darowizn. Dyrektor KIS podkreślił - powołując się na argumentację przytoczoną w wyroku Trybunału Konstytucyjnego - iż to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. W rezultacie stwierdzić należy, że przekazanie przez Wnioskodawcę drobnych upominków, które nie będzie dodatkową formą gratyfikacji za wykonaną pracę.

Z kolei w interpretacji indywidualnej z 4 stycznia 2022 r., 0113-KDIPT2-3.4011.890.2021.3.GG, Dyrektor KIS uznał, że prezenty są formą gratulacji, a nie elementem wynagrodzenia, przekazywane są Pracownikom/Zleceniobiorcom Wnioskodawcy z okazji: ślubu, narodzin dziecka, jubileuszu pracy zawodowej, jubileuszu istnienia pracodawcy, odejścia na emeryturę. Powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego organ uznał, że okolicznościowe prezenty od pracodawcy dla pracowników czy zleceniobiorców z okazji istotnych w ich życiu uroczystości będą stanowić darowizny i jako takie nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy/działalności wykonywanej osobiście ze względu na charakter czynności mającej na celu nieekwiwalentne i jednostronne obdarowanie tychże pracowników/zleceniobiorców. W konsekwencji, darowizny te będą podlegać opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku od spadków i darowizn i zaś na spółce nie będą ciążyć obowiązki płatnika PIT.

[Podsumowanie stanowiska Wnioskodawcy]

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznanie Pracownikom Nagród Jubileuszowych w opisanym stanie faktycznym, nie stanowi dla nich przychodu wg ustawy PIT, zatem na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika.

Na marginesie Wnioskodawca pragnie stwierdzić, że w przypadku analizowanych Nagród jubileuszowych uzasadniony jest również argument o przyznaniu świadczenia w interesie pracodawcy, a nie pracownika, poprzez nakierowanie na ściślejsze związki z pracodawcą poprzez np. uznanie długiego okresu zatrudnienia. Dodatkowo, Pracownik nie ma możliwości zrzeczenia się Nagrody. Tym samym przyznanie Nagrody jubileuszowej nie może być również zakwalifikowane jako świadczenie nieodpłatne.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w celu kwalifikacji podatkowej Nagród jubileuszowych należy przeanalizować przede wszystkim cel dokonanej czynności (jednostronne przysporzenie nakierowane na szczególną gratyfikację, bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego). Przyznanie nagrody nie jest bowiem dodatkową gratyfikacją za wykonaną pracę, lecz wyrazem uznania zaangażowania pracownika, poprzez uhonorowanie go w szczególny sposób.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest jego stanowisko, zgodnie z którym przychód z tytułu otrzymania Nagrody Jubileuszowej nie stanowi dla Pracowników przychodu w rozumieniu Ustawy o PIT i tym samym na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika i obowiązki raportowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1:

pkt 1 – stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;

Jak natomiast stanowi art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zauważam, że użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie powstawał obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza bowiem nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy (produktu), wykonania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub praw.

Artykuł 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r. stanowił, że:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ustawą z 9 czerwca 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1265), która weszła w życie 1 stycznia 2023 r. zmieniono ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej od 1 stycznia 2023 r. uchylony został ww. art. 31.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu od 1 stycznia 2023 r.:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

W myśl art. 38 ust. 1 cytowanej ustawy:

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Niezależnie od powyższego wyjaśniam, że w art. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziane zostały sytuacje, w których uzyskanie korzyści majątkowej mieszczącej się w definicji przychodu nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wśród wyłączeń zawartych w tym przepisie, w ust. 1 pkt 3 wskazane zostały przychody podlegające przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Jak wynika bowiem z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Zacytowany przepis dotyczy sytuacji podatników osiągających dochód (przychód), który co do zasady może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a który uzyskany został przez nich w sposób nieodpłatny, na podstawie jednego z tytułów wymienionych w art. 1 ustawy z 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2021 r. poz. 1043 ze zm.). Jego rolą jest zapobieżenie sytuacji, w której to samo przysporzenie majątkowe powodowałoby powstanie obowiązku podatkowego w dwóch podatkach, czego skutkiem byłoby podwójne opodatkowanie tego samego przysporzenia majątkowego. Przy czym zaznaczam, że wyłączeniu temu podlega jedynie nabycie na podstawie jednego z tytułów wskazanych w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, które faktycznie miało miejsce.

