Wyrok SN z dnia 29 września 2020 r., sygn. II UK 392/18

Dopuszczalne jest przeprowadzanie badania lekarskiego na wniosek lub z urzędu w celu ustalenia zmiany stopnia niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania. Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przysługuje dopóty, dopóki spełniane są warunki, od których ustawodawca uzależnia prawo do tego świadczenia. Powiedziano, że wcześniejszy, choćby długotrwały stan częściowej niezdolności do pracy i korzystanie z tego tytułu z prawa do renty, ani zaawansowany wiek ubezpieczonego nie wykluczają negatywnego zweryfikowania uprawnień rentowych ubezpieczonego, a w szczególności w żadnym razie nie uzasadniają ustalenia dalszego prawa do renty ubezpieczonemu, który nie spełnia ustawowych warunków, o których mowa w art. 12 ustawy emerytalnej.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Leszek Bielecki (przewodniczący, sprawozdawca)

SSN Zbigniew Korzeniowski

‎SSN Krzysztof Staryk

w sprawie z wniosku J. R. ‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T. ‎o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 29 września 2020 r., skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 26 lipca 2018 r., sygn. akt III AUa (...),

1. oddala skargę kasacyjną,

2. zasądza od wnioskodawcy J. R. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. kwotę 240,00 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 22 lipca 2015 r. odmówił ubezpieczonemu J. R. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy. Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł ubezpieczony wnosząc o jej zmianę przez przywrócenie mu prawa do wnioskowanego świadczenia oraz zasądzenie od ZUS na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w W. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 29 września 2017 r. w punkcie 1 zmienił zaskarżoną decyzję i przywrócił ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy od dnia 1 sierpnia 2015 r., w punkcie 2 stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji oraz w punkcie 3 zasądził od pozwanego na rzecz ubezpieczonego kwotę 480 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje stanowisko Sąd wskazał, że ubezpieczony, urodzony 1 stycznia 1947 r., w trakcie zatrudnienia we Włocławskiej Spółdzielni Mieszkaniowej na stanowisku prezesa, w dniu 13 listopada 1996 r. doznał wypadku w drodze z pracy, polegającego na tym, że w jego zaparkowany pojazd uderzył inny pojazd. W trakcie zdarzenia ubezpieczony zamierzał wsiąść do swego samochodu i odjechać po zakończonej kontroli pracowników. W otwarte drzwi samochodu ubezpieczonego uderzył drugi pojazd, na skutek czego ubezpieczony uderzył głową i prawym barkiem w karoserię swego pojazdu, w następstwie czego doznał urazu głowy w postaci wstrząśnienia mózgu i urazu barku prawego. Po wypadku ubezpieczony korzystał ze świadczeń chorobowych, był trzykrotnie hospitalizowany. Cierpiał na bóle i zawroty głowy, trudności z koncentracją, zapamiętywaniem, czytaniem i rozumieniem tekstu. Ma problemy z chodzeniem i sprawnością prawej ręki, częściowo utracił słuch. Do chwili obecnej leczy się u neurochirurga, psychiatry oraz psychologa. Wymaga pomocy w życiu codziennym, choć jest samodzielny w samoobsłudze. Z tytułu wypadku otrzymał jednorazowe odszkodowanie przy ustaleniu 5% uszczerbku na zdrowiu. Począwszy od 1 czerwca 1997 r. ubezpieczony był uprawniony do renty inwalidzkiej 3 grupy inwalidów w związku z wypadkiem. W dniu 15 września 2001 r. złożył wniosek o zwiększenie świadczenia w związku z pogorszeniem się jego stanu zdrowia.