Stosownie do treści art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn:

Podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem darowizny, polecenia darczyńcy.

W myśl art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Spółka w celu uhonorowania swoich długoletnich pracowników („Pracownicy”) w związku z osiągnięciem przez nich określonego stażu pracy (5,10,20,25 lat aż do przejścia na emeryturę), przyznaje im dodatkowy gratyfikację w postaci nagrody jubileuszowej. Przekazanie Nagrody ma charakter bezzwrotny i jest nieodpłatne. Nie jest powiązane z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym. Wydatki na Nagrody są finansowane ze środków obrotowych Spółki. Pracownik nie ma możliwości zrzeczenia się Nagrody. Dokumentem potwierdzającym przyznanie Nagrody jest notyfikacja emailowa, informująca Pracownika o przyznaniu mu Nagrody.

Nagrody jubileuszowe stanowią darowiznę przekazaną przez Spółkę pracownikom.

Nagrody jubileuszowe przyznawane Pracownikom nie stanowią nagród jubileuszowych w rozumieniu art. 772 Kodeksu Pracy, ani też dodatkowego wynagrodzenia Pracownika. Przyznanie Nagród nie wynika bowiem z regulaminu wynagradzania, ani też z żadnego innego dokumentu dotyczącego wypłaty wynagrodzeń w Spółce. Jedyną przesłanką otrzymania Nagrody jest uzyskanie określonego stażu pracy w Spółce

W kontekście przedstawionych okoliczności, wyjaśniam, że kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników oraz zleceniobiorców od pracodawców budziła wątpliwości po stronie pracowników/zleceniobiorców oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite.

Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wskazał, że nie wszystkie świadczenia otrzymywane przez pracowników od pracodawców można uznać za przychód w rozumieniu ustawy. „W ocenie Trybunału jest oczywiste, że pracodawcy (poza wyjątkowymi sytuacjami) nie dokonują darowizn na rzecz swoich pracowników. Jednocześnie jest oczywiste, że wynagrodzenie za pracę może przybierać nie tylko pieniężną postać lecz także postać różnego rodzaju świadczeń, które – nawet nieujęte w umowie o pracę – w praktyce są postrzegane jako jego element. Gdyby się zdarzyło, że pracodawca rzeczywiście chce obdarować konkretnego pracownika, np. z okazji jubileuszu zatrudnienia wręcza mu zegarek, wówczas korzyść tę należałoby potraktować jako podlegającą ustawie z 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2016 r., poz. 205). A zatem to nie zamiar obdarowania stanowi kryterium odróżnienia świadczeń pracodawcy, o których wartość należy podnieść podlegający opodatkowaniu dochód pracownika, od tych, które jego dochodu nie zwiększają. Kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku”.

W rezultacie stwierdzam, że wartość przekazanych pracownikom darowizn nazywanych przez Państwa „Nagrodą Jubileuszową” których otrzymanie nie było uzależnione od wyników w pracy, nie stanowiło dodatkowej formy wynagrodzenia do którego byliście Państwo zobowiązani na podstawie umowy o pracę bądź innego dokumentu, jak również nie wiązało się z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym ze strony pracownika co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

W konsekwencji, z uwagi na wyłączenie z opodatkowania na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość przekazanych pracownikom przez Państwa świadczeń, nie stanowiła dla nich przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w związku z powyższym na Państwu nie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 31 ww. ustawy w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2022 r oraz art. 32 ww. ustawy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.

Dodatkowe informacje

Odnośnie natomiast do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…).

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).